SYBERIA 3
Τα Syberia κυκλοφόρησαν σε μια περίοδο όπου τα παιχνίδια adventure γνώριζαν σημαντική καμπή στην αποδοχή και την υφιστάμενη ενασχόληση από το gaming κόσμο, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει ότι δεν κυκλοφόρησαν αρκετοί αξιόλογοι τίτλοι και τότε. Ακόμη και άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί επιφανειακά ή από σπόντα με games γνωρίζουν τα Syberia. Αυτό από μόνο του μιλάει για την αναγνωρισιμότητα της σειράς. Μπορεί τα παιχνίδια της Microids να μην είχαν το πιο ασύλληπτο σενάριο ή τους πιο προκλητικούς γρίφους, αλλά εκείνη η αίσθηση ταξιδιού στο άγνωστο πλαισιωμένη από το οπτικοακουστικό πακέτο μελαγχολίας και σουρεαλισμού, άγγιξαν πολλούς παίκτες. Δεν μπορούμε φυσικά να ξεχάσουμε την Kate Walker, τη χαρισματική δικηγόρο από τη Νέα Υόρκη που άφησε πίσω το στεγανό κόσμο της μεγαλούπολης για να κυνηγήσει αυτό που της υποδείκνυε η καρδιά της, αναδεικνύοντας την σε μία από τις πιο δυναμικές πρωταγωνίστριες βιντεοπαιχνιδιών.
Το δεύτερο παιχνίδι έκλεινε με ένα μεν πιο ικανοποιητικό τρόπο από εκείνο του πρώτου παιχνιδιού, αλλά και πάλι δεν ήμασταν σε θέση να πούμε πως πρόσφερε την ολοκλήρωση που χρειαζόταν αυτή η μαγευτική περιπέτεια. Σε ένα συγκινητικό και εντυπωσιακό φινάλε, η Kate βοήθησε τον ιδιοφυή (και εκκεντρικό) εφευρέτη Hans Voralberg να πραγματοποιήσει το παιδικό όνειρο ζωής, και να ταξιδέψει στο χαμένο νησί της Syberia για να δει τα τελευταία θρυλικά μαμούθ από κοντά. Παρόλα αυτά η μοίρα της ηρωίδας αφηνόταν τελείως μετέωρη, κάτι που φώναζε για μία δεύτερη συνέχεια. Η οποία όμως άργησε να έρθει 13 ολόκληρα χρόνια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε, σωστά;
Πριν περάσουμε στην ιστορία που εξιστορεί το Syberia 3, ας κάνουμε μια σύντομη ανακεφαλαίωση της ιστορίας μέχρι τώρα. Καταφθάνοντας στο Valadilene, κάπου στη Γαλλία, για να εξασφαλίσει για λογαριασμό της δικηγορικής εταιρίας που εργαζόταν την υπογραφή της Anna Voralberg, ιδιοκτήτριας του μεγαλύτερου εργοστασίου παραγωγής automaton μηχανών θα παραστεί μάρτυρας σε μια από τις πιο καθηλωτικές εισαγωγές σε παιχνίδι περιπέτειας: την κηδεία της Anna, με τους automaton συνοδούς να μεταφέρουν τη σορό της στην τελευταία της κατοικία. Από εκεί θα μάθει ότι ο έτερος ιδιοκτήτης και αδερφός της Hans, βρίσκεται εν ζωή και με τη χρήση ενός κουρδιστού τρένου αλλά και του μηχανικού και βοηθού του Oscar, θα ταξιδέψει στην ανατολική Ευρώπη, γνωρίζοντας τους πιο απίθανους χαρακτήρες, από απόστρατους ήρωες και ονειροπόλους μέχρι γηρασμένες ντίβες της όπερας που αναπολούν τις ένδοξές τους ημέρες. Τελικά θα συναντήσει τον Hans, όπου και ιντριγκαρισμένη από τα έργα και τον τρόπο σκέψης του, θα αποφασίσει να συνοδεύσει στο ταξίδι αναζήτησης της μαγικής Syberia. Η διαδρομή που θα ακολουθήσουν θα τους φέρει βορειοανατολικά στο Romansberg της Ρωσίας. Θα περάσουν μέσα από την ντυμένη στα λευκά Τάιγκα και θα συναντήσουν σπάνια ζώα. Θα τα βάλουν με τυχοδιώκτες που οσμίστηκαν χαμένα πλούτη και θα ανακαλύψουν το υπόγειο χωριό της φυλής των νομάδων Youkols, με τη βοήθεια των οποίων θα σαλπάρουν τελικά για το νησί της Syberia.
Το παιχνίδι ξεκινάει λοιπόν με την Kate να διασώζεται λιπόθυμη και εξαντλημένη μέσα στα χιόνια από τους Youkols. Το πώς έφυγε από τη Syberia αφού χαιρέτησε οριστικά τον Hans και πως βρέθηκε εκεί, δεν εξηγείται. Εν συνεχεία, θα ξυπνήσει νοσηλευόμενη στο τοπικό νοσοκομείο του Valsembor όπου οι γιατροί που την επιβλέπουν προσπαθούν να την πείσουν πως δεν έχει αναρρώσει και θα πρέπει να παραμείνει εκεί. Μέσα στην κλινική θα συναντήσει τον Kurk, τον οδηγό των Youkols στη ιερή τους μετανάστευση, ένα πανάρχαιο έθιμο κατά το οποίο ακολουθούν μία φορά κάθε 20 χρόνια τις στρουθοκαμήλους του χιονιού (ο κόσμος που έχει πλάσει ο Sokal είναι γεμάτος αξιοπερίεργα πλάσματα) στον τόπο αναπαραγωγής τους. Κάπου εδώ ξεκινάει η περιπέτειά μας, όπου καλούμαστε να διαφύγουμε με τον Kurk και να βοηθήσουμε τη φυλή του να πραγματοποιήσει το μεγάλο ταξίδι. Η ιστορία αν και παρουσιάζει ενδιαφέρον χωλαίνει πολύ στο μας δώσει πειστικά κίνητρα για αυτά που καλούμαστε να κάνουμε. Συγκινητικές στιγμές μπορεί να υπάρχουν αλλά ο αντίκτυπός τους, εκτός λιγοστών εξαιρέσεων, είναι κατά πολύ μικρότερος από εκείνο των παιχνιδιών που προηγήθηκαν. Μπορεί να λένε ότι κάποιες φορές μετράει το ταξίδι και όχι ο προορισμός (ειρωνικά υπάρχει achievement με σχετική ονομασία που ξεκλειδώνει στην ολοκλήρωση του παιχνιδιού) αλλά το ταξίδι πρέπει να έχει αξιομνημόνευτα στιγμιότυπα. Από τοποθεσίες τα πάει περίφημα αλλά οι χαρακτήρες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον ώστε να δεθείς μαζί τους και να ενδιαφερθείς για τη μοίρα τους είναι λίγοι. Όσον αφορά τον προορισμό, δηλαδή το φινάλε, μπορώ εύκολα να πω ότι το βρήκα απότομο και εκτός κλίματος. Το χειρότερο είναι όμως, πως όχι μόνο δεν κλείνει την τριλογία όπως και θα άρμοζε αλλά αφήνει υπόνοιες για κάποια συνέχεια, και κάπου εδώ αρχίζουν να γεννώνται φόβοι για ανάρμοστο ξεχείλωμα…
Η απόδοση των διαλόγων από τους ηθοποιούς με εξαίρεση τη Sharon Mann (που επιστρέφει ως η φωνή της Kate Walker), κυμαίνεται γενικά σε μέτρια επίπεδα. Άλλοτε είναι η έλλειψη χρωματισμού για την αρμόζουσα μετάδοση συναισθήματος και σε κάποιες περιπτώσεις, η υπερβολικά αμερικάνικη προφορά σε χαρακτήρες σλαβικής καταγωγής, δεν είναι και ό,τι καλύτερο για να βυθίσει τον παίκτη στην ιστορία. Σε αυτά προσθέστε και τις αταίριαστες με τα μοντέλα των χαρακτήρων φωνές όπως για παράδειγμα, μια ηλικιωμένη παχουλή γυναίκα να ακούγεται σαν κοριτσόπουλο. Πέρα από αυτά, υπάρχουν και διάφορα άλλα θέματα στην ηχογράφηση όπως τις φωνές να εμφανίζονται αργότερα από τους υπότιτλους, άλλες λέξεις να ακούγονται στους διαλόγους και άλλες να διαβάζουμε, να κόβονται οι φωνές στους διαλόγους πριν αυτοί ολοκληρωθούν κτλ. Τέλος, θα πρέπει να αναφερθεί και o κάκιστος, στις περισσότερες περιπτώσεις, συγχρονισμός κίνησης στόματος και χειλιών (lip sync) με τις γραμμές που απαγγέλουν οι χαρακτήρες, μιλάμε για τραγελαφική κατάσταση που δε θα βλέπαμε ούτε σε παιχνίδι που κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια πίσω. Στον αντίποδα βρίσκεται η μουσική του παιχνιδιού, και πώς να μην ήταν άλλωστε αφού πρόκειται για έργο του πολύ Inon Zur. Αν σας άρεσε η μουσική που είχε συνθέσει για το δεύτερο Syberia, ετοιμαστείτε για μεγαλειώδεις στιγμές.
Εικαστικά το παιχνίδι μπορεί να έχει μια μουντάδα που παραπέμπει στην ατμόσφαιρα του πρώτου Syberia αλλά το αντίτιμο μετάβασης σε τρισδιάστατα περιβάλλοντα κρίνεται ως επώδυνα δυσανάλογο. Textures χαμηλής ανάλυσης (ιδιαιτέρα αντιληπτό σε κοντινά σκηνικά), ασταθή frames σχεδόν σε κάθε ανοιχτή περιοχή που μεταξύ άλλων προκαλούν και… λόξυγγα στο κύλισμα της κάμερας, μία κάμερα που αλλάζει χωρίς προειδοποίηση και χάνει την Kate πίσω από τοίχους και γωνίες, collision detection που μας κάνει να κολλάμε σε μικρά εμπόδια στο περιβάλλον ενώ άλλες φορές να περνάμε από πάνω τους, σημεία αλληλεπίδρασης σε σκάλες όπου μεταφέρονται όποτε θέλουν από το κέντρο στα πλαϊνά, clipping χαρακτήρων μεταξύ τους αλλά και με τη γεωμετρία του χώρου, αδικαιολόγητα μεγάλοι χρόνοι φορτώματος σε αρκετές περιπτώσεις, που σκοτώνουν το ρυθμό, και η λίστα συνεχίζεται.
Κάτι που έχει σαφέστατα βελτιωθεί από τα προηγούμενα επεισόδια είναι η λεπτομέρεια στην απεικόνιση των χαρακτήρων, κι ειδικά η δουλειά που έχει γίνει στα πρόσωπα και την εκφραστικότητά τους. Στα θετικά προσμετρείται και η υπέροχη καλλιτεχνική διεύθυνση βασισμένη στα σχέδια του Benoit Sokal, που ενσωματώνει steampunk και art nouveau στοιχεία, τόσο στα διάφορα κτίσματα όσο και στις περίεργες κουρδιστές επινοήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο Βέλγος συγγραφέας και σκιτσογράφος.
Μπορεί και τα προηγούμενα Syberia να είχαν μεταφερθεί στις κονσόλες αλλά εδώ φαίνεται να έχει γίνει μια μεγαλύτερη προσπάθεια προσέλκυσης του συγκεκριμένου κοινού. Με το καλημέρα το παιχνίδι μας πληροφορεί πως παίζεται πιο άνετα με gamepad, κάτι που διαπίστωσα ότι ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Δεν είναι ότι ο χειρισμός με πληκτρολόγιο και ποντίκι είναι κακός, απλά κάποιες κινήσεις σε puzzles μπορούν να εκτελεστούν ταχύτερα με χειριστήριο. Επιπροσθέτως, η κίνηση στο χώρο είναι πιο άμεση κατ’ αυτό τον τρόπο, αφού το παιχνίδι δεν ακολουθεί το πρότυπο των point and click προγόνων του με τις διαφορετικές οθόνες. Πιέζοντας τον αριστερό αναλογικό μοχλό προς μίας κατεύθυνση κάνει την Kate να κινηθεί προς τα εκεί. Οι περιβάλλοντες χώροι είναι ενιαίοι (άρα ξεχνάμε και την αυτόματη μετάβαση/τρέξιμο προς σημεία εξόδων μεταξύ των οθονών που πραγματοποιούσαμε συνήθως με διπλό αριστερό κλικ) και για να μη χάνουμε χρόνο περπατώντας, υπάρχει πλέον πλήκτρο για τρέξιμο. Αυτό όμως, σε συνδυασμό ότι δεν υπάρχει ένδειξη εμφάνισης hotspots, μπορεί να κάνει την εύρεση σημαντικών αντικειμένων και σημείων αλληλεπίδρασης μια αρκετά μονότονη και επαναλαμβανόμενη διαδικασία. Έτσι, αυξάνεται τεχνηέντως η διάρκεια του παιχνιδιού, από τη στιγμή που επιδιδόμαστε σε ατέρμονα backtracking αναζήτησης κάποιου hotspot που παραβλέψαμε ή σε διαδρομές μεταξύ των puzzles και των περιοχών που βρίσκονται τα αντικείμενα που απαιτούνται για τη λύση τους.
Όσον αφορά στους γρίφους, είναι ως επί το πλείστον λογικοί και όχι ιδιαίτερα δύσκολοι. Το επίπεδο τους κυμαίνεται κοντά σε αυτό των προηγούμενων παιχνιδιών. Ένα σημείο όπου έχει αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν είναι το πώς γίνεται η διαχείριση και η αλληλεπίδραση των διαφόρων σημείων ενδιαφέροντος. Πλέον περιστρέφοντας την κάμερα μπορούμε να εντοπίσουμε διακόπτες, κρυφά διαμερίσματα σε μαραφέτια, κλειδωνιές κ.α. που δε φαίνονται από την αρχική οπτική μας γωνία. Το inventory και η χρήση αντικειμένων για την πρόοδό στην περιπέτεια υφίστανται κανονικά ενώ απουσιάζει ο συνδυασμός μεταξύ των αντικειμένων. Κάποιες φορές τα απαραίτητα στοιχεία που χρειαζόμαστε προέρχονται από τους διαλόγους με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, ενώ θα χρειαστεί να εξετάσουμε και τα αντικείμενα που βρίσκουμε για αυτό το σκοπό, στοιχείο όμως που δεν αξιοποιείται επαρκώς. Βραχνάς θα γίνει για ακόμη μια φορά η κάμερα που δεν εστιάζει ή αλλάζει γωνία σε σημαντικά σημεία αλληλεπίδρασης ώστε να μας επιστήσει την προσοχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στιγμή όπου έπρεπε να προκαλέσω αντιπερισπασμό σε ένα «ανεπιθύμητο επισκέπτη» πάνω στο παγοθραυστικό Krystal και ενώ είχα υποψιαστεί τι έπρεπε να κάνω, δε μπορούσα να βρω το απαραίτητο αντικείμενο. Εντελώς κατά τύχη, αφού βρέθηκα ανάμεσα στα καθίσματα των επιβατών εντόπισα την εργαλειοθήκη που έπρεπε να ανοίξω. Κακός σχεδιασμός που οδηγεί σε σπατάλη χρόνου και συνεπαγόμενο εκνευρισμό.
Είναι τελικά το Syberia 3 το τέλειο κλείσιμο που προσμέναμε στην τριλογία; Δύσκολα θα ήταν η απάντηση θετική . Για να είμαστε ακριβείς δεν είναι κακό παιχνίδι, αλλά αφήνει μια πικρή γεύση, κυρίως λόγων των υψηλών στάνταρ που είχαν θέσει τα προηγούμενα μέρη. Η μαγεία του κόσμου του Benoit Sokal βρίσκεται εκεί, ίσως σε μικρότερη ποσότητα αλλά υπάρχει. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες υπάρχουν αλλά δεν παίρνουν αρκετό χρόνο ώστε να αναδειχθούν επαρκώς, ενώ το σενάριο από ένα σημείο και έπειτα γίνεται προβλέψιμο. Οι εκμοντερνισμοί και οι παρεμβάσεις στην κλασική συνταγή των προηγούμενων παιχνιδιών καταλήγουν να βάζουν τρικλοποδιές στον παίκτη κατά την ενασχόλησή του, ενώ ο ορυμαγδός τεχνικών αβλεψιών μας κάνουν να αναρωτηθούμε γιατί δεν παρέμεινε υπό ανάπτυξη για μεγαλύτερο διάστημα. Εν κατακλείδι, το Syberia 3 είναι αυτό που λέμε “too little, too late”.
Ευχαριστούμε την Enarxis Dynamic Media για τη διάθεση του review code.
Pros
- Λεπτομέρεια απεικόνισης προσώπων και art direction
- Λογικοί γρίφοι
- Ατμόσφαιρα παρακμής σοβιετικών μεγαλείων
- Κάποιες φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές
- Μουσική που συνοδεύει έξοχα τη δράση
Cons
- Έλλειψη hotspot indicator που ωθεί σε pixel hunting
- Δύστροπη κάμερα και έλλειψη αυτόματης μετάβασης μεταξύ περιοχών που επιμηκύνουν τη διάρκεια
- Πληθώρα μικρών και μεγάλων τεχνικών προβλημάτων, μετριότατο optimization
- Ιστορία και χαρακτήρες που υπολείπονται συναισθηματικής συμμετοχής του παίκτη, σε σύγκριση με τα προηγούμενα μέρη
- Προχειροφτιαγμένο φινάλε που μας κάνει να σκεφτόμαστε πως ίσως να ήταν καλύτερο να τελειώσει η περιπέτεια στο 2ο μέρος
O Sokal έχει πει ότι ήδη έχει ξεκινήσει να γράφει το 4ο μέρος της σειράς, οπότε δε μιλάμε για τριλογία ούτε για κλείσιμο της σειράς.
Σίγουρα το σενάριο ήταν πιο αδύνατο από αυτό των προηγούμενων παιχνιδιών, ο τεχνικός τομέας όχι εκεί που θα έπρεπε και βγήκε με πολλά bugs, αν και κάποια διορθώθηκαν και περιμένουμε ένα update που θα επιτρέπει την ομαλή χρήση mouse και keyboard, περιμένουμε όμως στο τελευταίο μέρος της σειράς να έχουν μάθει από αυτά τα λάθη της και να τελειώσουν με τον τρόπο που αξίζει σε αυτήν την τόσο όμορφη σειρά…