REVIEWS
Trending

LIFE IS STRANGE 2- EPISODE 1: ROADS

'We could be wolves.'

H πρώτη σαιζόν του Life Is Strange, μας ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά και γκρέμισε φράγματα, έλιωσε καρδιές. Στην ουσία αποτέλεσε το πρώτο διαδραστικό φιλμ υψηλού προϋπολογισμού, το οποίο τόλμησε να βελτιώσει και να επεκτείνει την φόρμουλα της Telltale (αιωνία η μνήμη). Έχοντας μια βαθιά ανθρώπινη και συναισθηματική αφήγηση στον πυρήνα του, εξερεύνησε ‘δύσκολα’ θέματα, χρησιμοποιώντας πινελιές υπερφυσικού με ιδιαίτερη μαέστρια, στην καλύτερη παράδοση του Νοτιοαμερικανικού κινηματογραφικού ‘μαγικού ρεαλισμού’.

Η εμπορική του επιτυχία, έδειξε εμφατικά πως όχι μόνο υπάρχει ώριμο κοινό, διψασμένο για ποιοτική γραφή εκεί έξω, αλλά πως υπάρχει άπλετος χώρος στο μέσο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών για κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Το Life Is Strange 2, το περίμενα με αδημονία καθώς γνώριζα πως θα ήταν, το λιγότερο, καλό. Αυτό που δεν μπορούσα να φαντασθώ μέχρι σήμερα, ήταν το πόσο ακριβώς.

Η ιστορία μας ξεκινά σχεδόν ειδυλλιακά, ένα όμορφο πρωϊνό του Οκτώβρη, στο Σιάτλ

Ο καλύτερος τρόπος να βιώσει κανείς το Life Is Strange 2, είναι να βουτήξει στην ιστορία του εντελώς απροετοίμαστος. Αναλαμβάνουμε το ρόλο του δεκαεξάχρονου Sean Diaz, ενός (παραλίγο) ανέμελου εφήβου, ο οποίος περνά τα μικροτεράστια ζόρια της εφηβείας στο Seattle. Μεγαλώνει παρέα με τον τσαχπίνη πιτσιρικά αδερφό του Daniel, υπό την φροντίδα του τίμιου λεβέντη πατέρα τους, Esteban. Η μητέρα έχει εγκαταλείψει την οικογένεια εδώ και χρόνια, με το μικρό Daniel να μην τη θυμάται καν. Τα πράγματικα είναι δύσκολα, αλλά οι Diaz αγαπάνε τη ζωή και παρά τους μικροκαυγάδες τους, ο ένας τον άλλο. Είναι δεμένοι όπως μονάχα άνθρωποι που έχουν γλιτώσει ψηλές φωτιές, μπορούν να δεθούν.

Ο Sean, ξεκινά την μέρα του, σαν αρχετυπικός λυκειόπαις : προετοιμάζεται για το πάρτι στο οποίο -Θεοί, τί ευτυχία- θα παρίσταται η μεγάλη του καψούρα. Προφανώς μόνες έννοιες της ημέρας, είναι να καβατζώσει τίποτε μπύρες, λίγο από το χόρτο του Θεού και τα απαραίτητα προφυλακτικά-τάματα. Και κάπου εκεί, παίζοντας τον πρόλογο του Roads με ένα τεράστιο χαμόγελο ασυναίσθητα χαραγμένο στα χείλη, αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την πρώτη μαστόρικη λαβή του Life Is Strange 2 : χτίζει τον κόσμο και τους χαρακτήρες του με τρόπο τόσο πειστικό και οργανικό που το θαυμάζεις. Κάθε αφίσσα στον τοίχο του εφηβικού δωματίου, κάθε ανοιχτό ντοσιέ με λογαριασμούς του πατέρα, ακόμη και τα αυτοκινητάκια του μικρότερου αδερφού, είναι όλα τοποθετημένα ακριβώς εκεί που τα θυμάσαι από την δική σου εφηβεία. Ξυπνά μνήμες και συναισθήματα τόσο οργανικά που ισοπεδώνει τις κυνικές σου άμυνες με το ‘καλημέρα’.

Η ‘κολλητή’ Lyla είναι ο ορισμός της Κρυφής Πληγής

Οι παρατηρήσεις του Sean, οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων, διαπνέονται από τόση φυσικότητα, τέτοια ρεαλιστική και συνάμα εμπνευσμένη οικονομία λόγου, που θα νιώσετε πως έχετε μπει πραγματικά στην ζωή αυτών των ανθρώπων. Είναι σπάνιο επίτευγμα, όταν γράφεις για κινηματογράφο ή θέατρο, να ξεφεύγεις από κλισέ ή το κονσερβοκούτι του συγγραφέα που ‘φαντάζεται’ πως μιλάνε άνθρωποι που προέρχονται από διαφορετικές συνθήκες από τον ίδιο. Μου προκάλεσε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός πως κάθε γραμμή διαλόγου του παιχνιδιού, καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα φυσική, αυθόρμητη και συνάμα απόλυτα μοντέρνα και εναρμονισμένη με την αργκό και την πραγματικότητα ενός παιδιού γεννημένου στις αρχές της νέας χιλιετίας (αν δεχτούμε πως τέτοια σκοτεινή μαγεία είναι κατά κάποιο τρόπο εφικτή).

Αν μάλιστα ανήκετε στην μερίδα του κοινού η οποία αρνήθηκε (κάκιστα) να ασχοληθεί με το αρχικό παιχνίδι καθώς η θεματολογία του εκ πρώτης όψεως δεν σας καθόταν καλά, στο Life Is Strange 2 θα απολαύσετε μια εμπειρία η οποία ναι μεν ξεκινά συμβατικά, αλλά πολύ γρήγορα ανοίγει τα φύλλα της και εξελίσσεται σε ένα σαγηνευτικό road movie, με την αδελφική αγάπη στο ζεστό του επίκεντρο. Υπερφυσικές δυνάμεις, ψεκασμένοι χτίστες του Μεγάλου Τοίχους του Τράμπ, αστυνομία που πρώτα πυροβολεί και μετά σκέφτεται και μισαλλόδοξοι επαρχιώτες πλαισιώνουν μια αφήγηση η οποία κυριολεκτικά σπαρταρά από φρεσκάδα.

Και κάπου εδώ…

Πολύ σπάνια ένα παιχνίδι απασχολείται τόσο συνειδητά με το ‘Τώρα’. Με αυτή τη στιγμή, τώρα που συμβαίνει. Όπως θα πει και ο μεταμοντέρνος Άγγελος των Δρόμων Brody στο Sean: “Όλα έχουν να κάνουν με την πολιτική.’ Ζορίζομαι πραγματικά πολύ, προκειμένου να μην δώσω το παραμικρό spoiler αναφορικά με την εξαιρετικά καλοδουλεμένη πλοκή του πρώτου επεισοδιού. Θα γράψω μονάχα, πως πρόκειται για μια αφήγηση πολύ πιο άμεση, επείγουσα και σφιχτοδεμένη από το σχετικά ‘ήσυχο’ πρώτο επεισόδιο της προηγούμενης σαιζόν.

Το gameplay καθαυτό δεν παρουσιάζει ιδιαίτερες καινοτομίες σε σχέση με τον προκάτοχό του. Η ‘δύναμη’ της Max, έχει αντικατασταθεί από το καθαρά προαιρετικό (μα τόσο διακριτικά υποβλητικό) mini-game σκιτσαρίσματος του Sean. Σε συγκεκριμένα σημεία, το παιχνίδι μας παρέχει την δυνατότητα να χαζέψουμε για λίγο τα πανέμορφα τοπία του και να συλλογιστούμε επάνω σε όλα όσα έχουν αναποδογυρίσει την μικρή μας ζωή. Εκεί που βρίσκεται όμως το ζουμί του, είναι στην διαχείριση της σχέσης με τον μικρό μας αδελφό, Daniel. Όπως συνέβη μια φορά κι ένα καιρό με τους Lee και Clementine (και παραλίγο να συμβεί με την Clementine και τον θετό της γιο AJ) έτσι και τώρα, καλούμαστε να διαμορφώσουμε την αντίληψη ενός μικρού παιδιού για τον κόσμο. Ο τρόπος που αυτό επιτυγχάνεται μέσα από δεκάδες μικρές στιγμές παρμένες από την ίδια τη ζωή, είναι ίσως ο πλέον συναισθηματικά φορτισμένος που έχουμε βιώσει μέχρι σήμερα στο μέσο.

Σε ένα μοτέλ, στην άκρη της θάλασσας. Ίσως κάποιος φάρος οδηγεί ακόμη τα πλοία, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά.

Αν η τετράωρη αφήγηση του Roads είναι ενδεικτική της συνέχειας και της κορύφωσης του ταξιδιού των αδελφών Diaz, βρισκόμαστε μπροστά στο πρώτο διαδραστικό φιλμ της νέας γενιάς. Με γραφή υψηλοτάτου επιπέδου, πανέξυπνη σκηνοθεσία και χαρακτήρες με τους οποίους ταυτίζεσαι όπως ανασαίνεις (ειδικά αν μεγάλωσες με μικρότερο αδερφό, εννοείται πως παίζεις με κουτί χαρτομάντηλα στο πλάι, καθαρά για προληπτικούς λόγους, κυκλοφορούν σκουπιδάκια στον αέρα τελευταία), η Dontnod προσθέτει άλλο ένα πετράδι στο στέμα της.

Θυμάσαι τότε που βλέπατε τηλεόραση με τον αδερφό σου σε χαμένα δωμάτια ξενοδοχείων;

Περιμένουμε με αγωνία την συνέχεια.

Ο τίτλος διατίθεται από την CD Media την οποία και ευχαριστούμε θερμά για την παροχή του review κώδικα του παιχνιδιού.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

Πονάει ο δρόμος; - 92%

92%

Πολύ

Με εκπληκτικά υψηλό επίπεδο γραφής, βιρτουόζικη σκηνοθετική οικονομία και μια από τις καλύτερες αφηγήσεις των τελευταίων ετών, η Dontnod μας παραδίδει έναν από τους τίτλους που θα φιγουράρει σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

2 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL