RISE OF THE TOMB RAIDER
Το προ-τριετίας reboot του Tomb Raider αποδείχθηκε, σε γενικές γραμμές, πολύ επιτυχημένο. Μπορεί να υπήρχαν αρκετές δικαιολογημένες “φωνές” για την έλλειψη σοβαρών γρίφων, την απουσία τύμβων και την έμφαση στο shooting στοιχείο, κεκαλυμμένο γύρω από μια Χολυγουντιανή αύρα, αλλά η συνολική ποιότητα του παιχνιδιού, που ξεχείλιζε από μεράκι και έμπνευση, σε ανάγκαζε να παραδεχτείς την Crystal Dynamics για τη δημιουργία ενός από τα δυνατότερα reboots ever. Πρακτικά ο δρόμος που ακολούθησε το reboot “έσωσε” τη σειρά από τη λήθη, μετά τη μέτρια υποδοχή που επιφύλαξε ο κόσμος στο, αδικημένο μεν, αλλά με αρκετά bugs δε, Tomb Raider: Underworld.
Μετά από τέτοια επιτυχία, η ανακοίνωση ενός sequel ήταν πιο δεδομένη και από την ανατολή του ηλίου. Στο άκουσμα της είδησης ότι το Rise of the Tomb Raider θα είναι αποκλειστικό στις κονσόλες της Microsoft (Xbox One και Xbox 360) πάγωσε τα χαμόγελα πολλών gamers που θα ήθελαν να ζήσουν τις νέες περιπέτειες της Lara στη πλατφόρμα της επιλογής τους και όχι σε αυτήν που κάποια “κεφάλια” επένδυσαν τα περισσότερα χρήματα. Ευτυχώς, σύντομα αποκαλύφθηκε ότι η αποκλειστικότητα θα είναι χρονική, με την έκδοση για PC να εμφανίζεται κάπου στις αρχές του 2016, χωρίς να δοθούν ακριβείς ημερομηνίες. Προσωπικά, περίμενα το παιχνίδι να εμφανιζόταν το Μάρτιο, δηλαδή ακριβώς τρία χρόνια μετά το πρώτο παιχνίδι, αλλά η Square Enix με διέψευσε ευχάριστα. Η τεχνολογικά απόλυτη έκδοση του Rise of the Tomb Raider είναι ήδη εδώ.
Την ιστορία του Rise of the Tomb Raider υπογράφει ξανά η Rhianna Pratchett και διηγείται την προσπάθεια της Lara να “καθαρίσει” το όνομα των Croft, το οποίο γελοιοποιήθηκε από τον τύπο, εξαιτίας της εμμονής του αποθανόντα πατέρα της, Richard, για την ύπαρξη ενός artifact ονόματι Divine Source που υποτίθεται ότι χαρίζει αθανασία σε όποιον το κατέχει. Το συγκεκριμένο αντικείμενο ανακαλύφθηκε στην Κωνσταντινούπολη από κάποιον “προφήτη” επί Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου, ο οποίος το μετέφερε κρυφά στη Σιβηρία για φύλαξη. Εκεί χτίστηκε μια μυστική πόλη από τους ακόλουθους του, ειδικά φτιαγμένη για να αντιστέκεται ενάντια στους διάφορους κατά καιρούς εισβολείς, όπως οι Μογγόλοι και η… Trinity, μια οργάνωση που μετράει ήδη εκατοντάδες χρόνια και προσπαθεί μάταια από τότε να ανακτήσει το πανίσχυρο αυτό artifact. Η Lara αποφασίζει να εμπλακεί στην υπόθεση και ταξιδεύει στις παγωμένες βουνοκορφές της Σιβηρίας (κάνοντας πρώτα μια μικρή στάση στη Συρία), αφενός για να αποδείξει σε όλο το κόσμο ότι ο πατέρας της δεν ήταν τελείως τρελός και αφετέρου να εμποδίσει να πέσει σε λάθος χέρια ένα τόσο ισχυρό αντικείμενο.
Γενικά, το story του Rise of the Tomb Raider (RotTR από’ δω και στο εξής για λόγους συντομίας), αν και ξεκινά με πολλές υποσχέσεις, τελικά θα το χαρακτήριζα ως απλοϊκό και προβλέψιμο, με μηδαμινές ανατροπές, ελάχιστη σπιρτάδα και κυρίως χωρίς αξιομνημόνευτους χαρακτήρες. Ιδίως οι κακοί του παιχνιδιού είναι υπερβολικά μονοδιάστατοι και βαρετοί, θα ξεχάσετε το όνομα των συμμάχων σας πριν ολοκληρώσετε το τίτλο, ενώ μόνο η Lara έχει δεχθεί την δέουσα προσοχή, η οποία είναι χάρμα οφθαλμών και ώτων (αυτή η Βρετανική προφορά της Camilla Luddington). Κρίμα, καθώς θα περιμέναμε κάτι καλύτερο από τη πένα της διάσημης Pratchett και σίγουρα κάτι πιο προσεγμένο από το πρώτο τίτλο. Μάλιστα μπορώ να πω ότι ο προκάτοχός του είχε καλύτερο σενάριο, που μεταξύ μας, δεν σκίσαμε και τα ρούχα μας εξαιτίας του.
Αφήνοντας στην άκρη το σενάριο και μπαίνοντας στο ψητό, το RotTR διατηρεί σχεδόν αναλλοίωτη τη συνταγή του reboot. Ως επί το πλείστον ο πυρήνας της δράσης παραμένει σε γραμμικά πλαίσια, έχοντας παράλληλα κάποια ψήγματα open-world εξερεύνησης και υποτυπώδεις παράπλευρες αποστολές/challenges, όπου συνδυάζονται αρμονικά με το action/stealth στοιχείο. Μια επιτυχημένη συνταγή που το sequel επιχειρεί να βελτιώσει, χωρίς να χαλάσει τυχόν ισορροπίες που θα έβλαπταν το γρήγορο ρυθμό του παιχνιδιού.
Έτσι λοιπόν, στο τομέα της εξερεύνησης, η Lara παραμένει εξαιρετική αναρριχήτρια που “χορεύει τανγκό” με το περιβάλλον, είτε χάρη στις εκτεταμένες αθλητικές ικανότητες της είτε με τη χρήση του πλούσιου εξοπλισμού της, όπως το “κάνω-για-όλες-τις-δουλειές” τσεκούρι της, το γάντζο ή τα νεοεισερχόμενα βέλη αναρρίχησης. Κατά κύριο λόγο λοιπόν, ως Tomb Raider που σέβεται τον εαυτό του, θα αντιμετωπίσετε κάμποσες platform προκλήσεις, οι οποίες όμως κατευθύνονται από το ίδιο το παιχνίδι και είναι σχετικά εύκολες και χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση του κινδύνου (πλην ελαχίστων περιπτώσεων), ενώ μόνο χαμόγελα ζωγραφίζονται στα πρόσωπά μας στο άκουσμα της ύπαρξης μερικών περιβαλλοντικών γρίφων. Εντάξει, δεν πρόκειται και για πυρηνική φυσική, αλλά υπάρχουν κάποιοι γρίφοι που θα σας βάλουν να σκεφτείτε για μερικά λεπτά για το τι πρέπει να κάνετε, ιδίως αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε με κάποιον Optional Tomb. Εδώ έγκειται η ουσιαστικότερη βελτίωση του RotTR σε σχέση με το προκάτοχό του, καθώς οι Optional Tombs είναι αρκετά μελετημένοι στο σχεδιασμό τους, δίνοντας βάρος στην προσεκτική παρατήρηση του περιβάλλοντος και στους νόμους της Φυσικής, χωρίς να γίνονται ποτέ ιδιαίτερα δύσκολοι αλλά ούτε και περίπατος στο δάσος και προσωπικά πιστεύω ότι όφειλαν να ήταν μέρος του κανονικού παιχνιδιού. Δυστυχώς, το πιο πιθανό είναι το casual κοινό να είχε πρόβλημα με αυτούς, οπότε για να αποφευχθούν τυχόν γκρίνιες, η Crystal Dynamics επέλεξε να τους ορίσει ως προαιρετικούς. Σημεία των καιρών…
Τουλάχιστον, το παιχνίδι δίνει επαρκές κίνητρο για την επίλυση κάθε Optional Tomb, που δεν είναι άλλο από τη προσθήκη ενός μοναδικού skill για τη Lara, που εναλλακτικά δεν θα αποκτούσατε με κανένα άλλο τρόπο. Skill είπα; Ναι, φυσικά, η συμπαθητική RPG πινελιά του πρώτου παιχνιδιού υφίσταται και εδώ, με τα γνωστά τρία skill trees (Brawler, Hunter και Survivor) να δίνουν ξανά το “παρόν”. Στο καθένα από αυτά ξεκλειδώνετε διάφορες χρήσιμες ικανότητες για τη Lara, δια μέσου των experience points που κερδίζετε από σχεδόν κάθε δραστηριότητα που εκτελείτε εις πέρας: εύρεση ημερολογίων, artifacts, χαρτών, monoliths, εκμάθηση γλωσσών (Ελληνικά, Μογγολικά, Ρώσικα), όλα εκτεθειμένα σε κοινή θέα ή σε καλά κρυμμένα σημεία μέσα στις εκτενείς περιοχές που διαδραματίζεται η δράση. Γενικά, το RotTR είναι η χαρά του completionist, καθώς το παιχνίδι σφύζει από συλλεκτικά αντικείμενα (ο χάρτης είναι γεμάτος από δαύτα), ενώ περιχαρείς ανακαλύπτουμε ότι το crafting στοιχείο είναι αρκετά εμπλουτισμένο, χάρη στο οποίο μπορείτε να αναβαθμίσετε τον εξοπλισμό σας στα γνωστά και μη εξαιρετέα base camps.
Έτσι, συλλέγοντας αρκετές πρώτες ύλες, είτε από την ίδια τη φύση είτε κυνηγώντας άγρια ζώα με το τόξο ανά χείρας, μπορείτε να βελτιώσετε τον ήδη υπάρχοντα εξοπλισμό σας, από τα βοηθητικά αντικείμενα (π.χ. pouches για περισσότερα πυρομαχικά) μέχρι την απόδοση των όπλων σας (bows, pistols, rifles και shotguns). Εξαιρετική είναι η προσθήκη του on-the-fly crafting, όπου μπορείτε τάχιστα να κατασκευάσετε poison, fire ή grenade arrows, εφόσον βέβαια έχετε τα κατάλληλα υλικά, ενώ το healing πραγματοποιείται με τη συνδυαστική κατασκευή ειδικών φύλλων και γαζών, εκτός και αν παίζετε σε χαμηλό επίπεδο δυσκολίας, που με το α λά-Wolverine auto-healing, το μόνο που χρειάζεται είναι να καλυφθείτε για μερικά δευτερόλεπτα και η Lara γίνεται περδίκι.
Οι μάχες τώρα, διατηρούνται στο επίπεδο του προκατόχου του, με τη διαφορά ότι το stealth στοιχείο είναι αρκετά ανεβασμένο και πιο ουσιαστικό θα μπορούσα να πω. Ιδίως με το “μαγικό κουμπί των οπτικών ερεθισμάτων” Survival Instinct της Lara, είστε σε θέση να εκμεταλλευτείτε καλύτερα το χώρο που βρίσκεστε, έχοντας σημαντικές βοήθειες τόσο στο οπτικό πεδίο των εχθρών όσο και των διαδραστικών σημείων του περιβάλλοντος. Βέβαια, βασικό στοιχείο για το stealth ξεπάστρεμα παραμένει το τόξο (αργότερα και το combat knife), με το οποίο μπορείτε να κάνετε τρομερή ζημιά με headshots ή με τα (overpowered είναι η αλήθεια) poison arrows, τα οποία είναι ικανά να εξολοθρεύσουν ακόμα και τους πιο σκληροτράχηλους εχθρούς σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Αν παρ’ όλα αυτά το stealth δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία σας ή απλά κάπου τα θαλασσώσατε και οι εχθροί σάς αντιλήφθηκαν (διόλου δύσκολο και γνωρίζουν ακριβώς που βρίσκεστε μόλις συμβεί αυτό – κλασικό φάουλ σε παιχνίδια του είδους), δεν τίθεται κανένα θέμα ανησυχίας, καθώς η Lara είναι μια σύγχρονη αμαζόνα στη χρήση των συμβατικών πυροβόλων όπλων. Ιδιαίτερα αν έχετε ασχοληθεί, έστω και περιστασιακά, με το upgrade των όπλων σας, οι μάχες σπάνια θα σας δυσκολέψουν πραγματικά, καθώς τα πυρομαχικά είναι άφθονα, τα όπλα αρκούντως αποτελεσματικά, ενώ η έλλειψη boss-fights (εκτός από τις τελευταίες σεκάνς) διευκολύνει ακόμα περισσότερο τη κατάσταση.
Καθίσταται σαφές λοιπόν πως ό,τι (δεν) αγαπήσατε στο πρώτο τίτλο, θα το βρείτε και στο RotTR, σε πιο γενναιόδωρες και σε πιο σωστά καταμερισμένες δόσεις, χωρίς να το παρακάνει με άσκοπη ασταμάτητη δράση ή ατελείωτο scripted platforming. Κατά τη γνώμη μου, το βασικότερο ελάττωμα του παιχνιδιού είναι ότι δεν τόλμησε όσο θα έπρεπε. Η Crystal Dynamics ήθελε τόσο πολύ να ικανοποιήσει τη δίψα του κοινού για ένα Tomb Raider στο ίδιο μοτίβο, που θα συναγωνίζεται στα ίσια το αντίπαλο δέος Uncharted, που δεν ρίσκαρε καθόλου. Απλά έκανε το πλέον λογικό επακόλουθο που συνηθίζεται σε ένα sequel ενός πετυχημένου παιχνιδιού: μεγαλύτερο σε μέγεθος (η campaign διαρκεί γύρω στις 13-14 ώρες), πιο εντυπωσιακό, πιο πολλά μυστικά να ανακαλύψει κανείς, πιο, πιο… Το πιάσατε το νόημα. Φυσικά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όταν έχεις να κάνεις με ένα τόσο διασκεδαστικό παιχνίδι, αλλά δεν κρύβω ότι ανησυχώ λιγάκι για την πορεία του (αναπόφευκτου) δεύτερου sequel, καθώς αν κινηθεί στα ίδια, ασφαλή, μονοπάτια, ίσως χαθεί το στοιχείο της διασκέδασης και αρχίσει να εισέρχεται στα χωράφια της μονοτονίας. Το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές να συμβαίνει και σε άλλους διάσημους τίτλους, ελπίζω να μη συμβεί (ξανά) και στο Tomb Raider.
Πάντως, η πλέον σωστή κίνηση της Crystal Dynamics είναι η αφαίρεση του τελείως αδιάφορου multiplayer κομματιού. Στη θέση του υπάρχουν τα Expeditions, τα οποία πρακτικά είναι speedruns των ήδη υπαρχόντων επιπέδων του παιχνιδιού και διαγωνίζεστε με τους φίλους σας για το μεγαλύτερο σκορ. Η “παγίδα” στην υπόθεση Expeditions είναι κάποιες κάρτες, οι οποίες επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά κάποια στοιχεία του gameplay, όπως για παράδειγμα έλλειψη auto-healing ή περισσότεροι πόντοι όταν πετυχαίνετε kill με headshot. Οι κάρτες αυτές χωρίζονται σε common, uncommon και rare και (νομίζω ότι είστε κοντά να το μαντέψετε) ξεκλειδώνουν με το ingame currency του παιχνιδιού ή…με πραγματικά χρήματα. Ναι, τα μισητά microtranscations είναι παρόντα, αλλά προς τιμήν των δημιουργών, είναι τόσο προαιρετικά και σε μια τόσο δευτερεύουσα εκδοχή του παιχνιδιού, που το πιο πιθανό είναι να περάσουν απαρατήρητα – τουλάχιστον στη χώρα μας. Σε κάθε περίπτωση, είτε με microtransactions είτε χωρίς, τα Expeditions είναι μια αξιόλογη εναλλακτική για όποιον θέλει να επιστρέψει στο RotTR μετά τον τερματισμό του, μακριά από ένα αμφιβόλου ποιότητας deathmatch υποπαιχνίδι.
Στο τεχνικό τομέα, το RotTR είναι μια λέξη εξαιρετικό. Ο συνδυασμός των καταπληκτικών γραφικών και του αληθοφανέστατου animation, τόσο της Lara και των υπόλοιπων χαρακτήρων όσο και της ζωντάνιας του περιβάλλοντος (χλωρίδα, πανίδα, καιρικές συνθήκες), με τη καλλιτεχνική άποψη των χαμένων πόλεων και πολιτισμών που θα επισκεφθείτε, είναι αριστουργηματικός. Είναι από τις σπάνιες φορές που κάθεσαι και χαζεύεις τα τοπία αντί να παίζεις και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από το art direction του τίτλου – πραγματικά μοναδική δουλειά. Προφανώς υπάρχει και το ανάλογο τίμημα πίσω από το υπέροχο εικαστικό, καθώς οι απαιτήσεις του παιχνιδιού είναι λιγάκι τσιμπημένες. Στο σύστημα της δοκιμής δεν μπόρεσα να υπερβώ τα high settings χωρίς να χαθεί σημαντικό κομμάτι του frame rate, ενώ ακόμα και έτσι υπήρχαν στιγμές (ιδίως στη περιοχή Geothermal Valley) που τα frames έπεφταν και κάτω από τα 45 – ένα μικρό optimization patch είναι καλοδεχούμενο. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι το RotTR προσφέρει πολλές ρυθμίσεις για να το προσαρμόσετε στα μέτρα των δυνατοτήτων του υπολογιστή σας, ενώ έχετε υπόψη σας ότι για τα Very High settings χρειάζεται κάρτα γραφικών με άφθονα GB (άνω των 6), οπότε αν δεν διαθέτετε κάτι τέτοιο, καλύτερα να μην τα δοκιμάσετε καθόλου.
Στα του ήχου, το RotTR ακολουθεί κατά πόδας τα βήματα των γραφικών, με το αρκετά αξιόλογο ορχηστρικό soundtrack να συνοδεύει και να ακολουθεί άψογα τη δράση, ενώ τα voice-over είναι από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Κάπου εδώ να αναφέρω ότι ο τίτλος διακατέχεται έντονα από το ελληνικό στοιχείο, με πάρα πολλές ελληνικές λέξεις και εκφράσεις να ακούγονται από τα ηχεία μας, κυρίως προς το τέλος του παιχνιδιού, αν και η προφορά θυμίζει λιγουλάκι… Kabamaru. Δεν πειράζει όμως, έστω και έτσι έχει πλάκα να ακούτε, ανάμεσα στο πανικό, ατάκες τύπου “Σκοτώστε τη” ή “Να τη, εκεί είναι“!
Συνοψίζοντας, το RotTR είναι αναμφισβήτητα ένα πλουσιότατο, καλοφτιαγμένο και απολαυστικό action/adventure που σίγουρα του ανήκει μια θέση στα κορυφαία παιχνίδια της χρονιάς. Από την άλλη, η ατολμία του να κάνει το κάτι παραπάνω και να καινοτομήσει είναι εμφανής και αυτό είναι κάτι που η Crystal Dynamics θα πρέπει να σκεφτεί πως θα αντιμετωπίσει στον επόμενο τίτλο της. Αν σας άρεσε ο προκάτοχος του, τσιμπήστε το με κλειστά μάτια, αν ανήκετε στην “άλλη πλευρά”, δώστε του μια ευκαιρία χωρίς επικριτική ματιά και, που ξέρετε, μπορεί να σας κερδίσει τελικά.
Το Rise of the Tomb Raider διατίθεται από τη CD Media, την οποία ευχαριστούμε θερμά για την παροχή του review code.
Pros
- Ενα από τα καλύτερα action του 2013, ακόμα πιο “περιποιημένο”
- Καλή ισορροπία μεταξύ δράσης και εξερεύνησης
- Επιτέλους, γρίφοι (έστω και προαιρετικοί) που απαιτούν κάποια ποσότητα φαιάς ουσίας
- Οπτικός τομέας-χάρμα οφθαλμών
Cons
- Αδύναμη ιστορία
- Αρκετά κοινή εμπειρία με το πρώτο παιχνίδι, θα μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω
- Χωρίς να είναι κακό port, χρειαζόταν ένα κλικ καλύτερο optimization
Ναι, αλλά ο Σρέντερ θα ήταν αντίθετος με αυτό.
Εκτενής ανάλυση Γιώργο,πιστεύω πως θα μου αρέσει το παιχνίδι. Ελπίζω να μπορώ να παίξω φάπες με τίποτα εκπροσώπους της τοπικής πανίδας, δεν κατάλαβα ο Πούτιν είναι πιο μάγκας?
Μπορείς, κυρίως με αρκούδες, σαν το DiCaprio ένα πράμα.
Θα το χτυπήσω σωποτεδήποτε σε sale, είχα καταχαρεί το reboot, αν και δεν είμαι του αθλήματος. Αλλά που φτάσαμε…η 970 να φαντάζει “λίγη” για ένα παιχνίδι. Μάλλον κάποιος μας δουλεύει.
Μετά την ψυχρολουσία του προηγούμενου πουη μετέτρεψαν την Lara σε μηχανή του κυμά ποτέ ξανά Tomb Raider. Tomb Raider χωρίς το κυρίως gameplay να είναι στα Tomb απλά είναι Lara Raider.
Βασικά, μεγάλο μέρος του παιχνιδιού βρίσκεται στα Tombs. Αλλωστε και στα παλαιότερα Tomb Raider της Core Design, η Lara δεν ήταν συνεχώς κάτω από τη γη να ψάχνει για τύμβους, αλλά υπήρχαν εξίσου πολλές ανοικτού τύπου περιοχές (από το δεύτερο και μετά). Βέβαια, υπάρχουν στιγμές που η Lara καθαρίζει αβέρτα σαν καλοεκπαιδευμένη κομάντο, σε μερικές μάλιστα υπερβάλλουν κομματάκι, αλλά δεν αποτελούν το κύριο λόγο ύπαρξης του παιχνιδιού.
Your choice.
Μπορεί να είμαι της παλιάς σχολής αλλά για μένα Tomb Raider είναι να μπαίνεις σε Tomb και απλά να χάνεσε με τις ώρες στο σκαρφάλωμα και στα δαιδαλώδη επίπεδα.
Δυστυχώς αυτό το πράγμα που βγάζουν σήμερα είναι ότι πρέπει για τους πιτσιρικάδες γιατί απλά έτσι έχουν συνηθίσει τα game σήμερα αλλά δεν είναι tomb raider.
Την Lara την αγάπησα κάποτε :P. Εδώ έχουν βγάλει και το αξεπέραστο σήμα κατατεθέν να κάνεις το tutorial στην έπαυλη της.
Οπότε αν το παιχνίδι είχε ονομαστεί “Lara Croft” θα ήταν οκ? :p
Νομίζω ναι απλά το game δεν είναι Tomb Raider.
Αυτό που λες, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Από τη μία ζητάμε τα παιχνίδια να μην μένουν προσκολλημένα στο παρελθόν και να εξελίσσονται, από την άλλη, μόλις το πράξουν, στραβώνουμε. Δεν εξετάζω αν όλες οι επιλογές του νέου Tomb Raider είναι σωστές (κάποιες φορές το παρακάνει με τη δράση, συγκριτικά πάντα με τα παλιά παιχνίδια της σειράς και οι γρίφοι δεν είναι τόσο δύσκολοι), αλλά εκτιμήσεις τύπου “δεν έχει το tutorial στην έπαυλη” ή “η δράση δεν περιορίζεται μόνο σε τύμβους” μου δίνει την εντύπωση ότι τελικά δεν θέλουμε να αλλάξουμε τις παλιές μας συνήθειες.
Τα παλιά Tomb Raider ήταν ΓΕΜΑΤΑ προβλήματα. Το gridbased gameplay, το τραγικό σύστημα μάχης με τη κάμερα που έκανε βόλτες, οι γρίφοι που υπήρχαν περισσότερο σαν εκνευριστικές σπαζοκεφαλιές παρά εξυπηρετούσαν τυχόν πλοκή… Η διαφορά είναι ότι τότε ήμασταν μικρότεροι και μας φάνταζαν όλα υπέροχα.
Κατ’ εμέ, τα νέα Tomb Raider βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι και αν στο επόμενο εξισορροπήσουν ακόμα λίγο τη δράση με τους γρίφους (τα Optional Tombs δείχνουν ότι ιδέες υπάρχουν, αλλά “φοβούνται” να τις περάσουν στο κυρίως gameplay), θα είναι, με διαφορά, το καλύτερο παιχνίδι της σειράς ever.
Θες κλασικά Tomb Raiders; Εδώ είσαι: http://www.trle.net/
Πες τα ρε Γιώργο… 🙂
Τόσο το να μετράμε βηματάκια μέχρι την άκρη του χάσματος όσο και o tank like χειρισμός με την χρονοκαθυστέρηση στα άλματα, λες και παίζαμε το πρώτο Prince of Persia δεν πρόκειται να μου λείψουν.
Αν θεωρείτε καινοτομία και νέες ιδέες το να μπαίνεις σε μια πίστα και να εξολοθρεύεις ορδές σαν μηχανή του κυμά τότε πάω πάσο. Πάντως αυτή την καινοτομία την έχουμε καμία 20ετία στον χώρο του gaming και μεσουρανούσε όταν βγήκε το πρώτο tomb raider που όντος το gameplay του τότε ήταν καινοτομία γαιτί κανείς δεν είχε ξαναβγάλει κάτι παρόμοιο.
ανάθεμα και να θυμάται κανείς μετά από λίγο καιρό όχι μονο το story από αυτό εδώ το game αλλά και γενικά το gameplay του. Game ξεπέτα έτσι για να κάνουμε αρπαχτές στις πωλήσεις να πιάσουμε το ρεύμα και να τα ξεχάσει όλος ο κόσμος μετά.
Απλά δεν θα πάρω.
Αυτό είναι το θέμα, το παιχνίδι δεν είναι μόνο αυτό. Η περιγραφή είναι υπερβολικά απαξιωτική, λες και αναφέρεσαι στο τελευταίο Call of Duty (grammar-nazi on – btw είναι κιμάς, όχι κυμάς – grammar-nazi off).
Και συμφωνώ ότι κανείς δεν θα θυμάται την ιστορία του, το αναφέρω άλλωστε ότι είναι απογοητευτική. Μήπως όμως θυμάται κανείς τις ιστορίες των παλιών Tomb Raider; Εγώ προσωπικά όχι. Μόνο τη πρωταγωνίστρια θυμάμαι και το setting που διαδραματίζονται, όπως και ο περισσότερος κόσμος φαντάζομαι.
Για το gameplay, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Δεν υπάρχουν πολλά games που να έχουν τόσο καλή και δυναμική υλοποίηση action και platform μηχανισμών, ενώ και τα puzzles παρουσιάζονται καλύτερα από ποτέ. Αν είναι έτσι οι “ξεπέτες”, μακάρι να υπήρχαν περισσότερες.
Τέσπα, περί ορέξεως…
Θες κλασικά Tomb Raiders; Εδώ είσαι: http://www.trle.net/
Μόλις το τελείωσα και μπορώ να πω ότι ήταν απλά κταπληκτικό!
Φοβερά γραφικά, πολύ ενδιαφέρον story, πάρα πολύ καλό gameplay
είναι απο τα παιχνίδια που σου μένουν και σου αφήνουν πολύ όμορφες αναμνήσεις.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα δεν χρειάζεται να γίνονται συγκρίσεις με προηγούμενα στέκεται μόνο του πολύ όμορφα!