LIFE IS STRANGE, EPISODE 2: OUT OF TIME
Οι μοναδικές ΑΑΑ αξιώσεων interactive movies που είδαμε να προέρχονται από studio πέραν της Telltale πρόσφατα, πρέπει να ήταν τα Dreamfall Chapters και Life Is Strange. Αν και οι «πιλότοι» και των δυο ξεκίνησαν ιδιαίτερα ελπιδοφόρα, είναι πάντοτε ένα ανοιχτό στοίχημα το κατά πόσον μια επεισοδική σειρά θα κατορθώσει όχι μόνο να κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών, αλλά και να βελτιώσει τους μηχανισμούς που παρουσίασε στο ξεκίνημά της, ούτως ώστε στο τέλος να έχουμε μια άρτια συναισθηματική αλλά και εγκεφαλική εμπειρία από την ενασχόλησή μας με αυτή.
Το Dreamfall, παρά το ζορισμένο ξεκίνημά του, ορθοπόδησε πανηγυρικά με το δεύτερο κεφάλαιο, Rebels. Το εμπνευσμένο Life Is Strange αντίθετα, ντεμπουτάρισε δυναμικά με το Chrysalis και πλέον, με το άρτι αφιχθέν “Out Of Time”, χαράζει το δικό του παράξενο και θαυμαστό gaming δρόμο. Διαδραστική ταινία με τα όλα της, το Life Is Strange ξεχωρίζει για το πώς όχι μόνο μας επιτρέπει να επηρεάσουμε ουσιώδεις παραμέτρους κάθε επεισοδίου με τα δρώμενα και τις πράξεις μας, αλλά και με το πόσο μαεστρικά «δένει» την αλλόκοσμη δύναμη της νεαρής Max με την δράση και τους γρίφους του.
Η σειρά έχει γραφτεί για να «παίξει» με τα συναισθήματα οποιουδήποτε νεαρού ανθρώπου μεγάλωσε σε μικρή πόλη, έφυγε μακριά για να σπουδάσει και στην πορεία ανακάλυψε τα θαύματα του κόσμου και τους ατέλειωτους δρόμους. Είναι η πιο απλή, περιεκτική και συνάμα δίχως spoilers περιγραφή που μπορώ να δώσω για τα συναισθήματα που γεννά η μυθοπλασία της Dontnod. To Out Of Time χτίζει εξαιρετικά επάνω στον βασικό πυρήνα του Chrysalis, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους για πρώτη φορά με αληθινούς κινδύνους. Κάτι άγριο και μεταφυσικό συμβαίνει στην φαινομενικά ήσυχη κωμόπολη της Arcadia Bay και το περιθώριο των Max και Chloe για να το αποτρέψουν, ολοένα και εξαντλείται.
Θίγονται βαριά και ουσιώδη ζητήματα της μετεφηβικής ζωής στο παιχνίδι και όσο και αν ακούγεται σχετικά φαιδρό όταν διατυπώνεται έτσι, προκαλώ οποιονδήποτε άνθρωπο πέρασε από αυτές τις ηλικίες με καλλιτεχνική πετριά στο κεφάλι, να μην αναγνωρίσει χίλια κομμάτια του εαυτού του ανάμεσα στους φοιτητές της Blackwell Academy. Είναι σχεδόν αστείο. Κάθε φορά αναβάλλω την ενασχόλησή με το εκάστοτε επεισόδιο του “Life Is Strange” γιατί μου βγαίνει μια φυσική προκατάληψη. «Έλα μωρέ, υπερβολικά πολλά οιστρογόνα», «Ώχου τώρα, όχι χιπστεριές, αφήστε με να ζήσω λιγάκι το Pillars όνειρο» και άλλα τέτοια ευχάριστα. Και ένα φοβερό πράγμα, όταν αποφασίζω να ξεκινήσω το επεισόδιο για τις ανάγκες της παρουσίασης, είναι πραγματικά αδύνατο να το κλείσω για τις τέσσερις περίπου ώρες που διαρκεί.
Το εξαιρετικό voice-acting σε συνδυασμό με το εμπνευσμένο indie rock soundtrack και τους αληθοφανέστατους διαλόγους καταφέρνουν να μεταφέρουν τον παίκτη στον κόσμο του παιχνιδιού, με τρόπο μοναδικό. Σε αντίθεση με τα παιχνίδια της Telltale, εδώ χρειάζεται, πέρα από την συναισθηματική μας επένδυση στην πλοκή, να βάλουμε και το μυαλό μας να δουλέψει, καθώς χρειάζεται παρατηρητικότητα και συνδυαστική σκέψη προκειμένου να ξεπεράσουμε συγκεκριμένα εμπόδια. Το κυνήγι για τις «κρυμμένες» φωτογραφίες παραμένει μια ιδιαίτερα ευχάριστη «παιχνιδένια» πινελιά και το φινάλε του επεισοδίου είναι ίσως η δυνατότερη στιγμή του Life Is Strange ως τώρα.
Μια πραγματικά εξαιρετική πρόταση, είναι δύσκολο να μεταφέρω μέσα από λέξεις τα γλυκόπικρα αισθήματα νοσταλγίας που μου δημιουργεί η σειρά. Περιπλανώμενος στην Arcadia Bay, είναι σχεδόν λες και ακούω τον απόηχο από τα φαντάσματα της πρώτης μου νιότης να τριγυρίζουν στα στοιχειωμένα δάση, τις ξεχασμένες μάντρες και τους ήσυχους, γεμάτους μυστικά επαρχιακούς δρόμους.
Έχω μια ισχυρή υποψία πως όταν κλείσει η σειρά (λογικά πριν το τέλος της χρονιάς) θα είναι ίσως το καλύτερο interactive movie που δεν έπαιξε ποτέ, κανείς. Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου, Τακτικέ Αναγνώστη, και κάνε το ταξίδι πέρα από τα έλατα, εκεί που ζει ακόμη η μαγεία. Είναι άγρια γη και η μόνη σου πατρίδα.
Pros
- Πολλές νέες και καλοσκηνοθετημένες τοποθεσίες
- Εξαιρετικό γράψιμο, voice-overs και μουσική επένδυση
- Ευφυής χρήση της rewind μηχανικής
Cons
- Το κακό lip synching των χαρακτήρων παραμένει, όχι όμως σε βαθμό τέτοιο ώστε να αφαιρεί από την εμπειρία.
Δεν πιστεύω να τα έβγαλες από το μυαλό σου όλα αυτά, ενώ έπαιζες Pillars; 😛
Και κάπου εδώ μετανιώνω που δεν πήρα το Life όταν ήταν στα vip sales του gmg. Tην επόμενη φορά, δεν θα μου ξεφύγει!
Για την ακρίβεια θέλω τόσο αρρωστημένα να παίξω Πίλαρς (πέραν του τιμητικού μισαώρου που μου επέτρεψα χθες) που τελείωσα και τις τρεις ρηβιουδουποχρεώσεις μου μέσα σε δυο ημέρες, παίζοντας σχεδόν ασταμάτητα, ώστε να μπορέσω ΤΩΡΑ να πάω να φτιάξω τσαγάρα και να απολαύσω το Pillars, απαλλαγμένος από κάθε ίχνος -γούφ γούφ- ψυχαναγκασμού.
Γούφ.
Like a boss. Meow.
Ιντεράκτιβ, σχεδόν ταινία και δεν πήρε πάνω από 90;
Ποιος είσαι ξένε και τι έκανες στο Μποράτσο;
Μου αρέσει πολύ η θεματολογία του απ΄οτι βλέπω, κλασικά αγορά σε sale όταν ολοκληρωθεί! 😀
Έχω πονηρέψει πλέον. Μετράω τα επεισόδια, ξέρω την αληθινή βαθμολογία και ανεβάζω ανά επεισόδιο για να έχουμε ομαλή κλιμάκωση. Εκτός κι αν είναι Telltale, οπότε ξεκινάμε σεμνά από το 94-95% 🙂
Όπως τα λες, βαράει καμπάνα αυτό το nostalgia theme με τα χωριά που έχουμε αφήσει πίσω μας αλλά και αυτούς που έχουν βαλτώσει εκεί και μας κοιτάνε κομμάτι ζηλόφθονα πλέον. Πέρα από το μεταφυσικό κομμάτι πιο πολύ με ανατριχιάζει και μου φαίνεται πως κάνει build up ο ρεαλιστικός καθημερινός ανθρώπινος τρόμος. Shame sluting, rape culture κτλ θίγονται με ωραίο τρόπο χωρίς να γίνεται pretenteous και είναι κατόρθωμα να είναι τελικά τόσο αληθινό παρά το χιπστεροκάλυμα.
Το φωτογράφησες (χοχό) πολύ σωστά, εκεί είναι που πετυχαίνει διάνα το Life Is Strange και σε κερδίζει οριστικά. Είναι πολύ κρίμα που ακριβώς επειδή τα trailer επιβάλλουν/προβάλλουν μια συγκεκριμένη “πιασάρικη” αισθητική η οποία σε καμία περίπτωση δεν περνάει όλο το βάθος ή τα συναισθήματα που μεταδίδει ο τίτλος, θα το περιορίσουν ως προς το κοινό που θα έρθει σε επαφή μαζί του.