REVIEWS

THE OUTER WORLDS

Άσχετα με το τι άποψη έχει καθένας για την Bethesda ως εταιρεία, έρχονται κάποιες στιγμές όπου απλά όλοι, μαζί και τα στελέχη της Obsidian, πρέπει να τους παραδεχθούμε και να τους πούμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ”, για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι το ότι, με την κυκλοφορία και όλες τις γενικότερες τραγελαφικές προεκτάσεις του έπους μεγατόνων που είναι το Fallout 76 πέρυσι το Νοέμβρη, έδωσαν την ιδανικότερη assist στην Obsidian για την ανακοίνωση, μερικές εβδομάδες αργότερα, του επόμενου RPG τους, ονόματι The Outer Worlds. Το οποίο The Outer Worlds (“TOW” από εδώ και πέρα) εδημιουργείτο από τους θρυλικούς πρώην Interplayανούς και Troikaνούς Tim Cain και Leonard Boyarsky, και προωθήθηκε ως… το ακριβώς αντίστροφο του Fallout 76 και, παραδόξως, ως κάτι πολύ πιο κοντινό στα games που είχε κυκλοφορήσει στο παρελθόν η Bethesda απ’ότι το Fallout 76 – τουτέστιν, ως Single-Player RPG με “παραδοσιακό” RPGάδικο σύστημα character development, στοιχεία open-world, NPCs (γελάω που φτάσαμε να θεωρούμε την περίληψη NPCs ως κάτι το αξιοσημείωτο – ακόμη ένα κατόρθωμα του Fallout 76) και γενικά περιβάλλον που σου κάνει αίσθηση να μπεις και να διασκεδάσεις σε αυτό.

Και, σα να μην έφτανε ο πρώτος λόγος, ο οποίος ώθησε σύσσωμη την gaming κοινότητα να παρακολουθήσει το announcement trailer του TOW και να αναφωνήσει “ΔΕΣ ΡΕ BETHESDA ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ“, σκάει από το πουθενά και το δεύτερο “δωράκι”. ΑΚΡΙΒΩΣ μία ημέρα πριν προγραμματισμένη για τις 25 Οκτώβρη κυκλοφορία του TOW, ανακοινώνουν ΟΙ ΥΠΕΡΘΕΟΙ το σύστημα συνδρομής για το Fallout 76 ονόματι “Fallout 1st”, το οποίο ωθεί λίγο-πολύ όσους θέλουν να σκάσουν ένα ποσό από 15 ευρώ/μήνα έως 120 ευρώ ντούκου για ένα χρόνο, με αντάλλαγμα perks όπως… πριβέ game sessions και unlimited χώρο στο Stash.

Τέτοιο δωρεάν marketing και δημιουργία hype για την κυκλοφορία ανταγωνιστικής εταιρείας, δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στα χρονικά. Σε σημείο που απορώ μήπως ήταν όλα μια καλοστημένη πλεκτάνη που οργανώθηκε από τους ιθύνοντες των 2 εταιρειών προκειμένου να hypeαριστεί η κυκλοφορία του TOW με… άγνωστα προς το παρόν ανταλλάγματα. Όπως και να έχει, ας αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη το γλέντι του F76 κι ας ασχοληθούμε με κάτι σοβαρότερο.

Space: the final frontier…”

“Prosperity awaits you in Halcyon”

Η ιστορία του TOW διαδραματίζεται στο μακρινό μέλλον, στον 23ο-24ο αιώνα μΧ, όπου 10 επιχειρήσεις-κολοσσοί της Γης έχουν αγοράσει τα δικαιώματα αποικισμού και πάσης εκμετάλλευσης του μακρινού ηλιακού συστήματος Halcyon στα όρια του γνωστού διαστήματος. Στέλνουν λοιπόν στο Halcyon αποίκους μαζί με διοικητικά στελέχη των επιχειρήσεων, οι οποίοι ιδρύουν ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα το ονομάζαμε Ακραία Επιχειρηματική Δυστοπία: δεν υπάρχουν έθνη, φυλές, δημοκρατία, εκλογές ή ελεύθερος επαγγελματισμός προσανατολισμός – υπάρχουν μόνο Εταιρείες. Τα παιδιά των υπαλλήλων μιας Εταιρείας είναι περιουσία της Εταιρείας, ολοκληρώνουν τεστ δεξιοτήτων με βάση τα οποία τοποθετούνται σε θέσεις εργασίας μέσα στην Εταιρεία, εργάζονται μόνο για το όφελος της Εταιρείας (και μάλιστα απαγορεύεται βάσει του συμβολαίου τους να αγοράζουν προϊόντα άλλης Εταιρείας ή να συναναστρέφονται με εκπροσώπους τους), λαμβάνουν ιατρική περίθαλψη μόνον αν η Εταιρεία κρίνει πως η επιβίωσή τους είναι οικονομικά συμφέρουσα, και, όταν πλησιάζει η ώρα να αφήσουν τον μάταιο τούτο κόσμο, οφείλουν να πληρώσουν το παράβολο ταφής στην Εταιρεία για να έχουν δικαίωμα στην ταφή τους, αλλιώς το κόστος επωμίζεται ο “πλησιέστερος συγγενής τους”, ο οποίος είναι… το άτομο που εργάζεται πιο κοντά στο δικό τους πόστο.

Καταναλώστε, δώστε και σώστε…

Από τα αρχικά 2 πλοία αποικισμού που έφυγαν από τη Γη με προορισμό το Halcyon, μόνο το ένα έφτασε στην ώρα του και δίχως απρόοπτα. Το έτερο, λόγω ενός σφάλματος στις μηχανές του, αφίχθη τελικά πολλές δεκαετίες αργότερα, γεμάτο ακόμα με χιλιάδες αποίκους που συντηρούνταν σε καθεστώς κρυογενετικής στάσης (“Cryo-Stasis” σε πιο καλά Ελληνικά). Οι άποικοι αυτοί, κατόπιν απόφασης των ΔΣ των Εταιρειών, δεν “αφυπνίστηκαν” αλλά αφέθηκαν κοιμώμενοι μέσα στο πλοίο τους… Και κάπως έτσι φτάνουμε στα γεγονότα της εισαγωγής του game, με έναν “τρελό επιστήμονα” ονόματι Phineas Welles να αποφασίζει να διασώσει έναν κατεψυγμένο άποικο και να τον στείλει προς τον πλανήτη Terra 2. Ο διασωθείς δεν είναι άλλος από τον δικό μας χαρακτήρα, και η προσεδάφισή μας πλησίον της κοινότητας Edgewater σηματοδοτεί την απαρχή της ΕξωΚοσμικής μας περιπέτειας.

Αυτός ο χαρακτήρας επιχειρηματικής δυστοπίας καταλήγει να διέπει κάθε πτυχή της περιπέτειάς μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των τοποθεσιών που επισκεπτόμαστε είναι είτε κοινότητες είτε κάποιου άλλου είδους asset που υπάγεται σε κάποια Εταιρεία, οι NPCs και οι παρατάξεις που συναναστρεφόμαστε σχετίζονται με πτυχές των Εταιρειών ή με ομάδες “αντιφρονούντων”, και προφανώς τα quests που αναλαμβάνουμε έχουν έμμεσα ή άμεσα επιχειρηματικές προεκτάσεις και μπορούν να μας δώσουν θετικό ή αρνητικό reputation με κάποια Εταιρεία. Προφανώς, επίσης, όλα τα αντικείμενα που θα συλλέξουμε κατά τις περιηγήσεις μας στο Halcyon, είτε μιλάμε για όπλα και πανοπλίες είτε για consumables, είναι προϊόντα ξεχωριστών Εταιρειών και η περιγραφή τους συνήθως συνοδεύεται από κάποιο πιασάρικο σλόγκαν.

The Outer Worlds - Halcyon Map
Χάρτης του συστήματος Halcyon και των, Ελληνικότατα ονοματισμένων, πλανητών του (#GeiaSouEllada #Zormpas #Tzatziki). Αξίζει να σημειωθεί πως κάποιοι πλανήτες μένουν μη-επισκέψιμοι μέχρι το τέλος του game, ίσως σημάδι μελλοντικών DLC.

Αναπόφευκτα, και το μεγαλύτερο μέρος του χιούμορ του παιχνιδιού καταλήγει να πηγάζει από την αρκετά σκληρή και άκαμπτη στάση των ανθρώπων που έχουν γαλουχηθεί μέσα σε ένα κλίμα όπως περιγράφεται παραπάνω. Κατά τη διάρκεια ενός από τα πρώτα quests που θα αναλάβουμε στο παιχνίδι, για παράδειγμα, μαθαίνουμε πως ένας εργάτης στο τοπικό εργοστάσιο κονσερβοποιίας αυτοκτόνησε, και πως αυτό είναι πράξη ποινικά διώξιμη επειδή “αποτελεί πράξη βανδαλισμού προς τα assets της parent company”! Το χιούμορ ωστόσο περιορίζεται ως επί το πλείστον σε τέτοια “έμμεσα” σατυρικά σκηνικά μέσα στα πλαίσια του κόσμου του παιχνιδιού, οπότε μην περιμένετε πως το game θα περιέχει καυστική κριτική και βαθύτερο κήρυγμα κατά του καπιταλισμού ή οτιδήποτε άλλο με real-world προεκτάσεις.

Το παραπάνω δεν το αναφέρω σε καμία περίπτωση ως αρνητικό, αλλά ως απλό γεγονός: το TOW δεν είναι ιδιαίτερα “βαθύ” game φιλοσοφικά ή πολιτικά – επιδίωξή του είναι κυρίως το να προσφέρει μια συμπαγή και διασκεδαστική RPG εμπειρία. Προς αυτήν την επιδίωξη συμβάλλουν τα μέγιστα κάποια χαρακτηριστικά που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τα RPG της Obsidian. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι πολλά από τα stats και τα non-combat skills μας “τσεκάρονται” συχνά, προσφέροντας ξεχωριστές επιλογές στους διαλόγους ανάλογα με το character build μας, αλλά και διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης κάποιου quest objective – άλλωστε, όπως είχαμε αναφέρει και στο retrospective για το πρώτο Fallout, ένα από τα σχεδιαστικά ρητά των Cain και Boyarsky είναι πως κάθε quest οφείλει να μπορεί να ολοκληρωθεί με τουλάχιστον δύο εκ των μονοπατιών “Fight, Talk or Sneak”, και αυτό βρίσκει εφαρμογή και στο TOW. Στο πλαίσιο της επιρροής του Tim Cain μάλλον εισάγεται και η δυνατότητα δημιουργίας χαρακτήρα με χαμηλό Intelligence, ο οποίος έχει δικές του “ιδιαίτερες” επιλογές στους διαλόγους. 

The Outer Worlds - Skills
Τα Skills ομαδοποιούνται σε γκρουπς των 2-3, και η κατάθεση των έξτρα Skill Points που κερδίζουμε κατά το Levelάρισμα γίνεται αρχικά απευθείας στην εκάστοτε ομάδα, μέχρι να φτάσουν τα Skills της στο 50 – από αυτό το σημείο και μετά, το κάθε Skill αυξάνεται ξεχωριστά με κατάθεση points αποκλειστικά σε αυτό.

Άλλο Obsidianικό χαρακτηριστικό που έρχεται σε άμεση συνάρτηση και με το παραπάνω είναι το ότι, στα πλαίσια του RP που επιθυμούμε, μπορούμε να ταχθούμε στο πλευρό όποιας εκ των κυριοτέρων παρατάξεων θέλουμε, και να προχωρήσουμε ως το end-game στο πλευρό της. Μπορούμε ακόμα και να προδώσουμε τον επιστήμονα που μας έσωσε τη ζωή στην εισαγωγή του game, και να πορευθούμε ως τσιράκι των Εταιρειών. Ή, για έξτρα δόση ψυχοπάθειας, μπορούμε στεγνά να σκοτώσουμε ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ στο Halcyon – δεν υπάρχουν στο παιχνίδι unkillable NPCs!

Κάποιος θα έλεγε πως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Obsidian RPGs είναι και οι καλογραμμένοι και αξιομνημόνευτοι companion NPCs, αλλά σε αυτόν τον τομέα το TOW θεωρώ πως με το ζόρι περνάει τη βάση. Από τους 6 διαθέσιμους companions, μόλις τους 2 θα χαρακτήριζα έστω αξιοπρεπείς, με τους υπόλοιπους να αποτελούν την επιτομή της αδιαφορίας και της μετριότητας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως δεν θυμάμαι πλέον καλά-καλά τα ονόματά τους, κάτι που έχει να μου συμβεί σε RPG από τις μέρες του Mass Effect: Andromeda… και αυτό δεν το λες και πολύ καλό σημάδι.

Το στυλ διεξαγωγής των διαλόγων αποτελεί σαφή αναφορά στα Fallout της Bethesda και στο New Vegas, με την Unreal Engine 4 να προσφέρει βέβαια ελαφρώς μεγαλύτερη πλαστικότητα των εικονιζόμενων προσώπων σε σχέση με τη δύσκαμπτη και απαρχαιωμένη Gamebryo engine.

Τον έτερο πυλώνα του παιχνιδιού, τον τομέα των μαχών, θα τον έλεγα απλώς “OK”. Τα πολεμικά σκηνικά στο game διαδραματίζονται ως επί το πλείστον σε ένα περιβάλλον που θυμίζει First-Person Shooter, με τη δυνατότητα για την παράλληλη παρένθετη χρήση των unique skills των companions μας. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η ύπαρξη του Tactical Time Dilation – TTD, μιας slow-motion λειτουργίας (όμοιας με αυτήν που θυμόμαστε στα τεράστια Max Payne) η οποία επεξηγείται in-game ως “παρενέργεια της παρατεταμένης μας κρυογενετικής στάσης” (!) και η οποία επιτελεί ουσιαστικά την ίδια λειτουργία όπως το V.A.T.S. στα καινούργια Fallout.

Τα όπλα εμπίπτουν σε 5 κύριες κατηγορίες που “δένονται” και με το αντίστοιχο Combat Skill: 1-Ηanded Melee, 2-Ηanded Melee, Handguns, Long Guns, Heavy Weapons, συν μια έξτρα κατηγορία, τα Science Weapons, που αφορά “unique” και αρκετά δυσεύρετα όπλα, το καθένα εκ των οποίων έχει κάποιο μοναδικό effect όπως η σμίκρυνση των αντιπάλων ή η ανύψωσή τους στον αέρα. Η κάθε κατηγορία πυροβόλων όπλων χρησιμοποιεί μία από τις μόλις 3 διαθέσιμες κατηγορίες ammunition (κάτι που πρακτικά σημαίνει πως θα συσσωρεύσετε άπειρες ποσότητες πυρομαχικών μέχρι το φινάλε του game), ενώ μπορούν να περαστούν σε αυτά διαφόρων ειδών mods (όπως και στα 2 ειδών armor items – κράνος και πανοπλία) που αυξάνουν ποικιλοτρόπως τις επιδόσεις τους.

The Outer Worlds - Flaw
Αρκετά ενδιαφέρον και το σύστημα των Flaws, σύμφωνα με το οποίο το παιχνίδι προσφέρει από μόνο του την επιλογή ενεργοποίησης μιας “φοβίας” με αντάλλαγμα ένα Perk Point. Μόνο ψεγάδι στο όλο σύστημα το ότι τα Perks, τα οποία κερδίζουμε ούτως ή άλλως ανά 2 Levels, δεν τα λες και ιδιαίτερα ευφάνταστα.

Τα όπλα επίσης έχουν durability και υφίστανται ζημιά με τη χρήση τους, η οποία μπορεί να επιδιορθωθεί είτε με τη χρήση των skills μας είτε σε κάποιο vendor, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και η δυνατότητα για Tinkering των όπλων, με την οποία μπορούμε να ανεβάσουμε το Level τους (και άρα το DPS που προξενούν) με αντάλλαγμα ένα αυξανόμενο ποσό από Bits, τη νομισματική μονάδα του κόσμου. Οφείλω να κλείσω την αναφορά στον τομέα των μαχών με την παρατήρηση ότι η ποικιλία των εχθρών είναι αρκετά πτωχή γενικά, αλλά και με το συμπέρασμα ότι οι μάχες είναι κατά γενική ομολογία αρκετά εύκολες. Υπάρχουν 4 επίπεδα δυσκολίας, τα πρώτα 2 είναι κυριολεκτικά walk in the park, από το τρίτο αρχίζουν ΚΑΠΩΣ να εξομαλύνονται τα πράγματα, και το τέταρτο είναι κάτι σαν… νερωμένο Ironman Mode: οι εχθροί είναι πιο δύσκολοι, δεν μπορούμε να κάνουμε Manual Save (τουλάχιστον γίνονται autosaves αρκετά συχνά), και αν οι companion NPCs πέσουν στο πεδίο της μάχης, αυτό ήταν, δεν ξανασηκώνονται, τους χάνουμε για πάντα. Αρκετά ενδιαφέρον premise, ομολογουμένως, που δικαιολογεί έστω ένα playthrough σε αυτό το επίπεδο.

Levelάροντας και αποκτώντας τα κατάλληλα Skills/Perks, ξεκλειδώνουμε διάφορες ωφέλιμες παραμέτρους όπως έξτρα damage στα μέλη των εχθρών, έξτρα χρόνος λειτουργίας του TTD, αυξημένο armor penetration και άλλα παρόμοια RPGάδικα στοιχεία.

“New Vegas στο διάστημα”, ή…

Όσο περνάνε οι ώρες ενασχόλησης με το TOW, θα έλεγα πως εγείρεται αργά αλλά σταθερά στο νου μια αίσθηση… παράδοξου (όχι της game company). Είχαμε συνηθίσει ως τώρα τα games της Obsidian να είναι συγγραφικά αρτιότατα, και τα κυριότερα παράπονα για αυτά να εστιάζουν κυρίως στον τεχνικό τομέα και σε πτυχές του gameplay. Εδώ όμως έχουμε το TOW, ένα game κατά γενική ομολογία απολύτως συμπαγές ως προς τα επιμέρους συστατικά του (με 1-2 ενστάσεις, σίγουρα) αλλά – αυτό κι αν είναι σοκ! – και στον τεχνικό τομέα (όλως περιέργως συνάντησα στο game ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ bug, το οποίο μπόρεσε να παρακαμφθεί ακολουθώντας διαφορετικό μονοπάτι για την προσέγγιση ενός Objective), όμως συγγραφικά δίνει μια αίσθηση… όχι ακριβώς “ρηχότητας” ή “μετριότητας”, αλλά απόλυτης “ασφάλειας”. Υπό την έννοια ότι οι δημιουργοί φαίνεται σα να κινήθηκαν εκ του ασφαλούς και με γνώμονα κυρίως να ικανοποιήσουν ένα “μεσαίο” καταναλωτικό κοινό που έχει συνηθίσει να παίζει ανάλαφρους τίτλους της Bethesda και της ύστερης Bioware, παρά τους πιο συνειδητοποιημένους RPGάδες ή το niche κοινό στο οποίο είχε συνηθίσει να κάνει επίκληση η Obsidian.

Η μέση διάρκεια ενός full completionist playthrough είναι γύρω στις 30-40 ώρες στο μέτριο προς ανώτερο επίπεδο δυσκολίας (κάποιος βέβαια σήμερα κατάφερε Speedrun στο… μισάωρο). Δεν το λες και το πλέον υπερτεράστιο RPG στα χρονικά, όμως αυτές οι 40 ώρες είναι γεμάτες με πλήρως streamlined υλικό: πρακτικά μηδενικό “filler content” που μπήκε απλά για να αυξηθεί τεχνηέντως η διάρκεια του τίτλου, ως επί το πλείστον άρτιους μηχανισμούς gameplay, τοποθεσίες με ευρεία γκάμα βιοποικιλότητας, quests που μπορούν να ολοκληρωθούν με πολλούς τρόπους (χωρίς βέβαια να λείπουν τα στυγνά fetch quests, δυστυχώς), επιλογές στους διαλόγους από την αρχή μέχρι ακριβώς πριν το φινάλε, το οποίο φινάλε μπορεί να ποικίλει ανάλογα με τις επιλογές μας… Όμως δεν μπορεί να μου φύγει αυτή η αίσθηση πως “κάτι λείπει”.

The Outer Worlds - Ending Slides
Δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για Obsidianικό, TimCainικό RPG αν δεν υπήρχαν στο φινάλε ξεχωριστά Ending Slides για καθεμιά από τις περιοχές που επισκεφθήκαμε και επηρεάσαμε στην πορεία του παιχνιδιού.

Αυτή η λειψή αίσθηση μπορεί να οφείλεται στο ότι ολοκλήρωσα πρόσφατα και το Disco Elysium, οπότε οι ιδέες μου για το τι συνιστά “εξαιρετικό γράψιμο” σε ένα game βρίσκονται ακόμα στο επόμενο επίπεδο, μπορεί και να οφείλεται στο ότι το ιντερνετικό hype με είχε προετοιμάσει για ένα “New Vegas στο διάστημα” αλλά εγώ νιώθω περισσότερο σα να έπαιξα “απλώς” ένα… πιο καλογραμμένο Fallout 3, φτιαγμένο από δημιουργούς που ξέρουν να κάνουν σωστά games. Εδώ που τα λέμε, οποιαδήποτε σύγκριση με το New Vegas απλά “ρίχνει” περισσότερο το game – το The Outer Worlds δεν έχει σε καμία περίπτωση τη “βρωμιά” του κόσμου του New Vegas και του Lore του (έχει βέβαια μερικά “σκοτεινά” περιστατικά), ούτε το εξαιρετικό γράψιμο των NPCs του, των Factions, των διαλόγων και των ιστοριών που είδαμε στα DLC του. Και αυτό είναι αναμενόμενο, μιας και το 80% των συγγραφέων και του λοιπού προσωπικού που εργάστηκε στο New Vegas δεν απασχολήθηκαν στο TOW και το έργο τους ανελήφθη ως επί το πλείστον από νέους συγγραφείς, το “RPG βιογραφικό” των οποίων δεν έχει σε καμία περίπτωση το ίδιο βάρος.

Πέρα από αυτά που δεν έχει όμως, υπάρχουν προφανώς και πράγματα που ΕΧΕΙ, και σε υπερθετικό βαθμό: ένα άκρως ενδιαφέρον και καλοδομημένο πρωτότυπο σύμπαν, άρτιους μηχανισμούς για το επιθυμητό Role-playing, πλειάδα από Quests, Επιλογές και Επιπτώσεις™ στα πάντα, ανεκτό έστω gunplay (το οποίο ακόμα και έτσι είναι μάλλον ανώτερο από αυτό του New Vegas), ΠΛΗΡΗ απουσία mini-games (τεράστια νίκη για την ανθρωπότητα το ότι το Lock-Picking είναι απλά μια στυγνή αντιπαραβολή του αντίστοιχου Skill με τα διαθέσιμα “picks”)… Μπορεί να μην είναι το AAA υπερRPG που θα συγκλονίσει με τις υπερcutting-edge γραφικάρες του, που θα πάει το Μέσο ένα επίπεδο ψηλότερα ή που θα προκαλέσει στον παίκτη τους βαθύτατους προβληματισμούς γύρω από την κοινωνία, τη φιλοσοφία ή τη Φύση του Ανδρός, αλλά είναι το RPG που θα βάλεις να παίξεις Σάββατο πρωί μαζί με τον καφέ σου προκειμένου να περάσεις καλά. Και αυτό είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΟΚ.

Ευχαριστούμε θερμά τη CD MEDIA για την παροχή του review code για το game.
Αποτέλεσμα Εταιρικής Αξιολόγησης από το Τμήμα Human Resources - 84%

84%

It's not the BEST choice... It's SPACER'S CHOICE!

Μπορεί συγγραφικά να μην είναι το πλέον υπερβαθύ RPG στα χρονικά, όμως το The Outer Worlds προσφέρει ένα τεχνικά άρτιο και άκρως συμπαγές πακέτο RPG διασκέδασης, που φέρει τα περισσότερα έστω από τα χαρακτηριστικά στα οποία μας έχει συνηθίσει το έως τώρα έργο των δημιουργών του.

Κώστας Καλλιανιώτης

Αρχαιολόγος/Ιστορικός, RPG Player, Οπαδός των Motörhead, Καταναλωτής Προβατίνας.

8 Comments

  1. Δεν έχω φτάσει στο τέλος, αλλά ύστερα από 12 ώρες περίπου, συμφωνώ με το review. Άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι, χωρίς να είναι τίποτε groundbreaking. Σίγουρη αγορά όταν βγει στο Steam, με όλα τα DLC’s του (υποθέτω), προς το παρόν περιορίζομαι στο Xbox Game Pass…

  2. “Δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για Obsidianικό, TimCainικό RPG αν δεν υπήρχαν στο φινάλε ξεχωριστά Ending Slides για καθεμιά από τις περιοχές που επισκεφθήκαμε και επηρεάσαμε στην πορεία του παιχνιδιού.”

    Αυτό ακριβώς περίμενα να δω! Έτσι πρέπει να είναι ένα RPG.

  3. Άφησα στην άκρη το Disco Elysium (το οποίο το έμαθα από το review εδώ) για χάρη του. Στις 20 ώρες και το απολαμβάνω πάρα πολύ στο hard (ανούσιο να το παίξεις σε κάτι λιγότερο από hard, και αυτό το λέω ενώ παίζω σχεδόν πάντα το normal). Είναι εμφανές ότι σε κάποια σημεία είναι ικανοποιητικό, αλλά στο σύνολο του είναι ένα καλοδουλεμένο παιχνίδι. Η ιστορία, ο κόσμος και η γραφή προσωπικά μου αρέσουν και με τραβάει να το συνεχίσω.

    Αν και μόλις έφτασα τους 4 companions (χωρίς να έχω προλάβει να “ζήσω” τους δύο καινούργιους), ποιοι είναι οι δύο που αναφέρεις ότι ξεχωρίζουν;

    1. Ο πρώτος που ξεχωρίζει θεωρώ πως είναι ο Vicar Max που αποκτάς ήδη από το Edgewater. Εκτός του ότι ήταν ενδιαφέρουσα η συναναστροφή μαζί του (να το παίζει “ο ντόπιος ιερέας” και να χλευάζει έτσι ανοιχτά το ποίμνιό του, δεν το βλέπεις και συχνά), είναι ο μόνος ίσως του οποίου η προσωπική ιστορία με ιντρίγκαρε αρκετά ώστε να την διερευνήσω από καθαρή περιέργεια και όχι επειδή “ε, πήρα το quest, ας το τελειώσω”.

      Οι δεύτεροι είναι… συνδυαστικά, αφενός το πρώτο ήμισυ της Parvati, πριν αρχίσει το δακρύβρεχτο στόρι της περί ασεξουαλικότητας δηλαδή (απ’ότι διάβασα αργότερα, την συνέγραψε αρχικά ένας writer ο οποίος στα μισά πήρε άδεια από την Obsidian για λόγους υγείας, οπότε ολοκλήρωσε τη συγγραφή ένας άλλος, τελείως διαφορετικός), αφετέρου κάποιες πτυχές της Nyoka (ξανά, το γεγονός ότι είναι τόσο κραυγαλέα αλκοολικός με ιντρίγκαρε αρκετά σε σχέση με τους υπόλοιπους “αποστειρωμένους” NPCs).

      1. Προς το παρόν έχω άποψη για τον Vicar Max και την Parvati, και θα συμφωνήσω για τον Max. Μέχρι εδώ που έχω δει τουλάχιστον, το quest του και γενικότερα η αναζήτηση του δίνει μια επιπλέον πτυχή στον κόσμο του TOW με το plan και το equation.

  4. Το έπαιξα το γκέμι πριν διαβάσω το review. Με χάλασε λίγο η μικρή διάρκεια, αλλά κατά τα άλλα απολαυστικότατο και ειδικά αν mainάρεις τα “sniper rifles”.

    Να σημειωθεί πως πιστεύω ότι κάποιοι πλανήτες δεν είναι επισκέψιμοι όχι λόγω DLC, αλλά επειδή πρόκειται για gas giants που δεν έχουν στερεή επιφάνεια.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL