Λέλο, από περιέργεια και επειδή λογικά πήγες κάμποσες σειρές πριν από εμένα, το να βρεθείς στα ζόρια είναι κάτι που, έστω και μερικώς, επιδίωξες, ή απλά τα πάντα ήταν πιο μαύρα από ότι στις δικές μου σειρές;
Και εγώ Έβρο έκανα 8 μήνες, και ναι, όταν έφυγα από την πρώτη μονάδα, μπορούσα να τρέξω ενώ όταν πήγα με το ζόρι μπορούσα να κουνήσω το κουφάρι μου. Ήταν και καλά Τάγμα Άμεσης Επέμβασης, άμα κάναν ντου οι Τούρκοι εμείς θα πηγαίναμε πρώτοι, και κάθε μέρα ήταν όπως είναι η μέρα της επιθεώρησης στις νορμάλ μονάδες. Το ότι δεν υπήρχε η επιλογή να πεις, "όχι, δεν αντέχω άλλο" παρόλο που πραγματικά ένιωθες ότι δεν αντέχεις άλλο, έχτισε αντοχές.
Στην επόμενη μονάδα, ήμασταν δημόσιοι υπάλληλοι με χακί, και ας μπορούσα να δω το προηγούμενο Τάγμα Άμεσης Επέμβασης απέναντι με γυμνό μάτι όταν καθάριζε η ομίχλη. Πραγματικά μέρα με τη νύχτα, άλλη εμπειρία και αφού ήταν να το ζήσω, χαίρομαι που το έζησα με τη σειρά ζόρι-αραλίκι, γιατί το ανάποδο μάλλον θα με χαλούσε πολύ ψυχολογικά.
Είναι πραγματικά που θα πέσεις, και πάνω από όλα, είναι θέμα διοικητή. Λίγο πριν φύγω, το ΤΑΕ άλλαξε διοικητή. Τις δέκα μέρες που τον έζησα, αλλά και από ότι μου είπαν και οι σειρές μου που έμειναν εκεί, προσκοπική κατασκήνωση το έκανε το ΤΑΕ, άμα είχες τον φοριαμό τακτοποιημένο, μπορούσες να φιδιάζεις όλη μέρα...