Παρακολουθώ τη συζήτηση εδώ και αρκετές μέρες, αλλά δεν είχα το χρόνο να γράψω δυο γραμμές. Η αλήθεια είναι ότι έχω συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα των πολιτικών συζητήσεων εδώ και αρκετό καιρό. Αποτελούν φυσικά έναυσμα για (έστω επιδερμική) μελέτη και τροφή για σκέψη, αλλά είναι αδύνατο να πείσεις κάποιον με εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες, με τον οποίον έχεις θεμελιώδεις διαφορές αντίληψης, ότι η δική του αξιωματική θεωρία είναι λανθασμένη και η δική σου σωστή, μιας και καμία τους δεν έχει εφαρμοστεί (κι ούτε πρόκειται να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο) στην πράξη. Αφού λοιπόν δεν έχουμε και δε θα έχουμε εμπειρικά δεδομένα, είμαστε καταδικασμένοι να χρησιμοποιούμε τους μηχανισμούς της πίστης. Καταλήγουμε λοιπόν να έχουμε πολιτικές θεωρίες οι οποίες προσομοιάζουν σε θρησκείες (Θα είχε νόημα να βάλεις ένα Χριστιανό μοναχό να διαβάσει το Κοράνι και να περιμένεις να αλλαξοπιστήσει; ). Αποδεχόμαστε το πλαίσιό τους και προσπαθούμε με βάση αυτό να δικαιολογήσουμε τις κύριες αρχές τους.
Σε κάθε περίπτωση, χωρίς να θέλω να αντιπαρατεθώ με κανέναν, ομολογώ ότι οι απόψεις μου είναι πιο "ακραίες" από του ccwr. Για μένα, ακόμη και το κράτος-νυχτοφύλακας αποτελεί παραβίαση θεμελιωδών ελευθεριών. Αλλά καταλαβαίνω ότι η δικιά μου ουτοπία δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ, οπότε για μένα, που προσωπικά απεχθάνομαι τη βία και την επιβολή, υπάρχουν δύο επιλογές: ή ζεις ως μέλος μίας κοινωνίας, με τις πρακτικές της οποίας δε συμφωνείς, όσο καλύτερα μπορείς, αναγνωρίζοντας ότι έχεις μεν το δικαίωμα να παραβείς τους κανόνες της, αλλά και την υποχρέωση να δεχτείς τις συνέπειες αδιαμαρτύρητα, ή ζεις ως άλλος Γουόλντεν. Σε κάθε περίπτωση δε θα προσπαθούσα ποτέ να επιβάλλω το όραμά μου.
Δύο πράγματα μόνο θα ήθελα να σχολιάσω. Το πρώτο έχει να κάνει με αυτό που είπε ο Northlander μερικές σελίδες πριν ("ο καθένας να συμβάλλει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και να λαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του"). Προφανώς και υπάρχει πολλή θεωρία πίσω από αυτήν τη δήλωση, της οποίας ομολογώ ότι δεν είμαι βαθύς γνώστης, αλλά τι συμβαίνει στην περίπτωση που υπάρχουν άτομα που προσφέρουν 100 φανταστικές μονάδες και χρειάζονται 90 και άτομα που συμβάλλουν 20 και χρειάζονται 120 (μία μικρή παραλλαγή του utility monster); Εννοείται πως δεν περιμένω εμπεριστατωμένη απάντηση στα πλαίσια ενός φόρουμ, αλλά πάντα είχα αυτήν την απορία.
Το δεύτερο έχει να κάνει με ένα σχόλιο του Admiral περί ισότητας διαμοιρασμού του πλούτου. Απλά, ισότητα διαμοιρασμού του πλούτου δε σημαίνει απαραίτητα κι ευημερία και το αντίστροφο. Το πρώτο που πρέπει να εξασφαλιστεί είναι να μην πάμε από μία κοινωνία όπου ο πρώτος έχει 100, ο τελευταίος 10 κι οι υπόλοιποι είναι στο ενδιάμεσο, σε μια κοινωνία που θα έχουν όλοι 20 ή 30.
Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά μπακαλίστικα, απλά θέλω να καταδείξω ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή δεν μπορούν να γίνουν συζητήσεις ουσίας για τόσο σοβαρά θέματα σε τέτοιο περιβάλλον, παρά μόνο καλοπροαίρετη και εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων.