
Ναι, είναι αλήθεια ότι αργήσαμε να παρουσιάσουμε την φετινή έκδοση του Call of Duty, δυστυχώς διάφορα real-life issues κατά το διάστημα της κυκλοφορίας οδήγησαν στο να μείνει το review “ορφανό” για κάποιο διάστημα. Ουδέν κακό αμιγές καλού όμως, αφού είμαστε πλέον σε θέση να αξιολογήσουμε το παιχνίδι των (κυρίως) Treyarch και Raven Software σε βάθος χρόνου και έχοντας απολύτως ξεκάθαρη εικόνα τόσο της singleplayer campaign όσο και των διάφορων multiplayer modes. Η εικόνα αυτή δείχνει το εξής, κατά την άποψή μου πάντα: Το Call of Duty Black Ops 6 είναι σίγουρα ανάμεσα στα καλύτερα COD της τελευταίας δεκαετίας και το πρώτο μετά από πάρα πολλά χρόνια που κατάφερε να με κάνει να ασχοληθώ εκτενώς με το multiplayer. Πάμε να δούμε το γιατί.

Ας ξεκινήσουμε από την singleplayer campaign η οποία μας μεταφέρει χρονικά στις αρχές των 90s και στον Πόλεμο του Κόλπου, με το σενάριο ουσιαστικά να εξελίσσεται στο παρασκήνιο της επιχείρησης Desert Storm και να καταπιάνεται με θεματολογία που μπορεί πλέον να θεωρηθεί ως “κλασική Black Ops”, ήτοι παραστρατιωτικές οργανώσεις, διαφθορά στην κυβέρνηση, απάνθρωπα πειράματα και μυστικές υπηρεσίες μπλεγμένες σε όλων των ειδών τις “λαδιές”. Δεν θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος διότι οι εκπλήξεις της campaign είναι διασκεδαστικές και θα ήταν κρίμα να τις αποκαλύψω, θα πω ωστόσο ότι οι αποστολές της campaign τα έχουν όλα: Δράση, εντυπωσιακά set pieces, μυστήριο, ψυχεδέλεια, stealth, infiltration τύπου James Bond και πολλά άλλα.

Το χαρακτηριστικό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ποικιλία στα περιβάλλοντα αλλά και στο gameplay. Το Black Ops επικεντρώνεται στις δραστηριότητες μυστικών οργανώσεων που επηρεάζουν τις εξελίξεις με στοχευμένες επιχειρήσεις και κάθε λογής βρώμικα μέσα. Αυτό ακριβώς το έργο καλείστε να επιτελέσετε στην campaign ταξιδεύοντας ανά την υφήλιο και εκτελώντας δολοφονίες ανθρώπων-κλειδιά, διείσδυση σε απαγορευμένες περιοχές και ανάκτηση ατόμων ή αντικειμένων, σαμποτάζ, παραπλάνηση αλλά και, αν αυτό καταστεί απαραίτητο, ανοικτή πολεμική σύγκρουση. Το σενάριο δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος ακόμη και αν δεν έχει παίξει όλα τα προηγούμενα Black Ops, ωστόσο η εμφάνιση ατόμων και γεγονότων από το παρελθόν σημαίνει ότι σίγουρα θα κερδίσετε σε immersion και νοσταλγία εάν έχετε παρακολουθήσει την σειρά από το πρώτο παιχνίδι της.

Σε ορισμένες αποστολές μάλιστα η campaign “ανοίγει” και γίνεται… open map με στοιχεία RPG! Εντάξει, υπερβάλλω ελαφρώς, όμως πραγματικά εξεπλάγην όταν είδα σε κάποιες αποστολές να εμφανίζεται χάρτης με υποχρεωτικά και προαιρετικά objectives, καθώς και να προσφέρονται διαφορετικοί τρόποι επίλυσής τους. Μέχρι και lockpicking σε στυλ Bethesda υπάρχει! Οι developers έκαναν μεγάλη προσπάθεια ώστε να μην βαρεθεί ο παίκτης ποτέ και για μένα το πέτυχαν σχεδόν απόλυτα, αφού με εξαίρεση ορισμένα σημεία που τραβάνε χρονικά λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε, όλη η υπόλοιπη campaign διατηρεί έναν ευχάριστο και συναρπαστικό ρυθμό με προσεγμένα τοποθετημένες στιγμές έντασης και χαλάρωσης. Συνολικά μου άρεσε πολύ η campaign και την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν τα singleplayer FPS. Εάν δεν ασχολείστε με το multiplayer, μια συγκριτικά οικονομική λύση είναι η εγγραφή στο Game Pass Ultimate ώστε να παίξετε την campaign του Black Ops 6 και όποιο άλλο παιχνίδι της υπηρεσίας σας αρέσει.

Οι διαθέσιμες επιλογές στο multiplayer είναι το Zombies mode (κατά βάση co-op στα πρότυπα του Left 4 Dead) και το κλασικό PvP multiplayer το οποίο με την σειρά του περιλαμβάνει διάφορα επιμέρους modes. Ομολογώ πως δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το Zombies mode διότι αν και καλοφτιαγμένο δεν με τράβηξε τόσο όσο το PvP. Στο Zombies η βασική σας επιδίωξη είναι η επιβίωση καθώς πρέπει να αντέξετε στις επιθέσεις κυμάτων από zombies, να αναβαθμίσετε τον εξοπλισμό σας και τα διασχίσετε τα κλιμακωτά levels μέχρι να φθάσετε στο τελικό objective και στην λύτρωση. Η δράση είναι έντονη και δεν παρατήρησα κάποιο εμφανές πρόβλημα, οπότε αν είστε από τους φανατικούς του συγκεκριμένου mode πιστεύω πως θα μείνετε ευχαριστημένοι.

Το “κανονικό” multiplayer όμως… Θεέ μου, τι εθισμός! Για εμένα, έναν gamer που προτιμά σχεδόν αποκλειστικά τα singleplayer games, ήταν πραγματικά ένα σοκ το γεγονός ότι όχι μόνο ασχολήθηκα για πολλές ώρες με το multiplayer του παιχνιδιού αλλά πραγματικά εθίστηκα σε αυτό, σε βαθμό που να παραμελήσω άλλα games που έπαιζα ταυτόχρονα ή να παίζω ώρες ολόκληρες χωρίς να καταλαβαίνω για πότε πέρασε η ώρα. Για να καταλάβετε το μέγεθος του επιτεύγματος των developers, το προηγούμενο multiplayer παιχνίδι στο οποίο είχα αφιερώσει δεκάδες ώρες ήταν… το Battlefield Bad Company 2 που βγήκε το 2010!

Επειδή ακριβώς ήταν και για μένα μεγάλη έκπληξη ότι μου άρεσε φέτος τόσο πολύ το multiplayer, προσπάθησα αρκετά να αναλύσω το γιατί. Νομίζω ότι πέρα από τα κλασικά στοιχεία που tweakάρονται ελαφρά σε κάθε ετήσια κυκλοφορία όπως το time to kill, το weapon handling, ο τρόπος του levelling up και ο τρόπος χρήσης των διάφορων perks ή εξοπλισμού, η μεγαλύτερη θετική αλλαγή εντοπίζεται στο σύστημα κίνησης που βαφτίστηκε από τους developers “omni-movement” και δίνει την δυνατότητα στους παίκτες να σπριντάρουν αλλά και να βουτάνε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Ενώ εκ πρώτης όψεως μπορεί να μην ακούγεται ως κάποια επαναστατική αλλαγή, στην πράξη δίνει στην μάχη μια ταχύτητα, πλαστικότητα και θεαματικότητα που δεν θυμάμαι σε κανένα προηγούμενο COD, ακόμη και σε αυτά που επιχείρησαν να καινοτομήσουν στον τομέα της κίνησης όπως το Advanced Warfare.

Βεβαίως ένα τέτοιο σύστημα κίνησης θα μπορούσε εύκολα να γίνει ενοχλητικό εάν κάθε φορά που βλέπατε έναν αντίπαλο παίκτη αυτός άρχιζε τα ακροβατικά και δεν μπορούσατε να τον πετύχετε. Οι developers έχουν ρυθμίσει πολύ προσεκτικά την ταχύτητα της κίνησης και την αποτελεσματικότητα τω όπλων ώστε η εξόντωση ενός αντιπάλου να μην είναι αγγαρεία αλλά τόσο αυτός όσο και εσείς να έχουν στην διάθεσή τους τα εργαλεία για να ρίξουν μια τελευταία ζαριά και να γλιτώσουν από του χάρου τα δόντια. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που γλίτωσα από kill βουτώντας την τελευταία στιγμή προς κάποια πόρτα ή πίσω από κιβώτια και όταν αυτό έπιανε ένιωθα ως ο απόλυτος badass, ειδικά αν κατάφερνα μετά να πετύχω ένα kill εναντίον αυτού που με στοχοποίησε. Αντίστοιχα όμως υπήρξαν πολλές στιγμές που γέλασα και είπα από μέσα μου “εντάξει ρε μάγκα, το αξίζεις” όταν ένας παίκτης βρέθηκε στο στόχαστρό μου και με επιδέξια κίνηση κατάφερε να ανατρέψει την κατάσταση και να με φάει αυτός. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση ένιωσα ένα αίσθημα δικαιοσύνης, ότι επιβραβεύτηκε αυτός που κατάφερε να σκεφτεί έξυπνα σε μια δύσκολη στιγμή.

Μια που αναφέρθηκα σε δικαιοσύνη ας μιλήσουμε και για το θέμα του cheating. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε που ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με το multiplayer μέχρι και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πρόλαβα να πετύχω το πρώτο prestige (δηλαδή να φτάσω στο max level και να ξεκινήσω το leveling από την αρχή). Στα δεκάδες πλήρη matches που έπαιξα σε αυτή την πορεία, μόνο μία φορά είδα στα replays μια περίπτωση παίκτη που θα μπορούσε να είναι cheater (ήταν ένας παίκτης με αρκετά σπασμωδική και αφύσικη κίνηση του mouse που φαινόταν σαν να “κλειδώνει” αυτόματα). Επειδή το review γίνεται αρκετό καιρό μετά την αρχική κυκλοφορία και άρα ήμουν προφανώς σε αρκετά χαμηλό level σε σχέση με όσους παίζουν από το launch, ίσως οι cheaters να βρίσκονται σε ανώτερα επίπεδα prestige και άρα το matchmaking να μην τους έριχνε στον δρόμο μου. Η δική μου εμπειρία πάντως υπό αυτές τις συνθήκες ήταν ευχάριστη και το θέμα του πιθανού cheating δεν με απασχόλησε καθόλου, απλώς να έχετε κατά νου ότι, όπως λένε και οι αμερικάνοι, your mileage may vary.

Πρακτικά, τα μόνα παράπονα που έχω από το Call of Duty: Black Ops 6 αφορούν στο κομμάτι του business model και σε αυτό του εξωτερικού launcher. Για το πρώτο, θεωρώ ότι τα διάφορα rewards που δίνονται μέσω του free battle pass είναι υπερβολικά φτωχά σε σύγκρισή με το premium. “Ε και τι περίμενες” θα πει κάποιος, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Black Ops 6 δεν είναι free to play αλλά κοστίζει ογδόντα κολλαριστά ευρουλάκια. Είναι κάπως… in bad taste να λούζεις αυτούς που αγόρασαν το premium battle pass με καλούδια ενώ αυτός που πλήρωσε “μόνο” για το κυρίως παιχνίδι να πρέπει να αρκεστεί σε xp tokens ή κανένα skin αραιά και που. Όσο για τον launcher, έπαιξα την έκδοση για Battlenet και παρατήρησα ότι η διασύνδεση της υπηρεσίας με τον Call of Duty launcher δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Τόσο η διαδικασία του updating όσο και αυτή της εναλλαγής μεταξύ των Modes θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ομαλή και γρήγορη.

Να λοιπόν που τώρα στα γεράματα οι developers κατάφεραν να με κάνουν Call of Duty bro. Ποτέ μη λες ποτέ. Με εξαίρεση τα δύο ζητήματα που έθιξα πιο πάνω, η εμπειρία μου με το Call of Duty: Black Ops 6 ήταν απόλυτα και ως ένα βαθμό αναπάντεχα θετική. Υπέροχη singleplayer campaign, εθιστικότατο και πολύ ποιοτικό multiplayer, πολύ καλή απόδοση χωρίς κολλήματα και frame drops ακόμη και στο μέτριο δικό μου PC με RTX 3060, ένα μόνο crash σε δεκάδες ώρες gameplay, ομαλή λειτουργία του matchmaking και καλή απόκριση των servers. Τι άλλο να ζητήσεις; Τα λεφτά σε full price είναι αναμφίβολα πολλά αλλά το πακέτο είναι ομολογουμένως κάτι παραπάνω από πλήρες.












Ευχαριστούμε την AVE για την παροχή του review code.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 92%
92%
Απλά, το καλύτερο Call of Duty των τελευταίων αρκετών ετών.