tinapeis
Mind-flayer
- Joined
- Nov 29, 2015
- Messages
- 2,000
έχω τερματίσει όλα τα side-quests πέραν ενός μικρού (να μάθω να παίζω λύρα...).
By registering with us, you'll be able to discuss, share and private message with other members of our community.
SignUp Now!έχω τερματίσει όλα τα side-quests πέραν ενός μικρού (να μάθω να παίζω λύρα...).
με εξαίρεση το intro ολο το υπόλοιπο game ειναι μια απογοήτευση σκέτη.ξεκίνησα Fable 3.
δείτε το intro, πατάει το Assassin's Creed Unity στα αυτιά ΆΝΕΤΑ
Τέλος το Alpha Protocol. Θα μπορούσε να είναι παιχνίδαρος, όμως δεν είναι. Καλές ιδέες αλλά σάτρα πάτρα η υλοποίηση. Είμαι σχεδόν ευχαριστημένη από το τέλος που προέκυψε (μου διεύφυγε κάτι στο τέλος τέλος), όμως τουλάχιστον για τώρα δεν πρόκειται να το ξαναπαίξω. Μακάρι να βγει κάποια συνέχεια.
Διαμέτρου αντίθετοι είμαστε σε αυτό, προτιμώ χίλιες φορές solo και εντάξει αν υπάρχει πού-και-πού quest που απαιτεί companion τότε OK το κάνω και συνεχίζω solo. Παραδείγματα: Gothic και Οuter Worlds. Γίνομαι πιο immersed όταν μπαλάρω σόλο.Καθώς συνεχίζω το Hearts of Stone, σκεφτόμουνα λίγο τι είναι αυτό που δεν μου έκανε το τιτανομέγιστο κλικ στο witcher και σε άλλα του είδους, αλλά μου το έκανε στο Pillars που είμαι σίγουρος αρκετός κόσμος θα το έβαζε δευτεροτρίτο από το Witcher (οποιοδήποτε Witcher) ή ακόμα και στο Dragon Age Origins.
Νομίζω ότι τελικά δεν με χαλάει ο ανοιχτός κόσμος, αλλά η έλλειψη companions. Το να παίζω μόνος μου με τον Gerald και να μην με αγχώνει τίποτα, να μην με ενδιαφέρουν τα συναισθήματά του παρά μόνο όταν έρχονται σε κάποιον διάλογο, ναι νομίζω αυτό μου λείπει. Όταν τελείωνα τα άλλα παιχνίδια, μου έλλειπαν οι εικονικοί φίλοι που περάσαμε τόσα και τόσα, μου έλειψε η γκρίνια του Durand, μου έλειψε η καυστικότητα της Morrigan. Δέθηκα με αυτούς τους χαρακτήρες και τα προσωπικά τους δράματα καθώς προσπαθούσαμε να σώσουμε τον κόσμο.
Βέβαια σε τελική ανάλυση είναι και περί ορέξεως στο στυλ του κόσμου, που από ότι καταλαβαίνω τελικά δεν είναι του στυλ μου, τουλάχιστον όχι στην φάση που είμαι πλέον. Ίσως παλιότερα να με κέρδιζε ευκολότερα.
Ίσως με χαλάει και το σκηνικό μοναχικός σφαγέας που ψάχνει την θετή του κόρη, oh come on... Ναι η αποστολή της Ciri είναι σημαντικό κομμάτι του κόσμου, αλλά ο σκοπός το Gerald είναι, πως να το πω. Πολύ γήινος, πολύ απλός, είναι ένα μικρό τόσο δα (αν και σημαντικό) γρανάζι στην μεγάλη μηχανή των πραγμάτων, που είναι το epicness? Ναι, ανεβάζει και κατεβάζει βασιλιάδες, αλλά είναι τόσο στο background που περισσότερο σου βγάζει την αίσθηση ότι συμβαίνουν αυτά από το φαινόμενο της πεταλούδας, παρά γιατί το ήθελε ο Gerald.
Και κάτι μου βγάζει και με την μιζέρια του, δεν είναι ότι όλα ήταν καλά και ξαφνικά το μεγάλο κακό μας πέταξε στα τάρταρα, μου βγάζει το "ο κόσμος είναι σκατά και είμαστε ΟΚ με αυτό". Όσοι συναντάς έχουν παραδοθεί στην σκατίλα του κόσμου, δεν μας νοιάζει η πολιτική και ποιος είναι βασιλιάς/αυτοκράτορας/whatever εμείς πάλι σκατά θα τρώμε, φάση.
Και ο Gerald και όλο το παρεάκι που συναντάει, δεν φαίνεται να νοιάζεται και πολύ για αυτό, ακόμα και από πλευράς Ciri ένοιωσα την φάση "ας σταματήσουμε το μεγάλο κακό από το να καταστρέψει τον κόσμο και ας συνεχίσουμε ανέμελοι να επιπλέουμε στα σκατά", και αυτό ακριβώς φαίνεται να κάνουν με την ολοκλήρωση του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει epic grace moment, όπου ζουν αυτοί καλά και εμείς στο 2020, είναι λες και έρχονται στο απόλυτο "ε κάπως θα τα φέρουμε βόλτα", και δεν μου κάνει.
Θέλω κάτι να με βγάλει από το RL, όχι να μου το επιβεβαιώνει
καλά περί ορέξεως, απλά εγώ δεν το είχα καταλάβει τόσα χρόνια. Ίσως με επηρεάζουν και τα βιβλία που με έβαλαν στο τριπάκι του φανταζί, dragonlance που αφού είναι βασισμένα σε dnd φάση πάει πάντα με πάρτι μπροστά η φάση.Διαμέτρου αντίθετοι είμαστε σε αυτό, προτιμώ χίλιες φορές solo και εντάξει αν υπάρχει πού-και-πού quest που απαιτεί companion τότε OK το κάνω και συνεχίζω solo. Παραδείγματα: Gothic και Οuter Worlds. Γίνομαι πιο immersed όταν μπαλάρω σόλο.