Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: Horror

The Evil Within (2014)

ΓΔ: Οι Ιάπωνες ξέρουν να δημιουργούν παιχνίδια τρόμου και το The Evil Within ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές του Shinji Mikami. Αρρωστημένο, “ενοχλητικό” και με αρκετές ευρηματικές σεκάνς, το Evil Within ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια εκείνης της χρονιάς και σίγουρα από τα horror παιχνίδια που άφησαν έντονο το στίγμα τους. Έστω και αν δε σάρωσαν εμπορικά.

ΠΜ: Η επιστροφή του Shinji Mikami στο genre που τον έκανε γνωστό. Ο πατέρας των Resident Evil χρησιμοποίησε την οπτική και το gameplay (ως ένα βαθμό) που είδαμε στο Resident Evil 4 και έφτιαξε ένα πιο σκληρό και αδυσώπητο παιχνίδι. Ναι μεν δεν πρωτοτύπησε (βέβαια τα σκηνικά κατά τη διάρκεια της ιστορίας είναι μακράν από τα πιο ευφάνταστα που είδαμε σε παιχνίδι του είδους) και αδικήθηκε από θέματα όπως τα letterbox πλαίσια και τα κλειδωμένα frames – τα οποία εξαλείφθηκαν γρήγορα – αλλά όσοι έψαχναν μια σκληροπυρηνική εμπειρία από τα παλιά, την βρήκαν και με το παραπάνω (ομοίως και στα DLC που το συνόδεψαν). Το 2ο μέρος αν και άρτιο εξαρχής, με περισσότερη ελευθερία στην εξερεύνηση (και περισσότερες βοήθειες για να είναι πιο φιλικό), ακολούθησε χειρότερη εμπορική πορεία από το προηγούμενο. Είναι κρίμα που η στήριξη της Bethesda Softworks σε τέτοιους τίτλους δε βρήκε αντίστοιχη απήχηση.

Outlast (2013)

ΠΜ: Επηρεασμένο από found-footage ταινίες και το Amnesia, η δημιουργία της Red Barrels (που απαρτίζεται από πρώην developers της Ubisoft Montreal και EA Montreal) έδιωξε τα puzzles, ενίσχυσε το stealth gameplay, και πρόσθεσε μερικές σκηνές καταδίωξης. Οι ψυχοπαθείς του ασύλου, η νυχτερινή όραση της κάμερας και μερικές πραγματικά αποτρόπαιες εικόνες συνέθεταν μια εμπειρία αρχέγονου φόβου, που πήγαζε από την προσπάθεια επιβίωσης και όχι φτηνές μεθόδους. Το δεύτερο παιχνίδι «προσγείωσε» την ιστορία στη θεματική του θρησκευτικού φανατισμού και διατήρησε την ένταση σε υψηλά επίπεδα, αλλά οι stealth κανόνες έγιναν λίγο πιο δυσδιάκριτοι, όπου υπήρχαν ανοιχτές περιοχές. Πέρα από μία φωνασκούσα μειοψηφία που έκανε λόγο για… “running simulator” και φανέρωνε επιδερμική ενασχόληση, το franchise αγαπήθηκε από τους fans, κάτι που αποδεικνύουν και τα περισσότερα από 15 εκατομμύρια (!) αντίτυπα που έχει πουλήσει.

ΠΓ: Ήδη από τo trailer καταλάβαινες ότι είχες να κάνεις με κάτι ξεχωριστό. Κλειστοφοβικό, πολύ πιο έντονα ψυχοφθόρο από το Amnesia όπου είχες εχθρό το άγνωστο, εδώ ένιωθες ανά πάσα στιγμή κατατρεγμένος. Για μένα από τα παιχνίδια που οφείλει κάποιος να παίξει με παρέα σε ένα εντελώς σκοτεινό δωμάτιο. Τα “puzzle” της σωστής φυγής από τα δωμάτια, οι σκηνοθετημένες σεκάνς καταδίωξης, οι εντελώς ψυχοπαθείς εχθροί συνεισφέρουν στο αίσθημα απόλυτης απομόνωσης και τρόμου του δέκτη.

ΗΙ: Λάτρης των ταινιών όπου η δράση εξελίσσεται μέσω μιας κάμερας βλέπε The Blair Witch Project, το συγκεκριμένο παιχνίδι ήθελα να το παίξω πάση θυσία. Εν τέλει επειδή τότε το σύστημα μου δεν ήταν και πολύ στα πάνω του το άφησα για μετά. Το μετά αυτό ήρθε πριν λίγους μήνες όπου και εν τέλει μετά κόπων και βασάνων δεν κατάφερα να το ολοκληρώσω, παρότι μου άρεσε αρκετά η βαρύτητα που είχαν δώσει στο stealth κομμάτι. Πάντα θα προτιμώ τα καθαρά υπερφυσικά θρίλερ, αλλά κι αυτό εδώ είχε κάτι να πει. Και το σημαντικότερο δεν φάνηκε να κάνει πουθενά κοιλιά.

Σπύρος Μπλιάγκος: Το τέχνασμα με την κάμερα καταφέρνει να περάσει άψογα τον κλειστοφοβικό περιορισμό των αισθήσεων. Τα νεύρα μου δεν άντεξαν να το ολοκληρώσω αλλά θυμάμαι πολύ έντονα την προσπάθειά μου να επαναφέρω το ρεύμα ενώ τρέχω σε ένα θεοσκότεινο υπόγειο νιώθοντας μια παρουσία κοντά μου.

Lone Survivor (2012)

ΚΚ: Καθ’όλα συμπαθητικό 2D indie horror διαμαντάκι, το οποίο βέβαια προσωπικά θα θυμάμαι για πάντα επειδή ήταν ανάμεσα στα 2 πρώτα games που είχα κάνει review για το PCMaster.

ΠΜ: Indie σε όλα, ακόμα και στην όψη (τουλάχιστον για τότε που κυκλοφόρησε), ήταν από τα παιχνίδια που ενέπνευσε αρκετούς δημιουργούς για παρόμοιας οπτικής και φιλοσοφίας παιχνίδια όπως τα The Coma, Silence of the Sleep, Claire, Uncanny Valley κ.α. Πάνω από αυτό όμως, κατάφερε να μεταφέρει σχεδόν αυτούσιο το πνεύμα των Silent Hill (κυρίως των αρχικών), από τα οποία το τελευταίο που τίμησε την πλατφόρμα μας ήταν το Homecoming, το 2008…

Alone in the Dark: Illumination (2015)

ΠΜ: Το τελευταίο πραγματικό καλό παιχνίδι της σειράς ήταν το (μάλλον υποτιμημένο) The New Nightmare. To Illumination δεν είναι μόνο ότι άφησε τη μοναχική εμπειρία για το συνεργατικό παιχνίδι, αλλά και σε αυτό που προσπαθεί να κάνει, αποτυγχάνει παταγωδώς να σταθεί έστω κοντά στο ύψος των Left 4 Dead, Vermintide, Dying Light, Killing Floor κ.α. Κρίμα για τις ελπίδες μας που αναπτερώθηκαν στην ανακοίνωση του και εντελώς αξιολύπητη η μεταχείριση μιας τόσο ιστορικής σειράς…

Alien: Isolation (2014)

ΑΓ: Το νούμερο 2 της δεκαετίας πίσω από το Amnesia, πάντα σύμφωνα με την προσωπική μου αξιολόγηση. Η αγάπη των developers για την ταινία Alien και η προσοχή στη λεπτομέρεια είναι ολοφάνερη (εν αντιθέσει με άλλες προσπάθειες στο ίδιο franchise, έτσι αγαπητέ Randy Pitchford;) και το παιχνίδι εξομοιώνει με άψογο τρόπο τον τρόμο και την αγωνία του να καταδιώκεσαι συνεχώς από ένα πλάσμα που έχει γεννηθεί για να σκοτώνει.

ΣΜ: Πρωτοποριακή AI και αισθητική που ανακατασκευάζει με σεβασμό το περιβάλλον του μέγιστου έργου του Ridley Scott, gameplay που αποδίδει το αίσθημα καταδίωξης από ένα εχθρικό πλάσμα σε ένα εχθρικό σύμπαν που περιμένει παγωμένο λίγα εκατοστά έξω από τα τοιχώματα του σκάφους.

Deadly Premonition (PC Release: 2013)

ΠΜ: Η αμφιλεγόμενη επιλογή του αφιερώματος. Ισχνά στάνταρ παραγωγής που θυμίζουν εποχές PlayStation 2, έλεγχος και gameplay που επιτελούν εντελώς διαδικαστικά τους ρόλους τους, αλλά το κουβάρι αστυνομικού μυστηρίου με τις απαραίτητες υπερφυσικές πινελιές και τους ιδιαίτερους χαρακτήρες a la Twin Peaks, σε παγιδεύει. Αν είστε από εκείνους που δίνουν μεγαλύτερη βάση στην ιστορία, τότε το DP θα το θυμάστε για καιρό, είτε είστε φαν του David Lynch, είτε όχι.

Resident Evil 2 (2019)

ΠΜ: H Jill μπορεί να είναι… master of unlocking, αλλά η Capcom είναι αποδεδειγμένα, master of remaking. Δε θα αναλύσω ξανά τι το καθιστά ξεχωριστό, θα πω μόνο ότι και ένα χρόνο μετά μου φαίνεται αδιανόητο το πως κατάφεραν και το έκαναν να είναι πιο δύσκολο και υποβλητικό από το αρχικό παιχνίδι, όταν πολλοί σύγχρονοι AAA τίτλοι ακολουθούν τον εύκολο δρόμο της προσβασιμότητας (τα 5+ εκ. αντίτυπα του παιχνιδιού θα ήταν αντίθετα με αυτό). Δύο μήνες απομένουν για να δούμε τι μαγικά θα έχουν κάνει και στο RE3.

ΓΔ: Αν και το έπαιξα μέσα στην…καινούρια δεκαετία, το remake του Resident Evil 2 είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία, κατά την άποψή μου ανώτερη από εκείνη του πρωτότυπου παιχνιδιού, έστω και αν μιλάμε για τελείως διαφορετικές εποχές. Αφήστε δε που δείχνει σε όλους περίτρανα το δρόμο για το πως γίνεται το σωστό remake.

ΣΜ: Αρκετά μακριά μεν από τη λογική του original αλλά σίγουρα ένας ενδιαφέροντας και τολμηρός τρόπος να μεταφέρεις στην εποχή μας μια τόσο κλασική στιγμή του horror στα videogames.

The witching hour

Αυτό που διαπιστώνουμε είναι πως αυτή η δεκαετία ήταν αρκετά πλούσια για το είδος, με ποικιλία σε gameplay και για όλα τα γούστα. Η επιρροή του Amnesia γίνεται ακόμα αισθητή, σε τίτλους όπως τα Moons of Madness, The Beast Inside και Unforgiven: A Northern Hymn. Η συμβολή της indie σκηνής ήταν καθοριστική στον ανεφοδιασμό του είδους με παιχνίδια όπως τα Song of Horror, Remothered: Tormented Fathers και White Night ενώ δεν μπορούμε να παραλείψουμε τις αντίστοιχες προσπάθειες από την Ανατολή εμβαπτισμένες στις τοπικές παραδόσεις και folklore, όπως τα Detention, Yomawari: Night Alone, Home Sweet Home και DreadOut. Τίποτα δε φαίνεται να σταματάει αυτό το τρένο και στο προσεχές μέλλον περιμένουμε αφίξεις όπως τα remake των System Shock και Resident Evil 3, την τελική κυκλοφορία του Them & Us και του Visage, το Remothered: Broken Porcelain και το Chernobylite, μεταξύ άλλων. We will enter the world of Survival-Horror once again.