DICE

Είναι ανώφελο να αναφερθούμε αναλυτικά στην μακρά ιστορία που έχει το franchise Star Wars τόσο στον κινηματογράφο (κυρίως) όπου γεννήθηκε όσο και στη gaming βιομηχανία. Όμως, είναι άξιο απορίας πως εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχει κυκλοφορήσει ένα πραγματικά αξιόλογο Star Wars παιχνίδι, με τα πιο πρόσφατα να θεωρούνται το Knights of the Old Republic 2 (στην ολοκληρωμένη μορφή του) και το Republic Commando του 2005 (!), ενώ οι φιλόδοξες προσπάθειες των δύο Force Unleashed παρέμειναν ημιτελείς (ειδικά το δεύτερο ήταν απαράδεκτο). Η εξαγορά της LucasArts από τη Disney το 2012 έδωσε το έναυσμα για μια καινούρια αρχή, η οποία απέκτησε σάρκα και οστά με το reboot του online multiplayer FPS Star Wars: Battlefront του ’04, μέσω της EA, που όμως αποδείχθηκε ολίγον τι βιαστικό: Μη ύπαρξη single-player campaign, περιορισμός των χαρτών μονάχα στη πρώτη τριλογία των Star Wars και μπόλικα DLC’s για να καλύψουν τα κενά. Η ύπαρξη ενός δεύτερου Battlefront ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρη και η σχετική ανακοίνωση της ΕΑ δεν εξέπληξε κανέναν. Μάλιστα, το project έδειχνε πολλά υποσχόμενο, αφού η EA ανέθεσε τη δημιουργία του σε δύο ακόμα προγραμματιστικές ομάδες, πέρα από την επικεφαλής DICE: τη Motive Studios και την Criterion Games, που ασχολήθηκαν με το single player και το διαστημικό κομμάτι αντίστοιχα. Πόσο στραβά θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα; Όπως φαίνεται, πολύ στραβά. Πριν αναφέρουμε τι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο, ας περάσουμε στο κομμάτι που έλειπε από αρχικό Battlefront και συγκεκριμένα στη single player campaign. Το Battlefront 2 μας τοποθετεί αμέσως μετά τα γεγονότα του Return of the Jedi, όπου ο Emperor έχει νικηθεί από τα χέρια του Vader και η Αυτοκρατορία βρίσκεται σε τεράστια σύγχυση. Οι μάχες ανά το γαλαξία με την Επανάσταση συνεχίζουν να είναι σφοδρές, καθώς δεν είναι λίγοι οι αξιωματικοί που συνεχίζουν να ακολουθούν ακάθεκτοι της ιμπεριαλιστικές αξίες της Αυτοκρατορίας και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πόλεμος δεν έχει ακόμα τελειώσει, ακόμα και αν η κεφαλή του φιδιού έχει πια κοπεί. Iden Versio: η villain που αλλαξοπίστησε. Εμείς παίρνουμε το ρόλο της Iden Versio, της ηγέτιδας μιας τριμελής επίλεκτης ομάδας ειδικών αποστολών της Αυτοκρατορίας, ονόματι Inferno Squad, η οποία λίγο πριν την τελική μάχη των Επαναστατών με την Αυτοκρατορία, συλλαμβάνεται και ανακρίνεται από τους Επαναστάτες. Χάρη στη σθεναρή αντίστασή της στην ανάκριση και με τη βοήθεια του πιστού της droid, καταφέρνει με πλήρως κινηματογραφικό τρόπο να ξεφύγει από το Calamari Cruiser που κρατούνταν και να επανέλθει στην αγκαλιά (και την υπηρεσία) της Αυτοκρατορίας, πιο συγκεκριμένα του πατέρα της Ναυάρχου Garrick Versio. Η επανένωση με τα δύο υπολειπόμενα μέλη της Inferno Squad θα την οδηγήσουν να αναλάβει εκ νέου σημαντικές αποστολές ενάντια στην Επανάσταση, μόνο που σύντομα θα διαπιστώσει ότι η παράνοια που επικρατεί στις τάξεις της Αυτοκρατορίας, μετά την είδηση ότι ο Emperor είναι νεκρός, έχει οδηγήσει σε αποτρόπαιες πράξεις που η ίδια δεν συμφωνεί. Έτσι, σύντομα (και αναμενόμενα) η ρήξη γίνεται αναπόφευκτη… Τυπική υπόθεση η campaign Δίχως άλλο, πρόκειται για μια ακόμη συνηθισμένη Star Wars ιστορία, η οποία αν και έχει αρκετές καλές στιγμές, ακολουθεί ένα πολύ προβλέψιμο μοτίβο που κάνουν την εξιστόριση λίγο-πολύ ανιαρή. Οι ανατροπές γίνονται αντιληπτές από χιλιόμετρο και το κακό είναι ότι δεν έχει αφιερωθεί ο κατάλληλος χρόνος για να γίνουν πειστικές οι όποιες αλλαγές υφίστανται οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης στη συμπεριφορά τους. Είναι προφανές, από τη πρώτη στιγμή που θα αντικρύσουμε το καλοσχεδιασμένο πρόσωπο της Iden Versio, ότι, παρ’ όλο το μένος που δείχνει προς την Επανάσταση, θα συνταχθεί πολύ γρήγορα με αυτή, όμως με το τρόπο που εξελίσσεται η πλοκή, κάτι τέτοιο πραγματοποιείται μάλλον απότομα. Στο ίδιο μήκος κύματος «βιασύνης» κυμαίνεται ολόκληρη η campaign του παιχνιδιού, η οποία δεν διαρκεί περισσότερες από τέσσερις/πέντε ώρες και θα λέγαμε ότι αποτελεί περισσότερο ένα glorified tutorial για το multiplayer mode παρά ένα FPS που θα έμπαινε στην ίδια αρένα με το Wolfenstein ή το DOOM. Ακόμα και οι περιπτώσεις που ελέγχουμε διαφορετικό χαρακτήρα (Luke, Han Solo, Leia) εξυπηρετούν καθαρά το fan-service και δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο, ενώ οι αποστολές που βρισκόμαστε στο πιλοτήριο ενός Tie Fighter ή ενός X-Wing είναι οι πιο κουραστικές απ‘ όλες (ιδιαίτερα με εκείνο το «return to objective» μήνυμα που είναι ξεχασμένο από άλλες εποχές). Fan Service is strong in this one Σίγουρα, στα θετικά εντοπίζουμε μερικές εμπνευσμένες στιγμές, όπως η αποστολή στη πόλη Vardos της Αυτοκρατορίας που, μεταξύ άλλων, νοιώθουμε στο πετσί μας τη δύναμη πυρός ενός Imperial Walker, σε γενικές γραμμές όμως οι εντυπώσεις που αφήνει η campaign που δημιούργησε η ομάδα Motive είναι χλιαρές. Ίσως να μην υπήρχε αρκετός χρόνος για κάτι καλύτερο, ίσως οι πόροι για τη single-player campaign να ήταν λιγοστοί, καθώς η ΕΑ έχει δηλώσει ότι δεν ενδιαφέρεται πια για τις γραμμικές εμπειρίες (εξ ‘ου και η ακύρωση του παιχνιδιού της Visceral), όποιος και αν είναι ο λόγος, η single-player campaign και η ολοκλήρωσή της είναι απλώς ένα συμπληρωματικό κομμάτι για τη κότα με τα χρυσά αυγά, δηλαδή το multiplayer mode και (κυρίως) τα lootboxes. Η multiplayer πλευρά λοιπόν του Battlefront 2 παίρνει τη σκυτάλη ακριβώς στο σημείο που την άφησε ο προκάτοχός του. Όπως συνέβαινε και με εκείνο, πρόκειται για ένα FPS προσανατολισμένο προς την arcade δράση, το οποίο επιχειρεί και επιτυγχάνει να συμπεριλάβει στη συνταγή λίγα συστατικά από arena shooter παλαιάς κοπής. Το μεγαλύτερο βάρος έχει δοθεί φυσικά στη πεζή μάχη, αλλά υπάρχουν επίσης μπόλικες πολεμικές μηχανές που μπορεί να χειριστεί κανείς, καθώς και ολόκληροι χάρτες αφιερωμένοι σε διαστημομαχίες ή αερομαχίες. Από και πέρα, το δεύτερο μέρος της σειράς έχει επεκταθεί περίπου προς όλες τις κατευθύνσεις. Star Destroyer... destroyed Πρώτα-πρώτα περιλαμβάνει διακριτές κλάσεις με ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους. Μπορείτε να ριχτείτε στη μάχη ως Officer (κλασικός αξιωματικός), Assault (Shock Trooper), Heavy (πολυβολητής) ή Specialist (Sniper/Commando). Κάθε κλάση έχει το δικό της οπλοστάσιο με ειδικά power up, τα δικά της μοναδικά gadgets και ξεχωριστά buffs. Με τη σειρά τους, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να τροποποιηθούν με τη χρήση καρτών (Star Cards). Εκεί που στο πρώτο παιχνίδι αυτές είχαν το ρόλο βασικού loadout και μπορούσαμε απλά να τις αναβαθμίσουμε ελαφρά, εδώ έχουν λάβει βαρύτητα σχεδόν ανάλογη ενός skill/talent tree. Εκ πρώτης όψεως, αυτό μοιάζει θετικό στοιχείο και όντως, από πλευράς καθαρού gameplay, έτσι είναι, αφού το παιχνίδι μας δίνει τη δυνατότητα να προσαρμόσουμε κάθε κλάση στα μέτρα μας, προσφέροντας δυνατότητες παραμετροποίησης σε επίθεση, αντοχή, ανίχνευση των εχθρών και ούτω καθ’ εξής. Ένας πλήρως αναβαθμισμένος χαρακτήρας ή σκάφος είναι από αρκετά ως πολύ ισχυρότερος από έναν που έχει μείνει στη βασική του μορφή, δίνοντας επαρκές κίνητρο και δίοδο προόδου για έναν αφοσιωμένο παίκτη να συνεχίσει την ενασχόληση με τον τίτλο. Δυστυχώς όμως, η DICE σκέφτηκε ότι ήταν καλή ιδέα να συνδέσει τη νομισματοποίηση του τίτλου με τις κάρτες αυτές. Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κατά πάσα πιθανότητα θα έχετε ήδη πληροφορηθεί για το κακό χαμό που προκάλεσε η επιλογή αυτή. Οι κάρτες αυτές έχουν διάφορες βαθμίδες (tiers) και μπορούν να βρεθούν ή να αναβαθμιστούν μέσα στα πολυπόθητα lootboxes. Τα lootboxes έχουν αξία εκφρασμένη σε νόμισμα του παιχνιδιού (credits), το οποίο όμως μέχρι πρότινος μπορούσε να αποκτηθεί, εκτός του απλού παιξίματος (παίζοντας ως και τη campaign), και με πραγματικά χρήματα – ουσιαστικά πρόκειται για αγορά κρυστάλλων, οι οποίοι μετατρέπονται με τη σειρά τους σε credits. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι υπήρχε η δυνατότητα στον καθένα με χοντρό πορτοφόλι να σκάσει ένα γενναίο ποσό πραγματικών χρημάτων, να χτίσει στο άψε-σβήσε χαρακτήρες «τούμπανα» και να πάρει σβάρνα όλους τους χάρτες, ρίχνοντας ασταμάτητο ξυλίκι στους κοινούς θνητούς. Πράγμα που φυσιολογικά δεν έκατσε καθόλου, μα καθόλου καλά στους απλούς παίκτες, οι οποίοι ας μην ξεχνάμε, έχουν ήδη πληρώσει τουλάχιστον 60 ευρώ για να μπορέσουν να παίξουν το παιχνίδι. Η κατακραυγή ήταν τόσο εκκωφαντική, που αμαύρωσε την εικόνα (ξανά) όλης της ΕΑ και ανάγκασε την DICE να αφαιρέσει τη δυνατότητα αγοράς κρυστάλλων λίγες ώρες μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Οι ήρωες κοστίζουν. Αρκετά... Ήταν δικαιολογημένη η κατακραυγή; Κατά συντριπτικό ποσοστό ναι. Με το πρώτο Battlefront, η DICE ακολούθησε το κλασικό εμπορικό μοντέλο των σύγχρονων πληθωρικών shooters (π.χ. Call of Duty ή τα δικά της Battlefield), προσφέροντας στην αρχική τιμή το βασικό παιχνίδι και προσθέτοντας αργότερα έξτρα χάρτες, χαρακτήρες και game modes με τη μορφή expansion/DLC. Σε αυτό το μοντέλο, το νόμισμα είχε δύο όψεις: ναι μεν έδινε την επιλογή σε όσους δεν επιθυμούσαν να ξοδέψουν περισσότερα από τη βασική τιμή του παιχνιδιού να παίξουν απροβλημάτιστα, αλλά κατακερμάτιζε την κοινότητα δε, αφού μόνο κλάσμα της είχε πρόσβαση στο νέο περιεχόμενο. Με το δεύτερο μέρος αποφάσισαν λοιπόν να σταματήσουν αυτήν την πρακτική: η κοινότητα θα έμενε ενωμένη, αλλά τα χαμένα έσοδα από τους επιπλέον χάρτες έπρεπε να αναπληρωθούν από κάπου. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα για τις «μικροσυναλλαγές», η οποία βέβαια υλοποιήθηκε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, αφού πρακτικά μετατρέπει ένα παιχνίδι που στοχεύει καθαρά στην ικανότητα του παίκτη σε θλιβερό pay to win τίτλο. Αναρωτιόμαστε πραγματικά πως σκέφτηκαν ότι κάτι τέτοιο θα περνούσε απαρατήρητο, ενώ η απόφαση αυτή ήταν ένα χτύπημα τόσο για τις μετοχές της ΕΑ όσο και για την εμπορική πορεία του Battlefront 2, που έγινε αφορμή για απίστευτο κράξιμο ανά την υφήλιο, όπως και για θεόπνευστα άρθρα του παρόντος ιστότοπου. Και είναι κρίμα, γιατί όντως η DICE έκανε καλή δουλειά, προσθέτοντας κάμποσους νέους χάρτες, οι οποίοι πατάνε σε κάθε Star Wars εποχή (σε αντίθεση με το πρώτο μέρος, που το αρχικό πακέτο άγγιζε μόνο τις κλασικές πρώτες τρεις ταινίες). Επίσης το gameplay είναι σαφώς βελτιωμένο: αν και το βασικό shooting κομμάτι παραμένει μεν σχεδόν ίδιο και απαράλλακτο, με τη προοπτική τρίτου προσώπου να προσφέρει κάποια σαφή πλεονεκτήματα έναντι της προοπτικής του πρώτου, η μάχη είναι σαφώς αναβαθμισμένη. Galactic Assault. Ίσως ο καλύτερος λόγος για να παίξει κανείς το παιχνίδι... Ενδεικτικά, στο πρώτο παιχνίδι τα περισσότερα power up ήταν απλά combat drops – αν ήμασταν τυχεροί, βρίσκαμε το ανάλογο μπόνους μπροστά μας και μετά όποιον πάρει ο Χάρος. Στο δεύτερο όμως, το σύστημα έχει ανασχεδιαστεί και πλέον είναι βασισμένο λιγότερο στη τύχη και περισσότερο στην ικανότητα: παίζοντας καλά, συντονισμένα και αποτελεσματικά, ο παίκτης συγκεντρώνει Battle Points, τους οποίους μπορεί να εξαργυρώσει και στη συνέχεια να μετατραπεί ο ίδιος σε μια από τις ειδικές μονάδες του παιχνιδιού. Οι ειδικές μονάδες αυτές ποικίλουν ανάλογα με το χάρτη, το game mode και το στρατόπεδο που παίζουμε. Για παράδειγμα αν είμαστε αρκετά καλοί, μπορούμε να αλλάξουμε σε Rocket Jumper και να μεταφερόμαστε αστραπιαία από objective σε objective, ενώ αν παίζουμε πραγματικά καλά και μαζέψουμε αρκετούς πόντους, ο Vader είναι η ιδανική επιλογή για να σκορπίσουμε τον όλεθρο. Πάντως, η συνολική εμπειρία που αποκομίζει κανείς είναι οπωσδήποτε ανώτερη σε σχέση με τη προ διετίας προσπάθεια της DICE. Το Galactic Assault mode ειδικά (μια μίξη Rush και Conquest, για τους θιασώτες του Battlefield) περιλαμβάνει σαράντα παίκτες και αναμφισβήτητα είναι το αστέρι του τίτλου - κατά πάσα πιθανότητα θα περάσετε τον περισσότερο χρόνο σας σε αυτό. Συνοπτικά, πρόκειται για μεγάλης έκτασης επίγεια μάχη, όπου η μία πλευρά (επιτιθέμενοι) συνοδεύουν συνήθως μία ή περισσότερες πολεμικές μηχανές (διαφέρει από χάρτη σε χάρτη) σε κάποιο προορισμό, με τους αμυνόμενους να προσπαθούν να τους σταματήσουν. Στη συνέχεια, εφόσον οι επιτιθέμενοι φτάσουν στο προορισμό τους, το objective αλλάζει σε έλεγχο της περιοχής από τους πρώην επιτιθέμενους. ... μαζί με το Starfighter Assault Στα ίδια υψηλά επίπεδα διασκέδασης βρίσκεται αντίστοιχα το Starfighter Assault mode, με τις μάχες στο διάστημα να είναι εντυπωσιακότατες, στα επίπεδα των ταινιών, και σαφώς πολύ πιο βελτιωμένες από εκείνες του πρώτου παιχνιδιού. Πέρα από τα δύο modes που κλέβουν τη παράσταση, υφίστανται μερικά ακόμα όπως το Heroes VS Villains (4 vs 4 με τους ήρωες της ταινίας), το Strike (8 vs 8 με objectives που πρέπει να εκπληρωθούν) και το Blast (team deathmatch), για ελαφρώς πιο «γήινες» καταστάσεις. Αν εξαιρέσουμε (λέμε τώρα) την ιστορία με τα lootboxes, η μοναδική σοβαρή έλλειψη που μπορούμε να εντοπίσουμε είναι ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής του χάρτη της αρεσκείας μας, άρα θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το κλασικό rotation. Εν κατακλείδι, το Star Wars: Battlefront 2 είναι χαρακτηριστική περίπτωση ενός αξιόλογου παιχνιδιού που έβγαλε μόνο του τα μάτια του, εξαιτίας κάποιων κερδοσκοπικών αποφάσεων υψηλά ιστάμενων προσώπων, που πιθανότατα δεν έχουν καμία σχέση με το gaming. Μέχρι να αποφασιστεί τελικά τι μέλλει γενέσθαι με τις μικροσυναλλαγές (που προσωρινά έχουν παγώσει) και πως ακριβώς θα επηρεάζουν το gameplay του παιχνιδιού, είναι ρίσκο να επενδύσει κάποιος σε αυτό, όσο και αν τα επιμέρους τεχνικά (γραφικά στα γνωστά επίπεδα της Frostbite Engine 3 και με το all-time classic soundtrack του) και παικτικά στοιχεία του παιχνιδιού είναι υψηλής ποιότητας. Μέχρι να ξεδιαλύνει το τοπίο λοιπόν, είναι προτιμότερο να τηρήσετε μια στάση αναμονής, όσο fan και αν είστε του σύμπαντος του Star Wars και ευελπιστούμε η ιστορία αυτή να αποτελέσει ένα μάθημα τόσο για την ΕΑ όσο και για τους υπόλοιπους επίδοξους publishers που προσπαθούν να επιβάλλουν την εν λόγω τακτική (βλέπε Warner και Shadow of War). Ευχαριστούμε θερμά τη Namco Bandai Hellas για τη παροχή του review code. Pros Εντυπωσιακός οπτικοακουστικός τομέας Ύπαρξη single player mode, που έχει μεν συμπληρωματικό ρόλο, αλλά δεν ενοχλεί κιόλας Βελτιωμένο multiplayer mode σχεδόν σε όλους τους τομείς πλην... Cons ... της τακτικής των microtransactions σε full priced τίτλο και την κακή επιρροή που έχουν στο gameplay. Έστω και αν έχουν απενεργοποιηθεί προσωρινά Άγνωστο το μέλλον του παιχνιδιού, μετά την κατακραυγή που υπέστη

DICE

STAR WARS: BATTLEFRONT II

MIRROR’S EDGE CATALYST

STAR WARS: BATTLEFRONT

BATTLEFIELD 4

Battlefield 4 – Όχι το Review.