WATCH_DOGS 2
Το αρχικό Watch_Dogs είναι μια πολύ καλή περίπτωση παιχνιδιού που έπεσε θύμα του hype. Ενώ σε γενικές γραμμές δεν ήταν καθόλου κακό, η επιθετική διαφημιστική καμπάνια της Ubisoft με υπερφίαλες δηλώσεις τύπου “το GTA V killer” είχε ως συνέπεια να κατακεραυνωθεί από μεγάλη μερίδα του τύπου και των gamers, καθώς σε σύγκριση με το αριστουργηματικό τίτλο της Rockstar, το Watch_Dogs έχανε κατά κράτος. Όμως, κάτω από τα μαρκετινίστικα κόλπα και την ακραία κριτική που του ασκήθηκε, υπήρχε ένα open-world παιχνίδι που περιείχε μερικές πολύ καλές ιδέες, αλλά και αυτές με τη σειρά τους σχεδόν χαντακώθηκαν από ένα μετριότατο σενάριο, που υπέφερε από μια σοβαροφάνεια που δεν έπειθε κανέναν, και έναν αδιάφορο προς αντιπαθητικό πρωταγωνιστή.
Συνεπώς, η Ubisoft έπρεπε να δουλέψει σε αρκετά μέτωπα για το (αναπόφευκτο) sequel του, ενώ κατά κάποιο τρόπο είχε να σηκώσει στους ώμους του το επιπλέον βάρος του “μεγάλου χειμερινού τίτλου” της εταιρίας, ελλείψει ενός βαρύγδουπου Assassin’s Creed επεισοδίου για φέτος. Το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι μια αναπάντεχα καλή πρόταση για τους φίλους τους είδους, χωρίς φυσικά να πρόκειται για κάτι ρηξικέλευθο ή επαναστατικό.
Η βασικότερη διαφορά μεταξύ του νέου Watch_Dogs και του προκατόχου του είναι ότι δεν παίρνει τον εαυτό του τόσο πολύ στα σοβαρά. Αρχικά, η διαπίστωση αυτή ξεκινά από το γεγονός ότι το Watch_Dogs 2 επιλέγει ως τόπο δράσης το ηλιόλουστο και πολύχρωμο San Francisco έναντι του σκοτεινού και “μονόχνωτου” Chicago, καθώς και κάποιες γειτονικές περιοχές του όπως τη Silicon Valley (εννοείται) και το Oakland. Επίσης, ξεγράφει εντελώς τον άχρωμο Aidan Pearce και σαν πρωταγωνιστή ορίζει τον έγχρωμο και χαμογελαστό Marcus Holloway, έναν hacker γνωστό με το ψευδώνυμο Retr0, ο οποίος προσπαθεί να μπει στην ομάδα DedSec με έναν απροσδόκητο μα εξίσου εντυπωσιακό (για hackerά) τρόπο: αναλαμβάνοντας να διαγράψει τα προσωπικά του δεδομένα από την αναβαθμισμένη έκδοση του λειτουργικού συστήματος ctOS. Η αποστολή του στέφεται με επιτυχία, κάτι που έχει διττό κέρδος για τον ίδιο: αφενός δεν καταζητείται πια από τις Αρχές της πολιτείας, αφού το ποινικό του μητρώο είναι πλέον λευκό, αφετέρου κερδίζει με το σπαθί του (ή καλύτερα, με το smartphone του) μια θέση στην “hackιστική” ομάδα DedSec.
Σκοπός της ομάδας αυτής είναι η “αφύπνιση” του κόσμου απέναντι στις μεγάλες εταιρίες, οι οποίες σε συνεργασία με την πανίσχυρη Blume, τη δημιουργό του λειτουργικού ctOS 2.0, που, ως γνωστόν, εμπεριέχεται σε κάθε είδους ηλεκτρονική συσκευή της πόλης (από τις κάμερες και τα φανάρια μέχρι τις τοστιέρες και τα παιδικά παιχνίδια), συλλέγουν τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών προς όφελός τους. Κοινώς μιλάμε για χρήμα που δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους, αλλά και εκτεταμένη χειραγώγηση του κοινού, καθώς ο αλγόριθμος του ctOS 2.0 είναι ικανός να προβλέψει ακόμα και πιθανές εγκληματικές (;) ενέργειες. Λίγο-πολύ αυτή είναι η κεντρική ιδέα που απασχολεί ολόκληρη τη main campaign του παιχνιδιού, καθώς ως επί το πλείστον, ο Marcus και η nerd παρέα του συλλαμβάνουν τις πιο απίθανες ιδέες για να… “ξεβρακώσουν” γνωστές εταιρίες κολοσσούς που έχουν σχέση με προσωπικά δεδομένα πολιτών όπως η… Nudle, το Invite (το αντίστοιχο του Φατσόβιβλου), ακόμα και το FBI! Φυσικά, πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένας απώτερος στόχος και αυτός είναι να μαζέψουν έναν ικανό αριθμό από followers, από τους οποίους θα “δανειστούν” την υπολογιστική δύναμη των συσκευών τους και θα συλλέξουν έτσι την ανάλογη ισχύ που θα προκαλέσει ένα συντριπτικό χτύπημα στους servers της Blume.
Βέβαια, όλα αυτά διαδραματίζονται με αρκετά πιο ανάλαφρο τρόπο απ’ ότι ίσως θα περιμένατε, κάτι που χρυσώνει το χάπι της μη ύπαρξης ενός πραγματικά στιβαρού σεναρίου. Το χιούμορ είναι διάχυτο καθ’ όλη τη διάρκεια του τίτλου, το καστ των χαρακτήρων είναι επιτηδευμένα κλισέ, με τον μασκοφόρο Wrench πάντως να ξεχωρίζει, ενώ υπάρχει έντονο το στοιχείο του χιπστερισμού – αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο τρόπο ένδυσης που κυριαρχεί στο παιχνίδι και θα καταλάβετε τι εννοώ. Πάντως, ακόμα και αν η συγκεκριμένη αισθητική δεν είναι του γούστου σας, έχει συμπεριληφθεί τόσο ομαλά στο κόσμο του παιχνιδιού που δύσκολα θα νοιώσετε άβολα μαζί της. Ίσως μάλιστα αρχίσετε να το διασκεδάζετε κιόλας, ιδίως όταν υπάρχουν εκατοντάδες επιλογές ρουχισμού στα διάφορα μαγαζιά της πόλης, προκειμένου να ντύσετε τον Marcus με τους πιο απίθανους συνδυασμούς που μπορείτε να σκαρφιστείτε.
Πέρα από το cosmetic χαρακτήρα του Watch_Dogs 2, το παιχνίδι παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον στο τρόπο προσέγγισης των αποστολών του. Αν και η γενικότερη αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι ότι πρόκειται για ακόμα ένα “Ubisoft open-world game”, το Watch_Dogs 2 έχει κάνει καλή δουλειά στο να επιτρέπει μεγάλη ελευθερία κινήσεων ως το πως θα ολοκληρωθεί μια αποστολή. Σκεφθείτε ότι η “all-guns blazing” τακτική είναι με διαφορά η λιγότερο ενδιαφέρουσα και η δυσκολότερη θα προσθέταμε, καθώς ο Marcus κάθε άλλο παρά ανθεκτικός είναι στα εχθρικά πυρά, ενώ δεν έχει καν τη δυνατότητα να κουβαλάει περισσότερα από δύο όπλα μαζί του – μη ξεχνάμε ότι πρακτικά ο τύπος είναι (χ)ακτιβιστής , άλλο αν ο open-world χαρακτήρας του παιχνιδιού τον αφήνει να κάνει πολλές από τις “ατασθαλίες” που υφίστανται στο είδος εν γένει.
Έτσι λοιπόν, το stealth κομμάτι είναι αυτό που κατέχει τη μερίδα του λέοντος, το οποίο όμως δεν περιορίζεται στο τυπικό “κρύβομαι για να μη με πάρουν χαμπάρι”, αλλά εισάγει πολύ έντονα τα gadgets και το hacking στοιχείο στο gameplay του. Συγκεκριμένα, το RC Jumper και το Quadricopter είναι τα σημαντικότερα gadgets του παιχνιδιού, καθώς με αυτά μπορείτε να κάνετε σχεδόν τα πάντα απομακρυσμένα, χωρίς καν ο Marcus να χρειαστεί να μπει σε περιπέτειες. Για παράδειγμα, το τηλεκατευθυνόμενο RC Jumper μπορεί να τρυπώνει σε αεραγωγούς και να χακεύει συστήματα κάθε είδους, σαν να ήταν ο Marcus παρών, ενώ το Quadricopter διαθέτει μεν περιορισμένες δυνατότητες χακαρίσματος (δεν μπορεί να κάνει hacking σε συσκευές που απαιτούν φυσική επαφή), αλλά υπερίπταται και έτσι μπορεί να κάνει “tag” σε όλους τους πιθανούς κινδύνους αλλά και στα σημεία ενδιαφέροντος, με απόλυτη ασφάλεια.
Εννοείται ότι θα υπάρξουν εξίσου πολλές φορές που θα πρέπει να δράσει ο ίδιος ο Marcus, αλλά και εκεί προτείνεται ανεπιφύλακτα να έχετε προετοιμάσει το έδαφος με τα gadget σας πριν εισχωρήσετε σε κάποιο αφιλόξενο μέρος, όπως λόγου χάρη στους servers του FBI. Όπως συνέβαινε και στο πρώτο παιχνίδι, το smartphone του πρωταγωνιστή είναι ΤΟ όπλο, καθώς με αυτό μπορείτε να επηρεάσετε κάμερες και ηλεκτρονικές συσκευές για να δημιουργήσετε αντιπερισπασμούς, να παραπλανήσετε φρουρούς με ψεύτικες κλήσεις ή ακόμα και να τους ακινητοποιήσετε προσωρινά, χωρίς γενικά να ανοίξει ρουθούνι. Οι επιλογές που έχετε είναι πολλές και ανοίγουν ακόμα περισσότερες εφόσον ξεκλειδώσετε τα ανάλογα skills από το skill tree του παιχνιδιού. Σε μία στιγμή “ουράνιας έμπνευσης” των δημιουργών του παιχνιδιού, οι πόντοι εμπειρίας αντιστοιχούν στους followers που έχετε αποκτήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, όπου όταν φτάνετε σε ένα συγκεκριμένο αριθμό, τότε σας απονέμονται Research Points για να κατανείμετε στα skills που επιθυμείτε. Αν και δεν είναι όλα τα skills χρήσιμα, μερικά θα σας διευκολύνουν αφάνταστα στο έργο σας, όπως εκείνο που απενεργοποιεί προσωρινά τα συστήματα ασφαλείας (κάμερες συναγερμού και συστήματα ανίχνευσης κίνησης), ενώ αξίζει να αναφερθεί είναι ότι για να ξεκλειδώσετε τα πιο “σοφιστικέ”, θα πρέπει να ανακαλύψετε κάποια καλά κρυμμένα Key Points, τα οποία συνήθως φυλάσσονται από μερικούς όχι και τόσο φιλικούς φρουρούς. Πάντως, από τα πιο αγαπημένα μου skills είναι αυτά της έκδοσης πλαστού εντάλματος σύλληψης για κάποιον κακομοίρη σεκιουριτά, όπου τότε έρχεται η αστυνομία φουριόζα και γίνεται το “έλα-να-δεις”, ενώ αν συνδυαστεί και με πληροφορία “καρφώματος” σε κάποια συμμορία, τότε έχουμε πραγματικό πόλεμο, με τον Marcus να απολαμβάνει το θέαμα ήσυχος σε κάποια απόμερη γωνιά. Αξία, ανεκτίμητη.
Το γεγονός ότι όλα αυτά τα στοιχεία έχουν ενσωματωθεί τόσο πετυχημένα στο gameplay αποτελούν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που συνθέτουν μια ακόμα πιο διασκεδαστική εμπειρία παιχνιδιού, ακόμα και όταν τα πράγματα στραβώνουν κάπως, όπως συμβαίνει με την AI, η οποία αν και σε γενικές γραμμές στέκεται καλά, έχει αρκετές στιγμές που μοιάζει ανισόρροπη. Κατ’ αρχάς είναι υπερευαίσθητη στη παρουσία σας, σαν οι φρουροί να έχουν μάτια και πίσω από το κεφάλι τους, και καλεί ενισχύσεις με το παραμικρό, ενώ σας ξετρυπώνει μάλλον εύκολα έτσι και εντοπιστείτε από κάποιον τυχάρπαστο περαστικό. Κοινώς, αν γίνετε αντιληπτός, είναι συχνά προτιμότερο να κάνετε reload την αποστολή παρά να προσπαθήσετε να αντεπεξέλθετε στις ορδές σεκιουριτάδων που θα πλημμυρίσουν το χώρο. Από την άλλη, διαθέτουν εντυπωσιακά στοιχεία χαζομάρας ενάντια στα gadget σας, όπως παραδείγματος χάρη, αν χακάρετε το κινητό τους ξεχνούν ότι φυλάνε δεδομένα υψίστης σημασίας και αρχίζουν να χαζογελάνε, οπότε κατ’ αυτό το τρόπο το επίπεδο δυσκολίας μειώνεται κάπως, χωρίς όμως το παιχνίδι να γίνεται ποτέ γελοιωδώς εύκολο ή άδικα δύσκολο.
Αξιοσημείωτο είναι ότι Watch_Dogs 2 διαθέτει αισθητά μειωμένες καταδιώξεις με την αστυνομία, συγκριτικά με άλλα παιχνίδια του είδους, οπότε κατά κύριο λόγο η σχέση σας με τα οχήματα περιορίζεται απλά στο να μετακινηθείτε από το ένα μέρος στο άλλο, ενώ με την ύπαρξη του fast travel η ανάγκη αυτή συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο. Εντούτοις όμως, η οδήγηση δεν είναι καθόλου κουραστική ή βαρετή, καθώς το San Francisco είναι πανέμορφο και ενδείκνυται για βόλτες και η συμπεριφορά των οχημάτων είναι τόσο arcade όσο πρέπει, με τις μοτοσυκλέτες πάντως να είναι με διαφορά οι πιο απολαυστικές. Άλλωστε, το παιχνίδι δεν υπολείπεται και από παράλληλες δραστηριότητες, καθώς εκτός των side missions που σχετίζονται ως ενός σημείου και με τη κύρια πλοκή του παιχνιδιού και ακολουθούν παρόμοιο σκεπτικό, μπορείτε να ασχοληθείτε με πιο χαλαρά πράγματα όπως να βγάζετε selfies σε αξιοθέατα, να τρέξετε σε moto cross, αγώνες με ταχύπλοα ή καρτ, ακόμα και να γίνετε ταξιτζής για έξτρα χαρτζιλίκι.
Χωρίς να βομβαρδίζει το παίκτη με δεκάδες εικονίδια στο χάρτη που περιμένουν “καθάρισμα”, το Watch_Dogs 2 έχει όσο περιεχόμενο χρειάζεται για να μην θεωρηθεί μικρό αλλά ούτε και παραφορτωμένο. Αν μάλιστα νοιώσετε λιγάκι μόνος, μπορείτε να συμμετάσχετε και σε online δραστηριότητες. Υπάρχουν μερικές co-op αποστολές που συνήθως καταλήγουν σε ατελείωτα κυνηγητά, καθώς είναι μάλλον απίθανο να συνεννοηθείτε σωστά με τον δεύτερο παίκτη και να μην σας αντιληφθούν και τους δυο, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν πλάκα, οι αποστολές “κυνηγιού” όπου βοηθάτε την αστυνομία να πιάσει κάποιον άλλο παίκτη ή βοηθάτε εσείς αυτόν να ξεφύγει, με τον ανάλογο χαμό στην πόλη, καθώς και οι hacking invasion αποστολές που κλέβετε δεδομένα από κάποιο παίκτη και προσπαθείτε να μη σας εντοπίσει και το αντίστροφο. Το online τμήμα του Watch_Dogs 2 δεν είναι ξέχωρο από το υπόλοιπο παιχνίδι, μιας και είναι εφικτό να ξεκινήσει π.χ. ένα hacking invasion ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας αποστολής (αν σας ενοχλεί, μπορείτε να απενεργοποιήσετε τη σχετική δυνατότητα πάντως) και αποτελεί ένα αρκετά αξιόλογο “bonus” για όταν ολοκληρώσετε τη σχεδόν 20ωρη campaign του παιχνιδιού και διψάσετε για περισσότερη δράση.
Περνώντας στο τεχνικό τομέα, το Watch_Dogs 2 παρουσιάζει ένα πολύ αξιόλογο οπτικό αποτέλεσμα και αποφέρει υψηλά frame rates χωρίς πολλές εκπτώσεις στις (πολυάριθμες) ρυθμίσεις γραφικών. Άλλωστε, το παιχνίδι περιλαμβάνει ως free DLC ένα High-Resolution Pack που βελτιώνει αρκετά το επίπεδο των textures και δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την δύο εβδομάδων καθυστέρηση που προέκυψε από την έκδοση για κονσόλες. Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα από τα προσεγμένα ports της Ubisoft που μπορεί να λειτουργήσει εξίσου καλά σε μηχανήματα χαμηλότερης ισχύος αλλά και σε “τέρατα”, παρέχοντας υποστήριξη 4k, καθώς και SLI/Crossfire. Στον ηχητικό τομέα, το Watch_Dogs 2 προσφέρει τα αναμενόμενα, δηλαδή επαγγελματικού επιπέδου voice-over και πειστικά ηχητικά εφφέ της πόλης, ενώ το soundtrack περιλαμβάνει κάμποσα licensed τραγούδια, πολλά μάλιστα τα ξεκλειδώνετε μέσω του SongSneak app του κινητού σας (σαν το Shazam ένα πράμα), αλλά βάση του προσωπικού μου γούστου, λίγα μου άρεσαν πραγματικά.
Εν κατακλείδι, το Watch_Dogs 2 είναι μια πραγματικά καλή πρόταση από τη Ubisoft, ίσως η καλύτερη που έχει παρουσιάσει εδώ και αρκετά χρόνια. Μπορεί οι μηχανισμοί του παιχνιδιού να μην ξεφεύγουν ιδιαίτερα από τη πεπατημένη που μας έχουν συνηθίσει τόσο η ίδια όσο και οι περισσότερες ομάδες ανάπτυξης open-world games, μπορεί το σενάριο να θίγει επιδερμικά το όλο θέμα της ασφάλειας των προσωπικών δεδομένων, μπορεί πολλά στοιχεία του να τα έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, αλλά η γενικότερη εικόνα του παιχνιδιού είναι τόσο διασκεδαστική, χορταστική και προσεγμένη που αξίζει της προσοχής σας. Ακόμα και δεν είστε hipster.
Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για τη παροχή του review code.
Pros
- Το πανέμορφο San Francisco, εύστοχη επιλογή της Ubisoft
- Έμφαση στο hacking και στα gadgets
- Ελευθερία προσέγγισης των αποστολών
- Μεγάλη διάρκεια με μπόλικες δραστηριότητες, χωρίς να κουράζει το παίκτη
Cons
- Ανισόρροπη AI
- Απλοϊκό σενάριο
ΓΡΑΦΙΚΑΡΕΣ!#1!41! ΑΡΘΡΑΡΑ!!11! ΘΕΝΞ!!121!
Τίποτα, ήταν που ήταν η ψυχρολουσία του 1, είναι που δεν είμαι και πολύ fan των open-world sandbox games…βάλε και τα DOOM & Dishonored 2 που μου έχουν πάρει τα μυαλα, ούτε στα 5Ε δεν με κόβω να το τσιμπάω!
The Division says hi 😉
Hipster detected!
Εγω δεν ειπα τπτ…
ΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ, ΕΧΕΤΕ ΠΟΛΛΗ ΠΛΑΚΑ!
Η χλιαρότητα το καταδικάζει σε αγορά του 5ευρου όντως. Όπως και με τα ασσασινς, θα το παίξω μόνο για τον ψηφιακό τουρισμό. Ωραία η παρουσίαση Γιώργο.
Ναι, ίσως το αντικείμενο του παιχνιδιού να μην τραβάει τα βλέμματα, αλλά ομολογουμένως είχα καιρό να παίξω open-world παιχνίδι της Ubisoft που να μη μοιάζει με αγγαρεία.