Και μέσα σε όλα αυτά, βλέπει την ομορφιά. Και την δίνει με τον πιο τίμιο, αντρικό τρόπο που μπορείς ποτέ να φανταστείς. Ο Δάσκαλος Χάνκ είναι η πεμπτουσία του ρομαντικού, του ποιητή. Έχει πλήρη επίγνωση του κόσμου γύρω του και τον αγαπά παρά τα σημάδια, τις μαχαιριές και τις ματωμένες του άκρες. Για την ακρίβεια, τον αγαπά ακριβώς εξ'αιτίας αυτών. Επειδή είναι αληθινός. Επειδή δεν θα είναι ποτέ τέλειος. Κατά μια έννοια, ο Δάσκαλος Χάνκ είναι μεγάλος ανθρωπιστής.
Και όπως λέει και ο Αδερφός Μπρους, είναι ακριβώς εκείνη η φωνή στο σκοτάδι που σε κάνει να νιώθεις, πως όχι, δεν θα σε πλακώσουν σήμερα οι τοίχοι. Θα πάρεις *άλλη* μια κολασμένη χοντρή, θα γελάσεις με τα χάλια σου, θα σπάσεις δυο-τρια ποτήρια και ίσως γράψεις γι'αυτό. Και ίσως μια μέρα, πίσω απ' όλα τα συντρίμμια, προσεγγίσεις λίγο ακόμη, όποια, ελάχιστη αλήθεια ίσως υπάρχει εκεί έξω.
"The door closes and the last of the great whores have gone
and somehow no matter how they have
killed me, they are all great, and I smoke quietly
thinking of Mexico, the tired horses, of Havana and Spain
and Normandy, of the jabbering insane, of my dear
friends, of no more friends
ever; and the voice of my Mexican buddy saying, "you
won't die
you won't die in the war, you're too smart, you'll take care
of yourself."
I keep thinking of the bulls. the brave bulls dying every day.
the whores are gone. the bombing has stopped for a minute.
fuck everybody."