PRODEUS
Μπορεί να πει κανείς πως τα τελευταία χρόνια, δεν άλλαξαν πολλά όσον αφορά το τοπίο των First-Person Shooters. Ακόμη αναζητούνται τα σύγχρονα Half-Life και F.E.A.R, ή τέλος πάντων, ο επόμενος τίτλος που θα αλλάξει τα δεδομένα στο είδος. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όμως. Μερικές φορές θέλεις απλά να παίξεις κάτι από το παρελθόν, μπολιασμένο με μερικά σύγχρονα Quality of Life χαρακτηριστικά. Αν κάτι άλλαξε στα FPS (παιχνίδια βολών πρώτου προσώπου για τους φίλους μας εκ του Καποδιστριακού), αυτό είναι η αναβίωση τίτλων που στηρίζονται σε κλασικότροπες φόρμες όπως τα Dusk, Ion Fury, Amid Evil κ.α., που φάνταζε ως όαση ανάμεσα στον ορυμαγδό των στρατιωτικών, προσανατολισμένων στο multiplayer, shooters τύπου Call of Duty και Battlefield.
Ένα τέτοιο boomer shooter θα εξετάσουμε σήμερα λοιπόν, το Prodeus. Προϊόν επιτυχημένης καμπάνιας στο Kickstarter και ακόλουθης ωρίμανσης στο Early Access του Steam, ήρθε η ώρα για αυτό να κυκλοφορήσει και εμάς να βγάλουμε τα κουμπούρια από το πατάρι. Αν και το είχα παρακολουθήσει στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης του, τα χρόνια πέρασαν και δε μπορώ να πω ότι όταν ξανασυναντήθηκα μαζί του είχα ιδιαίτερες προσδοκίες – ξέρετε τώρα, μεγαλώσαμε, μια φορά κι ένα καιρό ήταν το Kickstarter που, πλέον, ξεφούσκωσε κλπ. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά.
Εάν περιμένατε κάποια ιστορία στο Prodeus, τότε καλύτερα να κοιτάξετε αλλού. Κάτι περί εξωγήινων που ονομάζονται Prodeus, δαιμόνων του Χάους και ανάμεσα τους ένας ανώνυμος στρατιώτης (δηλαδή εμείς) που θέλει να τους κάνει το διαστημικό τσαρδί καλοκαιρινό. End of story (pun intended). Πάντως, αν και η ιστορία υφίσταται πολύ διακριτικά στο βάθος, αυτό δε μας αποτρέπει να παρατηρήσουμε το πόσο απότομο είναι το φινάλε. Η campaign του παιχνιδιού χωρίζεται σε διακριτά chapters-levels που επιλέγουμε από έναν κεντρικό χάρτη. Διάβασα κάποια παράπονα για σχετικά μικρή διάρκεια που δεν ξεπερνάει τις 5 ώρες, αλλά αυτά μάλλον προέρχονται από speedrunners, διότι αυτή άνετα φτάνει τις 9-10 ώρες. Αν μάλιστα αρχίσετε να ψάχνετε για μυστικά, τότε αυτές άνετα διπλασιάζονται. Τα levels έχουν καλό σχεδιασμό, αν και επί το πλείστο σχετικά γραμμικά, αλλά το εκτιμώ όταν το level design έχει από πίσω κάποια λογική και δεν γίνεται επιτηδευμένα λαβύρινθος χωρίς συνοχή.
Εξυπακούεται ότι για να μεταβούμε στο επόμενο επίπεδο θα πρέπει να έχουμε ολοκληρώσει τα προηγούμενα, υπάρχουν όμως και δύο περιπτώσεις όπου θα χρειαστούμε έναν συγκεκριμένο αριθμό από ορυκτά (Ore-λειτουργεί ως το currency του παιχνιδιού), ώστε να μπορούμε να προχωρήσουμε. Αυτά βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στα chapters, τόσο σε εμφανή σχετικά σημεία, όσο και ως secrets. Δεν είναι απαραίτητο να τα μαζέψουμε όλα, αλλά όσο περισσότερα βρίσκουμε, τόσο πιο νωρίς θα μπορούμε να αγοράσουμε κάποια πολύ όμορφα εργαλεία για να προκαλέσουμε πόνο στους αντιπάλους μας, όπως και κάποιες αναβαθμίσεις στις κινήσεις μας (π.χ. dash).
Και μιλώντας για όπλα, το Prodeus έχει ικανοποιητική ποικιλία σε αυτά. Όλα έχουν, όπως είναι αναμενόμενο, τη βασική λειτουργία πυρός και μια δευτερεύουσα λειτουργία, όπως χειροβομβίδες που κολλάνε σε εχθρούς και περιβάλλον, ριπές που εντοπίζουν στόχους πίσω από γωνίες κοκ. Κατά τ’ άλλα, μην περιμένετε εξεζητημένα power ups και θα πρέπει να αρκεστείτε στα παραδοσιακά pickups της υγείας και της πανοπλίας. Ο έλεγχος του χαρακτήρα, η αίσθηση των όπλων και η ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν και το πως αποτυπώνεται οπτικά, είναι αξιέπαινα. Το Prodeus λοξοκοιτά τόσο προς τα Doom και Quake, αλλά και το Doom του 2016 (όσον αφορά στην αισθητική κυρίως). To infighting μεταξύ των τεράτων δηλώνει κι εδώ παρόν και μπορεί να δημιουργηθούν χαοτικά τζέρτζελα όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με μεγάλο πλήθος από δαύτα. Θα πρότεινα να δοκιμάσετε το παιχνίδι από Hard επίπεδο δυσκολίας και πάνω, καθώς η πρόκληση κλιμακώνεται, υπέρ του δέοντος, ομαλά και μόνο στο τελευταίο 1/3 ταυτίζεται με το επίπεδο που επιλέξατε.
Πέρα από το απότομο κλείσιμο της campaign, που αφήνει ενδείξεις για μελλοντικό DLC, το μόνο αρνητικό που προσάπτουμε στο Prodeus είναι η έλλειψη αναμετρήσεων με bosses. Αν φτάσουμε σε σημείο να το ψειρίσουμε, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι το παιχνίδι δεν επιτρέπει να σώσουμε τη θέση μας όπου θέλουμε, καθώς χρησιμοποιεί checkpoints. Αυτό θα είχε κάποιο νόημα αν αύξανε την πρόκληση. Αυτό όμως δε συμβαίνει διότι, ακόμα κι αν ηττηθούμε, οι αντίπαλοι που έχουμε εξουδετερώσει δεν επιστρέφουν. Δε επηρέασε την εμπειρία μου, καθώς θεωρώ πως η πραγματική πρόκληση του παιχνιδιού είναι η ολοκλήρωση κάθε επιπέδου με 100% (κοινώς ανεύρεση όλων των μυστικών, μηδέν θάνατοι, εξόντωση όλων των εχθρών), αλλά όπως και να έχει, είναι κάτι που πρέπει να σημειωθεί.
Ίσως το σημαντικότερο στοιχείο που κάνει το Prodeus να ξεχωρίζει σε αυτό το κύμα της boomer shooter αναγέννησης είναι η παρουσίαση του και ειδικότερα το εικαστικό. Το παιχνίδι αποτελεί ένα κράμα παλιού και νέου, με τα περιβάλλοντα να φαίνονται σχετικά λεπτομερή, με κάποια εφέ και φωτοσκιάσεις που δε θα βλέπαμε στις επιρροές του Prodeus, αλλά από κοντινή απόσταση να πιξελιάζουν επιτηδευμένα, φέροντας στο νου το πρώτο Quake. Τα μοντέλα των αντιπάλων, όπως και των όπλων από την άλλη είναι pre-rendered sprites, θυμίζοντας κάτι από Doom64. Μάλιστα μπορείτε να επιλέξετε να απεικονίζονται ως 3D (αν μη τι άλλο, το μεράκι της Bounding Box είναι κάτι παραπάνω από εμφανές) ή 2D, αλλά προσωπικά με κέρδισε το δεύτερο. Επίσης, μπορείτε να επιλέξετε διαφορετικό framerate για αυτά από εκείνο που τρέχει το παιχνίδι. Γενικά, ζαλίζει η πληθώρα επιλογών και η ελευθερία που παρέχει ο τίτλος στην παραμετροποίηση του τεχνικού τομέα. Τέλος, δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τη θεσπέσια μουσική του Andrew Hulshult (Dusk, Doom Eternal-The Ancient Gods κ.α.), η οποία αλλάζει δυναμικά από στοιχειωτικά synths κατά την εξερεύνηση, σε metal κιθάρες όταν ξεσπά η δράση.
Συνοψίζοντας, το Prodeus είναι ένας εξαιρετικός τίτλος που μπορεί να σας προσφέρει αρκετές ώρες αδρεναλίνης και διασκέδασης. Και δεν έπιασα καν το θέμα level editor και τους εκατοντάδες χάρτες που δημιουργήθηκαν από την κοινότητα του παιχνιδιού. Δίχως υπερβολή, είναι ένα από τα πιο καλοφτιαγμένα, old-school FPS στην πρόσφατη μνήμη. Δοκιμάστε το και δε θα χάσετε!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 88%
88%
Ultraviolent
Ένα boomer shooter που τσεκάρει όλα τα σωστά κουτάκια και μπαίνει με αξιώσεις στη λίστα με τα καλύτερα φετινά παιχνίδια. Οι φίλοι της κατηγορίας δείτε το οπωσδήποτε!
Niiiice, just what I was looking for
Τα boomer shooters συνεχίζουν να κουβαλούν στην πλάτη τους το είδος των FPS. Χωρίς αυτά θα περνούσε κρίση.
Εχω ψιλοπήξει από δαύτα για φέτος μπορώ να πω. Εκεί που μέχρι πριν 2-3 χρόνια το είδος ήταν στην αφάνεια και μόνο το Doom πρόσφερε στο κοινό ακριβώς αυτό που ζητούσε από το είδος, σήμερα μπορούμε να μιλήσουμε ακόμη και για κορεσμό.
Δε νομίζω ότι είναι τόσα πολλά, τα ποιοτικά τουλάχιστον: Prodeus, Wrath, Ion Fury, Project Warlock, Amid Evil, Dusk και κάνα ακόμα που μπορεί να ξεχνάω.
HROT, Hedon, Dread Templar (EA), Hellbound, Cultic….
Απορία ενός γερογκρινιάρη: Γιατί ρετροπιξελούμπα και όχι μια “normal” μηχανή;
[QUOTE=”erevos, post: 610155, member: 103275″]
Απορία ενός γερογκρινιάρη: Γιατί ρετροπιξελούμπα και όχι μια “normal” μηχανή;
[/QUOTE]
Γιατί το ρετρό λουκ είναι μέρος του όλου πακέτου που ελκύει το κοινό. Είναι αντίστοιχο με τα διάφορα platformers και jRPGs που χρησιμοποιούν το λουκ του SNES. Επίσης είναι πιθανότατα πιο οικονομικό στην ανάπτυξη από ένα κανονικό σύγχρονο 3D FPS.
Κάποιες ρετροπιξελούμπες τις αντέχω και τις γουστάρω κιόλας (π.χ. Dead Cells), αλλά παιχνίδια σαν το Prodeus φαντάζομαι πως απευθύνονται σε φανατικούς οπαδούς του genre, αφού οι παλιοί έχουν φάει την πιξελούμπα με το κουτάλι με τα παλιά Doom, Quake, Hexen κ.ο.κ. και οι νέοι προτιμούν κάτι πιο οπτικά ελκυστικό, αν και για το τελευταίο δεν το κόβω (το καλώδιό μου… :Ρ).