REVIEWS
Trending

LAYERS OF FEAR 2

Τα πολλά πρόσωπα του φόβου

Το Layers of Fear ήταν μια ψυχεδελικά διεστραμμένη εμπειρία, ένα ταξίδι στο μυαλό του διαταραγμένου ανώνυμου ζωγράφου και στην τραγωδία που στοίχειωνε το παρελθόν του. Αν και έχω συναντήσει δυνατότερες εμπειρίες τρόμου, που με έκαναν πραγματικά να περιμένω συνεχώς για τα χειρότερα και να βυθίζομαι στην καρέκλα μου, δε μπορώ να αρνηθώ ότι είχε κάποιες δυνατές στιγμές. Αυτό όμως που έκανε περισσότερο μαεστρικά ήταν το πως χρησιμοποιούσε τους πίνακες ζωγραφικής (και το περιβάλλον γενικότερα), «βεβηλώνοντας» τους με δημιουργικούς τρόπους για να μεταδώσει την αλλοίωση της ιδιοσυγκρασίας του πρωταγωνιστή και την κάθοδο στην τρέλα.

Το Layers of Fear 2 συνεχίζει λίγο-πολύ στο ίδιο μοτίβο με το προηγούμενο παιχνίδι. Η εστίαση παραμένει στη συνεχή αμφισβήτηση του τι είναι πραγματικό και τι όχι και στις αλλόκοτες παραμορφώσεις της τέχνης ως συμβολισμούς στην ιστορία του πρωταγωνιστή. Η ζωγραφική δίνει τη θέση της στο θέατρο και τον κινηματογράφο και το σκηνικό αυτή τη φορά είναι ένα υπερωκεάνιο πλοίο, όπου ο πρωταγωνιστής ηθοποιός βρίσκεται για τα γυρίσματα μιας ταινίας. Βέβαια σχεδόν με το που πατήσουμε το πόδι μας εκτός της καμπίνας, γίνεται φανερό πως κάτι δεν πάει καλά. Αν και το μέρος του πλοίου που γίνονται τα γυρίσματα έχει αποκλειστεί προς τους επιβάτες, δε συναντάμε κάποιο άλλο συντελεστή ή μέλος του cast. Το μόνο που ακούγεται στα πρώτα μας βήματα είναι οι ήχοι του πλοίου και της θάλασσας και η φωνή του σκηνοθέτη που μας καθοδηγεί. Όνειρο ή υποκριτική; Τι είναι όλα αυτά τα αντικείμενα που περιέχουν ψιθύρους μιας παλαιότερης εποχής; Η ιστορία των αδερφών Lily και James που ήταν λαθρεπιβάτες στο πλοίο είναι μέρος του σεναρίου; Που ολοκληρώνεται ένας χαρακτήρας και ξεκινάει το χτίσιμο του επόμενου;

Προετοιμάζοντας τη σκηνή

Δυστυχώς δε μπορώ να δώσω περισσότερα στοιχεία γιατί η μαγεία του Layers of Fear 2, ακόμη περισσότερο από ότι στο πρώτο παιχνίδι, έγκειται ακριβώς εκεί, στο δράμα (no pun intended) του πρωταγωνιστή και την αλληγορική δύναμη της υποκριτικής. Ο ρόλος σου στην ιστορία είναι εκείνος που θα πλάσεις. Το ένστικτο και η λογική θα παλέψουν, το πηγαίο ταλέντο, οι αυτοσχεδιασμοί και η γκαρνταρόμπα των χαρακτήρων που φοράς θα γίνουν εφαλτήριο της σταδιοδρομίας σου. Μια σχισμή για να ρίξεις κλεφτή ματιά στα παρασκήνια, στο «εγώ» και στο «εμείς», σε πράγματα που δεν είσαι σίγουρος ότι έπρεπε να υπάρχουν. Ο τρόπος αφήγησης, κάθε φθαρμένο πλάνο, κάθε αγωνιώδης σκηνή, όλα συντελούν σε μια παράσταση κάθαρσης. Και όταν η αυλαία πέσει θα σηκωθείς από το κάθισμα σου να φύγεις ή θα μείνεις εκεί βουβός, χαμένος στις σκέψεις σου;

Η κηδεία μιας ατέλειας

Το πρώτο παιχνίδι είχε δεχτεί κριτικές από μία μερίδα του κοινού ότι μπορούσε να γίνει αρκετά μονότονο λόγω περιορισμένων μοτίβων στο gameplay και το ότι δεν είχε πραγματική αίσθηση κινδύνου γιατί ο πρωταγωνιστής δε μπορούσε να πεθάνει (κάτι που ήταν εν μέρει αλήθεια, υπήρχαν μεν scripted στιγμές που μπορούσες να σκοτωθείς, αλλά οι περισσότερες μπορούσαν να αποφευχθούν και ακόμα κι αν προκαλούσες την τύχη σου, συνήθως επηρέαζαν το φινάλε και σπανιότερα σε έβαζαν να ξαναπροσπαθήσεις), μάλιστα μερικοί το χαρακτήριζαν “walking sim”. Από τη μεριά μου θα έλεγα πως αν ήταν έτσι τα walking sim, τότε φέρτε κι άλλα! Οι Πολωνοί φαίνεται πως έλαβαν υπόψη το feedback και υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις αυτή τη φορά. Γι’ αρχή ξεχάστε το άνοιγμα εκατοντάδων συρταριών και ντουλαπιών που υπήρχαν στο προηγούμενο, έχουν μειωθεί δραματικά εδώ, με τα διάφορα αντικείμενα, σημειώματα κλπ. να βρίσκονται συνήθως σε σχετικά εμφανή σημεία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε το νου μας. Κατά δεύτερον, έχουν αυξηθεί ελαφρώς τα puzzles. Μη φανταστείτε τίποτα δύσκολες καταστάσεις όμως, παραμένουν εύκολα και συναφή με το πλαίσιο της αφήγησης.

Tonight, so bright, tonight

Τρίτη και πιο σημαντική αλλαγή είναι πως πλέον υπάρχουν κάποιες στιγμές καταδίωξης a la Outlast. Σε κάποιες απλά πρέπει να βρούμε την έξοδο και να ξεφύγουμε, σε άλλες πρέπει να κλείνουμε τις πόρτες πίσω μας ώστε να καθυστερούμε το άμορφο βδέλυγμα ενώ κάποιες μπορούν να αποφευχθούν εντελώς καθώς προκαλούνται από δική μας ενέργεια. Όλες έχουν μικρή διάρκεια και εντοπίζονται κατά κύριο λόγο στη δεύτερη πράξη του παιχνιδιού. Σε περίπτωση που δεν ξεφύγουμε, μας δίνεται η δυνατότητα να προσπαθήσουμε πάλι από την αρχή της συγκεκριμένης σεκάνς. Κατά τη γνώμη μου ήταν καλή προσθήκη, αν και κάνα δυο απ΄αυτές ενδέχεται να σας εκνευρίσουν λίγο μέχρι να καταλάβετε τι πρέπει να κάνετε.

No character to be lost inside

Το παιχνίδι αφήνει πίσω του τη Unity και περνάει στην Unreal 4, με θεαματικά αποτελέσματα. Τα διάφορα εφέ, αντικείμενα που αιωρούνται στο χώρο, οι φωτοσκιάσεις κτλ. χτίζουν μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα. Μπορεί να μην έχουμε πλέον τοίχους και έπιπλα να αναλύουν ως μέρος ενός ευρύτερου καμβά, αλλά δε λείπουν κι εδώ τα εντυπωσιακά σκηνικά. Μετάβαση σε ασπρόμαυρη εικόνα, παράσιτα, οπτικές αυταπάτες, αντικείμενα και χαρακτήρες να κινούνται σε χαμηλότερα καρέ κ.α. Σχεδόν κάθε στιγμή στο Layers of Fear 2 φαντάζει ως φιλμ μέσα σε άλλο φιλμ. Δεν λείπουν και αρκετές αναφορές και easter eggs σε πραγματικές ταινίες όπως οι A Trip to the Moon, The Shining, The Wizard of Oz, The Ring, Seven κ.α. Γενικά η απόδοση του παιχνιδιού ήταν καλή στο σύστημα της δοκιμής, με κάποια παροδικά frame drops σε περιβάλλοντα με πολλές πηγές φωτός, αλλά όχι κάτι που να αλλοιώνει ιδιαίτερα την εμπειρία. Φυσικά δε θα μπορούσα να παραλείψω τον ηχητικό τομέα, ο οποίος είναι άριστος. Οι μουσικές που μας συνοδεύουν είναι άλλοτε συγκινητικές, άλλοτε ανατριχιαστικές, ανεξάρτητα του αν έπεται ουσιαστικός κίνδυνος ή όχι και σε κάποιες περιπτώσεις κορυφώνονται με επικό τρόπο και προκαλούν δέος. Αναπόσπαστο κομμάτι της τελειότητας του ήχου είναι και οι φωνές των χαρακτήρων. Όλοι οι ηθοποιοί που έχουν δανείσει τις φωνές τους έκαναν εξαιρετική δουλειά (μου άρεσε αρκετά ο Glen McCready στο ρόλο του αφηγητή που μιλάει πριν αρχίσει κάθε Act). Θέλω να σταθώ όμως στον πολύ Tony Todd (Platoon, Night of the Living Dead remake, Candyman κ.α.), ο οποίος με την επιβλητική, βαθιά φωνή του στο ρόλο του σκηνοθέτη, σε προστάζει και σε καθοδηγεί πάνω στο πλοίο προς το magnum opus σου.

REDRUM

Το Layers of Fear 2 βελτιώνεται σχεδόν σε όλους τους τομείς από τον προκάτοχό του, και στο σημαντικότερο εξ αυτών, την ιστορία, χρησιμοποιεί ξανά τους συμβολισμούς, φοράει τα πιο άσχημα του προσωπεία και θέτει ερωτήματα που προβληματίζουν ακόμα και αρκετά μετά το φινάλε του. Ίσως όχι το πιο τρομακτικό παιχνίδι εκεί έξω, αλλά σίγουρα ένα από τα πιο ενδοσκοπικά, και με αρκετά collectibles να βρείτε και 3 διαφορετικά endings, αξίζει το χρόνο που θα του δώσετε.

Πιστότητα στο σενάριο - 85%

85%

Lights, camera, action!

Η Bloober Team δείχνει για ακόμη μία φορά ότι οι διαδραστικές αφηγήσεις όχι μόνο δε χρειάζεται να είναι γυμνές από gameplay αλλά προσθέτει περισσότερη ποικιλία σε αυτό και διατηρεί υψηλά στάνταρ αφήγησης, βουτώντας μας βαθύτερα στο σκοτεινό, κατακερματισμένο ψυχισμό του Ηθοποιού.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

7 Comments

  1. Εξαιρετική παρουσίαση και χαίρομαι πάρα πολύ να διαβάζω πως και το δεύτερο μέρος της σειράς συνέχισε στο υψηλότατο ποιοτικό στάνταρ του προκατόχου του. Αν και τα παιχνίδια τρόμου δεν είναι η πρώτη μου προτίμηση, σίγουρα θα το τιμήσω σε προσεχή έκπτωση!

  2. Θα ήθελα μόνο να ρωτήσω αν μπορείτε να αναφέρετε επιγραμματικά ποιές είναι οι “δυνατότερες εμπειρίες τρόμου” που έχετε συναντήσει σε videogames. Για μένα είναι οπωσδήποτε το πρώτο Layers of Fear (ακόμα κι αν δεν γινόταν να πεθάνεις) και κατά δεύτερο το Soma. Και στη συνέχεια τα Penumbra. Κάτω απ’ αυτά βάζω το Amnesia που εκθειάζεται παντού.

    1. Μερικά που θυμάμαι (κι έχω ολοκληρώσει βέβαια), χωρίς συγκεκριμένη σειρά:

      Darkwood, Amnesia TDD, Penumbra, τα Resident Evil 0-3 + Code: Veronica (ιδανικότερα τα remake, σε όσα έχουν), όλα τα Silent Hill – ειδικότερα τα 4 πρώτα, System Shock 2, τα S.T.A.L.K.E.R., Evil Within, Dead Space 1&2, τα Outlast, Alone in the Dark: The New Nightmare, Cryostasis, Nocturne, Condemned: Criminal Origins.

  3. Ομολογώ ότι δεν ήξερα ούτε το πρώτο, αφού με τα horror κάπου χωρίσαμε τα τσανάκια μας. Η ατμόσφαιρα πάντως με έψησε να ασχοληθώ. Σεναριακά υπάρχει συνέχεια ή μπορώ να το πιάσω έτσι ξερά;

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL