SIX AGES 2: LIGHTS GOING OUT
Κάθε νέα κυκλοφορία της A Sharp πάνω στον κόσμο της Glorantha αντιμετωπίζεται από εμένα πλέον σα να κυκλοφορεί μια νέα σεζόν κάποιας αγαπημένης σειράς: ξέρεις λίγο-πολύ τι να περιμένεις, αλλά αισθάνεσαι χαρούμενος και ενθουσιασμένος μόνο και μόνο με την προοπτική να βιώσεις μια νέα περιπέτεια μέσα στη ζεστασιά του γνώριμου κόσμου και του Lore. Αν και, στην περίπτωση του Six Ages 2: Lights Going Out, η “ζεστασιά” κάθε άλλο παρά υπαρκτή είναι, μιας και το game πραγματεύεται κυριολεκτικά… το τέλος του κόσμου.
Ας σημειωθεί από νωρίς πως, από πλευράς gameplay, το Six Ages 2 είναι σχεδόν ταυτόσημο με τα Six Ages: Ride Like the Wind και King of Dragon Pass, οπότε συστήνεται θερμά οι μη-γνώστες να διαβάσουν τα αντίστοιχα reviews για αυτά ώστε να εξοικειωθούν με το ιδιαίτερο στυλ τους. Με αυτό ως δεδομένο, το παρόν review θα εστιάσει κυρίως στις διαφορές τους, και ειδικότερα στις διαφορές με το Six Ages, μιας και μιλάμε για ένα game απευθείας sequel αυτού.
Τα γεγονότα του Six Ages 2 διαδραματίζονται μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά τα αντίστοιχα του πρώτου game (και, σταθερά, κάμποσες χιλιάδες χρόνια πριν τα γεγονότα του King of Dragon Pass). Μέσα σε αυτό το διάστημα τα πράγματα έχουν πάρει γενικά μια αρκετά σκοτεινή τροπή, με την Tribe που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα των ενεργειών μας στο Six Ages να έχει ουσιαστικά διαλυθεί, το θεσμό της βασιλείας να έχει πέσει σε απαξίωση και τον εκάστοτε απόγονο της βασιλικής δυναστείας να έχει περισσότερο διακοσμητικό παρά ουσιαστικό ρόλο.
Κυριότερη πηγή για τα δεινά του κόσμου όμως είναι η ραγδαία αύξηση της ισχύος του Χάους, με τους σκοτεινούς θεούς και τους υπηρέτες τους να κάνουν ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία τους, και τους γνωστούς θεούς του πάνθεου να εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο και να εικάζεται μέχρι και πως είναι πλέον νεκροί, κάτι που αναμένεται να έχει αποκαλυπτικές συνέπειες. Υπό αυτό το πρίσμα, κύριος σκοπός στη διάρκεια του παιχνιδιού είναι, κυριολεκτικά, να καταφέρουμε να κάνουμε την Clan μας να επιβιώσει μέχρι την επερχόμενη και αναπόφευκτη συντέλεια του κόσμου. Αυτός ο σκοπός είναι ίσως πιο δύσκολος απ’ότι φαντάζεται κανείς, καθώς τα προβλήματα που εμφανίζονται στη διάρκεια του κάθε playthrough είναι συνεχόμενα και εν δυνάμει ικανά να καταβάλουν τους παίκτες.
Σε αντίθεση με το πρώτο Six Ages, όπου ο απώτερος στόχος της ίδρυσης μιας Tribe απαιτούσε την από μέρους μας διενέργεια μιας σειράς από αυστηρά προκαθορισμένα βήματα, στο Six Ages 2 ο τρόπος που θα επιλέξουμε για να επιβιώσουμε ως τη συντέλεια του κόσμου είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ελαφρώς πιο ελεύθερος. Έτσι μπορούμε να ακολουθήσουμε το RP που επιθυμούμε προς αυτό το σκοπό σε μια σειρά από γενικές κατευθύνσεις: αν θα επιχειρήσουμε να επαναφέρουμε το θεσμό της βασιλείας στην παλιά του αίγλη ή αν θα εξαφανίσουμε κάθε ίχνος του, αν θα δεχθούμε πρόσφυγες από γειτονικές Clans ή αν θα τους ρίξουμε πόρτα (υπάρχει περιστασιακά και η επιλογή να τους ληστέψουμε και να τους σκοτώσουμε στυγνά!), αν θα κρατήσουμε την ελπίδα και την πίστη ότι οι παλαιοί θεοί θα επανέλθουν κάποια στιγμή ή αν θα αφήσουμε τους ναούς τους να καταρρεύσουν. Υπάρχει μέχρι και η περιστασιακή επιλογή να επιχειρήσουμε να σωθούμε μέσω των απευθείας προσφορών προς τις δυνάμεις του Χάους, μια κάπως… πολιτικά μη-ορθή πρακτική, υποθέτω, αλλά έκαστος έχει το δικαίωμα να κάνει οτιδήποτε θεωρεί πως θα κρατήσει την Clan του χορτάτη, άσχετα από τα τελικά αποτελέσματα.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με το γνώριμο Strategy-RPG gameplay που γνωρίζουμε κι αγαπάμε στους τίτλους της A Sharp. Choose-Your-Own-Adventure αποφάσεις σε κύρια και δευτερεύοντα events, πόλεμος, διπλωματία, εξερεύνηση στον κόσμο, σπορά και συγκομιδή, θρησκεία και “heroquests” – όλα, βέβαια, προσαρμοσμένα λίγο ή πολύ στο ιδιαίτερο σεναριακό υπόβαθρο του τίτλου. Υπό αυτήν την έννοια, όσοι αγάπησαν τα KoDP και Six Ages για το gameplay, την γραφή και το ιδιαίτερο art style τους, δεν έχουν κυριολεκτικά ούτε έναν λόγο για να μην λατρέψουν και το Six Ages 2. Επιχειρείται βέβαια και ένα μικρό άνοιγμα “ευκολίας” προς όσους εισάγονται για πρώτη φορά στον κόσμο της Glorantha, μέσω μιας σειράς από user-friendly βελτιώσεις στο UI αλλά και από tooltips που προσπαθούν, άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία, να επεξηγήσουν τους ιδιαίτερους μηχανισμούς του game.
Οφείλει όμως να επισημανθεί για ακόμη μια φορά το πόσο συγκλονιστική εμπειρία είναι αυτή η πορεία προς το φινάλε (του κόσμου και του εκάστοτε playthrough μας). Πραγματικά, όμοιο συναίσθημα δε νομίζω να έχω βιώσει ως τώρα στους άλλους τίτλους της A Sharp: η αίσθηση του να αντιμετωπίζεις τις απανωτές δυσκολίες που σου πετάει το game – πόλεμος, επιθέσεις του Χάους, εξαφάνιση των θεών, καταστροφές γειτονικών clans, κυριολεκτικός αφανισμός εκτάσεων του κόσμου, κλοπές, έριδες, εξαφανίσεις clan members, καταστροφικές σοδειές, πείνα και θάνατοι – τις περισσότερες φορές χωρίς καν ένα ενδιάμεσο διάστημα ηρεμίας και ανάπαυσης, καθιστούν το Six Ages 2 μια πρωτοφανώς ψυχοφθόρα εμπειρία, αλλά παράλληλα και την επιτυχή ολοκλήρωση ενός playthrough μια άκρως rewarding στιγμή. Λόγω της δυσκολίας και της αίσθησης απελπισίας, κάποιος πουθενάς reviewer ίσως άρπαζε την ευκαιρία για να αποκαλέσει το game… το Dark Souls των KoDP games, αλλά ευτυχώς δεν έχουμε τέτοια ποταπά άτομα ανάμεσά μας εδώ πέρα.
Πιθανότητα επικράτησης επί του Χάους - 95%
95%
Εκλεκτός του Urox
Το Six Ages 2 είναι μάλλον η καλύτερη έως τώρα υλοποίηση του γνώριμου και ιδιαίτερου gameplay των τίτλων της A Sharp.