WULVERBLADE
Ανέκαθεν τα brawlers αποτελούσαν ένα πολύ «ιδιαίτερο» είδος παιχνιδιών. Αφενός η απλοϊκή φύση τους δεν σήκωνε πολλές αναλύσεις γύρω από το ποιον τους, αφετέρου η τελείως fun-to-play και brainless φιλοσοφία τους πατούσε τα σωστά «κουμπιά» αρκετών παικτών, με συνέπεια ακόμα και σήμερα να μνημονεύονται ως κλασικοί, τίτλοι όπως το Double Dragon, το Golden Axe, το Streets of Rage και δεν συμμαζεύεται. Μάλιστα, το συγκεκριμένο είδος έχει μεγάλη πέραση στην indie σκηνή, η οποία κυρίως μέσω του Steam, μας έχει προσφέρει ουκ ολίγα διαμαντάκια, όπως το Castle Crashers, το Mother Russia Bleeds και το Charlie Murder. Μέσα στη λίστα αυτή έρχεται να προστεθεί και το Wulverblade της Fully Illustrated, ένα hack ‘ n’ slash brawler στο οποίο οι developers, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του, πρέπει να είχαν το Golden Axe πάνω από τα κεφάλια τους ως εικόνισμα, αν κρίνουμε από τις διάφορες επιρροές πάνω του (ως και achievement υπάρχει σχετικά με αυτό!), γεγονός βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν κρίνεται ως κακό.
Το Wulverblade επιλέγει ως πεδίο μάχης μια ιδιαίτερα ανήσυχη ιστορική περίοδο και συγκεκριμένα το 120 μ.Χ., όπου η Βρετανία καλείται να υπερασπιστεί τα εδάφη της από την πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η φανταστική ιστορία που διηγείται περιλαμβάνει τρεις Καλυδώνιους ατρόμητους πολεμιστές, τον Caradoc, τον Brennus και την Guinevere που σκοπό έχουν να σταματήσουν τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις των Ρωμαίων, ενώνοντας κάτω από κοινή σημαία όποιες Βρετανικές φυλές δεν κιότεψαν απέναντι στη τρομακτική πολεμική μηχανή τους και… σκοτώνοντας όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Φυσικά τίποτε το καινούριο μέχρι εδώ, αλλά αξίζει να σημειωθεί ότι οι άνθρωποι της Fully Illustrated αποδείχθηκαν «μελετηρά» παιδιά. Αυτό διότι το παιχνίδι περιέχει πολλά στοιχεία από αληθινά γεγονότα, όπως έχουν καταγραφεί στην Ιστορία (απλά παρατηρήστε ποιους ευχαριστούν στα end credits), ενώ το menu Extras είναι γεμάτο με διάφορες ιστορικές πληροφορίες, που ξεκλειδώνουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, και αξίζει κανείς να αφιερώσει έστω και μερικά λεπτά σε αυτές. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ασφαλώς το Wulverblade παραμένει στη σφαίρα της μυθοπλασίας και δεν παρεκκλίνει από τα μονοπάτια του αγνού brawler, αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον που ένα παιχνίδι σαν και αυτό είναι ντυμένο με τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών, που στη τελική ίσως δώσουν και ένα έξτρα κίνητρο στους παίκτες να ανοίξουν κάποιο βιβλίο ιστορίας. Έξτρα kudos στα παιδιά μόνο και μόνο γι’ αυτό.
Επιστρέφοντας στα του παιχνιδιού, αρχικά το Wulverblade προσφέρει δύο επιλογές παιχνιδιού: τη Standard, όπου επιλέγετε μεταξύ δύο επιπέδων δυσκολίας (Easy, Normal) και προσφέρει διάφορες σύγχρονες «ευκολίες» όπως checkpoints και save ανά πίστα και την Arcade, που αποτελεί τη πιο «σκληροπυρηνική» έκφανση του παιχνιδιού, με αυστηρά τρεις ζωές και τρία continues – άπαξ και τα χάσετε όλα, φτου και απ’ την αρχή. Αν κρίνουμε από το επίπεδο δυσκολίας του παιχνιδιού, που βρίσκεται λίγο πάνω από το μέσο όρο, η πρώτη επιλογή κρίνεται ως η σοφότερη, εφόσον θέλετε το νευρικό σας σύστημα να παραμείνει στη θέση του. Στη συνέχεια επιλέγετε έναν από τους τρεις πρωταγωνιστές (ή δύο αν παίζετε διπλό), με τις συνηθισμένες διαφορές τους – ο Caradoc είναι ο κλασικός all-around τύπος, ο Brennus είναι κτήνος από μύες μα αργός, ενώ η Guinevere είναι εντυπωσιακά γρήγορη και ευέλικτη, αλλά από δύναμη δεν σκαμπάζει και πολύ – και πέφτετε στα βαθιά.
Ομολογουμένως, η λεπτή γραμμή που χωρίζει ένα επιτυχημένο brawler από ένα μη επιτυχημένο είναι κατά πόσο το σύστημα μάχης του προσφέρει ικανοποίηση στο παίκτη. Ευτυχώς το Wulverblade τα καταφέρνει αρκετά καλά, με το χειρισμό να είναι θέμα δευτερολέπτων για να τον μάθετε, ενώ διαθέτει και το ανάλογο βάθος προκειμένου να μην θεωρηθεί εντελώς ρηχό. Έτσι υπάρχει ένα κουμπί για τη βασική/γρήγορη επίθεση του σπαθιού σας, ένα για heavy attack (μόνο εφόσον έχετε πάρει κάποιο βαρύ όπλο), ένα για άλμα και ένα για άμυνα, του οποίου η λειτουργία επεκτείνεται σε parry and counter αν το εκτελέσετε τη κατάλληλη στιγμή – ήτοι όταν οι εχθροί εμφανίζουν ένα θαυμαστικό πριν τη σχετική κίνησή τους. Εκτός αυτών, υπάρχει μια μπάρα Rage που γεμίζει σταδιακά με την εκτέλεση χτυπημάτων/combos, όπου όταν με το καλό φτάσει στο μέγιστο, ο ήδη θυμωμένος ήρωας μας θυμώνει λίγο παραπάνω και γίνεται άτρωτος στα χτυπήματα για λίγη ώρα, ενώ παράλληλα γεμίζει τη μπάρα υγείας του. Επίσης υπάρχει η κλασική σαρωτική επίθεση προς όλες τις κατευθύνσεις (με αντίτιμο μια μικρή ποσότητα υγείας), ενώ μόνο για μια φορά ανά πίστα, έχετε τη δυνατότητα να καλέσετε λύκους να πολεμήσουν στο πλευρό σας, οι οποίοι σκοτώνουν σχεδόν ακαριαία οτιδήποτε ζωντανό κυκλοφορεί εκείνη τη στιγμή στην οθόνη, με την εξαίρεση των bosses φυσικά.
Παρ’ όλο που το σύστημα μάχης είναι στιβαρό και δείχνει να δουλεύει πολύ καλά, ύστερα από λίγα λεπτά ενασχόλησης διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να υλοποιηθούν καλύτερα. Η κίνηση των ηρώων στο πεδίο της μάχης δεν είναι τόσο γρήγορη όσο θα περίμενε κανείς, με συνέπεια συχνά να αποτελούν εύκολους στόχους, ενώ το dashing, που υποτίθεται θα έπρεπε να είναι σωτήριο και να εκτελείται αστραπιαία, είναι ελάχιστα χρήσιμο. Παρομοίως, οι heavy attacks από τα όπλα που βρίσκετε κατά τη περιπλάνησή σας, είναι αρκετά δυσκίνητες και θεωρητικά σκοπός τους είναι να προσφέρουν περισσότερες επιλογές για combos, αλλά πρακτικά δεν θα δείτε τρομερές διαφορές από τις συμβατικές επιθέσεις. Το θετικό είναι ότι τα παραπάνω μειονεκτήματα δεν αποτελούν κάποιου είδους deal-breaker, απλώς αν είχαν προσεχθεί, θα έδιναν μερικούς «πόντους» ακόμα στο σύνολο.
Έστω και έτσι όμως, το Wulverblade είναι απολαυστικότατο στο παίξιμό του, ιδιαίτερα αν είστε λάτρης των brawlers όπως ο γράφων. Η δράση είναι καταιγιστική, με δεκάδες εχθρούς διαφορών ειδών και μεγεθών να περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους να τους σφάξετε, ενώ η έννοια «φειδωλός» είναι τελείως άγνωστη όταν έχει να κάνει με την απεικόνιση της βίας και του gore. Το αίμα ρέει άφθονο, οι ακρωτηριασμοί είναι μόνιμο φαινόμενο που λειτουργούν και ως μέρος του gameplay (π.χ. πάρτε ένα κεφάλι Ρωμαίου και πετάξτε το στους φίλους του – ναι, αυτό προκαλεί damage!), το μόνο σίγουρο είναι ότι το Wulverblade θα ικανοποιήσει πλήρως τη δίψα των πιο αιμοβόρων παικτών. Τουλάχιστον για όσο διαρκεί, καθώς το παιχνίδι αποδεικνύεται μια αρκετά σύντομη εμπειρία: τα levels που θα επισκεφθείτε είναι μόλις οκτώ και, όσο καλοσχεδιασμένα και αν είναι, περιέχοντας μάλιστα και μια χούφτα κρυφά μονοπάτια (για τους completionists), τελειώνουν μάλλον γρήγορα. Στο δικό μου playthrough έφτασα στους τίτλους τέλους σε 3,5 ώρες, τις οποίες τις περισσότερες ξόδεψα στη προσπάθεια μου να νικήσω τα bosses, που χωρίς να είναι πολύ δύσκολα, αποτελούν πραγματικά bullet-sponges ή καλύτερα sword-sponges, που απαιτούν κάμποσο κοπάνημα των κουμπιών για αρκετή ώρα. Από εκεί και πέρα, υπάρχει η δυνατότητα να ξαναπαίξετε τη campaign, έχοντας λίγο «αλλαγμένους» τους πρωταγωνιστές (no spoilers!), ενώ υπάρχει και το Arena mode, όπου ο αυτονόητος τίτλος του δε χρήζει περισσότερης ανάλυσης.
Αν θα το ξαναέπαιζα; Αν υπήρχε δυνατότητα για on-line co-op σίγουρα ναι, αλλά δυστυχώς η ομάδα της Fully Illustrated είναι πολύ μικρή ακόμα για να υλοποιήσει ένα τέτοιο πλάνο – ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται η ίδια. Συνεπώς η αντοχή του παιχνιδιού στο χρόνο αυτομάτως μειώνεται ραγδαία και θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί έναν εξαιρετικό τίτλο του Σαββατοκύριακου και των Steam Sales. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και είναι λυπηρό, γιατί και στους υπόλοιπους τομείς, το Wulverblade απλά σκίζει: τα γραφικά του είναι στυλάτα, με έντονη προσωπικότητα και με μία λέξη πανέμορφα, διαθέτοντας εξαιρετικούς χρωματισμούς και ατμοσφαιρικές φωτοσκιάσεις, ομαλότατη κίνηση (αν και όχι τόσο αληθοφανής) και εξίσου υπέροχο ηχητικό τομέα, με χαρακτηριστικό folkίζων soundtrack και συμπαθέστατες Σκωτσέζικες ομιλίες.
Παραβλέποντας όμως τα θέματα «μικρή διάρκεια» και «ανύπαρκτες on-line δυνατότητες» το Wulverblade αποτελεί έναν πανάξιο εκπρόσωπο του είδους που εγγυημένα θα σας προσφέρει μερικές ανέμελες στιγμές αγνού και ποιοτικού «ξύλου». Και στη τελική, ίσως μάθετε και κάτι…
Pros
- Στυλάτος και πολύ όμορφος τεχνικός τομέας
- Ικανοποιητικό σύστημα μάχης, στα επίπεδα που οφείλει να είναι ένα brawler αξιώσεων
- Αρκετές πληροφορίες πάνω σε Ιστορικά στοιχεία της εποχής
Cons
- Μικρή διάρκεια
- Ελλειψη on-line co-op
Πάει δαγκωτό για αγορά σε προσεχή Στημικά σέηλς, δείχνει αξιολάτρευτο!