Γεροντική Ενδοσκόπηση Vol. 2 : Ποιό ήταν το πρώτο παιχνίδι που θυμάστε να σας διαμορφώνει και γιατί;

[Borracho]

Εδώ στα ΚΑΠΗ, έχουμε άφθονο χρόνο για δύο πράγματα :

Πέταγμα φελλού στο βαρέλι (ξέρω τί διάβασες αρχικά και μ'αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι,αλλά ΟΧΙ) και λυσσασμένα αυτάρεσκη ενδοσκόπηση.

Σκεφτόμουν λοιπόν πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχει στην μετέπειτα πολιτιστική μας ανάπτυξη το πρώτο παιχνίδι που μας εντυπωσιάζει, που λιώνουμε, που ανακαλύπτουμε κάθε μηχανισμό και μυστικό του λες και εξαρτάται η ζωή μας από αυτό. Σε οποιαδήποτε ηλικία κι αν συμβεί αυτό. Και για να το κάνουμε πιο ευχάριστο, δύο κανόνες : ο καθένας μπορεί να αναφέρει ένα μονάχα παιχνίδι και έχει μια-δυο παραγράφους να περιγράψει γιατί τον εντυπωσίασε και ποιά στοιχεία του έμειναν ως και τα σήμερα.

Για μένα ήταν το Defender of the Crown.



Είχε μαγευτικά γραφικά, πληθώρα επιλογών στο gameplay και μπορούσες να διαλέξεις τον χαρακτήρα και τον τρόπο παιχνιδιού σου. Ήθελες ξιφομαχίες και δράση; Είχε. Κονταρομαχίες ακριβείας; Μέσα. Turn based στρατηγική και χάρτη κατακτήσεων; Πάρε κι από αυτό. Σε έκανε να νιώσεις πως ήσουν ένας αληθινός άρχοντας το Μεσαίωνα, με όλη τη δύναμη που έλειπε από την παιδική σου πραγματικότητα.

Θεωρώ πως μου άφησε την αγάπη για την ποικιλία, το στρατηγικό βάθος και την παραμετροποιημένη εμπειρία, στην υπηρεσία μιας πάντοτε στιβαρής αφήγησης. Είχες πολύ συγκεκριμένο στόχο και εναπόκειτο σε σένα πώς θα τον πετύχαινες.

 

[mits@kos]

Όλες μου οι παιδικές φαντασιώσεις για μακρινούς κόσμους, κρυμμένους θησαυρούς, φανταστικά πλάσματα, εξερεύνηση σε κάστρα, σπηλιές, μπουντρούμια, με μαγικά σπαθιά και τόξα, βρήκαν οργιαστικό καταφύγιο στο Link's Awakening. Με επηρέασε ως άνθρωπο, δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς να το έχω βιώσει.

 

[Stamatimenos]

NeoGeo Aero Fighters 2 είναι το game που με έκανε φανατικό, πορωμένο gamer.
Πρόσβαση πανεύκολη γιατί η πίσω πόρτα του "ουφάδικου" (Κομφούζιο το έλεγαν) ήταν 20-25 μέτρα από την αυλόπορτα μας.
Γιατί αυτό? Ήταν από τα πρώτα games που ανακαλύψαμε μαζί με τον καλύτερο μου φίλο, και ήταν το μόνο που παιζόταν co-op. Παίζαμε και καμιά κοντρίτσα στο Mortal Kombat 3, αλλά γενικά μας άρεσε να συνεργαζόμαστε. Άπειρες ώρες και άπειρα κλεμμένα κατοστάρικα έφευγαν εκεί.
ΟΚ, δεν είναι το πρώτο game που έπαιξα, δεν είναι καν το καλύτερο co-op game που είχα παίξει at that point (μας άρεσε περισσότερο το House of the Dead, αλλά το "πιάνανε τα μεγάλα παιδιά") αλλά ήταν αυτό που είχαμε, ε και δε μας χάλαγε.

Πώς με επηρέασε? Είμαι ακόμα φανατικός των co-op games και όχι τόσο του pvp.

 

[lucinos]

Σε πολύ μικρή ηλικία αλλά έχει μείνει χαραγμένη η εξερεύνηση ενός κόσμου παραλήρημα ναρκωτικών που σίγουρα έπαιρνε ο δημιουργός...

 

[Χειρομαλάχτης]

"Βeast within" . _

νομιζω τα χω ξαναγραψει σε παρομοιο θρεντ η στο πισιμάστε φόρου ή εδω παλιά. ο γαμπρός μου, γυρω στο 96, ακριβως με το σκασιμο των γουιντοους, ειχε αριβαρει στο σπιτι με το πισι. κι εριχνε δολωματα για να κολλησω, γιατι εγω μεχρι τοτες περνουσα απ την στουρναρη και μουντζωνα τις βιτρινες (μιλαμε για απεχθεια στα κομπιουτερς). ειχε βαλει λοιπον κι επαιζε heroes of might and magic 2. τιποτα εγω. γελουσα με τα γραφικα των στρατιωτων, τους φοινικες που πετουσαν ατσαλα και την τερντ μπειζντ μαχη, @Admiral . εβαζε να παιξει τσαμπιονσιπ μανατζερ, γελουσα παλι. "ρε μαλακα του ελεγα, που ειναι το ματς? τοση προετοιμασια εκανες με μεταγραφες, με τακτικες και τωρα διαβαζεις την κορδελα που περναει??". άλλο που μετα κολλησα και ειμαι φορεβερ αφοσιωμενος στο φουμου.

βαζει λοιπον και το μπηστ γουιδιν. εμεινα αλαλοθ (τελικα, πότε θα κυκλοφορησει αυτο? μαλλον ποτές). η εννοια και η δομη του γριφου, οι μηχανισμοι και η λυση του με μαγεψαν. μαλιστα το πρωτο βραδυ που καθησα και τον κοιταζα, του ελυσα κι ενα γριφο εκει στην αρχη σ ενα ξενοδοχειο νομιζω, μ ενα παραθυρο που πηγαινες σε διπλανο δωματιο, κατι τετοιο. η διαδικασια του να μαντεψεις τι σκεφτηκε ο δημιουργος και να λυσεις το προβλημα, με εξιταριζε. αρωστησα. δεν ηξερα ΤΙΠΟΤΑ για υπολογιστες, τον εβαλα και μου γραψε σ ενα χαρτακι τι ακριβως πρεπει να πατησω για να μπω στο παιχνιδι κι επαιζα καθε μερα, οσο μπορουσα. βεβαια δεν μιλαμε για τυχαιο παιχνιδι. μαζι με κιλινγκ μουν και παντορα νταιρεκτιβ, ισως ηταν τα καλυτερα fmv που ειχαν φτιαχτεί. φοβεροι γριφοι, καταπληκτικη ιστορια, τραβηχτικοι πρωταγωνιστες.. για την μουσικη τι να πω? κορυφαια. ολοκληρη μινι οπερα γραφτηκε για την σκηνη της αποκαλυψης του βον ταδε, πως ελεγαν τον κακο (σιγα μην γκουγκλαρω κιολας, δεν μπορω, ειμαι σε συγγραφικο οιστρο τωρα..). μαγικο παιχνιδι. μου γεννησε τεραστια αγαπη για τα αντβεντσουρς, ηταν αποφασιστικος λογος για να παρω δικο μου πισι και εξαιτιας του για χρονια επαιζα μονο adventures.

oπότε ναι, μπορω να πω οτι με σημαδεψε ως πισι γκέιμερ. και θεωρω αδιανοητο να μην αρεσει σε καποιον που θα το παιξει ακομα και σημερα.

 

[Savatar]

Την gaming ζωή μου θα την χώριζα σε 3 περιόδους, οι οποίες όλες διαμόρφωσαν εκτιμώ τα τελικά gaming γούστα μου.

1η περίοδος : παιδική, εναλλακτικός τίτλος "Αγκαλιά με έναν C4"

Παιχνίδι που δεν θα ξεχάσω ακόμα και πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια (ω σατανά!) :



Σαδιστικό arcade , αγχωτική μουσική που ακόμα και σήμερα την ακούω και με ποιάνει κρύος ιδρώτας.

2η Περίοδος : ακόμα παιδική, αλλά αρχίζει και σοβαρεύει το gaming. Και ο λόγος είναι ένας : Amiga 500.

Πολλά παιχνίδια θα μείνουν χαραγμένα στην μνήμη μου στην Μεγάλη Κυρία των home computers. Αν έπρεπε να επιλέξω ένα αυτό θα ήταν...



Μάθαμε αγγλικά χάρη σε αυτό το παιχνίδι. Και μάθαμε να μην τα παρατάμε ποτέ. Το πρώτο ουσιαστικά Quest for Glory, υπέροχο υβρίδιο adventure/rpg, παραμυθένια ατμόσφαιρα που σπάνια συναντάς. Είχε γράψει late to the party αρθάρκι ο Χέλιος και γενικό αφιέρωμα για τα Quest for Glory ο Μποράτσος.

3η περίοδος : η ενηλικίωση ενός gamer, aka "Το PC καθιερώθηκε στην ζωή μας"

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα παιγνίδι που με διαμόρφωσε θα έκανα την καρδιά μου πέτρα αφήνοντας απ' έξω το Heroes of Might and Magic III και θα έβαζα το rpg ξαδερφάκι του....



Το αγαπημένου μου cRPG, πάντα installed στο PC , παλαιότερα το RQ είχα την τιμή να φιλοξενήσει και ένα αφιερωματάκι για αυτό.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες, το σταματάω εδώ για να μην το πλατιάσω μέχρι μεθαύριο

 

[Pain]

Δύο entries:



Παίζω as we speak σε DOSBox.

Και προφανώς το game το οποίο με έκανε τον άντρα που είμαι σήμερα (to quote Omen):




Σίγουρα υπάρχουν και πολλά ακόμα αγαπημένα (Civ III, HoMM III, Diablo2, Lineage2, TitanQuest to name a few) στα οποία αφιέρωσα άπειρες ώρες της νιότης μου, αλλά νομίζω ότι τα δύο που παρέθεσα είχαν πραγματικό impact στην ψυχοσύνθεσή μου. Τώρα που το σκέφτομαι, εξηγούνται πολλά


Γιατί:
Mordor: Με την έλλειψη γραφικών του άφηνε (και αφήνει) τόσα πολλά στη φαντασία μου. Σκοτεινοί διάδρομοι γεμάτοι εχθρικά πλάσματα, αντικείμενα of immense power, ο κίνδυνος του να ψοφολογήσεις σε κάθε βήμα, η χαρά του να φτάνεις όλο και πο κοντά στον "τελικό" (it never really ends) εχθρό με κάθε swing του όπλου σου. Επίσης (βασικότατο) η πρώτη μου επαφή με forum και online communities, στις εποχές κατά τις οποίες συνδεόμασταν με PSTN.

Οp.Flashpoint: Enemy, soldier, 100. Nough said.

Spoiler: As we speak...

 

[Borracho]

Το screenshot-αποδεικτικό στοιχείο με πέθανε. Επίσης @Savatar , το Aztec Challenge το είχε στον Amstrad ο ξαδερφός μου και τον κοίταγα σαν χάνος να παίζει τη φαντασμαγορία εκείνη. Άπειροι πόντοι για την ανάμνηση!

 

[Great0ldOne]

Το Pong.

 

[lelos kounelos]

Ο Borracho πρεπει να τα παιρνει απο καποια εταιρια ψευτο-δημοσκοπησεων/πωλησεων και μαρκετινγκ, απο αυτες που σε παιρνουν τηλεφωνο για να σε ρωτησουν εαν πλενεις τον νεροχυτη με σκετο νερο και αν οχι ποιο προιον χρησιμοποιεις. Να θυμισω οτι μολις χθες επαιξε η ειδηση για την amiga αγαπη μου.

Νομιζω οτι η ερωτηση ειναι αδικη οπως ειναι μια ερωτηση για το ποια ηταν η γκομενα που σας διαμορφωσε. Το γλυκο και ερεθιστικο χαμογελο της Ερρικας με την λαμπερη οδοντοστοιχια, μπορει να μας εμπασε στον κοσμο του ξελογιασματος αλλα η Μυρτω, που της ελειπαν τα μπροστινα δοντια, αλλαξε..... δεν συνεχιζω.

Θα δαγκωσω το δολωμα για το καλο της γνωσης.
Flashback στην Amiga. Εκανε μπανιο και χτενισε τον βαρβαρο μεσα μου. Ενας ευθραυστος χαρακτηρας με μικρο inventory. καθε βημα και παγιδα, καθε σκαρφαλωμα και χρυσο στην δεξιοτεχνια και ολα στην Γαλλικη γλωσσα. Οπως ο χαρακτηρας που υπεφερε απο αμνησια, ετσι κι εγω, δεν ηξερα που ειμαι, γιατι ειμαι εκει και που παω. Ουτε να διαβαζω δεν ηξερα. Immersion lvl maximum.
Ενα κοκτεηλ που δαμαζει αγρια ενστικτα, εισαγει τον κωδικα μπουσιντο στο κεφαλαιο ragequit. Pixel με σωστη συμπεριφορα και αποδειξη οι κινησεις του χαρακτηρα μας. Ο τροπος που εβγαζε το οπλο του και το ολο animation, ειναι κατι που ακομα το διδασκουν στα μαθηματα Gaming DYI. Ισως να επηρεασε και καποια πραγματα στον αγαπητο μας ηρωα John Wick.
Ειναι το παιχνιδι που καλλιεργησε μεσα μου την αγαπη για τα adventure. επαιζα ηδη αλλα μετα το flashback, τα ειδα με αλλο ματι.
Σταματησα να παιζω παιχνιδια με υφος, κραταω ροπαλο. Διαολε, μετα το flashback εβαλα για πολλοστη φορα την δισκετα με το sid mayer's civilization και καταλαβα αμεσως τι πρεπει να κανω. Ειχα αυτη την μαυρη οθονη και ενα χρωματιστο κουτακι στο κεντρο.
To Flashback με εκανε να μην παραταω παιχνιδια στην αρχη μεση και να παω μεχρι τελους, οπως κανω σημερα με ολα τα πραγματα.
Αν δεν κανω λαθος επαιξε και φαση κομικ για να εξηγησει την ιστορια και ναι, αφηνω το they live και total recall σαν σκορπιες πληροφοριες.
Το flashback με εκανε TRVE gamer.

 

[maximum armor]

Για παιχνίδι που να μ' επηρέασε στην προσωπική μου ζωή, θα έλεγα μόνο ο Μεγάλος Γουίτσερ (Witcher 3), που απ' τα τέλη του '19 με έκανε ένα καλό και νόμιμο παιδάκι!

 

[maladroid]

Την "καριέρα" μου την ξεκίνησα πιτσιρικάς παίζοντας Bubble Bobble στα φέρυ μποτ Καβάλας-Θάσου, κάτι Jetpac και Psssst! στον ZX Spectrum, κι αργότερα Blues Brothers, Rick Dangerous, Prince of Persia και Mortal Kombat 1 στον 386.
Ως τότε, όμως, δεν θεωρούσα τον εαυτό μου gamer. Το γούσταρα ρε παιδί μου το μπλιμπλίκι αλλά δεν με στοίχειωνε, δεν με ξενύχταγε, δεν τραβολογούσα φίλους και συγγενείς να δούνε τα όμορφα pixels που χορεύουν άγρια στην οθόνη.

Ώσπου ένας συμμαθητής, πιο ψαγμένος και μερακλής, μας κάλεσε σπίτι του και μας έδειξε το The Pandora Directive. Χάζεψα, μαγεύτηκα. Βίντεο με αληθινούς ηθοποιούς. Τρισδιάστατη περιήγηση στον κόσμο. Διάλογοι, περιγραφές. Και σα να μην έφτανε αυτό, εσύ να κάνεις τον ντετέκτιβ με μακριά καπαρντίνα και fedora, όπως στα φιλμ νουάρ που λάτρευα!
Κάνα δίμηνο έπρηζα τον πατέρα μου, κάθε μέρα και πιο κλαψιάρικα. Ώσπου Χριστούγεννα του '96, πήγαμε στο μαγαζί και πήραμε έναν Cyrix 166 (ο "γνήσιος" Pentium μας έπεφτε κομματάκι αλμυρός και ο κύριος είπε ότι τούτος είναι ίδιος μπορεί και καλύτερος). Μαζί πακέτο και το Pandora Directive, κουτάτο και βαρύ (6 CD ηταν αυτά). Όσο έπαιζα, τόσο κολλούσα. Κάτι οι μπελαλίδικοι γρίφοι, κάτι οι ξεκαρδιστικές γκάφες του απόλυτου role model Tex Murphy, κάτι οι τέρμα γραφικοί τύποι (και τα μοιραία κορίτσια) που συναντούσες, κάτι ο πανικός όταν έμπαινες στo Roswell. Ένα κοκτέιλ εκρηκτικό. Μέθυσα, αρρώστησα, μέρα-νύχτα σκεφτόμουν τους γρίφους που με ζόριζαν και τις ομορφιές που με περίμεναν όταν με το καλό θα τους έλυνα.
Έλα όμως που το επίπεδο των αγγλικών μου δεν έφτανε για να καταλαβαίνω τι γίνεται, οπότε αγγάρευα την αδερφή μου να μεταφράζει. Δράμα μεγάλο όταν έπρεπε να κόψουμε τα gaming sessions επειδή πλησίαζε ο καιρός να δώσει Πανελλήνιες. Στον πάγο το Pandora και για να παίρνω τη δόση μου από adventures, που πλέον τα είχα ερωτευτεί παράφορα, πήγα και αγόρασα το Toonstruck. Άλλη αγάπη κι εκείνη.

Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι, κάθε τόσο εμφανιζόταν κάποιο game που με ξελόγιαζε και με "ανάγκαζε" να δοκιμάσω κι άλλα genres, ώσπου έφτασα να γίνω σχεδόν παμφάγος. Αλλά σαν την καψούρα για τον Tex Murphy και τους γρίφους του, τη σαστιμάρα όταν δεν μπορούσα να κάνω ζάφτι την τρισδιάστατη κίνηση στο χώρο και τη λαχτάρα να δω το επόμενο βιντεάκι, δεν ξαναματαένιωσα.

 

[Stamatimenos]

Αν επιτρέπεται αυτό που έκανε ο Savatar, να προσθέσω ότι κάπου στα 11-12 πήρα το πρώτο μου PC, και ήθελα "ένα παιχνίδι που να προχωράς και να κάνεις save". Ως τότε η gaming εμπειρία μου ήταν από ουφάδικα μέχρι και multiplayer games σε playstation του πρώτου internet cafe, αλλά δεν είχα ξεκινήσει ποτέ μου κάτι με συνεχόμενο progress. Ακόμα και αν έπαιζα κάνα Spyro, κάνα Bug's Life, δεν έσωζα τη πρόοδο μου.
Ε και τότε μου αντιγράφει ο internet-cafe guy το Blade of Darkness.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω ένα παιχνίδι που "κάνεις save και συνεχίζεις".



Τρίτη περίοδος, ξεκινάει κάπου στα 18 μου σχεδόν όλη η παρέα WoW σε πειρατικό server. Είμαστε για πρώτη φορά στο κόσμο που αγαπήσαμε παίζοντας Warcraft 3. Ο Warrior μας ζητάει Intellect buff από τον Mage μας. Τα πάντα είναι ανοιχτά και προσφέρονται προς εξερεύνηση. Το peak της παρέας έρχεται λίγα χρόνια μετά που παίζαμε όλοι official και ήμασταν στους PCMaster Maniacs.
Αλλά ποτέ μου δεν απόλαυσα το WoW όσο τον πρώτο καιρό. Τελικά όσο πιο λίγα ξέρεις για ένα MMO τόσο πιο απολαυστικό είναι.

 

[lelos kounelos]

όλη η παρέα WoW

ανοιξες πολυ μεγαλο κεφαλαιο.

 

[Stamatimenos]

ανοιξες πολυ μεγαλο κεφαλαιο.

Πλέον έκλεισε ακόμα και για τους δύο πιο φανατικούς της παρέας
ίσως ξαναπαίξω classic (κατάφερα πέρσι και έφτασα 45), αλλά ξέρω ότι "η παρέα" δε θα ξαναπαίξει wow.

 

[Chronomancy]

ανοιξες πολυ μεγαλο πληγή.

Το διόρθωσα για να προλάβουμε τα χειρότερα όσον αφορά τις νέες γενιές

 

[nitro912gr]

Θα έλεγα ότι άργησε πολύ να μου κάνει κάποιο game τέτοιο κουκου που να με επηρεάσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Παίζω από τότε που τα ουφάδικα έπαιρναν δεκάδραχμα, αλλά η αλήθεια είναι ότι η πρώτη φορά που το έζησα και ταράχθηκε η πσυχουλαμ ήταν με το Max Payne.



Παράξενο που μόλις γιόρτασε τα 20 του, άρα εγώ το έπαιξα κάπου 17-18 ετών, αρκετά αργά στην gaming πορεία μου δηλαδή ένοιωσα κάποιο game ως κάτι παραπάνω από ένα απλό πίου πιου βρουμ βρουμ

Από τότε και μετά ακολούθησαν όλα όσα μου άφησαν κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση.

 

[Borracho]

(Προφανώς ο @lelos kounelos είχε δίκιο, κάθε πόστ σας και κάσα Πέλφε, αλλά να ξέρετε, τα διαβάζω και τα απολαμβάνω ΟΛΑ! Τώρα αν στο μπαγκράουντ ο αλγόριθμος σας κλέβει το είναι, εντάξει, μην το κάνουμε θέμα βρε.)

 

[Admiral]

Και μένα η σταδιοδρομία μου στο gaming χωρίζεται σε δύο εποχές: Προ X-Com και μετά X-Com. Μέχρι το X-Com έπαιζα κυρίως σε home computers (Amstrad), PC-XT με ολίγη από Gameboy που μου είχε φέρει ένας θείος από Γερμανία. Από τον Amstrad τα παιχνίδια που έχουν μείνει πιο καθαρά στη μνήμη μου είναι τα co-op που έπαιζα με τον αδερφό μου και ο κατάλογος της Ocean. Στην πρώτη κατηγορία βάζω το Target Renegade, το Ikari Warriors, ένα αρχαίο football manager της συμφοράς και διάφορα ποδοσφαιράκια όπως το Emlyn Hughes, Matchday και Microprose Soccer. Από την Ocean τα Robocop, Batman και Rainbow Islands.

Για το Gameboy είχα λίγα games, θυμάμαι περισσότερο το Tetris, Super Mario Land και Wario Land, Spider-man και Fortress of Fear. Σε PC-XT θυμάμαι έντονα το Shinobi, πολλά flight simulators, το θρυλικό μπασκετάκι Lakers vs Celtics που λιώσαμε με τον αδελφό μου και φυσικά όλα σχεδόν τα κλασικά adventures των Sierra και Lucasarts.

Όλα όμως άλλαξαν με το X-Com (UFO:Enemy Unknown για μας στην Ευρώπη). Αυτό που με συνεπήρε ήταν ο πλούτος στο gameplay. Τα περισσότερα strategy games είχαν είτε global strategy είτε tactical combat, το X-Com είχε και τα δύο μαζί με οικονομική διαχείριση και πλήρως destructible περιβάλλοντα. Ήταν φανταστικό να ερευνάς ένα όπλο και να το βλέπεις σε δράση από κοντά στην επόμενη αποστολή. Το X-Com διαμόρφωσε 100% το γούστο μου στα games.

 

[Sugamoto Panagia]

castlevania 2 belmond's revenge γιατι ηταν το πρωτο μου game ever στο game boy το γκρι το μεγαλο το τουβλο. δωρο του παππου και τα δυο εκει στο μακρινο 92-93. ειχα μαγευτει/ερωτευτει με το ost του. φυσικα για αυτο το παιδι 4-5 χρονων ηταν παλουκι αλλα με πολλη υπομονη το τελειωσα.







legend of zelda: ocarina of time γιατι ενιωσα οτι ημουν σε παραμυθι και με ειχε μαγεψει. δεν ξερω τι να γραψω για αυτο. παιχνιδαρα απο τις λιγες. θα αφησω μονο αυτο





fallout 1. ηταν μακρινο 2000 (η 99?). απο το πουθενα παιρνω στα χερια μου ενα pc p3 ουτε θυμαμαι τα αλλα specs (μαγεια τα αχρεωτα του στρατου πραγματικα δεν υπαρχουν). παιχνιδια δεν επαιζα ακομα εκει μιας και δεν ειχα απο καπου πηγη (ειχα βρει απο καπου ενα adventure της cryo στην κινα αλλα ασχετο). αφου περναει καιρος (2001 νομιζω φτανουμε η 2002) μια μερα το ματι μου καρφωνετε στο cgm. με ειχε τραβιξει το εξωφυλο του παιχνιδιου απο την μυτη και με τα λιγα λεφτα που ειχα για κανα φαι τα εκανα περιοδικο. καρφι σπιτι εγκατασταση και αυτο ηταν. ειχα βγαλει ολο βραδυ μπροστα στην οθονη του pc για ωρες. δεν ειχα ξαναπαιξει κατι τετοιο. με ειχε συνερπασει τοσο πολυ το setting του οι επιλογες του που με εκανε και επαιξα back2back ολη την χρυση εποχη των crpg μαζεμενη.