REVIEWS
Trending

BEAUTIFUL DESOLATION

Μια ερημιά μαγευτική...

Οι δημιουργοί του Beautiful Desolation, The Brotherhood, μας είχαν συστηθεί με το adventure επιστημονικής φαντασίας και τρόμου Stasis πριν πέντε χρόνια. Τα δύο αδέρφια που απαρτίζουν κυρίως την εταιρία μας είχαν δείξει πως αν και δεν είχαν τεράστια βιογραφικά, είχαν την ικανότητα να στήνουν μοναδικούς κόσμους και αφηγήσεις. Και αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει περισσότερο από πότε και στο Beautiful Desolation, το τελευταίο μέσω Kickstarter πόνημα τους: μοναδικό. Υιοθετώντας ξανά την ισομετρική άποψη και παραμένοντας σε sci-fi μονοπάτια, το Beautiful Desolation προσεγγίζει τολμηρά την παραδοσιακή συνταγή των adventure παιχνιδιών. Το ερώτημα που προκύπτει είναι πόσο καλά τα καταφέρνει.

Η ιστορία ξεκινά στο Cape Town στη Νότια Αφρική (παρεμπιπτόντως, πατρίδα των δημιουργών). Βρισκόμαστε στο 1986 και στον ουρανό έχει εμφανιστεί πριν λίγα χρόνια το Penrose όπως το έχουν ονομάσει, ένας τεχνητός μονόλιθος περίεργου σχήματος και απροσδιόριστης προέλευσης. Οι επιστήμονες κατόρθωσαν με την αντίστροφη μηχανική να ξεκλειδώσουν κάποιες από τις τεχνολογίες του και έτσι μέσα σε λίγα χρόνια, διάφοροι τομείς της επιστήμης όπως η ρομποτική, η ιατρική και η πληροφορική σημείωσαν σημαντική πρόοδο. Μια νύχτα, ο πρωταγωνιστής Mark Leslie αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια του αδερφού του Don, (πρώην στρατιωτικός που τώρα μεταφέρει τουρίστες με το ελικόπτερο του γύρω από την ουρανοκατέβατη ατραξιόν) ώστε να τον πάει κρυφά πάνω στο Penrose. Ο λόγος είναι ότι υποψιάζεται πως υποκρύπτονται στοιχεία γι’ αυτό από τις αρχές. Έτσι το πλάνο μπαίνει σε εφαρμογή και το βράδυ προσγειώνονται κοντά σε ένα τερματικό στην επιφάνεια του εξωγήινου monolith. Τα πράγματα δε θα εξελιχθούν όπως τα περίμεναν και λίγο πριν συλλέξουν τα απαραίτητα στοιχεία, ένα ωστικό κύμα ενέργειας θα τους ρίξει αναίσθητους. Όταν συνέλθουν θα διαπιστώσουν ότι έχουν μεταφερθεί πολλά χρόνια μετά στο μέλλον, μαζί με την Pooch το ανδροειδές με την μορφή σκύλου που περιπολούσε την περιοχή.

Συζητώντας με τον Don το σχέδιο προσεδάφισης στο Penrose

Το σενάριο κρύβει δυνατές συγκινήσεις, μερικές δύσκολες αποφάσεις (περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω) και ανατροπές, ενώ το φινάλε είναι ένα από τα πιο δυνατά και φορτισμένα που έχω δει σε adventure εδώ και αρκετό καιρό. Σκοπός του Mark και του Don είναι πλέον να βρουν ένα τρόπο να επιστρέψουν στην εποχή τους. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας θα έρθουν σε επαφή με τεχνολογικά εξελιγμένες φυλές, τεχνητές νοημοσύνες, μηχανές που λατρεύουν θεότητες και ακολουθούν κάποιο κώδικα τιμής κ.α. Μεταξύ άλλων θα διερευνηθεί η σχέση των 2 αδερφών, και οι δυσκολίες που υπήρξαν σε αυτή, το στρατιωτικό παρελθόν του Don, ο θάνατος της γυναίκας του Mark την ημέρα εμφάνισης του Penrose και η οπτική της Pooch για τα γεγονότα, η οποία είναι ασυνήθιστη ανάμεσα στα Agnates (τα ρομπότ στον κόσμο του Beautiful Desolation).

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δηλώσω γοητευμένος με το ιδιόμορφο setting του Beautiful Desolation. Είναι απορίας άξιο πως περισσότεροι δημιουργοί δεν έχουν χρησιμοποιήσει κάτι αντίστοιχο μέχρι τώρα στα παιχνίδια τους. Το παιχνίδι αποτελεί ένα μεθυστικό χαρμάνι sci-fi, post-apocalyptic παρακμής, tribalpunk και παραδόσεων φυλών της Αφρικής. Είναι το λιγότερο εντυπωσιακό πως μετακινείται από τη μία θεματική στην άλλη, από το District 9 και το Primordia, στη ραδιενέργεια του Fallout, στην extravaganza του Mad Max κι από εκεί σε ανθρώπους με εμφυτεύματα που συνεχίζουν να ζουν καλλιεργώντας τη γη και σε συνθετικούς ιερείς που διαχειρίζονται χαμαιτυπείο. Κι όλα αυτά μέσα σε μια γλυκιά, ακανόνιστη “Tormentική” τρέλα, όχι κάποιο κακόγουστο αχταρμά. Το Beautiful Desolation αναγνωρίζει και σέβεται τις επιρροές του και τις εγχέει με πολύ εμπνευσμένο τρόπο στο χτίσιμο του κόσμου του.

Ολογράμματα, μηχανικά όντα και ντόπιοι με κρανία ζώων για προσωπίδες στην αγορά του Kettle

Σε αντίθεση με το Stasis που χρησιμοποιούσε την μηχανή Visionaire (την οποία είχαν και αρκετοί τίτλοι της Daedalic), οι δημιουργοί επέλεξαν την Unity για το Beautiful Desolation. Έχοντας μάθει αυτό αφού ολοκλήρωσα το παιχνίδι, έμεινα έκπληκτος αφού οι χρόνοι φόρτωσης από τη μία περιοχή στην άλλη είναι ελάχιστα δευτερόλεπτα και γενικά η απόδοση του τίτλου είναι απροβλημάτιστη. Εκτός από αυτό, τα περιβάλλοντα έχουν ακόμα περισσότερη λεπτομέρεια από το Stasis. Οι χαρακτήρες αναπαρίστανται με τρισδιάστατα μοντέλα και υπάρχουν normal mapping και particle systems που κάνουν τις τοποθεσίες πιο ζωντανές. Να σημειωθεί πως οι αλλαγές αυτές είχαν αρχίσει να ενσωματώνονται σταδιακά από το Cayne, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει την αλλαγή στην engine. Όπως μπορεί να φανεί από τις εικόνες, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στο εικαστικό μέρος. Όσον αφορά εμένα, εδώ τα pre-rendered περιβάλλοντα έχουν χτυπήσει νέο ταβάνι λεπτομέρειας και καλαισθησίας.

I will lay down my bones among the wrecks and roots

Στη μουσική βρίσκεται ο πολύς Mick Gordon. Έχοντας ακούσει άλλες του δουλειές στα Killer Instinct και Doom, με εξέπληξε το πόσο έχει τιθασεύσει τα ξεσπάσματα στις συνθέσεις του. Στο soundtrack του παιχνιδιού αναμειγνύονται ambient, industrial και tribal μουσικές και τα όργανα που ακούγονται συχνότερα είναι ξύλινα πνευστά, κρουστά και synthesisers. Ακόμα και στη μουσική κυριαρχεί αυτό το ανακάτεμα της παράδοσης με την τεχνολογία! Σε κάποιες περιοχές απουσιάζει η μουσική επένδυση και εκεί οι ιαχές από κάποιο χορό, οι ήχοι του πλήθους και των drones, οι βρυχηθμοί κάποιου μακρινού θηρίου κτλ. καλύπτουν όμορφα την απουσία αυτή και ενισχύουν την καταβύθιση μας στον κόσμο του παιχνιδιού. Η υψηλή ποιότητα που χαρακτηρίζει τον τίτλο συνεχίζει και στις cutscenes του παιχνιδιού, οι οποίες είναι (σωστά μαντέψατε) πανέμορφες, υψηλής ευκρίνειας και μας προετοιμάζουν για την εκάστοτε περιοχή που μπαίνουμε. Όπως είναι αναμενόμενο, οι διάλογοι είναι πλήρως ηχογραφημένοι και οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς αποδίδουν πειστικά τους ρόλους τους, χωρίς να λείπουν οι παραφωνίες. Μπορείς όμως αυτές σε μεγάλο βαθμό να τις παραβλέψεις και να χαμογελάσεις, όταν ακούς ακόμα και μια μεταλλική (κυριολεκτικά), μονότονη φωνή να μιλάει Αγγλικά με Αφρικάανς προφορά και χρήση μερικών λέξεων της γλώσσας εδώ κι εκεί!

Ας δούμε ποια είναι η κατάσταση και στο gameplay. Το Beautiful Desolation έχει διάρκεια που εύκολα φτάνει τις 14-15 ώρες. Στις πρώτες 6 περίπου το παιχνίδι αν και φαίνεται να έχει αρκετές περιοχές για εξερεύνηση είναι σχετικά γραμμικό. Από εκεί και έπειτα ανοίγει αρκετά. Το παιχνίδι είναι χωρισμένο σε ξεχωριστούς κόσμους, ο καθένας με το δικό του world map και τις δικές του περιοχές, που περισσότερο παραπέμπει σε RPG. Η πλοήγηση στον κάθε κόσμο γίνεται μέσω ενός σκάφους, ενώ το ταξίδι από τον ένα κόσμο στον άλλο μέσω πυλών που μας μεταφέρουν ακαριαία. Αξιοσημείωτο είναι πως δεν είναι πάντα όλες οι περιοχές διαθέσιμες εξαρχής στον κάθε χάρτη, υπάρχουν 2-3 που τις βρίσκουμε ταξιδεύοντας, ενώ οι περισσότερες (από εκείνες που δεν είναι αρχικά εμφανείς) καταγράφονται αφού μάθουμε για την ύπαρξη τους μέσω συζητήσεων.

Πετώντας με το Buffalo στο χάρτη του Vesta

Εδώ λοιπόν εμφανίζεται η μεγαλύτερη διαφοροποίηση του παιχνιδιού. Όλη η πρόοδος μας αποτελεί ένα μεγάλο puzzle. Δε λείπουν τα κλασσικά puzzle, το inventory, η αναζήτηση των αντικειμένων και ο συνδυασμός αυτών μεταξύ τους, αλλά πιστέψτε με, αν βρεθείτε χαμένοι θα είναι επειδή δεν έχετε κάποιο στοιχείο για το τι πρέπει να κάνετε στη συνέχεια. Πως τα βρίσκετε αυτά; Κυρίως μέσω των διαλόγων με τους χαρακτήρες που συναντάτε. Το παιχνίδι δεν έχει κάποιο journal, οπότε αν δε διαθέτετε σχετικά καλή μνήμη ή παίζετε σπασμωδικά ίσως να προβληματιστείτε για το που είδατε την τάδε συσκευή ή το δείνα χαρακτήρα με τη συγκεκριμένη ιδιότητα που μπορεί να σας βοηθήσει. Υπάρχει η δυνατότητα για εμφάνιση hints που απεικονίζονται σαν pings σε sonar όταν πλησιάζουμε με το σκάφος μια περιοχή που έχει κάποια διαθέσιμη συζήτηση.

Μέσα από τα μενού του PDA μπορείτε να ανατρέξετε σε προηγούμενες συζητήσεις. Ιδανικά θα μπορούσε να αναφέρεται και η περιοχή στην οποία βρισκόταν ο κάθε χαρακτήρας.

Όπως και να ‘χει, θα πρέπει να δίνετε μεγάλη προσοχή στις συνομιλίες. Μπορεί το παιχνίδι να ενημερώνει για την εμφάνιση μιας νέας περιοχή στο χάρτη αλλά δεν λέει ρητά την επόμενη μας ενέργεια. Δώστε βάση στα ονόματα που αναφέρονται, τις περιοχές και στους χαρακτήρες που εμπλέκονται σε κάθε quest. Αν έχετε βρεθεί σε αδιέξοδο, είναι αρκετά πιθανό να έχετε κάποια νέα πληροφορία και να μην την έχετε αξιοποιήσει, αποκαλύπτοντας τη στο κατάλληλο πρόσωπο. Αυτό φυσικά σημαίνει αρκετά ταξίδια από το ένα μέρος στο άλλο. Το θετικό είναι πως υπάρχει μια ένδειξη πάνω από το κεφάλια των χαρακτήρων όταν έχουν κάτι νέο να πουν. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τα σημεία ενδιαφέροντος που εμφανίζονται όταν πλησιάσουμε σε κάποια απόσταση από αυτά. Τα κείμενα τόσο αυτά σε περιγραφές στο περιβάλλον όσο και στους διαλόγους είναι μεστά και περιεκτικά τόσο ώστε να γεμίζουν τις αισθήσεις του παίκτη αλλά μην τον εξουθενώνουν με όγκο πληροφοριών που μακροπρόθεσμα θα κούραζε.

Με το που ξεκίνησε να μιλάει τον συμπάθησα τον τύπο!

Το Beautiful Desolation έχει και κάτι άλλο μοναδικό: σε αρκετές περιπτώσεις που πρέπει να αποκτήσουμε κάποιο σημαντικό για την πλοκή αντικείμενο, μας δίνεται επιλογή στο πως θα το πάρουμε. Για παράδειγμα το Red Mercury που απαιτείται για να ανοίξουμε την δίοδο επιστροφής μπορούμε να το πάρουμε παίζοντας στην αρένα του Bulwark απέναντι στους 5 ιερείς, σε ένα turn based tactics mini-game. Δε σας αρέσει; Κανένα πρόβλημα, μπορείτε να το προμηθευτείτε αν συμμαχήσετε με ένα οποιοδήποτε faction ενός συγκεκριμένου κόσμου. Σωστά διαβάσατε, στο παιχνίδι υπάρχουν αρκετές αντιμαχόμενες οργανώσεις στις οποίες καλείστε να πάρετε θέση. Το τι θα αποφασίσετε καθορίζει τη μοίρα των 2 πλευρών (σε μία περίπτωση και τον τρόπο που παίρνετε ένα σημαντικό αντικείμενο), αλλά από εκεί και πέρα δεν έχει περαιτέρω επίδραση στην πλοκή εκτός από το φινάλε. Η πλειοψηφία των επιλογών δεν είναι ξεκάθαρα μαύρο ή άσπρο και όπως και στο παράδειγμα που αναφέρθηκε προηγουμένως συμβάλλουν στη μη γραμμική εξέλιξη της ιστορίας. Το φινάλε επηρεάζεται και από το κάρμα του Mark, το οποίο εξαρτάται από το τρόπο που μιλάει στους διαλόγους.

Το Beautiful Desolation είναι ένα ξεχωριστό ταξίδι. Ένα ταξίδι συναισθημάτων και χρωμάτων, ένα παράθυρο σε ένα διαφορετικό κόσμο. Θα ήθελα το παιχνίδι να είχε ακόμα περισσότερα puzzles, αλλά ακόμα περισσότερο αυτό που θα ήθελα να δω είναι τις ιδέες που χρησιμοποίησε η The Brotherhood εκτενέστερα υλοποιημένες σε ένα μελλοντικό παιχνίδι (είμαι βέβαιος πως δεν είναι θέμα ταλέντου αλλά budget). Κάποιοι ίσως το ξεχάσουν ανάμεσα στις μεγαλύτερες κυκλοφορίες που έρχονται μέσα στη χρονιά. Μην κάνετε αυτό το λάθος.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 85%

85%

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα παιχνίδια του είδους. Μια Όμορφη Ερημιά τσακισμένη από τα στοιχεία της φύσης αλλά ζωντανή, καταπονημένη μα πλούσια σε παραστάσεις. Ταξιδεύεις και χάνεσαι σε αυτή.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

17 Comments

  1. Πάρα πολύ ενδιαφέρον. Λίγο το θέμα με την έλλειψη hints με προβληματίζει, καθώς υπάρχουν μέρες που δεν παίζω καθόλου, αλλά νομίζω ότι μελλοντικά θα το τιμήσω. Διατίθεται και σε αρκετά χαμηλή τιμή απ’ ότι βλέπω…

  2. Ωραιο Review μαν, επιασα τον εαυτο μου καθως το διαβαζε ξερω γω να λεω “εε αυτο το στορυ μου θυμιζει αυτη τη ταινια με τους εξωγηινους στη Ν.Αφρικη, πως τη λεγανε μωρε, αλλα μου φαινεται λιγο τσαπατσουλικο αρπακολα ενωνω οτι βρισκω” αλλα στην επομενη ακριβως παραγραφο αναφερεις τη ταινια και ταυτοχρονα καθησυχαζεις για την ομαλη ενοποιηση ολων αυτων των διαφορετικων ιδεων.

    Το μεγαλο no-no ομως για μενα ειναι η ελλειψη Journal η δυνατοτητα να γραφεις σημειωσεις ξερω γω και η φαση των hints μου φαινεται σαν ενα pat-pat στη πλατη “αντε αφου δεν νιωθεις παρε μια βοηθεια” που παντα με εκνευριζε.
    Εχω μνημη χρυσοψαρου, παιζω οποτε βρω χρονο και βαριεμαι επισης να ψαχνω μια ωρα το που ημουνα και τι ηθελα να κανω…meh ισως γερασα και γινομαι γερογκρινιαρης (το save system τουλαχιστον εχει δυνατοτητα να ονομαζεις τα saves σου; )

  3. [USER=103671]@tinapeis[/USER] ναι μπορείς να ονομάσεις τα saves. Μερικοί στα steam fora ζητάνε από τους devs να φαίνονται κάπου καθαρά τα objectives, έστω και προαιρετική επιλογή. Δε θα ήταν άσχημο κάτι τέτοιο…

    [USER=102655]@Myrmidonas[/USER] το όποιο διάβασμα είναι στους διαλόγους και μόνο, αντί για logs τώρα βρίσκεις σχετικά artworks σε κάθε περιοχή. Μινιμαλιστική προσέγγιση δηλαδή, το pda που φαίνεται στην εικόνα είναι του χαρακτήρα και σε αυτό βλέπεις και χάρτες, ειδοποιήσεις από το παιχνίδι σχετικά με κάποιο αντικείμενο που έδωσες κλπ.

  4. Βλέπω στο steam κάποιοι τους ζητάνε το επόμενο παιχνίδι να είναι rpg. Προς το παρόν απάντησαν ότι συμμετέχουν σε ένα τέτοιο (Wasteland 3). Δε διευκρίνισαν περισσότερα αλλά πιστεύω θα είχαν αναλάβει cutscenes και σχεδιασμό περιοχών, ίσως και των χαρακτήρων στα κοντινά πλάνα των διαλόγων…

    Edit

    [URL unfurl=”true”]https://www.dsogaming.com/screenshot-news/here-is-what-dead-space-could-look-like-as-an-isometric-game/[/URL]
    (… και τα Doom, Mass Effect και Zelda 😋)

  5. [QUOTE=”Adhan, post: 530694, member: 102612″]

    [URL unfurl=”true”]https://www.dsogaming.com/screenshot-news/here-is-what-dead-space-could-look-like-as-an-isometric-game/[/URL]
    (… και τα Doom, Mass Effect και Zelda 😋)

    [/QUOTE]

    Εκπληκτικό. Οι καλλιτέχνες της Brotherhood είναι φανταστικοί, πραγματικά θα ήταν υπέροχο να βλέπαμε ένα ισομετρικό spin-off σε κάποιο από αυτά τα παιχνίδια. Ή έστω ένα sequel/remake των Crusader No Remorse/No Regret (ευσεβείς πόθοι).

  6. [QUOTE=”Adhan, post: 530694, member: 102612″]
    Βλέπω στο steam κάποιοι τους ζητάνε το επόμενο παιχνίδι να είναι rpg. Προς το παρόν απάντησαν ότι συμμετέχουν σε ένα τέτοιο (Wasteland 3). Δε διευκρίνισαν περισσότερα αλλά πιστεύω θα είχαν αναλάβει cutscenes και σχεδιασμό περιοχών, ίσως και των χαρακτήρων στα κοντινά πλάνα των διαλόγων…

    Edit

    [URL unfurl=”true”]https://www.dsogaming.com/screenshot-news/here-is-what-dead-space-could-look-like-as-an-isometric-game/[/URL]
    (… και τα Doom, Mass Effect και Zelda 😋)
    [/QUOTE]

    Θυμάμαι κάπου να διάβασα ότι ανέλαβαν τον σχεδιασμό των environments στο Wasteland 3. Πάρα πολύ καλή επιλογή.

  7. Το τελείωσα. Το μεγαλύτερο προσόν του παιχνιδιού είναι το πρωτότυπο setting με μια εξαιρετική isometric παρουσίαση και πανέμορφα cinematics. Χρόνια είχα να δω τόσο καλά cinematics, ειδικά σε adventure. O χειρισμός, χωρίς να είναι δύσκολος, μπορεί να σε μπερδέψει λίγο και να χάσεις πράγματα. Μετά από καιρό κράτησα σημειώσεις σε σύγχρονο adventure γιατί έχει δεκάδες χαρακτήρες και τοποθεσίες και είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις που συνάντησες ποιον ή που ήταν η συγκεκριμένη κονσόλα. Επιπλέον είναι λίγο δύσκολο να παρακολουθήσεις και την ενδιαφέρουσα ιστορία, ειδικά αν δεν παίξεις καθημερινά το παιχνίδι μέχρι να το τελειώσεις. Ομολογώ στο τέλος δεν είμαι 100% σίγουρος τι ακριβώς έγινε. Το σημαντικό είναι ότι μου έδωσε το παιχνίδι 110% την αίσθηση της επικής περιπέτειας, όπως παιχνίδια σαν τα Longest Journey, Syberia ή Indiana Jones & Τhe Fate Of Atlantis. Εντυπωσιακό δημιούργημα όπως και να έχει, η The Brotherhood μπήκε στην λίστα των ομάδων ανάπτυξης που θέλω να δω κάθε δημιουργία τους. [B]8/10[/B]

  8. Με ιντριγκάρεις μ’αυτό που γράφεις [USER=102905]@manofsorrows[/USER] . Είχα προσπαθήσει να παίξω το Stasis της Brotherhood αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το τελειώσω. Μου θύμιζε υπερβολικά πολύ παιχνίδι φτιαγμένο το ’98. Με τα καλά και τα κακά του, αλλά τελικά η πλάστιγγα έγειρε εναντίον του λόγω της ύπαρξης υπερβολικά πολλών αναχρονιστικών στοιχείων. Το έχεις παίξει; Πού κρίνεις πως υπερέχει το BD; Γιατί αν απλά είναι ‘μεγαλύτερο και περισσότερο’ μου φαίνεται θα το προσπεράσω. Με ιντριγκάρει, αλλά όχι αρκετά ώστε να υποστώ την χρονομεταφορά.

  9. [QUOTE=”Borracho, post: 597601, member: 102590″]
    Με ιντριγκάρεις μ’αυτό που γράφεις [USER=102905]@manofsorrows[/USER] . Είχα προσπαθήσει να παίξω το Stasis της Brotherhood αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το τελειώσω. Μου θύμιζε υπερβολικά πολύ παιχνίδι φτιαγμένο το ’98. Με τα καλά και τα κακά του, αλλά τελικά η πλάστιγγα έγειρε εναντίον του λόγω της ύπαρξης υπερβολικά πολλών αναχρονιστικών στοιχείων. Το έχεις παίξει; Πού κρίνεις πως υπερέχει το BD; Γιατί αν απλά είναι ‘μεγαλύτερο και περισσότερο’ μου φαίνεται θα το προσπεράσω. Με ιντριγκάρει, αλλά όχι αρκετά ώστε να υποστώ την χρονομεταφορά.
    [/QUOTE]

    Δεν έχω παίξει ακόμα το Stasis, αλλά το έχω και θα μπει στο πρόγραμμα. Eτοιμάζεται και το δεύτερο μέρος, απ’ ότι είδα, με υπότιτλο Bone Totem. Απλά δεν θέλω να παίξω το ίδιο ακριβώς στυλ παιχνιδιού καπάκι. Είχα παίξει το Cayne που είναι δωρεάν από το ίδιο στούντιο πριν 2-3 χρόνια. Δεν θυμάμαι πολλά, εκτός ότι η ατμόσφαιρα ήταν πάλι το πολύ δυνατό σημείο κι ο χειρισμός με είχε ξενίσει.

    Για αυτό που λες για το ’98, κι εμένα μου έδωσε αυτή την εντύπωση αλλά με την καλή έννοια. Ειδικά μου έφερνε στο νου το Sanitarium. Δεν χρειάζεται να πώ κάτι άλλο 😉

  10. Είναι νομίζω και θέμα σέτινγκ. Πραγματικά, όταν είχε πρωτοβγεί το Stasis, είχε διαφημιστεί πολύ ως ‘Sanitarium στο Διάστημα’ και γι’αυτό τσίμπησα. Όσο έπαιξα όμως, το σενάριο και η φάση μου έκαναν σε διαστημικό τρόμο της σειράς, δεν με τραβούσαν να το εξερευνήσω. Αν το BD έχει πιο πειστική μυθοπλασία και κόσμο, ψήνομαι.

  11. Όπως τα έχω στο μυαλό μου, το STASIS και το CAYNE είχαν μπόλικο μεράκι αλλά και μια διάχυτη έλλειψη… έμπνευσης να το πω; Πολλά σεναριακά κλισέ και βαρετό gameplay που δεν τα άφηναν να ξεχωρίσουν, πέρα από το προσεγμένο εικαστικό. Είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους διστάζω κι εγώ να ασχοληθώ με το BD.

  12. Δεν ξέρω τι μπορώ να πω για να μην σου χαλάσω το σενάριο. Θα σου πω μόνο ότι μια ταινία που μου έφερε έντονα το παιχνίδι στο μυαλό, ως αισθητική και setting, όχι τόσο σεναριακά, είναι το Annihilation με την Πόρτμαν του Netflix. Aν το έχεις δει και σου άρεσε, πιστεύω θα σε τραβήξει κι αυτό.

    ΠΡΟΣΟΧΗ: Αν δεν θες να πελαγώσεις, οπωσδήποτε κρατάς σημειώσεις για κάθε σημείο και χαρακτήρα με interaction που θα δεις. Δεν νομίζω να υπάρχει πιo ανοιχτό adventure και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο γιατί έχει πολλά “κουκουρούκου” ονόματα. Δεν ταξιδεύεις σε Ιταλία και Γερμανία π.χ. να ξέρεις ότι εκεί θα βρεις πίτσα κι εκεί λουκάνικα. Λόγω αυτών των παραλείψεων, στο τέλος είδα κάποιες φορές walktrhough για να μην περάσω από τις 40 περιοχές και τις ψάξω σπιθαμή προς σπιθαμή για να βρω αυτό που αναζητώ κι έχω ξεχάσει που το είδα. Ναι μπορεί να γίνει πολύ κουραστικό, αλλά προσωπικά με κράτησε. Κάτι περισσότερο από 13 ώρες μου πήρε, με 3-4 ματιές σε walkthrough.

  13. [QUOTE=”Borracho, post: 597601, member: 102590″]
    Με ιντριγκάρεις μ’αυτό που γράφεις [USER=102905]@manofsorrows[/USER] . Είχα προσπαθήσει να παίξω το Stasis της Brotherhood αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το τελειώσω. Μου θύμιζε υπερβολικά πολύ παιχνίδι φτιαγμένο το ’98. Με τα καλά και τα κακά του, αλλά τελικά η πλάστιγγα έγειρε εναντίον του λόγω της ύπαρξης υπερβολικά πολλών αναχρονιστικών στοιχείων. Το έχεις παίξει; Πού κρίνεις πως υπερέχει το BD; Γιατί αν απλά είναι ‘μεγαλύτερο και περισσότερο’ μου φαίνεται θα το προσπεράσω. Με ιντριγκάρει, αλλά όχι αρκετά ώστε να υποστώ την χρονομεταφορά.
    [/QUOTE]

    [QUOTE=”maladroid, post: 597614, member: 102613″]
    Όπως τα έχω στο μυαλό μου, το STASIS και το CAYNE είχαν μπόλικο μεράκι αλλά και μια διάχυτη έλλειψη… έμπνευσης να το πω; Πολλά σεναριακά κλισέ και βαρετό gameplay που δεν τα άφηναν να ξεχωρίσουν, πέρα από το προσεγμένο εικαστικό. Είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους διστάζω κι εγώ να ασχοληθώ με το BD.
    [/QUOTE]
    Τα είχα παίξει και τα δύο Μπακ του Μπακ όταν βγήκε το beautiful desolation και αν και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες το δεύτερο ήταν σαφώς βελτιωμένο και δεν με κούρασε καθόλου ούτε το θυμάμαι ιδιαίτερα χαοτικό με τις περιοχές (βέβαια δεν ασχολουμουν με κάτι άλλο τότε και πρέπει να το τελείωσα σε μια βδομάδα). Το Στάσις και εμένα με κούρασε, και από ένα σημείο και μετά έπαιζα μόνο για να το τελειώσω βλέποντας walkthrough όπου κολλούσα. Αυτό το πρόβλημα δεν το είχα με το beautiful desolation και τότε σκεφτόμουνα τι ωραία θα ήταν να φτιαχναν ένα rpg στον κόσμο του που ήταν και πραγματικά πανέμορφος no pun intended

  14. [USER=102612]@Adhan[/USER] Πόσο εύστοχη ήταν η παρουσίασή σου! Επιτέλους αξιώθηκα να το ξεκινήσω και δηλώνω καταγοητευμένος, τόσο από τον υπέροχο και αναπάντεχο κόσμο του όσο και από το πανέμορφο εικαστικό του.

    Μοναδικό vibe, κρυφό διαμάντι.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL