EDITORIALS

Admiral’s backlog adventures: Μέρος 1ο

Από τη μέρα που οι Steam sales και τα Humble Bundles μπήκαν στη ζωή μας αρκετοί gamers μπήκαν στη διαδικασία να μαζεύουν οποιον τίτλο τους κινούσε έστω και ελαφρώς το ενδιαφέρον αρκεί να προσφερόταν σε ελκυστική τιμή, με αποτέλεσμα μετά από την πάροδο ικανού χρονικού διαστήματος οι Steam libraries των εν λόγω χρηστών να γεμίζουν από δυνητικώς ενδιαφέροντα αλλά κατά κανόνα… αραχνιασμένα από την απαιξία games. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα οτι είχα περιέλθει και εγώ σε αντίστοιχη θέση, με εκατοντάδες games να στοιχειώνουν τη συλλογή μου χωρίς να έχω καν προσπαθήσει να τα παίξω (πέρα από το idling για τη συλλογή καρτών βεβαίως). Πήρα λοιπόν την απόφαση να περιορίσω δραστικά τις αγορές νέων games και να αφιερώσω τον ελεύθερο χρόνο μου στην εξερεύνηση της συλλογής παιχνιδιών που είχα συγκεντρώσει μετά από χρόνια φθηνών αγορών!

Η αίσθηση που δημιουργείται στο μυαλό σου όταν ξεκινάς να ασχολείσαι με έναν τίτλο χρόνια μετά την αρχική του κυκλοφορία είναι εντελώς διαφορετική από τον ενθουσιασμό της “day one” αγοράς. Ο καιρός που το παιχνίδι μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του κοινού έχει παρέλθει, το hype έχει προ πολλού καταλαγιάσει, τα γραφικά δεν θαμπώνουν και το marketing δεν αποτελεί πλέον παράγοντα. Ξεκινάς να παίξεις έχοντας καθαρό μυαλό και το παιχνίδι δεν μπορεί να βασιστεί σε τίποτα άλλο για να σε κάνει να το αγαπήσεις παρά στην πραγματική του ποιότητα. Έτσι σκέφτηκα οτι θα είχε ενδιαφέρον να καταγράψω σε μια σειρά άρθρων τις εντυπώσεις μου από παιχνίδια όλων των ειδών καθώς θα καθαρίζω μία προς μία όλες τις εκκρεμότητές μου με απώτερο στόχο να μην υπάρχει ούτε ένα παιχνίδι στην Steam Library μου το οποίο να μην έχω έστω δοκιμάσει! Για κάθε παιχνίδι το οποίο σχολιάζω θα αναφέρω τον χρόνο που αφιέρωσα σύμφωνα με τον μετρητή του Steam καθώς και αν το έπαιξα μέχρι τέλους ή όχι. Επίσης, δεν πρόκειται να αναφερθώ σε παιχνίδια τα οποία έχω ήδη σχολιάσει σε πλήρη reviews καθώς δεν θα είχε νόημα να επαναλάβω τα ίδια πράγματα. Φορέστε λοιπόν το καπέλο του Indiana Jones και ελάτε μαζί μου στην αρχαιολογική εξερεύνηση των παιχνιδιών του Steam!

A.R.E.S.

ares

Είδος: Platform/Action

Χρόνος παιχνιδιού: 4 ώρες

Ολοκλήρωση: Ναι

Αγόρασα το συγκεκριμένο παιχνίδι το 2011, λογικά μέσω κάποιου Humble Bundle γιατί δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός των platform games. Το A.R.E.S. μοιάζει σαν ένα κράμα Megaman και Metroid όπου ο κεντρικός χαρακτήρας εξερευνεί δισδιάστατα αλλά όχι γραμμικά επίπεδα, ξεκλειδώνει επιπλέον δυνατότητες και όπλα που του δίνουν πρόσβαση σε νέα σημεία της πίστας και μάχεται εναντίον συμβατικών εχθρών και μεγάλων bosses. Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο παιχνίδι και διασκέδασα αρκετά ώστε να το ολοκληρώσω αλλά όχι τόσο ώστε να μπορώ να το προτείνω σαν αγορά σήμερα, ειδικά λόγω της πληθώρας των ποιοτικών metroidvanias που έχουν κυριολεκτικά κατακλύσει την αγορά. 

ALAN WAKE

alanwake

Είδος: Action/Thriller

Χρόνος παιχνιδιού: 14 ώρες

Ολοκλήρωση: Ναι

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα πραγματικής οργής που ένιωσα όταν η Microsoft “έκλεψε” το Alan Wake από το PC gaming για να το χρησιμοποιήσει ως exclusive του επικείμενου κονσολοκουτιού της. Σε εκείνο το σημείο είχα κυριολεκτικά ξεζουμίσει οποιοδήποτε νέο, άρθρο ή trailer που είχε βγει και περίμενα το παιχνίδι πως και πως, καθότι ορκισμένος φαν της Remedy. Αρχικά το παιχνίδι επρόκειτο να είναι open world και ο παίκτης θα εξερευνούσε μια βουνίσια κωμώπολη των ΗΠΑ σαν αυτές που πρωταγωνιστούν στα μυθιστορήματα του Steven King και την τηλεοπτική σειρά Twin Peaks, όμως μετά από διάφορα προβλήματα κατά το development το Alan Wake κατέληξε ένα κλασικό, γραμμικό action game με έντονη ατμόσφαιρα από θρίλερ.

Ακόμη κι έτσι, αγάπησα το Alan Wake. Η ατμόσφαιρα, ο τρόπος εξέλιξης της πλοκής, το μυστήριο και η εισαγωγή υπερφυσικών φαινομένων κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος και θα ήθελα πάρα πολύ να δω κάποιο sequel. Το setting της βλαχοαμερικάνικης επαρχίας, το σενάριο και η σκηνοθεσία των cutscenes με έκανε να νιώθω οτι συμμετέχω σε ταινία τρόμου. Το combat system χρησιμοποιεί το φως σαν μέσο καταστροφής της σκοτεινής “πανοπλίας” των εχθρών ώστε οι σφαίρες σας να μπορούν να τους βλάψουν και για να πω την αλήθεια δεν με ενθουσίασε. Είναι πρωτότυπο σαν ιδέα και διασκεδαστικό όσο ο αριθμός των εχθρών που αντιμετωπίζετε είναι σχετικά μικρός, όμως κουράστηκα προς το τέλος όταν έπρεπε να αλλάζω συνεχώς στόχους και όπλα για να ρίξω την πανοπλία όλων των εχθρών που ερχόταν προς το μέρος μου πριν ξεκινήσω να τους προκαλώ ζημιά. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ασχολήθηκα καθόλου με το Alan Wake American Nightmare, ένα spin-off της σειράς που επικεντρώνεται στη μάχη. 

Η παρατήρηση αυτή δεν επηρεάζει πάντως την γενική εντύπωσή μου για το παιχνίδι. Στις τιμές που προσφέρεται κατά τη διάρκεια των Steam sales είναι πάρα πολύ καλή αγορά και κατά τη γνώμη μου άντεξε μια χαρά στο χρόνο με υπέροχα γραφικά, ατμοσφαιρικό soundtrack και διασκεδαστικό gameplay. 

ALIEN BREED SERIES (2:ASSAULT KAI 3: DESCENT)

alienbreed

Είδος: Top-down action

Χρόνος παιχνιδιού: 6 ώρες (2) και 28 λεπτά (3)

Ολοκλήρωση: Όχι

Τα παιχνίδια Alien Breed ανήκουν στο είδος που παλιά λέγαμε top-down action και σήμερα έχει επικρατήσει να ονομάζουμε twin stick shooters. Το gameplay περιλαμβάνει σχεδόν αποκλειστικά μάχη εναντίον ολοένα αυξανόμενων ορδών από αιμοβόρα άλιεν και μεγάλα bosses καθώς εξερευνείτε τα επίπεδα και αποκτάτε νέο εξοπλισμό. Όπως είναι φανερό από τον χρόνο παιχνιδού, αφιέρωσα αρκετές ώρες στο Alien Breed 2 αλλά κουράστηκα από το επανλαμβανόμενο gameplay προτού το τελειώσω. Δοκίμασα το Alien Breed 3 όμως δεν το συνέχισα διότι ήταν ολοφάνερο οτι επρόκειτο για ξεκάθαρη περίπτωση “more of the same”. Οφείλω όμως να τονίσω οτι δεν είμαι οπαδός των twin stick shooters, βαριέμαι εύκολα ακόμα και με κορυφαίους τίτλους του είδους οπότε αν έχετε παίξει όλα τα υπόλοιπα παρόμοια παιχνίδια τότε θα μπορούσατε να ρίξετε μια ματιά και στα Alien Breed. Το ίδιο που ανέφερα για το A.R.E.S. ισχύει και για το Alien Breed: η αγορά πλέον είναι γεμάτη με πιο όμορφους και πιο ποιοτικούς τίτλους του είδους.  

ALPHA PROTOCOL

alphaprotocol

Είδος: Action/RPG

Χρόνος παιχνιδιού: 12 ώρες

Ολοκλήρωση: Ναι

Δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ αν είχα παρουσιάσει το Alpha Protocol για το PC Master ή όχι. Γεράσαμε διάολε! Ούτως ή άλλως ο Κώστας Καλλιανιώτης κάλυψε πολύ πρόσφατα τον ιδιαίτερο τίτλο της Obsidian οπότε δεν θα αναφερθώ εκτενώς στο παιχνίδι, περιοριζόμενος απλώς στο εξής: Αγαπώ το Alpha Protocol και δεν ξέρω γιατί! Ένα ανίερο κράμα cover-based shooter, stealth game και RPG που έπρεπε να είχε αποτύχει τελείως βάσει των ετερόκλητων στοιχείων που προσπαθούσε να συνδυάσει και της εμφανώς βιαστικής κυκλοφορίας του ενώ δεν ήταν απολύτως έτοιμο. Προσυπογράφω όλα όσα ανέφερε ο Κώστας στο άρθρο του σχετικά με τα πολλαπλά προβλήματα του Alpha Protocol αλλά και πάλι… το αγαπάω! Είναι τόσο περίεργο, τόσο αλλόκοτο και τόσο απροσδόκητο που καταλήγει να είναι προκλητικά ενδιαφέρον, σαν έργο μοντέρνας τέχνης που δεν κατανοείς αλλά αισθάνεσαι μέσα σου οτι ο καλλιτέχνης είχε κάτι να πει. Τα γραφικά ήταν άσχημα ήδη από το 2010 όταν και κυκλοφόρησε, πόσο μάλλον σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του gameplay είναι για τα σκυλιά, κουραστικό και εντελώς unbalanced για τις διαφορετικές διαθέσιμες character builds, όμως το κατασκοπικό setting και ιδίως το σύστημα των διαλόγων και της επιρροής των απαντήσεών σας στη στάση που κρατούν οι διάφοροι NPCs  προς εσάς είναι τόσο ενδιαφέρον που σχεδόν αξίζει κάποιος να ασχοληθεί με το Alpha Protocol μόνο για αυτό το κομμάτι. 

Αδυνατώ να προτείνω την αγορά ή την αποφυγή του Alpha Protocol. Είναι μοναδικό στο είδος του, ένα κακάσχημο βατράχι στο οποίο θα πρέπει να ρίξετε γλωσσόφιλο διαρκείας ελπίζοντας οτι η χημεία του εγκεφάλου σας θα λειτουργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να το δείτε ξαφνικά ως πανέμορφη πριγκίπισσα. Αν το λέει η καρδιά σας ξεροκαταπιείτε και ορμήστε. Αν όχι, αφήστε το βατράχι στην στοργική αγκαλιά του Καλλιανιώτη και προχωρήστε παρακάτω. 

AND YET IT MOVES

andyetitmoves

Είδος: Puzzle Platformer

Χρόνος παιχνιδιού: 46 λεπτά

Ολοκλήρωση: Όχι

Platform game με το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της δυνατότητας μετακίνησης και περιστροφής του περιβάλλοντος για να περιηγηθείτε στα διαθέσιμα επίπεδα και να φτάσετε δυσπρόσιτα σημεία. Το έπαιξα πολύ λίγο, βαρέθηκα και δεν το συνέχισα, επομένως δεν μπορώ να διατυπώσω εμπεριστατωμένη άποψη.

ANOMALY SERIES (WARZONE EARTH ΚΑΙ 2)

anomaly

Είδος: Tower attack

Χρόνος παιχνιδιού: 9 ώρες (Warzone Earth) και 4 ώρες (2)

Ολοκλήρωση: Ναι (Warzone Earth) και Όχι (2)

Μου αρέσουν πολύ τα tower defence games γιατί σε όλα τα real-time strategy games εφάρμοζα πάντοτε την ίδια τακτική: Αργό και μεθοδικό χτίσιμο βάσης με όλα τα upgrades, με όλων των ειδών τα αμυντικά κτίσματα και οχυρώσεις ώστε ο αντίπαλος να μην διανοείται καν να επιτεθεί και κάποια στιγμή επίθεση με μπουλούκι στην αντίπαλη βάση. Τα tower defence games μου προσφέρουν αυτό που αγαπώ στα RTS (το κτίσιμο βάσης) χωρίς αυτό που αντιπαθώ (την επίθεση). Ναι, είμαι μια περήφανη χελώνα! To Anomaly αντιστρέφει τη συνταγή των tower defence δίνοντας στον παίκτη τον ρόλο της επιτιθέμενης δύναμης οπότε θα έπρεπε να το αντιπαθήσω αλλά τελικά συνέβη το αντίθετο, ευχαριστήθηκα κάθε ώρα ενασχόλησής μου με το Warzone Earth και δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να προτείνω την αγορά του. Το sequel δεν είναι το ίδιο προσεγμένο με το βασικό παιχνίδι, οι developers είχαν οικονομικά προβλήματα και το κυκλοφόρησαν με πολλά bugs και ορισμένα ελλιπή features. Επομένως αν ψάχνετε ένα ποιοτικό παιχνίδι του είδους αγοράστε το αρχικό Anomaly και αν θέλετε οπωσδήποτε περισσότερο περιεχόμενο σκεφθείτε την αγορά του sequel με τη γνώση οτι δεν είναι κακό παιχνίδι αλλά δεν φθάνει την ποιότητα του αρχικού. 

AQUARIA

aquaria

Είδος: Action/Adventure

Χρόνος παιχνιδιού: 7 λεπτά

Ολοκλήρωση: Προφανώς Όχι

Εγκατέστησα και ξεκίνησα το παιχνίδι όμως το στυλ των γραφικών δεν μου έκανε κλικ και το παράτησα. Δεν έχω άποψη. Αν κανείς από τους αναγνώστες του άρθρου έχει εικόνα ας κάνει τον κόπο να σχολιάσει για να ξέρω αν πρέπει να του δώσω δεύτερη ευκαιρία.

ASSASSIN’S CREED SERIES (2 ΚΑΙ 4: BLACK FLAG)

blackflag

Είδος: Action/Stealth

Χρόνος παιχνιδιού: 22 ώρες (2) και 38 ώρες (Black Flag)

Ολοκλήρωση: Ναι (2) και Ναι (Black Flag)

Σε ένα από τα πρώτα μου άρθρα στο site είχα μιλήσει για την περίεργη σχέση που έχω με τα sandbox games και επανήλθα με δεύτερο άρθρο επί του ίδιου θέματος. Συνεχίζω να μην τα συμπαθώ και συνεχίζω να ασχολούμαι μαζί τους μανιωδώς. Τι να σας πω, ούτε και εγώ μπορώ να βγάλω άκρη. Το δεύτερο Assassin’s Creed συνδυάζει ποιοτικό περιεχόμενο (η πλοκή σχετικά με τη ζωή του Ezio και οι assassinations) με άφθονο χάσιμο χρόνου (οι αποστολές σαν Desmond, η συλλογή collectibles, κάποιες από τις επαναλαμβανόμενες side missions) όμως τα καλά υπερείχαν των κακών και έτσι κατάφερα να φθάσω στον τερματισμό χωρίς να κουραστώ. Το επόμενο παιχνίδι της σειράς με το οποίο ασχολήθηκα ήταν το Black Flag και αυτό το ευχαριστήθηκα πραγματικά! Το πειρατικό setting και οτιδήποτε είχε σχέση με ναυμαχίες ήταν τόσο ωραία υλοποιημένα που έπαιξα το Black Flag άργά και μεθοδικά, προσπαθώντας να κάνω όσο περισσότερες side missions μπορούσα και να μαζέψω τα περισσότερα upgrades προτού καθαρίσω με την campaign. Τα γραφικά του Assassin’s Creed 2 δείχνουν πλέον την ηλικία τους όμως το Black Flag είναι ακόμα φρέσκο και κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς από αυτά που έχω παίξει (1,2, Revelations, Liberation, Black Flag). Διστακτική πρόταση αγοράς για το Assassin’s Creed 2, ξεκάθαρη για το Black Flag. 

Αυτά για το πρώτο μέρος του Admiral’s backlog adventures! Στο επόμενο άρθρο της σειράς θα ασχοληθούμε με Bastion, τα Batman Arkham games, Bad Company 2, Binding of Isaac, Binary Domain, τα Bioshock games, Borderlands, Braid και ίσως πιάσουμε Carmageddon και Call of Juarez. Τα λέμε τότε!

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

9 Comments

  1. Μερακλίδικη έκπληξη και όμορφη πρωτοβουλία η σειρά κειμένων!

    Πολλοί πόντοι για το απίστευτο Alan Wake. Θα χαρείς να μάθεις πως το American Nightmare κρίνεται άκρως απαραίτητο, καθώς περιλαμβάνει κανονικότατη και σπουδαία campaign, η οποία μάλιστα μετέρχεται ένα ιδιαίτερο τερτίπι για να δικαιολογήσει την επανάληψη συγκεκριμένων τοποθεσιών. Ναι μεν δίνει μεγαλύτερη έμφαση στις μάχες, αλλά έχει μια αξιοπρεπέστατη και καθ’όλα απολαυστική campaign μέσα του.

  2. To AC 2 μαζί με το Brotherhood τα θεωρώ ως τα κορυφαία της σειράς, η ιστορία στο παρόν θα μπορούσε να ήταν καλύτερη αλλά εμένα με κράτησε όσο έπρεπε.
    Το πειρατικό κομμάτι του Black Flag το βρήκα περισσότερο arcade από όσο χρειαζόταν έχοντας πάντα ώς μέτρο σύγκρισης το Sid Meier’s Pirates.
    Η μάχη ήταν κατα πολύ βελτιωμένη από τους προκατόχους του αλλά με κούρασε η συνεχής πλοήγηση στα κατάρτια, οι αποστολές stealth ήταν απολαυστικές. Εκείνες που απαιτούσαν παρακολούθηση ήταν και αυτές λίγο κουραστικές. Ανάθεμα στα Shanties και στους ανέμους της Καραϊβικής.
    Το Alan Wake δεν έχει αποσυρθεί από πώληση λόγω copyright στο soundtrack ή κάνω λάθος;

  3. Το Aquaria παικτικά είναι πολύ κοντά στο στυλ των Metroid (όχι τόσο στα Metroidvania) και των Ecco the Dolphin όσον αφορά θεματική- ατμόσφαιρα-ψυχεδέλεια και έλλειψη καθοδήγησης του παίκτη. Προσωπικά το θεωρώ μοναδική εμπειρία που αξίζει κάποιος να δει, αν του αρέσουν τα προαναφερθέντα παιχνίδια.
    Θα διαφωνήσω για τα γραφικά, έχουν γοητεία και ξεχωρίζουν από τον pixel-sprite καταιγισμό που ακολούθησε.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL