THE WOLF AMONG US, EPISODE 5: CRY WOLF!

Εδώ τα λόγια περισσεύουν. Απλά και απερίφραστα θα γράψω πως η Telltale, ολοκληρώνοντας την πρώτη (και σε ένα δίκαιο κόσμο, μοναδική) σαιζόν του The Wolf Among Us, παρέδωσε το υπερ-ατμοσφαιρικό αριστούργημά της, το interactive movie βάσει του οποίου θα κρίνονται τα επόμενα παιχνίδια του είδους για αρκετά χρόνια ακόμη. Εκεί που η πρώτη σαιζόν του The Walking Dead ήρθε από το πουθενά και σάρωσε τα πάντα στο διάβα της, παρουσιάζοντας στην ουσία ένα βαθιά ανθρώπινο δράμα, ο Λύκος, με το βουτηγμένο σε neon αντικατοπτρισμούς, βρώμικο ημι-ονειρικό του κόσμο, δημιούργησε ένα από τα πιο ξεχωριστά και αξιομνημόνευτα settings που έχουμε δει ποτέ σε videogame.

Μην το βλέπετε έτσι, ο Crooked Man έχει τραβήξει κι αυτός τα ζόρια του…

Η Fabletown με τους βασανισμένους της κατοίκους, δεν μοιάζει πραγματικά με κανέναν από τους κόσμους που γνώρισα, ολ’ αυτά τα χρόνια στους ατέλειωτους δρόμους. Οι χαρακτήρες, η απόγνωση, ο αγώνας τους για λύτρωση ακόμη και στα τελευταία τους, η αμφιλεγόμενη περσόνα του Bigby σε συνδυασμό με την υπέροχη αισθητική που πραγματικά ζωντανεύει το όνειρο του Willingham για τους Μύθους του, συνθέτουν μια από τις δημιουργικότερες πνευματικές μολότοφ που έχει δεχτεί ποτέ η gaming κοινότητα.

Το μόνο που θα γράψω για το φινάλε της πρώτης σαιζόν, είναι πως η μιάμιση ώρα που διαρκεί είναι αριστοτεχνικά μοιρασμένη στα τρία. Οι τελικές ανακρίσεις, η εκρηκτικότερη και μακροσκελέστερη σεκάνς δράσης που έχει γράψει ποτέ η Telltale και ένα καθαρά θεατρικό τρίτο μέρος, όπου καμιά επιλογή δεν είναι σωστή ή καθαρή. Σε αντίθεση δηλαδή με το The Walking Dead που σε άφηνε με ένα αίσθημα ηθικής δικαίωσης, το The Wolf κλείνει με ένα άσχημο σφίξιμο στο στομάχι, ένα συναίσθημα πως έρχονται πολύ χειρότερα και πως δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε απολύτως τίποτε για να τα σταματήσουμε. Οι ενέργειές μας κατά την διάρκεια της σαιζόν επίσης έρχονται να μας «δαγκώσουν» (ή και να μας δικαιώσουν) με ένα τρόπο ο οποίος είναι ο αληθοφανέστερος που έχει καταφέρει να μας δώσει η Telltale μέχρι σήμερα.

Επιτέλους αντιμέτωποι με τον υπαίτιο των δεινών της Fabletown…ή μήπως όχι;

Η δε στιγμή όπου αποκαλύπτεται η τελική, πραγματική μορφή του Bigby είναι από τα ανατριχιαστικότερα setpieces που έχω βιώσει σε παιχνίδι εδώ και χρόνια. Προφανώς δεν είναι ιδιαίτερα καθησυχαστικό για την κατάσταση της πνευματικής μου υγείας, αλλά σε όλη την διάρκειά της έχω μια υποψία πως αλυχτούσα στο φεγγάρι, ενώ παράλληλα κοπανούσα το πληκτρολόγιο σαν μανιακός, γιατί η ψευδαίσθηση είχε ολοκληρωθεί, η ζωή μου εξαρτάτο όντως από αυτό.  Η ανατροπή του φινάλε σε συνδυασμό με τις «Όλες λάθος και ζόρικες» επιλογές που μας παρουσιάζονται στο τέλος του επεισοδίου, συνοψίζουν με τον καλύτερο τρόπο τη «νέα» συνταγή της Telltale, επισφραγίζοντας τον εμβαπτισμό του παίκτη στο σκοτεινό της κόσμο.

Η θεατρικότατη τελευταία πράξη, βάζει το κερασάκι στην τούρτα του Cry Wolf!

Η τελική ποιότητα του σεναρίου του The Wolf Among Us και ο τρόπος με τον οποίο αυτό ξεδιπλώνεται στον παίκτη και επηρεάζεται (έστω και με μικρότερους και πλάγιους τρόπους) από εμάς, είναι η μεγαλύτερη δύναμή του, εκείνη που του χαρίζει δικαιωματικά μια θέση ανάμεσα στα πιο έντονα συναισθηματικά παιχνίδια με τα οποία έχω ασχοληθεί ποτέ. Σε συνέχεια των εξαιρετικά διατυπωμένων προβληματισμών του Μάνου, θα γράψω πως σίγουρα ο τίτλος δεν απευθύνεται στον παραδοσιακό adventure gamer ο οποίος απολαμβάνει την μεθοδική εξερεύνηση του περιβάλλοντος και γρίφους που απαιτούν αναλυτική και συνδυαστική σκέψη. Έχουμε να κάνουμε με μια εμπειρία καθαρά κινηματογραφική, που μας δίνει την ευκαιρία να ενσαρκώσουμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέροντα ρόλο κατά το δοκούν. Για εμένα προσωπικά, αυτή ήταν η γοητεία και το νόημα των video games, απ’ όταν έκατσα μπροστά από το πρασινόμαυρο μόνιτορ του Apple II για να παίξω Karateka και Captain Goodnight. H Τelltale παραδίδει την πιο ώριμη, καλογυαλισμένη και συναισθηματικά φορτισμένη εκδοχή αυτού του ονείρου. Και της λέω ένα γιγάντιο, φανμπόηκο, λυσσασμένο και απόλυτα ειλικρινές, ευχαριστώ.

{youtube}XaiObjkx_OI{/youtube}

Pros

Cons