ELDEN RING

Έπειτα από αρκετή αναμονή ήταν ώρα να βυθιστεί η εικονική πένα στο μελανοδοχείο και να καταγράψει τις σκέψεις πάνω στον ίσως πιο αναμενόμενο τίτλο για το 2022. Θα είμαι ξεκάθαρος: αυτή η κριτική δεν θα αποτελεί τον 10/10 διθύραμβο που είχε λάβει ουκ ολίγους το Elden Ring πριν ακόμη κυκλοφορήσει. Έχω ήδη αναλύσει τους λόγους για τους οποίους συνέβη αυτό, λόγοι που δεν έχουν διορθωθεί. Ξεκινώντας τρόπον τινά αντιστρόφως από την παραδοσιακή παρουσίαση, θα αναλύσουμε τι πάει στραβά με το Elden Ring και γιατί δεν παίρνει συγχωροχάρτι μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να έχει συγκεκριμένη σκληροπυρηνική (οπαδική) fanbase.

Όπως ήδη είπαμε, το παιχνίδι έχει αρκετά τεχνικά ζητήματα. Ομολογουμένως, το κυρίως σύστημα δοκιμής δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ικανοποιητικά στις απαιτήσεις του παιχνιδιού (AMD FX-8370 4.34 GHz, 16GB RAM, Win10 64-bit, Nvidia GeForce GTX 1080Ti 12GB). Σε αυτήν την περίπτωση ο κύριος υπαίτιος δεν είναι άλλος από την ξεπερασμένη πλέον CPU. Το παιχνίδι αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα rendering με τα textures των εχθρών να μην μπορούν να φορτώσουν κανονικά. Σε έναν τίτλο αυξημένης πρόκλησης όπου η μάχη βασίζεται γύρω από την δράση-αντίδραση στα moveset των εχθρών καταλαβαίνετε ότι αυτό αποτελεί τεράστιο πρόβλημα. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τα πράγματα βελτιώνονται αισθητά όταν μπαίνουμε σε «κλειστές» ή λιγότερο απαιτητικές περιοχές (π.χ. Stormveil Castle). Τα πρόσφατα patches δεν έχουν διορθώσει το πρόβλημα σε αυτόν τον τομέα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε να αλλάξει κάτι δραματικά με τα patches. Το Elden Ring πάσχει από ζητήματα optimisation που δεν λύνονται με κάποιο μικρό patch. Το stuttering είναι πλέον μία πραγματικότητα που έχει αναλυθεί διεξοδικά. Το πρόβλημα έγκειται στο πώς έχει προγραμματιστεί το παιχνίδι ώστε να μεταφράζεται από το DirectX12, κάτι νέο για παιχνίδι της FromSoftware αφού τα προηγούμενα χρησιμοποιούσαν το DX11. Έπειτα από συνομιλίες που είχα με αρκετούς συμπαίκτες τα προβλήματα υφίστανται και σε (πολύ) δυνατότερα προβλήματα. Το Elden Ring για κάποιο λόγο απαιτεί μεγάλη ισχύ single-core από τη CPU (εν έτει 2022) ενώ δεν μπορεί να «δει» παραπάνω από 4 πυρήνες (προσωπική επικοινωνία με Great0ldOne). Το brute force είναι ίσως μία λύση που μπορεί να αντιμετωπίσει τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα επιτυχώς, όσο μεγαλύτερη ιπποδύναμη τόσο το καλύτερο, αλλά δεν τα εξαλείφει. Και αυτό οφείλεται διότι ο τίτλος πάσχει προγραμματιστικά. Άλλο ένα παράδειγμα που ενισχύει αυτήν την παρατήρηση είναι το ζήτημα του co-op, η καλύτερα η μεγάλη δυσκολία να παίξει κάποιος co-op. Πέραν του αρκετά αφηρημένου τρόπου που απαιτεί το παιχνίδι να καλέσεις φίλους στο παιχνίδι σου (μέγιστος αριθμός 2 + 1 εχθρός για PvP), τα crashes λόγω προβλημάτων networking είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένα. Τα drop-outs είναι συχνό φαινόμενο ακόμη και αν έχει κάποιος βελτιστοποιήσει τις ρυθμίσεις του network ώστε να μπορεί να βλέπει αποκλειστικά τους γνωστούς του.

Και αυτό είναι το μεγάλο κρίμα και απορίας άξιο γιατί ένας τίτλος με τόσο πασιφανή προβλήματα να απολαμβάνει αριστείες και παρουσιάσεων που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας κεντημένος έπαινος. Εάν το ψηφιακό κουτί έγραφε πάνω Ubisoft αντί για FromSoftware, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά με τα memes να έχουν κατακλείσει το διαδίκτυο και τα βιτριολικά αστειάκια να παίρνουν και να δίνουν. Η απάντηση βέβαια είναι προφανής και διττή: α) η FromSoftware εξαργυρώνει ανακυκλώνοντας μία συνταγή που κερδίζει βασισμένη στα memberberries των οπαδών της (thanks ccwr), β) το Elden Ring (ER) είναι ένας πραγματικά σπουδαίος τίτλος αν αφήσουμε τα όποια ζητήματα στην άκρη.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ήδη από την αρχή ότι το ER είναι ένα reskin του Dark Souls: τα bonfires λέγονται graces, τα souls λέγονται runes, τα movesets, τα weapon textures έχουν μεταφερθεί σχεδόν αυτούσια. Ακόμη και το level design σε ορισμένα σημεία θυμίζει το εξαιρετικό DS1. Φυσικά έχουν περάσει αρκετά χρόνια και μπόλικοι τίτλοι και διάφορες συνταγές έρχονται πίσω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για να προσδώσουν μία διαφορετική ταυτότητα στο νέο παιχνίδι της From. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε να κάνουμε με τον πλέον προσιτό τίτλο της εταιρείας, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι είναι βόλτα στο πάρκο για το μέσο gamer. Δεν θα επεκταθούμε σε στοιχεία που έχουμε ξαναδεί σε παλαιότερους τίτλους της (Dark Souls, Bloodborne) από τους οποίους αντλεί μηχανισμούς, αλλά θα δώσουμε έμφαση στα νέα.

Οι βασικότερες gameplay προσθήκες που καθιστούν το ER προσιτό είναι απόρροια του open-world στοιχείου. Ήδη από τέλος του αρκετά σύντομου tutorial o παίκτης βρίσκεται αντιμέτωπος με μία τεράστια έκταση, που είναι ικανή να τον πελαγώσει. Στην πρώτη bonfire grace που βρίσκει μπροστά του (και κατά προτίμηση με υψηλά textures φορτωμένα) γίνεται κατανοητό ότι το παιχνίδι προσπαθεί να κατευθύνει τον παίκτη προς μία γενική ρότα δείχνοντας το δρόμο με ένα φως που αναδύεται προς τον ευρύτερο στόχο της περιοχής. Αυτό αποτυπώνεται και στον χάρτη του παιχνιδιού που είναι ένα καλλιτεχνικό κομψοτέχνημα από μόνος του. Φυσικά κάποιος μπορεί να πέσει στην παγίδα και να κατευθυνθεί προς τα εκεί, αλλά στην πραγματικότητα η ζωή του θα είναι κατά πολύ ευκολότερη αν εξερευνήσει το χάρτη όσο μπορεί. Ο λόγος είναι διότι κάθε υποπεριοχή του ER είναι γεμάτη από διάφορα mini-bosses που δίνουν τα απαραίτητα runes και εξοπλισμό για να κάνουν τη ζωή ευκολότερη όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τα main bosses.

Υπό αυτήν την έννοια, το Elden Ring σπάει το καλούπι του «αόρατου» τοίχου (pun intended) που υπήρχε (κυρίως) στο πρώτο Dark Souls. Αν ο παίκτης κολλήσει σε κάποιο boss, δεν έχει παρά να το αφήσει προσωρινά και να εξερευνήσει τον υπόλοιπο κόσμο για κάτι πιο βατό και στα μέτρα του. Δεν έχει να ανέβει μία νοητή ανηφόρα μέχρι να μάθει όλο το moveset κάποιου boss ώστε να σημειώσει πρόοδο. Σε αυτό συνεισφέρει το γεγονός ότι τα boss fights είναι εξίσου απαιτητικά με τους προκατόχους τους, αλλά είναι τόσο πολλά που έχουν κλιμακούμενη δυσκολία. Βοηθός στην εξερεύνηση του κόσμου είναι ο Torrent, ένα γιδόμορφο άτι που γίνεται διαθέσιμο νωρίς στο παιχνίδι. Ομολογουμένως η ύπαρξη του mount καθιστά κάποιες μάχες αρκετά εύκολη υπόθεση, αφού μπορεί κάποιος με υπομονή να τις cheesάρει ακόμη και αρκετά χαμηλά levels. Ο τρόπος να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος του “cheesing” σε όλα τα boss fights και περιοχές, έχει αντιμετωπιστεί με δύο τρόπους. Ο ένας είναι η πλέον γνώριμη ομίχλη, πριν από κάθε boss fight αν και το παιχνίδι είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρο με τα summons τόσο των NPC όσο και των spirits που μπορούμε να έχουμε. Ο δεύτερος τρόπος είναι τα λεγόμενα Legacy Dungeons (το προαναφερθέν Stormveil Castle είναι ένα από αυτά). Στα Legacy Dungeons μπαίνουμε ουσιαστικά στο οχυρό του εκάστοτε Legendary Tarnished, των διάσημων NPC που έχουν κομμάτια του Elden Ring έπειτα από τη θραύση του (η απόπειρα οποιασδήποτε ανάλυσης σεναρίου παιχνιδιού Miyazaki είναι τουλάχιστον αστεία, έστω και αν έχει εμπλακεί το… δάχτυλο του G.R.R. Martin). Η εξερεύνηση αλλά και ο σχεδιασμός σε αυτά φέρνει περισσότερο στο level design των κλασσικών Souls games, γίνεται δηλαδή αποκλειστικά πεζή.

Είπαμε βέβαια ότι το παιχνίδι είναι προσιτό, αυτό όμως δεν αντικρούεται με ούτε αφαιρεί από την ταυτότητα των παιχνιδιών της From: εξακολουθεί να δίνει στοιχεία με φειδώ σε σημείο που η αφαιρετική αφήγηση και περιγραφή gameplay μηχανισμών να γίνεται αφηρημένη έως και ασαφής. Παράδειγμα (και ξαναγυρνάμε σε αυτό) είναι ολόκληρος ο μηχανισμός για τα co-op summons καθώς και πολύ περιληπτικές εξηγήσεις, ή η απουσία τους, για κάποιους βασικούς μηχανισμούς. Εμφανίζεται επίσης το παράδοξο ότι ενώ το open-world δίνει απλόχερα αντιδραστήρια για το crafting, ένα σύστημα που έχει βελτιωθεί αισθητά, το UI να παρουσιάζει σημαντικές ελλείψεις. Παράδειγμα είναι η έλλειψη σύγκρισης αντικειμένων μεταξύ του δικού μας inventory και του πωλητή, πράγμα που απαιτεί είτε χαρτί και μολύβι, είτε το ρίσκο να αγοράσουμε κάτι αρκετά ακριβά για μικρό κέρδος. Μία τέτοια quality of life προσθήκη δεν θα αλλοίωνε επ’ ουδενί το χαρακτήρα του Elden Ring και θα γλίτωνε αρκετό συσσωρευμένο χρόνο για σημαντικότερα πράγματα (π.χ. boss wipes).

Εξετάζοντας το εικαστικό κομμάτι, η μόνη λέξη με την οποία μπορεί να περιγράψει την πρώτη εντύπωση που αποκτά ο παίκτης είναι: δέος. Από το άνοιγμα της πρώτης πόρτας που αποκαλύπτει για πρώτη φορά τον κόσμο, έναν αχαρτογράφητο καμβά που περιμένει να ανακαλύψουμε κάθε μυστικό του, κατακλύστηκα από ένα αίσθημα έξαψης και ενθουσιασμού. Ανεξάρτητα των τεχνικών του ζητημάτων, το παιχνίδι παραμένει πανέμορφο, κάθε γωνιά του ανοιχτού κόσμου του έχει λάβει της απαραίτητης προσοχής. Κάθε πιθαμή του χάρτη είναι σχεδιασμένη με μεράκι, ενώ οι μεταβάσεις από περιοχή σε περιοχή θυμίζουν πάλαι ποτέ τιτάνες και σημεία αναφοράς του χόμπι όπως το Morrowind. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού είναι γνώριμα για τους φίλους και τους οπαδούς της σειράς αφού τα assets είναι παρμένα από τα Dark Souls ορισμένες φορές με μερικές τροποποιήσεις.

Ξεκίνησα το review κάπως ανάποδα, απαριθμώντας τα αρνητικά στοιχεία που χαρακτήρισαν την εμπειρία μου με το Elden Ring. Η αλήθεια είναι ότι παρότι εκτιμώ τα Dark Souls και θεωρώ το Sekiro ίσως πιο ταιριαστό στη φιλοσοφία τους – ή για να είμαι σαφής την καλύτερη υλοποίηση των μηχανισμών της From ασχέτως είδους, δεν είμαι κάποιος σκληροπυρηνικός οπαδός. Αυτή η καταβολή ίσως να προσδίδει μεγαλύτερη βαρύτητα στην τελική κρίση, αφού δεν είναι καλυμμένη με το προδοτικό πέπλο του hype. Τα τεχνικά προβλήματα που συνάντησα ήταν ένας συνδυασμός μεταξύ ενός παρωχημένου συστήματος και κακού προγραμματισμού. Ομολογουμένως η κυκλοφορία του Elden Ring δεν πλησιάζει σε καμία περίπτωση το φιάσκο του Cyberpunk 2077. Προσωπικά θεωρώ όμως ότι αν βγουν οι όποιες παρωπίδες θα φανερωθεί ότι ο αυτοκράτορας έχει αρχίσει να γδύνεται σιγά-σιγά. Υπάρχουν αδυναμίες που πλέον επαναλαμβάνονται συστηματικά με κάθε κυκλοφορία της FromSoftware και παρότι δεν έχουν φτάσει τα ιλαρά επίπεδα οποιασδήποτε TES/Fallout κυκλοφορίας Bethesda-εποχής είναι καιρός να εξαλειφθούν.

Τα παραπάνω δεν παραγνωρίζουν όμως ότι το Elden Ring είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Πέραν από το προφανές fan service, το στοίχημα που έπαιξε η FromSoftware απέδωσε. Το open-world έχει ενσωματωθεί οργανικά στις γερές βάσεις του gameplay των Souls Series. Θεωρώ ότι η επιτυχία του Elden Ring είναι ότι ο ανοιχτός κόσμος του δίνει αναρίθμητες συνδυασμούς για το πώς θα χτίσει ο κάθε παίκτης την ιστορία του πρώτου του playthrough. Η κοινή εμπειρία της Souls fanbase μεταβαίνει από το «θυμάσαι πώς ήσουν όταν έφαγες τα μούτρα σου εκεί και εκεί» σε κάτι εντελώς διαφορετικό: πώς και πότε βρήκαν το εκάστοτε μυστικό, πώς άλλαξε ολόκληρη τροπή η πορεία του ψηφιακού τους avatar επειδή αποφάσισαν να στρίψουν αριστερά αντί για δεξιά. Η μετάβαση από ένα metroidvania καλούπι σε ένα sandbox στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Το Elden Ring άξιζε την αναμονή.