MONOCHROMA
Το Monochroma αποτελεί το πρώτο παιχνίδι της Nowhere Studios από την Κωνσταντινούπολη. Θέτοντας αρκετά ψηλά τον πήχη από την αρχή και παρομοιάζοντας τον τίτλο ως ένα κράμα των Limbo and Ico, ο δημιουργός κατάφερε να εξασφαλίσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (αν συνυπολογίσουμε και ότι πρόκειται για ένα παντελώς άγνωστο studio) της τάξης των 80.000 ευρώ από το κοινό μέσω του Kickstarter. Για το Limbo ειδικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συνάφεια της προσέγγισης της απεικόνισης του κόσμου είναι τέτοια που η σύγκριση μαζί του θα ήταν αναπόφευκτη ενώ έστω και εκούσια το ίδιο ισχύει και για το σεναριακό κομμάτι το οποίο θυμίζει έντονα το Brothers: A Tale of Two Sons. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό οι απαιτήσεις αυξάνονται κατακόρυφα και το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι κατά πόσο το Monochroma καταφέρνει να τις ικανοποιήσει.
Η ιστορία μας τοποθετεί στην δεκαετία του 1950, σε ένα περιβάλλον όπου απουσιάζουν όλα τα χρώματα με μοναδική εξαίρεση το κόκκινο. Δύο αδέρφια παίζουν με ένα χαρταετό και ο μικρός καταφέρνει να σακατευτεί. Αυτό δεν θα μας απασχολούσε και πολύ σαν γεγονός αν δεν ανάγκαζε το μεγάλο αδερφό -τον οποίο χειριζόμαστε εμείς- να τον κουβαλάει στην πλάτη του. Παράλληλα στην προσπάθεια τους να προστατευθούν από ξαφνική καταιγίδα θα δουν κάτι που δεν έπρεπε σχετικά με μία εταιρία που παράγει robots και εκεί ουσιαστικά ξεκινάει το ταξίδι-κυνηγητό. Όπως καταλαβαίνετε σενάριο ουσιαστικά δεν υπάρχει και ο τίτλος στηρίζεται αποκλειστικά στην ατμόσφαιρά του. Και αν η έλλειψη σεναρίου σε ένα puzzle platformer είναι κάτι που μπορεί να συγχωρεθεί, το πρώτο σοβαρό σφάλμα στο οποίο υποπίπτει ο τίτλος είναι ότι δεν εκβιάζει έστω το παραμικρό συναισθηματικό δέσιμο με τους πρωταγωνιστές. Παρά το γεγονός ότι η φύση του διδύμου είναι τέτοια που θα μπορούσε να αγγίξει την ευαίσθητη πλευρά μας, τελικά η παρουσία του περιορίζεται ως εργαλείο για την διεκπεραίωση των μηχανισμών του gameplay.
Το concept των μηχανισμών βασίζεται στο γεγονός που προαναφέραμε, ότι δηλαδή ο μεγάλος κουβαλάει στις πλάτες του τον τραυματισμένο μικρό αδερφό του. Όσο συμβαίνει αυτό οι δυνατότητες του για άλματα είναι περιορισμένες ενώ μπορεί να τον αφήσει στο έδαφος μόνο σε σημεία τα οποία φωτίζονται. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας τρεις είναι ουσιαστικά οι καταστάσεις με τις οποίες θα έρθουμε αντιμέτωποι. Η πρώτη και πιο συχνή είναι η μετακίνηση κιβωτίων and μοχλών με σκοπό να αποκτήσουμε πρόσβαση σε περιοχές που πιο πριν δεν είχαμε, η δεύτερη είναι παρόμοια με την πρώτη με τη διαφορά ότι θα πρέπει να δράσουμε γρήγορα ώστε να προστατέψουμε και τον εντελώς απαθή μικρό αδερφό και τέλος κάποιες καταδιώξεις. Η έλλειψη πρωτοτυπίας είναι κάτι παραπάνω από φανερή και οι περιπτώσεις που δεν θα ξέρετε τι πρέπει να κάνετε από την πρώτη ματιά είναι μετρημένες στα δάκτυλα (ίσως και του ενός χεριού).
Ακόμα όμως και οι λίγες αυτές ενδιαφέρουσες στιγμές επισκιάζονται από τον χειρισμό του παιχνιδιού. Ένας δυσκίνητος χαρακτήρας χωρίς καμία φυσικότητα στις κινήσεις του, είναι παράγοντας εκνευρισμού και προβλημάτων για ένα platform παιχνίδι που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Προσωπικά δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει πρόσφατα τόσο κακό σύστημα χειρισμού με εξαίρεση ίσως κάποια demos που συνόδευαν παλαιότερες εκδόσεις της μηχανής unity και αυτό νομίζω λέει πολλά.
Το οπτικό είναι το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού χωρίς όμως και εκεί να λείπουν τα προβλήματα. Ο τίτλος χωρίζεται σε 4 θεματικές ενότητες και το περιβάλλον κάθε μίας από αυτές παρουσιάζει εξαιρετική λεπτομέρεια. Ενδιαφέρουσες περιοχές που δεν δίνουν την αίσθηση της επανάληψης, είναι ίσως το μοναδικό σημείο του τίτλου που μπορούμε να πούμε ότι έχει γίνει πραγματικά επαγγελματική δουλειά. Φαίνεται πάντως ότι και η ίδια η ομάδα ανάπτυξης το είχε αντιληφθεί αυτό καθώς υπάρχουν σημεία στα οποία απλά προχωράμε για ώρα και ουσιαστικά το μόνο που κάνουμε είναι να κοιτάμε τα backgrounds. Το κερασάκι στην τούρτα της καλής δουλειάς είναι και η κάμερα που δεν είναι στατική όπως στα περισσότερα κλασσικά platforms αλλά ανάλογα με την περίσταση μπορεί να ακολουθεί τον παίκτη και από διαφορετική οπτική γωνία παρουσιάζοντας έτσι καλύτερα και τον κόσμο του παιχνιδιού.
Μετά όμως από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα με την παράθεση ορισμένων θετικών στοιχείων θα πρέπει να επανέλθουμε στην μετριότητα του τίτλου. Παρά λοιπόν τα προσεγμένα backgrounds που δίνουν στον κόσμο του παιχνιδιού σοβαρή υπόσταση, τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι εμφανώς ακατέργαστα με το ίδιο να ισχύει και για το animation τους. Στον ηχητικό τομέα τώρα, το πρώτο που λάμπει δια της απουσίας τους είναι τα voice-overs των ηρώων. Φυσικά για μία ανεξάρτητη παραγωγή κάτι τέτοιο είναι μάλλον πολυτέλεια αλλά όπως έχουμε δει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ακόμα και μουγκρητά μπορούν να δώσουν πολλούς πόντους στην εκφραστικότητα. Η μουσική έχει ορισμένα θετικά “ξεσπάσματα” τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά. Μάλιστα υπήρξαν αρκετά και μεγάλα διαστήματα κατά την ενασχόληση μου με το παιχνίδι που επικρατούσε σιγή. Δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποιο bug ή απλά έτσι είναι ο σχεδιασμός, σε κάθε περίπτωση πάντως πρόκειται για ένα ακόμα σοβαρό ατόπημα.
Φτάνοντας προς το τέλος του κειμένου αν έπρεπε να βγάλουμε ένα σύντομο συμπέρασμα είναι ότι οι gamers έχουν σαφώς καλύτερες επιλογές για να προτιμήσουν σε σχέση με το Monochroma. Επιστρέφοντας λοιπόν στον πρόλογο, η απάντηση στο ερώτημα αν ο τίτλος ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει είναι ξεκάθαρα όχι. Από εκεί και πέρα όμως, παρά την μετριότητα στην οποία κινείται δεν θα πρέπει να μηδενιστεί η δουλειά που έχει γίνει από το studio. Ειδικά από τη στιγμή που πρόκειται για την πρώτη τους δουλειά, δείχνουν στοιχεία ότι αν λάβουν σοβαρά τα προβλήματα του Monochroma μπορούν να έχουν καλύτερα αποτελέσματα στο μέλλον. Όσοι πάντως αποφασίσουν να το τιμήσουν (στην υψηλή η αλήθεια είναι τιμή που διατίθεται) θα απολαύσουν τον κόσμο του παιχνιδιού στις περίπου 5 ώρες που διαρκεί.
Pros
- Προσεγμένος κόσμος και backgrounds
- Ενδιαφέρουσα εικαστική άποψη
Cons
- Άθλιος χειρισμός
- Ελάχιστη πρόκληση
- Μηδενικό συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες
- Υψηλή τιμή για τη διάρκειά του
Καλή αρχή στο νέο μας intern! Αναλυτικότατος για μία από τις δυστυχώς δυσάρεστες περιπτώσεις του Kickstarter. Προτού αρχίσετε να με πυρπολείτε ότι του κάναμε hazing, να πω ότι ο ίδιος ζήτησε να το κάνει review! 😉
O οποίος είναι..? :p
Καλή αρχή όπως και να ‘χει!
Κρίμα για το συγκεκριμένο, είχε φόντα να είναι ένα αξιοπρεπέστατο Limbo clone.
It’s a secret. 😛 Patience.
Edit: Fixed. Είχα ξεχάσει σημαντική προσθήκη κατά την κατάθεση του άρθρου. 🙂
Ρήγα Κουϊτ είσαι το ελληνικό skynet του rage quit
O Γαίος είναι! παιχνίδι με περιπλανήσεις σε εναν σκοτεινό κόσμο φορώντας μπερέ και κόκκινο κασκόλ είναι το όνειρο του 🙂
Ρήγας Κουιτίδης λέει, αχαχαχαχαχαχαχαχα
Χα χα χα χα χα … ο ποιος υπογράφει? … 😀
Φυσικό πρόσωπο με παρουσία στο forum μάλιστα. Αν αποφασίσει να αποκαλύψει τη φορουμική του ταυτότητα, θα το κάνει. 😉
Σας ευχαριστω παιδια που σας αρεσε το review μου 🙂
δεν ξερω αν ο τονυ τρολλαρει, αλλα οποιος και αν ειναι ‘keep up the good job’:D
Αν ήταν ο tony, το ψευδώνυμο θα ήταν Τρόλος Προσωπίδης, οπότε όχι.
άστε τα σάπια, διπλό profile του μποράτσου είναι :p
Χαίρομαι που υπάρχουν και άτομα που σχολιάζουν το άρθρο αυτό καθεαυτό, παρά το gossip.;) Ο συντάκτης είναι καινούργιος intern που, όπως είπα, έχει φυσική παρουσία στο forum.
Τι να σχολιασουμε βρε ξενιτεμενο μου αγορι 🙁 αφου το γκεημ ειναι για τα μπαζα \m/
Κρίμα, γιατί το εικαστικό εγώ το βλέπω τρομερό. Τόσο χάλια το υπόλοιπο; Κρίμα… Congrats, Ironheade (see what I did there; ), και σύντομα και άλλα reviews από σένα, αδελφέ Στράιπ Εγκαταλειπίδη.
Πάντως εγώ βλέπω τον Northlander να προσπαθεί να πείσει ότι είναι νέος internet, μάλλον δικό του δεύτερο profile θα είναι…
.
.
.
.
.
Καλά, εγώ είμαι 😛
σιγουρα ξερω απο το στυλ γραφης, ποιοι ΔΕΝ ειναι:
απλα αυτη η λιστα ειναι σχετικα μικρη.
τωρα εχω μια μικρη ιδεα για το ποιος ειναι…(απο το στυλ γραφης παντα) 😀
αλλα αφου δεν θελει να το πει ο ιδιος, δεν το ξεσκεπαζω!
Ένα comment πιο πάνω έχεις την απάντησή σου. 😛
οχι , εγω ειμαι…καταγγέλω τους εγκαθετους tony , rikimaru οτι πανε να μου κλεψουν το ριβιου…
…
…
…
…
αλητεια..(μπαμ = χτυπημα στο τραπεζι)…αισχος …ΑΙΣΧΟΣ…(χτυπημα στο τραπεζι ξανα)…
κλεισαν τον οτε… οι αλητες….
…
…
ειναι η τελευταια εκπομπη του καναλιου 67….να πανε στο διαολο ολοι!!:p:p
Το καλύτερο είναι πως ακόμη και αφού το δήλωσε ευθαρσώς, κανείς δεν τον πιστεύει 🙂
Αν είχε αφήσει κανα μακαρόνι, λίγη σαλτσούλα, κάτι ρε αδελφέ, θα έλεγα Οκ, ο Καπαμαρού είναι. Μα τώρα, έτσι νέτα, μην περιμένεις πολλά πράγματα. Πάντως, ο φίλος το έχει, ωραίο το βρήκα το review…
Oντόπικ πάντως, πολύ καλό κείμενο, σιδεροκέφαλος και κρίμα για το παιχνίδι. Το εικαστικό όντως είναι κάργα ελκυστικό 🙂