SPECIALS
Trending

Κόντρα σε κάθε λογική, το RageQuit.GR έγινε 10 χρονών

Στα πλαίσια της μνημονικής ανασκόπησης και αποτίμησης, τα δέκα χρόνια του Ragequit.gr (RQ) φαντάζουν μία γεμάτη μερούλα. Νιώθω τυχερός που βρέθηκα μέσω εντελώς άκυρων συγκυριών και συμπτώσεων ανάμεσα σε τόσο διαφορετικές και συνάμα γεμάτες προσωπικότητες. Καταφέραμε το πάθος και το μεράκι να το κάνουμε συνεκτική κόλλα (ξέρετε από εκείνη την δυνατή της πολυουρεθάνης για ξυλουργικές δουλειές, φτιάχνω μία σκάλα τώρα, nitre κόπιασε). Ταυτόχρονα τολμώ να πω ότι το RQ ήταν μπροστά για την εποχή του. Όχι από πλευράς (υπο)δομών που κρατούσαν το site (αυτές ήταν πραγματικά ένα τερατούργημα-meme), αλλά από πλευράς εγχειρήματος αυτού καθαυτού.

Σε μία περίοδο που ο κόσμος έχει αναδιπλώσει και ετοιμάζεται για άλλη μία φουρτούνα, δέκα χρόνια νωρίτερα ένα τσούρμο από θρασύμια αποφάσισαν ότι δεν πάει άλλο. Δουλεύοντας υπό το πρωτοποριακό τότε (δεδομένο τη σήμερον ημέρα) «μπλοκάκι», το φέσωμα είχε πέσει σύννεφο παρά τη συστηματική ποιοτική δουλειά. Το ότι μέσα από διαφορετικές καταβολές όλοι μαζί, συντονισμένα και οργανωμένα, αποφασίσαμε να υψώσουμε ανάστημα και να διοχετεύσουμε την «οργή» προς κάτι δημιουργικό («αφού δεν πληρωνόμαστε που δεν πληρωνόμαστε, ας είμαστε άρχοντες του εαυτού μας, η δουλειά μιλάει από μόνη της») ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το όνομα “Ragequit”, ευφυής σύλληψη της στιγμής από τον nitro, ήταν λέξη ταμάμ που χαρακτήριζε την κίνησή μας αλλά και τα συναισθήματά μας εκείνη την περίοδο. Με το θράσος της άγνοιας στήσαμε αυτό που στήσαμε, βλέπαμε άλλους γνωστούς του χώρου να φτάνουν στα 4-5 χρόνια και να τους φεύγει η «κάψα».

Από τότε προσπαθήσαμε να βελτιωνόμαστε όλο και περισσότερο. Ομολογουμένως με ιστορικές γκάφες, τις οποίες όμως αγκαλιάσαμε, τις κάναμε «κτίση» μας, μάθαμε από αυτές (ειδικά πώς πρέπει να μιλάς με Ινδούς προγραμματιστές). Η ταυτότητα του site όμως δεν είναι ούτε οι συντάκτες, ούτε το αν θα είμαστε παρέα με την Kunena, το SMF, το Xenforo, ή το ανάπηρο bbPress. Είναι η ίδια η κοινότητα που αγκάλιασε το RQ και παρέχει την ταυτότητά του (ξεμωραμένοι κωλόγριοι που παίζουν κέημς) και την πνοή ζωής του. Όσο κλισέ και να ακούγεται είναι το κίνητρο για κάθε ένα από εμάς να συνεχίζουμε και να πειραματιζόμαστε με νέες πλατφόρμες που τινάσουν το site 10 φορές την ημέρα («γιατί έτσι») και να συνεχίσουμε τις όποιες παρουσιάσεις μας επιτρέπει η καθημερινότητα. Με τα όποια καυγαδάκια μας, τις χαρές μας, τις συναντήσεις μας, προσωπικά νιώθω τυχερός που ήμουν και είμαι μέρος αυτής τις ιδιαίτερης παρέας στη δική μας μικρή γωνιά του ελληνικού internet. Οι γνωριμίες και συζητήσεις (ειδικά από κοντά) με κάθε μία από τις ξεχωριστές προσωπικότητες που μοιραζόντουσαν ένα πάθος: τα φουτ-τσόπς τα videogames. Φιλίες που ξέφυγαν από τα στενά όρια μίας οθόνης και ενός forum, D&D groups που κατάφεραν να ολοκληρώσουν ένα ολόκληρο module έπειτα από 2 παρά κάτι χρόνια (αυτό μπαίνει και σε βιογραφικό, άνετα). Είναι πάρα πολλά που μπορούν να ειπωθούν, αλλά τόσο λίγος ο χρόνος και το ψηφιακό χαρτί. Τόσο στους συνεργάτες αλλά και στην κοινότητα, το μόνο που έχω να πω για τα τελευταία δέκα χρόνια είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ».

Οι εορτασμοί για τα δέκα χρόνια, δεν είναι κάτι που θα περάσει με απλό άρθρο. Ως γνωστόν κάναμε αποτίμηση της δεκαετίας 10-20 στο χώρο των videogames, πολύ μετά αφού παρήλθε. Σε αυτό το πνεύμα λοιπόν #ginontaipragmatakia

Fun fact: στα δέκατα γενέθλια του RQ, το site έπεσε τουλάχιστον μία φορά από το WordPress. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. #justRQthings.

Παύλος “Northlander” Γεράνιος


Δέκα χρόνια ε; ρε… Είναι παράξενο να κοιτάς πίσω σε κάτι τέτοια πράγματα. Σίγουρα από την μια σε πιάνει μια μαυρίλα, ίσως φταίει και ο καιρός, μουντός, βροχερός, τα ζόρια της ενήλικης ζωής ενίοτε. Διάφορα πράγματα σου θυμίζουν την εποχή πριν από 10 χρόνια που έσκαγες για το αν θα τσιμπήσεις το ρημάδι το τσεκ από ένα περιοδικό που σε μεγάλωσε, που το εκθείαζες και κατάφερες κάποτε να γράψεις και σε αυτό, σαν όλα τα παιδικά σου όνειρα να έγιναν πραγματικότητα, μόνο και μόνο για να τσαλαπατηθεί καθώς διαπίστωσες ότι οι συντάκτες εν τέλη ήταν απλά το κορόιδα της υπόθεσης “γράψτε και κάποτε θα σας πληρώσουμε”.

Εκείνη την εποχή το όνομα ragequit και η θυμωμένη μασκότ πραγματικά περιέγραφε τα πάντα, απλά και ξεκάθαρα. Θυμάμαι ακόμα την μέρα που άνοιξα το illustrator και η μασκότ βγήκε μέσα από όλα αυτά τα νεύρα. Στις αρχικές συνομιλίες με τα παιδιά για να ξεκινήσει το RQ το κλίμα ήταν φιλικό, χαβαλές, θα έλεγες “καλή φάση μάγκες μου”. Η αλήθεια είναι ότι ίσως ήταν η πρώτη φορά που είχα άπειρα νεύρα με την κατάρρευση της φούσκας που από μικρό παιδί είχα φτιάξει, η έναρξη της ενήλικης ζωής με τις υποχρεώσεις της δεν βοήθαγε κιόλας. Εν τέλη το RQ πήρε μορφή, δειλά δειλά, με τα καλά και τα άσχημα, με το δράμα του και με τις αποχωρήσεις και επανεμφανίσεις ανθρώπων που έγραψαν το δικό τους κομμάτι στην ιστορία του, επί σκηνής και στα παρασκήνια. Τίποτα δεν ήταν τέλειο, και εγώ σε κάποια φάση είχα τα δικά μου και είχα εξαφανιστεί, αλλά πάντα υπήρχε η γλυκιά θαλπωρή, η γλυκιά σπίθα μιας παιδικής αφέλειας που έχει χαθεί.

Στόχοι μπήκαν, στόχοι βγήκαν, στόχοι επιτεύχθηκαν. Παρόλο που δεν είμαι πλέον μέλος της ομάδας εδώ και καιρό, το δίχως άλλο θεωρώ το RQ μέρος της ζωής μου και ασφαλές καταφύγιο όταν η ενήλικη ζωή σε έχει ρίξει στα τάρταρα. Τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί από το περιοδικό, τα παιδιά που ξεκινήσαμε μαζί σαν κοινότητα στο forum, άλλοι ήρθαν, άλλοι έφυγαν, άλλοι ξανά ήρθαν και ξανά έφυγαν. Μια ζωντανή οντότητα, πάντα εκεί όμως να σε περιμένει. Σας ευχαριστώ που είστε όλοι εδώ και πίνω μια γουλιά καφέ (μπύρα το βράδυ) για να ευχηθώ στα επόμενα 10 χρόνια να είμαστε όλοι εδώ και να τα λέμε.

Υ.Γ. Θυμήθηκα το βίντεο που είχα κάνει τότε που λέγαμε “θα κάνουμε και κανάλι YouTube και θα τους σκίσουμε ΧΑΡΧΑΡΧΑΡ” και τέτοια όμορφα.

Νίκος “nitro912gr” Καράμπελας


«Δε σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε».
Τάδη έφη Μάνος Καρκαλέμης εν έτει 2012. Προφητική ατάκα.

Ναι, κάθε άλλο παρά κακό είναι να συνειδητοποιείς και να παραδέχεσαι ότι μεγάλωσες, ότι αυξήθηκαν κατακόρυφα και δυσανάλογα οι υποχρεώσεις, αφού είσαι πλέον άνω των 40 ετών, οπότε καμία σχέση με τα 30, όταν και πρωτοξεκινούσες αυτό το υπέροχο ταξίδι, με πρώτη βάρκα το αξέχαστο PC Master κι εν συνεχεία το ανυπέρβλητο Ragequit. Είναι λίγο μελαγχολικό να γυρνάς τον χρόνο πίσω, δια της σκέψης σου, ενθυμούμενος την gaming… λύσσα που είχες τότε και να τη συγκρίνεις με τη σημερινή πλήρη απουσία σου από τα εν λόγω δρώμενα. Αλλά τελικά αυτό είναι το ωραίο στη ζωή, ότι δε μπορείς ποτέ να ξέρεις πού, πώς και πότε θα καταλήξει κάτι που ξεκινάς σε μία δεδομένη στιγμή. Αρκετά όμως με τους συναισθηματισμούς, σκοπός είναι να νιώσουμε όμορφα με τη 10ετή επέτειο του Ragequit και να τη γιορτάσουμε.

Αν και έχει ειπωθεί πολλάκις, θα γράψω για μία ακόμη φορά ότι η γέννηση του RQ αποτέλεσε το απαύγασμα μίας γενναίας και καθολικής απόφασης από μέρους μίας ολόκληρης συντακτικής ομάδας 11 ατόμων, οι οποίοι, σε πλήρη αντίθεση με οτιδήποτε συμβαίνει συνήθως στη χώρα μας, συμφωνήσαμε από κοινού, με απόλυτη ομοφωνία, να τερματίσουμε τη συνεργασία με το περιοδικό -δίχως να ευθύνεται στο ελάχιστο ο αρχισυντάκτης αυτού, Χρήστος Κουβόπουλος, για τον οποίο εξακολουθώ να τρέφω απεριόριστο σεβασμό- και να προχωρήσουμε σε κάτι για το οποίο κανείς μας δεν είχε την παραμικρή πρότερη εμπειρία και ιδέα. Ω ναι, τόσο άναρχα ξεκίνησε το site τούτο εδώ! Κυριολεκτικά δε ξέραμε πού μας πηγαίνανε τα τέσσερα, ούτε κι αν το εγχείρημα θα μπορούμε τελικά να πραγματοποιηθεί. Γνωρίζαμε όμως ότι θέλαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας κι αυτό μας έφτανε. Και τελικά το site δημιουργήθηκε.

Μέσω του site αυτού λοιπόν, είχα τη χαρά να γράψω και να αφήσω πίσω μου reviews για παιχνίδια και δη adventure games που είτε ήταν πραγματικοί ογκόλιθοι της εποχής τους (π.χ. Book of Unwritten Tales 2), είτε θρύλοι του παρελθόντος που μας επισκέπτoνταν εκ νέου σε εκσυγχρονισμένη μορφή (π.χ. Gabriel Knight-Sins of the Fathers, Day of the Tentacle) και ποτέ δε περίμενα ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να τα παρουσιάσω ο ίδιος. Ήταν μία συνέχεια του τολμηρότατου εκείνου βήματος που είχα πραγματοποιήσει στην PC Master εποχή, να δοκιμάσω δηλαδή να γεμίσω κάπως τα παπούτσια του Ανδρέα-Παρασκευά Τσουρινάκη, ή αλλιώς το χαώδες κενό που δημιουργούσε η αποχώρηση από αυτό του αρθρογράφου πατέρα μας. Ένα βήμα όμως που επίσης με έφερε σε επαφή με αντίστοιχα παιχνίδια για τα οποία υπό άλλες συνθήκες δεν θα έγραφα ποτέ reviews (The Whispered World στην πρώτη κατηγορία, Monkey Island 2-LeChuck’s Revenge στη δεύτερη). Αν και θα φανεί ότι ευλογώ τα γένια μου, αλλά δε με πειράζει, δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι εξακολουθώ να υπερηφανεύομαι για το ότι τόσο για αυτά, όσο και για κάθε άλλο review που πραγματοποίησα, από το πρώτο που έγραψα ποτέ στο PC Master (Painkiller Ressurection, 2009) μέχρι το τελευταίο εδώ στο Ragequit (Hand of Glory, 2021) την ώρα που ολοκλήρωνα το εκάστοτε κείμενο, τη στιγμή που σήκωνα τα χέρια μου από το πληκτρολόγιο, θεωρώντας ότι το review ήταν απολύτως έτοιμο, ήξερα ότι είχα κάνει το καλύτερο δυνατό που μπορούσα, όσες ώρες κι αν είχαν χρειαστεί. Καμία βιασύνη, καμία τσαπατσουλιά, καμία προχειροδουλειά. Κι ας μη μου έφερνε το παραμικρό κέρδος η οποιαδήποτε γραμμή έγραφα, τουλάχιστον στη Ragequit εποχή.

Μέσω του site αυτού πήγα σε κάποια events εδώ στην Ελλάδα, γνώρισα αξιόλογα άτομα, ένιωσα για λίγο κομμάτι του χώρου που λέγεται gaming “δημοσιογραφία”, ενώ ήρθε και η εντελώς απρόσμενη πρόσκληση να ταξιδέψω (καθότι κανένα άλλο από τα παιδιά του site δε μπορούσε), μέσω Ελβετίας, στη Γερμανία, για να παρευρεθώ στην Daedalic Days εκδήλωση του 2016. Πραγματικά αξέχαστη εμπειρία, για την οποία αξίζει να σας αναφέρω και κάτι για πρώτη φορά. Αφού έληξε το event και ήρθε η ώρα να χαλαρώσουν οι γραβάτες και να βγουν τα σακάκια, φρόντισα να αποδείξω στον -συμπαθέστατο και άριστο οικοδεσπότη- Carsten Fichtelmann, CEO της Daedalic Entertainment, ότι μπορεί ένας Έλληνας να τα βάλει με έναν Γερμανό σε διαγωνισμό μπυροκατάνυξης. Για την ιστορία, η κόντρα μας έγινε με μπύρα Jever. Διόλου άσχημη.

Μέσω του site αυτού κατάλαβα τι σημαίνει αληθινή καταξίωση στα μάτια ενός τρίτου και εντελώς αντικειμενικού φορέα, όταν το Metacritic, μετά από έλεγχο στη μέχρι τότε δουλειά μας, αποφάσισε να μας συμπεριλάβει σε αυτή την παγκόσμια πλατφόρμα, την ίδια στιγμή που άλλα μέσα της χώρας πολύ απλά αδυνατούσαν να εισέλθουν σε αυτή. Φυσικά μέχρι να γίνει αυτό είχαμε ήδη καταφέρει να μας υπολογίζουν όλοι οι εγχώριοι gaming αντιπρόσωποι, που πλέον μας στέλνανε πρόθυμα κωδικούς για να δοκιμάσουμε και να αξιολογήσουμε τα παιχνίδια τους. Μέχρι και ο κολοσσός που ονομάζεται Sony, την εποχή που δεν είχε εκπροσώπηση για τα PC παιχνίδια της στην Ελλάδα, μας έστειλε κωδικό για το Everybody’s Gone to the Rapture! Μάλλον κουραστήκανε να λαμβάνουν e-mails από τον υποφαινόμενο, το πείσμα του οποίου ήταν ανεξάντλητο. Με λίγα λόγια, το Ragequit κατάφερε να αποδείξει περίτρανα ότι ακόμη κι αν κάνεις κάτι επί μακρώ άνευ της παραμικρής οικονομικής ωφέλειας, αλλά το κάνεις σωστά και ενσυνείδητα, δε θα αργήσει η ώρα που η δουλειά σου θα ανταμειφθεί και θα ανταμειφθεί ποικιλοτρόπως.

Και βέβαια μέσω του site αυτού γνώρισα πολλούς από εσάς που διαβάζετε τούτες εδώ τις γραμμές, βγήκαμε έξω για φαγητό, πήγαμε για ποτό, περάσαμε καλά, διασκεδάσαμε, γελάσαμε. Γνώρισα και τον Ηλία τον δασκαλάκο, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, τον οποίο, όπως όλοι σας φαντάζομαι, προφανώς δεν έχω ξεχάσει. Ναι, φυσικά και υπήρξαν και οι στιγμές που έγινα πολύ δυσάρεστος, λόγω του moderating που έπρεπε να κάνω στο forum, μαζί με τα άλλα παιδιά της αρμάδας. Ευκαιρία καλή να ζητήσω μία συγγνώμη από οποιονδήποτε ένιωσε ποτέ ότι τον αδίκησα, ή ότι λειτούργησα με μεγαλύτερη αυστηρότητα από όσο χρειαζόταν.

Τα χρόνια περάσανε, προέκυψε άλλη επαγγελματική κατεύθυνση, με 7 στις 7 ημέρες εργασίας, επί 5 συναπτά έτη αισίως, με αρκετό ξενύχτι πολλές φορές και αναμφίβολα με μπόλικες ώρες τρεξίματος, ώστε να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει σήμερα αυτό που ξεκίνησα, με περισσή δόση τρέλας, το 2017. Ως εκ τούτου, από τότε ουσιαστικά το gaming μπήκε στο χρονοντούλαπο της ζωής μου και περιμένει καρτερικά να ξαναβγεί κάποτε, αν και όποτε καταστεί αυτό εφικτό. Εκείνη ήταν η χρονιά όπου ολοκληρώθηκε για εμένα αυτή η, τολμώ να πω ξέφρενη, πορεία που είχε ξεκινήσει το 2009. Κι αν δύο χρόνια αργότερα ήρθε το review του Toki, μπορώ να σας πω ότι ήξερα από τότε ότι θα επέστρεφα, τουλάχιστον για μία ακόμη φορά, καθότι δε μου ταίριαζε, από άποψης genre, για κύκνειο άσμα, παρόλο που ως παιχνίδι/remake ήταν αξιολογότατο. Κάπως έτσι προέκυψε το review του Hand of Glory, το 2021, που όντως μου έδωσε την ικανοποίηση που έψαχνα, εκείνη του ταιριαστού κλεισίματος του κύκλου. Κι αν με ζόρισε όμως η όλη διαδικασία παίξε το παιχνίδι-γράψε το κείμενο-ξαναδές το κείμενο για να νιώσεις ότι είναι πραγματικά άρτιο το αποτέλεσμα-ανέβασε το σωστά στο site! Αλλά άξιζε, έπρεπε να γίνει, για να βάλει τη σωστή τελεία. Δε θα σας κρύψω βέβαια ότι η σπίθα για μία ακόμη επιστροφή -και ενός ακόμη ιδανικότερου αντίο- πήγε να ανάψει για τα καλά με την απίστευτη έλευση του Return to Monkey Island,  αλλά πλέον ήξερα ότι αν το επιχειρούσα, το αποτέλεσμα, λόγω των χοντρών χρονικών περιορισμών, μάλλον δε θα στεκόταν αντάξιο των προηγουμένων, οπότε η ιδέα εγκαταλείφθηκε, όσο και αν ήθελα ομολογουμένως να την πραγματοποιήσω. Άλλωστε η ικανοποίηση που προανέφερα υπήρχε ήδη.

Ξέρω ότι ίσως φαντάζει λιγάκι στενάχωρο το κείμενο, ενώ σίγουρα μου βγήκε πολύ προσωποκεντρικό, αλλά ένιωσα ότι ήταν μία πολύ καλή συγκυρία, δίπλα στην πολύ μεγάλη χαρά που νιώθω για το ότι το Ragequit έγινε 10 ετών, να βάλω μία πινελιά αποχαιρετισμού, τον οποίο, καλώς ή κακώς, δεν απηύθυνα πέρσι. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δε θαυμάζω -και ενδόμυχα ζηλεύω- τα παιδιά που εξακολουθούν να στολίζουν τον χώρο αυτό με τα κείμενά τους, παρέα με εκείνα που προστέθηκαν στην πορεία. Και δεν το λέω για να τους κολακεύσω, δεν έχουν καμία ανάγκη περί τούτου, αλλά νιώθω ότι ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο, τόσο σπουδαία μαγιά συντακτών θεωρώ ότι διαθέτει αυτός ο ιστότοπος.

Μέρος της οποίας μαγιάς μπορώ να κοκορεύομαι ότι αποτέλεσα κι εγώ. Απλά στη ζωή όλα τελειώνουν, αναλόγως των όποιων συνθηκών επικρατούν για τον καθένα μας. Σίγουρα σε αυτό που ονομάζεται ζωή δε πρέπει ποτέ να λες ποτέ. Όλα μπορούν να αλλάξουν. Ανά πάσα στιγμή. Αυτό που δε γίνεται να αλλάξει ποτέ, είναι ότι η ιστορία έγραψε ότι την 1η Δεκεμβρίου του 2012 σηκώθηκε για πρώτη φορά αυτό το καμάρι που ονομάζεται Ragequit και, δίχως υπερβολή, θεωρώ ότι θα αποτελεί για πάντα παράσημο για όποιον έβαλε έστω και το παραμικρό λιθαράκι για να είναι αυτό που είναι σήμερα. Είμαι παραπάνω από βέβαιος ότι το ταξίδι θα συνεχιστεί. Ουσιαστικά σχεδόν τώρα ξεκίνησε. Και κάπου τριγύρω, εκεί στο forum του, πάντοτε θα επιστρέφω κι εγώ, έστω στα πεταχτά. Ραντεβού το 2032…

Μάνος “manos426f” Καρκαλέμης

Go to discussion...

Προηγούμενη σελίδα 1 2 3 4Επόμενη σελίδα

Team Ragequit

Semi Hardcore Gestalt Consciousness

99 comments

Related Articles

Back to top button
elEL