REVIEWS

LOST IN RANDOM

Το Lost in Random είναι δημιούργημα της Zoink! (Stick it to the Man, Zombie Vikings), και κυκλοφορεί υπό την αιγίδα του EA Originals, ένα πρόγραμμα της Electronic Arts που σύμφωνα με όσα υποστηρίζει, αναλαμβάνει το ρόλο publisher σε games ανεξάρτητων studios, χωρίς να εμπλέκεται καθόλου στην δημιουργική διαδικασία. Και αν και η ΕΑ ως εταιρεία μας έχει δώσει συχνά λόγους για σκληρή κριτική, το ΕΑ Originals έχει αναδείξει ορισμένα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα παιχνίδια, όπως τα δύο Unravel, το A Way Out και το It Takes Two.

Directed by one of the Tims…

Τι είναι λοιπόν το Lost in Random (στο εξής LiR). Η πιο απλή περιγραφή είναι πως πρόκειται για ένα σχετικά γραμμικό (σε καμία περίπτωση open world) third-person action adventure. Αυτή η γενική περιγραφή όμως, αν και αληθής, χρειάζεται αρκετή ανάλυση, μιας και το LiR ξεχωρίζει εύκολα από το σωρό σε ορισμένους τομείς, σε κάποιους με απολύτως θετικό πρόσημο, ενώ σε άλλους με αρνητικό.

Στα θετικά, η πρώτη επαφή δεν μπορεί παρά να γοητεύσει, μιας και ο εικαστικός τομέας είναι χάρμα οφθαλμών. Το LiR είναι διαποτισμένο σε όλα τα επίπεδα από την ιδιαίτερη αισθητική που στον κινηματογράφο έχει συνδεθεί με το όνομα του Tim Burton. Είναι πραγματικά σαν να συμμετέχεις σε ένα project του γνωστού σκηνοθέτη, που για δικούς του λόγους αποφάσισε να το υλοποιήσει ως interactive game, αντί για stop-motion movie.

Η κακόφημη συνοικία της κακόφημης πόλης του κακόφημου βασιλείου…

Ας πούμε λίγα λόγια για το σενάριο. Το Random είναι ένα βασίλειο που χωρίζεται σε έξι περιοχές, η καθεμία με ιδιαίτερα κοινωνικά χαρακτηριστικά ανάλογα με τον αριθμό που της αντιστοιχεί. Η Βασίλισσα, κάτοχος του τρομερού Μαύρου Ζαριού, αποφασίζει τις τύχες του Random και των υπηκόων της κυριολεκτικά στα ζάρια.

Η πρωταγωνίστρια μας, Even, ζει στο κατώτατο κοινωνικά επίπεδο με τους γονείς της και την αδερφή της Odd. Στα δωδέκατα γενέθλια κάθε παιδιού του Random, έρχεται η  Βασίλισσα, ρίχνει το Μαύρο Ζάρι, και αποφασίζει σε πιο επίπεδο θα ζήσει ο νέος (σχεδόν) έφηβος. Όταν έρχεται η σειρά της Odd, το ζάρι φέρνει έξι, και η Βασίλισσα την παίρνει μαζί της στο Παλάτι. Αν και θεωρητικά η Odd ξέφυγε από το γκέτο για να πάει να ζήσει στα πούπουλα, η Even είναι πεπεισμένη πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, και πως η Odd χρειάζεται βοήθεια. Όταν ένα χρόνο αργότερα, λαμβάνει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ένα μήνυμα από την Odd και βλέπει ένα φάντασμα να την προτρέπει να το ακολουθήσει, αποφασίζει πως η πεποίθηση  της είναι σωστή, και ξεκινά ένα ταξίδι που εξελίσσεται σε Οδύσσεια με αναπάντεχη τροπή.

Αυτό θα πει να κρατάς την τύχη σου στα χέρια σου.

Συνεχίζοντας στα θετικά, καθώς ο παίκτης προχωρά στο παιχνίδι, ανακαλύπτει πως το tribute στον Tim Burton δεν είναι επιφανειακό και δεν μένει μόνο στο φαίνεσθε. Το LiR είναι ένα γοτθικό παραμύθι σε έναν πρωτότυπο κόσμο που ξεχειλίζει μεράκι στο σχεδιασμό του. Οι ιδέες και τα ευρήματα που στηρίζουν τη σύλληψη του κάθε ενός από τους έξι διαφορετικούς κόσμους που θα επισκεφθεί ο παίκτης, θα μπορούσαν να καταλήξουν απλά gimmicks, αλλά διέπουν το σχεδιασμό τόσο των περιοχών όσο και των κατοίκων τους τόσο άψογα, που αντ’ αυτού είναι masterclass στο world-building.

Μιας και έγινε αναφορά στους κατοίκους με τους οποίους θα συνομιλήσει και θα συνδιαλέγει η Even, οφείλω όχι απλή αναφορά, αλλά ύμνο στη γραφή του LiR. Πρότυπο οικονομίας αλλά και characterization, πολλοί από τους δευτερεύοντες κυρίως χαρακτήρες αποκτούν σάρκα και οστά με μόλις δυο-τρεις κουβέντες, ενώ παράλληλα δίνουν εμμέσως τόνους lore για τους κόσμους τους. Αριστοτεχνική δουλειά, και τόσο μα τόσο μακριά από τo σαχλό, μετεφηβικό, αυτάρεσκο, try hard δήθεν χιούμορ του Zombie Vikings, που δεν μπορείς σχεδόν να πιστέψεις ότι πρόκειται για δουλειά του ίδιου studio.

Οι μεγαλύτεροι σπεύδουν να νουθετήσουν την Even.

Σε αυτό το σημείο του review, πιθανόν αρκετοί αναγνώστες είναι έτοιμοι να ενσαρκώσουν το γνωστό meme “shut up and take my money”. Προτείνω αυτοσυγκράτηση, γιατί ακόμα δεν έχουμε ασχοληθεί με ένα εκ των πυλώνων του gameplay.

Σε ό,τι αφορά τα αρνητικά, ας αναφέρουμε πρώτα τα εύκολα. Στα του τεχνικού τομέα, καταγράφεται η πλήρης απουσία δυνατότητας παραμετροποίησης των γραφικών. Η αρνητική εντύπωση μετριάζεται από το ότι το Lost in Random είναι ελαφρύ σαν πούπουλο και θα τρέξει νεράκι σε οποιοδήποτε στοιχειωδώς σύγχρονο σύστημα, και αυτό παρά το ότι τα επίσημα requirements είναι σχεδόν σκανδαλωδώς φουσκωμένα. Ο ίδιος δεν συνάντησα κανένα bug άξιο αναφοράς, ορισμένοι χρήστες αναφέρουν θέματα με το lip sync των χαρακτήρων.

Και ήρθε η στιγμή να σας αποκαλύψω το λόγο για τον οποίο αυτό το review δεν είναι διθυραμβικό. Στην προσπάθεια τόσο να πρωτοτυπήσει, όσο και να ενσωματώσει στο σύστημα μάχης βασικά μοτίβα του σεναρίου, το LiR υποπίπτει σε σοβαρότατο ατόπημα. Οι μάχες γρήγορα καταντούν κουραστικές, και παρά το στοιχείο της έντονης τυχαιότητας, στερούνται πραγματικής ποικιλίας, τόσο σε εχθρούς όσο και σε τακτικές. Πρέπει όμως να κάνω πολύ πιο αναλυτική εξήγηση, μιας και το LiR επιχειρεί να παντρέψει πολλά ετερόκλητα στοιχεία στις μάχες του, από deck building μέχρι Soulslike μηχανισμούς.

Στις αρχές του ταξιδιού της, η Even θα συναντήσει και υιοθετήσει ένα νοήμων εξάπλευρο ζάρι, ονόματι Dicey. O Dicey είναι κομβικός στις μάχες, μιας και χωρίς αυτόν, η μόνη επιθετική επιλογή της Even είναι η σφεντόνα της, η οποία επιφέρει από ελαχιστότατο έως καθόλου damage στους αντιπάλους.

Το όνομα του Dicey στα… ζαρικά. Η Even ορθώς επέλεξε να τον ξαναβαφτίσει.

Για να τα βάλουμε σε μια σειρά, κάθε μάχη στο LiR χωρίζεται σε τρία stages:

Στο πρώτο stage, η Even τρέχει γύρω-γύρω στην αρένα και χτυπάει τους εχθρούς με τη σφεντόνα της. Η ζημιά όπως είπαμε είναι απειροελάχιστη, αλλά με αυτό τον τρόπο τους αποσπά shards. O Dicey μαζεύει αυτά τα shards, και έτσι ενεργοποιεί τη δυνατότητα ρίψης του.

Στο δεύτερο stage, η Even ρίχνει τον Dicey, οπότε ο χρόνος παγώνει, και ανάλογα με το αποτέλεσμα, μπορούμε να διαλέξουμε ποιες κάρτες του deck μας θα ενεργοποιήσουμε. Οι κάρτες θα μας δώσουν επιτέλους ένα σοβαρό όπλο (σπαθί ή τόξο στην αρχή), και μόλις το επιλέξουμε, ο χρόνος ξεπαγώνει και μπαίνουμε στο τρίτο stage.

Στο οποίο τρίτο stage, παλεύουμε πλέον με τους εχθρούς σε ένα εξαιρετικά νερωμένο Soulslike μοτίβο που βασίζεται στο διαρκές dodge και attack όταν ο αντίπαλος μείνει εκτεθειμένος. Δυστυχώς, είναι πολύ σύνηθες, ειδικά στην αρχή, το durability των όπλων μας να μην κρατήσει αρκετά για να τελειώσει η σύρραξη, οπότε φτου κι από την αρχή, γύρω-γύρω με τη σφεντόνα.

Πάλι καλά που δεν είναι D20.

Repeat, για κάθε μα κάθε μάχη.

Αν και η περιγραφή του συστήματος μάχης είναι μακροσκελής στο κείμενο, οφείλω να ομολογήσω πως in-game είναι αρκετά intuitive. Αυτό δυστυχώς δεν την κάνει και διασκεδαστική, ειδικά το πρώτο stage με τη σφεντόνα που ειλικρινά απορώ τι σκεφτόντουσαν.

Καινούργιες κάρτες μπορούμε να αγοράσουμε από τον σχετικό vendor, και υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε όπλα, potions, curses, βόμβες και abilities. Το θέμα είναι πως, για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, οι πραγματικά ενδιαφέρουσες κάρτες δεν είναι επιλέξιμες κατά τη διάρκεια της μάχης, ακόμα και αν υπάρχουν στο deck μας. Κι αυτό επειδή ο Dicey ξεκινάει το παιχνίδι λαβωμένος και δεν μπορεί να φέρει πάνω από 2, νούμερο που επιτρέπει την επιλογή μόνο βασικών καρτών. Η αποκατάσταση των dots του γίνεται αργά, και προσδίδει ουσιαστικό ενδιαφέρον στις μάχες μόνο προς το τέλος του παιχνιδιού. 

Αν νομίζατε ότι ο τύπος που έχει ειδικό δωμάτιο για τις κάρτες του Magic είναι καμένος, ακόμα δεν έχετε γνωρίσει τον Mannie Dex.

Ποιο είναι λοιπόν το τελικό συμπέρασμα; Μπορεί το πολύ όμορφο, περίπου δωδεκάωρο, ταξίδι να αντισταθμίσει το ότι οι μάχες είναι από αδιάφορες έως κουραστικές; Για εμένα, όχι πλήρως. Και πάλι καλά που υπάρχει δυνατότητα easy difficulty mode που τουλάχιστον κόβει μπόλικα από τα hit points των εχθρών, γιατί στο normal είναι και damage sponges. Παραμένει δυνατή επιλογή για όσους το επιλέξουν συνειδητά και εν γνώσει των περιορισμών του, αλλά δυστυχώς μένει εκτός της λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς, και είναι κρίμα γιατί είχε όλα τα φόντα.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 79%

79%

Roll the Dice

Ένα γοτθικό παραμύθι με γοητευτική κοσμοπλασία και ώριμη γραφή. Το σύστημα μάχης δυστυχώς δεν επιτρέπει στο όλο εγχείρημα να διεκδικήσει μια θέση στα αδιαφιλονίκητα must play της χρονιάς.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

6 Comments

  1. Ώπα ώπα, δεν είχα ιδέα πως το έκαναν οι ΘΕΟΙ της Zoink!

    Εταιρεία-φετίχ για μένα, έχω λατρέψει ως το μεδούλι κάθε τίτλο τους (και προφανώς βρήκα το Zombie Vikings μια αθυρόστομη co-op απόλαυση από την αρχή ως το τέλος) και τα ‘κουσούρια’ της μάχης δεν μου ακούγονται και τόσο φοβερά, ειδικά αν το παιχνίδι αριστεύει στο σενάριο και το εικαστικό σκέλος.

    Κερασμένο Τάλαμορ δωδεκάρι από μένα, κρίμα που δεν έχει ακόμη ατσίβμεντς το EA Desktop και θα μου φάει τον παρά ο Πιγκουίνος ξανά.

  2. [QUOTE=”Borracho, post: 581860, member: 102590″]
    κρίμα που δεν έχει ακόμη ατσίβμεντς το EA Desktop
    [/QUOTE]

    Ποια ατσίβμεντς, εδώ χάλασαν κι αυτά που δούλευαν, σύμφωνα με το EA Desktop το playtime μου είναι 0 hours 0 minutes.

    To Zombie Vikings, co-op το έπαιξες καναπεδάτο, ή online? Γιατί το online functionality δούλευε τόσο χάλια, που καλύτερα να μην δούλευε να ξέραμε να μην παιδευόμασταν.

  3. Καναπεδάτο πάντα, με αυτά τα ονλάιν δεν μπλέκω, ΙΝΤΟΥΖΑΤΑΝΑ.

    ΥΓ Το έκανες redeem στο Origin; Δεν ‘μιλάει’ ακόμα με το EA Desktop. To ίδιο έπαθα με το It Takes Two. Αγορά στο EA Desktop, φαινόταν και στο Origin και το EAD, έπαιξα EAD, εκεί έγραφε playtime κανονικά, πάω στο Origin, μπάλες, 0H0.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL