REVIEWS

MONOLITH

Η Animation Arts είναι μία αρκετά γνώριμη ομάδα ανάπτυξης σε όσους ασχολούνται ενεργά με το χώρο των adventures. Η εκ Γερμανίας ορμώμενη εταιρία, έγινε ευρύτερα γνωστή με την κυκλοφορία του αξιόλογου Secret Files: Tunguska, περίπου στα μέσα της δεκαετίας των ‘00’s, όμως η αλήθεια είναι ότι, πέρα από το εξίσου ενδιαφέρον Lost Horizon, οι υπόλοιπες παραγωγές της δεν ήταν ανάλογων κυβικών. Το τελευταίο της πόνημα δε, το επεισοδιακό Preston Sterling του 2016, έμεινε ημιτελές, γεγονός που δημιουργούσε μάλλον δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον της ίδιας. Ωστόσο, αυτό άλλαξε φέτος, αναπάντεχα θα λέγαμε, με την κυκλοφορία του Monolith, του πρώτου της adventure μετά από επτά ολόκληρα χρόνια.

Ομολογουμένως, δεν είχαμε ακούσει σχεδόν τίποτα για την επικείμενη κυκλοφορία του και η ύπαρξή του αποτέλεσε, για μένα τουλάχιστον, μια ευχάριστη έκπληξη που έγινε ακόμα πιο ευχάριστη, όταν ολοκληρώνοντας το Monolith, απεδείχθη μια εξίσου άρτια adventure εμπειρία. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι, χωρίς φυσικά να αποτελεί το καλύτερο adventure όλων των εποχών, πρόκειται ίσως για τη δυνατότερη παραγωγή που μας έχει προσφέρει η Animation Arts μέχρι τώρα.  

Το μέρος δεν φαίνεται και πολλά υποσχόμενο για εύρεση (φιλόξενης) ζωής.

Και αυτό το αναφέρω, έχοντας παίξει αρκετούς εκπροσώπους του είδους τα τελευταία χρόνια, όπου μπορεί φέτος να μην είχαμε κάποια μεγάλη κυκλοφορία, το 2024 όμως αναμένεται ιδιαίτερα καυτό. Συνεπώς, το Monolith είναι το κατάλληλο παιχνίδι για να σβήσει την δίψα σας για adventures, τουλάχιστον για το 2023.

Σε αυτό οφείλεται το πολύ ενδιαφέρον και, κυρίως, ανατρεπτικό σενάριο που περιλαμβάνει. Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να μην πρωτοτυπεί καθόλου, μεταφέροντας μας σε ένα sci-fi περιβάλλον, όπου παρακολουθούμε το σκάφος της διαστημικής εξερευνήτριας Tessa Carter να συντρίβεται σε έναν άγονο πλανήτη. Ξυπνώντας από το λήθαργο του cryo-chamber όπου βρισκόταν, η Tessa δεν θυμάται σχεδόν τίποτα. Ούτε ποια ήταν η αποστολή της, αλλά ούτε και τι πήγε στραβά και το σκάφος συνετρίβη. Το χειρότερο είναι ότι ο συνεπιβάτης της, Mark, είναι άφαντος, ενώ οι ζημιές που έχει υποστεί το διαστημόπλοιο είναι τόσο σοβαρές που είναι αδύνατον να εκπέμψει σήμα κινδύνου.

Ό,τι συμβαίνει, καταγράφεται στην κάρτα της Tessa.

Μόνη και έρημη λοιπόν, χωρίς άλλες επιλογές στο παλμαρέ της, αλλά και με τη βοήθεια ενός αιωρούμενου AI robot ονόματι CORE, που βρισκόταν ανάμεσα στις «αποσκευές» της, ξεκινά μια τιτάνια προσπάθεια να εξερευνήσει τον πλανήτη. Αφενός για να βρει κάποιο τρόπο να ειδοποιήσει την εταιρία που εργάζεται (Intergalactic Mining Corporation) για το ατύχημα, αφετέρου να εντοπίσει τα ίχνη του Mark, όπου εξαφανίστηκε λες και τον κατάπιε η γη. Η έρευνα της έχει όντως αποτέλεσμα, αλλά αυτό που θα ανακαλύψει εκεί, δεν έχει ουδεμία σχέση με την ιδέα που έχει σχηματίσει στο μυαλό της, τόσο για το περιβάλλον που βρίσκεται όσο και για τον ίδιο της τον εαυτό.

Φυσικά, δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω αποκαλύψεις του σεναρίου, ωστόσο οφείλω να αναφέρω ότι δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς την εξέλιξη που έχει η πλοκή, όσο και αν είναι ξεκάθαρο, από τα πρώτα κιόλας λεπτά του παιχνιδιού, ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η πρωταγωνίστρια Tessa Carter είναι ένας συμπαθέστατος χαρακτήρας, απόλυτα γήινη στις αντιδράσεις της και χωρίς αδικαιολόγητες εξάρσεις, έχοντας για σύμμαχο μια μεστή γραφή, που δεν φλυαρεί και είναι πάντοτε “to-the-point”, όπως λέμε στο χωριό μου. Το δίδυμο που συνθέτει με τον CORE είναι εξίσου διασκεδαστικό, με τα αστεία που αναπόφευκτα δημιουργεί η σύγκρουση της ψυχρής λογικής ενός android και του συναισθηματισμού ενός ανθρώπου, να μη γίνονται ποτέ σαχλά ή να το παρακάνουν με τη συχνότητά τους.

Αν το εκάστοτε mini-game δεν είναι του γούστου σας, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για skip.

Ομολογουμένως, πολύ καλή δουλειά, η οποία επεκτείνεται και στον τομέα των γρίφων. Ελλείψει άλλων χαρακτήρων πλην του CORE (εν μέρει λογικό, μιας και βρισκόμαστε σε άγονο πλανήτη), για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, οι γρίφοι του είναι κυρίως περιβαλλοντικοί και έντονα inventory-based. Με αρωγό τον άψογο χειρισμό που περιλαμβάνει τα πάντα (one-click gameplay, εμφάνιση hotspots, journal, γρήγορη μετάβαση από οθόνη σε οθόνη, ακόμα και δυνατότητα τροχάδην για την Tessa), το επίπεδο δυσκολίας τους κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα, με τις περισσότερες φορές η λύση να είναι προφανής και χωρίς να υφίστανται πουθενά moon-logic καταστάσεις. Ωστόσο, υπάρχουν μερικοί γρίφοι που μπορεί να παιδέψουν κάποιον για αρκετή ώρα, όπως παραδείγματος χάρη εκείνος με τα έγχρωμα έντομα στο δάσος ή με τη σύνθεση ενός αντίδοτου.

Το θετικό είναι ότι το παιχνίδι φροντίζει να μας δίνει συχνά αρκετά hints, είτε με σχόλια της ίδιας της Tessa είτε με συμβουλές του CORE, που λίγο-πολύ πλαισιώνουν τον τρόπο που καλούμαστε να συνεχίσουμε. Αργότερα δε στο παιχνίδι, ο CORE έχει τη δυνατότητα να προβάλει κάποια ολογράμματα, τα οποία εκτός από το να δίνουν φως σε σκοτεινές πτυχές της ιστορίας, παρέχουν πολύ σημαντικές πληροφορίες στην επίλυση κάποιων γρίφων (όπως π.χ. εκείνος με τα μεταλλεύματα). Αν όμως τα βρούμε πολύ σκούρα, υπάρχει ενσωματωμένο walkthrough, αν και προσωπικά δεν το χρησιμοποίησα καθόλου.

Ο CORE δεν πρόκειται να διστάσει να πει ευθέως την “επιστημονική” γνώμη του για τις αποφάσεις σας.

Εκτός των γρίφων, υφίστανται και αρκετά mini-games, με τη μορφή puzzle, τα οποία σε γενικές γραμμές δεν είναι δύσκολα, αλλά αν για οποιοδήποτε λόγο νοιώσουμε ότι ταλαιπωρούμαστε υπερβολικά, υπάρχει επιλογή skip, φαρδιά-πλατιά, σε εμφανές μέρος. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα mini-games αυτά δεν επαναλαμβάνονται ποτέ και είναι άκρως σχετικά με το ζήτημα που μας απασχολεί εκείνη τη στιγμή, οπότε η ύπαρξή τους δεν κρίνεται διόλου ξεκάρφωτη ή τυχόν τεχνητό εμπόδιο που στήθηκε, ώστε να επεκταθεί η διάρκεια του παιχνιδιού.

Μια διάρκεια που φτάνει αισίως τις επτά με οκτώ ώρες, ανάλογα βέβαια με το πόσο θα κολλήσετε ή όχι σε κάποια σημεία του παιχνιδιού. Ιδιαίτερα αν σκοπεύετε να αποκτήσετε όλα τα achievements, τότε δεν θα πρέπει να πατήσετε skip σε κανένα mini-game, οπότε πιθανότατα να χρειαστείτε λίγο χρόνο παραπάνω για να δείτε το φινάλε του παιχνιδιού. Ένα φινάλε που, προσωπικά, μου άρεσε αρκετά, γιατί ξεφεύγει εντελώς από την εικόνα που είχα σχηματίσει για το παιχνίδι, μετά τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης μαζί του, ενώ αποφεύγει περίτεχνα να μην «εκβιάσει» συναισθηματικά τον παίκτη, κάτι διόλου εύκολο, αναλογιζόμενοι το ζήτημα που θίγει.

Τελικά ζει κανείς σε αυτό τον πλανήτη;

Όπως είπαμε όμως, δεν θα επεκταθώ περισσότερο, παρά μόνο να αναφερθώ στον τεχνικό τομέα του Monolith. Η αλήθεια είναι ότι, όσον αφορά το σχεδιασμό των χαρακτήρων, η Animation Arts έχει μείνει πίσω και, ειδικά στα κοντινά πλάνα, νομίζει κανείς ότι παίζει adventure του 2008. Απ’ ότι αναφέρει η εταιρία, αυτό έγινε κατ’ επιλογήν, ωστόσο εκτιμώ ότι όφειλε να γίνει κάτι καλύτερο ποιοτικά και εφάμιλλο των εικόνων του περιβάλλοντος, το οποίο είναι σαφώς ομορφότερο. Πάντως, σίγουρα δεν το λες και άσχημο οπτικά. Όσον αφορά το κομμάτι του ήχου, το ατμοσφαιρικό soundtrack, γεμάτο ambient πινελιές, είναι εξαιρετικό και συμβάλλει εξαιρετικά στην πολύ εύστοχη αίσθηση της «μοναξιάς» που υλοποιεί. Τα voice-over είναι εξίσου ικανοποιητικά, όχι κάτι το εντυπωσιακό, αλλά αναμφίβολα πολύ μακριά από κάποιους τραγέλαφους που έχουμε βιώσει σε παρεμφερείς ανεξάρτητες παραγωγές.

Εν ολίγοις, το Monolith προτείνεται σε όλους τους adventure fans, καθώς πρόκειται για μια απολύτως τίμια και προσεγμένη παραγωγή, φτιαγμένη με μεράκι και μπόλικη αγάπη από τους δημιουργούς του. Κάτι που σπανίζει στις μέρες μας.

 

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Errors of the past

Ένα sci-fi adventure που διαθέτει μια ιδιαίτερα ανατρεπτική ιστορία, και αρκετούς ωραίους γρίφους, συνθέτοντας έτσι μια άκρως αξιόλογη adventure εμπειρία.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

6 comments

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL