DAYLIGHT

Λοιπόν η φάση έχει ως εξής: Κλείνω φώτα, κατεβάζω παντζούρια, ανοίγω το παιχνίδι. Ωραία, λέω, δημιούργησα horror ατμόσφαιρα, για να δούμε τώρα τι παίζει. Ξεκινώ, ανοίγω δυο τρεις πόρτες, στρίβω από εδώ, στρίβω από εκεί και… γροθιά στο γραφείο, επίκληση στο Δία και σε άλλους Θεούς, Alt + F4… Ragequit. Ανοίγει η πόρτα του δωματίου, μπαίνει η γυναίκα, ανάβει το φως και ρωτάει τί έγινε. Είναι εκείνη η στιγμή που το πρόσωπο σου έχει μια έκφραση που μόνο ένας gamer μπορεί να κατανοήσει. Φυσικά η γυναίκα δε παίρνει απάντηση, κουνάει το κεφάλι της, ρίχνει ένα βλέμμα απογοήτευσης και φεύγει.

Τρία πράγματα περνάν απ’ το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Πρώτον ότι η γυναίκα έχει δει και χειρότερα (βλέπε Football Manager καταστάσεις), οπότε θα της περάσει. Δεύτερον, η ελπίδα ότι το παιχνίδι θα συνεχίσει έτσι (spoiler: μακάρι να μην το είχα ευχηθεί αυτό) και τέλος ότι τώρα πρέπει να ξανασηκωθώ από τον θρόνο μου για να κλείσω και πάλι πόρτα και φως, καθώς η γυναίκα δε μπήκε στο κόπο.

Ας ξεχάσουμε όμως τον ντροπιαστικό πρόλογο και ας προχωρήσουμε στο παιχνίδι. Ο λόγος λοιπόν για το Daylight της Zombie Studios (που λογικά μας trollάρει καθώς κανένα παιχνίδι της δεν έχει ζόμπια). Το Daylight είναι ένα first person horror adventure για το οποίο η εταιρεία χρησιμοποίησε την νέα Unreal Engine 4 χωρίς όμως να μας προσφέρει κάτι ιδιαίτερο οπτικά. Αντίθετα μάλιστα, θα έλεγα πως ήταν μια κακή αρχή για την UE4.

Ξυπνώντας στο νοσοκομείο. Ναι, γυναικεία χέρια είναι αυτά.

Στο παιχνίδι χειριζόμαστε τη Sarah, η οποία έχει ξυπνήσει σε ένα ερημωμένο νοσοκομείο και στόχος μας είναι να βρούμε την έξοδο ώστε να προχωρήσουμε στην επόμενη περιοχή. Οι περιοχές αυτές είναι τέσσερις (νοσοκομείο, φυλακές, υπόνομοι και δάσος). Μοναδικό μας εφόδιο είναι ένα smartphone το οποίο χρησιμοποιούμε για φακό καθώς και για map, αφού όσο προχωράμε στους χώρους της κάθε περιοχής, σχεδιάζεται στην οθόνη του κινητού ένας χάρτης. Για να φτάσουμε στην επόμενη περιοχή πρέπει πρώτα να βρούμε τη πόρτα που δίνει πρόσβαση σε αυτή. Η πόρτα αυτή ανοίγει μόνο με ένα artifact το οποίο και θα πρέπει να το βρούμε (λειτουργεί δηλαδή σαν κλειδί). Για να μπορέσουμε τέλος να πάρουμε το artifact που θα μας ξεκλειδώσει τη πόρτα της εξόδου, πρέπει να μαζέψουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό σημειώσεων που θα βρούμε σε διάφορα μέρη ανά περιοχή. Μέσα από αυτές τις κάρτες-σημειώσεις μπορούμε να μάθουμε και διάφορα πράγματα για τη περιοχή στην οποία βρισκόμαστε.

Ο δρόμος μας φυσικά δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Στα σκοτάδια της κάθε περιοχής παραμονεύει μια μάγισσα η οποία έχει βαλθεί να μας σκοτώσει. Χρησιμοποιώντας πυρσούς που θα βρούμε στη πορεία του παιχνιδιού απομακρύνουμε την μάγισσα αυτή από κοντά μας και μπορούμε να περπατάμε άνετοι και ωραίοι. Όταν όμως είμαστε απροστάτευτοι η μάγισσα μπορεί να βρίσκεται ακριβώς πίσω μας, στην επόμενη γωνία, πίσω από την επόμενη πόρτα που θα ανοίξουμε. Όσο πιο πολλές σημειώσεις έχουμε μαζέψει, τόσο πιο συχνά θα κάνει την εμφάνιση της και η μάγισσα.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού ειδικά στην αρχή είναι αρκετά καλή, με ηχητικά εφέ που προσθέτουν σε αυτό, όπως βήματα που ακούγονται, αλυσίδες που σέρνονται, κραυγές κλπ. Στη δημιουργία horror ατμόσφαιρας συνεισφέρουν και τα μεταφυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν όπως για παράδειγμα, ντουλάπια που ανοίγουν μόνα τους, πόρτες που κλείνουν, καροτσάκια που γυρίζουν οι ρόδες τους κ.α. Τα δωμάτια και η διαρρύθμιση κάθε περιοχής είναι random και έτσι κάθε playthrough θα είναι διαφορετικό από το προηγούμενο, όσον αφορά τουλάχιστον τους χώρους.

Θα ανοίξετε πολλές τέτοιες πόρτες… πολλές όμως.

Μέχρι στιγμής όλα καλά. Δυστυχώς όμως, κάπου εδώ πρέπει να αρχίσω να γράφω για τα αρνητικά του παιχνιδιού. Το σενάριο, το οποίο είναι γραμμένο από την Αμερικανίδα Jessica Chobot (IGN) δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας ούτε πρωτοτυπίας (το αντίθετο μάλιστα) και στο τέλος αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Μετά από λίγη ώρα παιχνιδιού ακόμα και ένας άπειρος horror gamer θα καταλάβει ακριβώς τι πρέπει να κάνει ώστε να αποφεύγει τη μάγισσα και από εκείνο το σημείο και μετά το παιχνίδι γίνεται απλά βαρετό. Ο παίκτης προχωράει από διάδρομο σε διάδρομο και απλά ανοίγει πόρτες μέχρι να βρει τις σημειώσεις, το κλειδί και τη πόρτα εξόδου. Το ίδιο θα κάνει και στην επόμενη περιοχή και πάει λέγοντας. Έτσι μπορεί το δεύτερο ή το τρίτο playthrough (αν έχει κανείς το κουράγιο για τρίτο) να κρατήσει μόλις 30 λεπτά.

Όσο ενδιαφέρον feature και αν είναι η random διαρρύθμιση των χώρων, χάνει από τα ίδια τα δωμάτια. Μπορεί λοιπόν αυτά τα δωμάτια σε κάθε playthrough να είναι τυχαία τοποθετημένα στο χάρτη αλλά είναι τα ίδια και τα ίδια και επαναλαμβάνονται πολλές φορές. Θα δείτε για παράδειγμα ένα δωμάτιο τέσσερις και πέντε φορές σε κάθε περιοχή. Θεωρώ πως θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερη δουλειά στη ποικιλία και τα περιεχόμενα των δωματίων.

Η ατμόσφαιρα που όπως είπα υπάρχει στην αρχή, γρήγορα εξασθενεί καθώς τα ηχητικά εφέ κλπ αρχίζουν να επαναλαμβάνονται με αποτέλεσμα να μην τρομάζουν πλέον τον παίκτη αφού τα έχει συνηθίσει και ξέρει καλά ότι δε κινδυνεύει. Ακόμα και το συναίσθημα της έκπληξης και της τρομάρας από την εμφάνιση της μάγισσας έρχεται να το χαλάσει το smartphone μας, καθώς κάθε φορά που αυτή μας πλησιάζει αρχίζει η οθόνη του να τρεμοπαίζει προειδοποιώντας μας.

Σε τέτοια σημεία βρίσκουμε τα κλειδιά για τις πόρτες τις εξόδου.

Δυστυχώς, προσωπικά τουλάχιστον, εκείνη η πρώτη τρομάρα, ναι ντε εκείνη που με έκανε ρεζίλι στη γυναίκα μου, ήταν αν όχι και η τελευταία, η προτελευταία. Το παιχνίδι σταμάτησε να μου προσφέρει κάτι νέο μετά το πρώτο εικοσάλεπτο. Το μόνο που αλλάζει κατά τη διάρκεια του, είναι ο χώρος στον οποίο γυρνάς και γυρνάς για να βρεις ότι ψάχνεις. Ούτε νέοι εχθροί, ούτε νέοι τρόποι αντιμετώπισης. Ακόμα και κάποια υποτιθέμενα puzzles, στα οποία πρέπει να σύρεις κάποια κουτιά και ανέβεις πάνω τους ώστε να προχωρήσεις, θεωρώ πως είναι απλά αχρείαστες γελοίες προσθήκες.

Το Daylight είναι ένας τίτλος ο οποίος ήταν πολλά υποσχόμενος. Το περιμέναμε με μεγάλη αγωνία καθώς τα trailer και τα screenshots που είχαν κυκλοφορήσει δείχνανε πολύ τρομακτικά και όμορφα. Το αποτέλεσμα ήταν μια κάκιστη αρχή για την UE4 με γραφικά που φέρνουν σε UE3, ένα δαίδαλος από διαδρόμους και επαναλαμβανόμενα δωμάτια, καμία δυσκολία και το χειρότερο από όλα, ένα τελείως αδιάφορο σενάριο. Ο μόνος λόγος που το παιχνίδι πιάνει τη βάση είναι ότι σαν horror game επιτυγχάνει κάποιες φορές να τρομάξει τον gamer (στην αρχή τουλάχιστον).

Κάποιος πρόκειται να πεθάνει… εκτός αν κοιτάξει το πάτωμα ή γυρίσει πλάτη.

Τα 14 ευρώ που μας ζητάει το Steam ώστε να αποκτήσουμε το παιχνίδι θεωρώ πως είναι (πάρα) πολλά αν σκεφτεί κανείς ότι η αγωνία, η τρομάρα και η έκπληξη κρατούν μόλις μισή ώρα και από εκεί και πέρα είναι μια διαρκής επανάληψη με ελάχιστα jump scares. Ειδικά τη στιγμή που κυκλοφορούν πολλά δωρεάν horror games τέτοιου στιλ, που προσφέρουν το ίδιο, δε νομίζω πως αξίζει να δαπανήσουμε ένα τέτοιο ποσό για την αγορά του. Αν είστε φαν των horror games, τότε σε κάποιο γενναίο sale αποκτήστε το. Αλλιώς… από μακριά και αγαπημένοι.

Pros

Cons