REVIEWS

DRUIDSTONE: LEGENDS OF THE MENHIR FOREST

Κάτι πλανάται στο δάσος της Μενιρίας.

Είναι ορισμένα studio που όταν κυκλοφορούν κάτι γνωρίζεις ότι θα είναι ξεχωριστό. Όχι απαραίτητα στην τάξη μεγέθους της CD Project Red, αλλά μικρούς τίτλους που ξεχειλίζουν με μεράκι και αγάπη για το χόμπι, ωδές στην ιστορία των videogames. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ομάδα της Almost Human Games, η οποία το 2012 κυκλοφόρησε το Legend of Grimrock, ένας τίτλος που έμελλε να αναβιώσει το ενδιαφέρον για τα blobbers σε τέτοιο βαθμό ώστε η Ubisoft ενάμιση χρόνο αργότερα να βγάλει το Might and Magic X: Legacy, και η InXile να ανακοινώσει μερικά χρόνια αργότερα την αναβίωση του θρυλικού The Bard’s Tale. Φυσικά, η ίδια η Almost Human Games μας φίλεψε και με το δεύτερο μέρος του Legend of Grimrock όπου έδωσε μεγαλύτερη ακόμα έμφαση στα puzzles από ότι στις μάχες. Ομολογώ ότι μέχρι πρόσφατα δεν είχα ασχοληθεί με το Grimrock, παρότι διακοσμούσε το backlog. Όλα αυτά άλλαξαν όταν, έπειτα από προτροπή μέλους της κοινότητάς μας, είδα ότι δύο μέλη της Almost Human είχαν συμμετάσχει στη δημιουργία του Druidstone: Legends of the Menhir Forest ως μέλη της AltCtrlNinja Ltd., τη νεοσύστατη εταιρεία side-project τους, οπότε και θέλησα να δω τι μπορούν να κάνουν οι κύριοι.

To briefing των αποστολών. Τα γράμματα μεταφέρονται με το ιδιόμορφο (χνουδωτό), εσωτερικό δίκτυο επικοινωνίας του Menhir Forest…

Από την αρχή το Druidstone δείχνει ότι είναι εντελώς διαφορετικό από το Legend of Grimrock. Ενώ στο δεύτερο διαχειριζόμασταν μία 4μελή ομάδα σε πρώτο πρόσωπο, περπατώντας σε ένα tile dungeon, στο πρώτο παντρεύονται πολλά διαφορετικά είδη μεταξύ τους για να συνθέσουν ένα πολύχρωμο τίτλο. Αν μπορούσε κάποιος να αποδώσει τις επιρροές του Druidstone θα έλεγε ότι έχουμε να κάνουμε με γραφή και τα χρώματα του Trine, το στρατηγικό σχεδιασμό των XCOM και του πολύ πρόσφατου Into the Breach, επιρροές στη μάχη από Divinity: Original Sin 2 και πολλά easter eggs που φτάνουν ακόμη και σε ολόκληρο σχεδιασμό επιπέδων π.χ. πάνω στην τελική μάχη του Baldur’s Gate 2: Throne of Bhaal (χωρίς καμία υπερβολή). Προσθέστε και λίγο από επιτραπέζια παιχνίδια στο μείγμα και θα έχετε πέσει διάνα στο τι έχει καταφέρει να συνδυάσει το Druidstone.

Με ένα σμπάρο, τέσσερα και μισό τρυγόνια. Η σωστή τοποθέτηση των ηρώων σε συνδυασμό με το κατάλληλο skill την κατάλληλη στιγμή, επιφέρει τα μέγιστα οφέλη για την έκβαση του χάρτη.

Ξεκινώντας από τα βασικά, η ιστορία του Druidstone είναι ιδιαίτερα παιδική-παραμυθένια. Το δάσος έχει αρχίσει να κυριεύεται από μία αρρώστια με το ευφάνταστο όνομα… Cancer. Διάφορα ζουζούνια αλλά και ομάδες με ατζέντες αρχίζουν και δραστηριοποιούνται. Ένας φύλακας (Warden) του δάσους, μαζί με την κόρη του Αρχιδρυίδη σώζουν ένα μαθητευόμενο Κόκκινο Μάγο. Μαζί θα διερευνήσουν την πηγή του κακού και θα προσπαθήσουν να σώσουν το δάσος. Τόσο από πλευράς διήγησης όσο και από πλευράς ποιότητας η ιστορία φλερτάρει με ένα παιδιάστικο ύφος. Φορέας της εξέλιξης είναι οι ίδιοι η ήρωες (απουσία αφηγητή όπως και πλήρης έλλειψη voice-over) και η αλληλεπίδρασή τους. Σε γενικές γραμμές το Druidstone δεν διεκδικεί κάποιες ιδιαίτερες συγγραφικές δάφνες, αντιθέτως θα έλεγε κανείς ότι απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερα νεαρό κοινό, αν το κρίνει αποκλειστικά από την ιστορία του. Και αυτό θα ήταν εντελώς άδικο.

“Θα έλεγα πως ναι, καλή κυρία.»

Στην πραγματικότητα το παιχνίδι είναι ένα hardcore, turn-based, tactical, party-based, single-player RPGοειδές (προσπάθησα να βρω περισσότερες ταμπέλες, ειλικρινά) που ωθεί τον παίκτη να ξεφύγει από τα ανακλαστικά τύπου «καθαρίζω όλο το χάρτη, έπειτα κοιτάω το objective”. Η διαχείριση των πόρων, των skills αλλά και του ίδιου του στησίματος του χάρτη (εμπόδια, εχθροί και οι ενισχύσεις τους) είναι καθοριστικής σημασίας για την επιτυχή έκβαση της κάθε αποστολής. Κάθε αποστολή έχει συγκεκριμένους στόχους και αντίστοιχα side-objectives, η εκπλήρωση των οποίων κάνει  τη ζωή του παίκτη ευκολότερη μακροπρόθεσμα. Ορισμένες πίστες έχουν όριο γύρων στο οποίο πρέπει να «βγουν» ώστε να μην δούμε το Defeat μπροστά μας. Εν τέλει η διαχείριση των προτεραιοτήτων σε κάθε αποστολή, είναι το Α και το Ω για να βγει ο παίκτης 100% κερδισμένος.

Βαθμός πρωτυπίας για όνομα πυρομανή Red Mage = 7.5

Δεν θα πρέπει να έχετε καμία αυταπάτη γύρω από τη δυσκολία του Druidstone: πίσω από τα κορεσμένα, ζωηρά χρώματα και τους χαρωπούς διαλόγους κρύβεται ένα ιδιαίτερα δύσκολο παιχνίδι ακόμη και για το normal επίπεδο δυσκολίας. Ξεκινώντας το παιχνίδι διέπραξα ύβρι υποτιμώντας το και με τιμώρησε αναλόγως. Για τις πρώτες πίστες και μέχρι να βελτιώσουμε τους ήρωές μας (ώστε να επαναλάβουμε αν θέλουμε προηγούμενα επίπεδα) η άριστη έκβαση μίας αποστολής (βαθμολογημένη με τρία αστέρια) δεν είναι συχνό φαινόμενο. Είναι αναμενόμενο βέβαια ότι όσο ανεβαίνουμε level και ξεκλειδώνουμε ability cards και πολλαπλές χρήσεις skills, η δυσκολία μετριάζεται. Προσέξτε δεν μειώνεται, μετριάζεται. Μία από τις μικρές επιτυχίες της AltCtrlNinja είναι ότι κατάφερε να ισορροπήσει το παιχνίδι ακόμη και στις τελευταίες αποστολές. Ακόμη και με βαρβάτους level 10 ήρωες που κόβουν βούτυρο με πυρακτωμένο ατσάλι, ο σχεδιασμός των τελευταίων αποστολών είναι τέτοιος που δεν επιτρέπει μεγάλα περιθώρια λαθών. Βρήκα τη διαρκή πρόκληση ιδιαίτερα αναζωογονητική, σε σημείο που κατά τη διάρκεια των 20 ωρών (και να βρίσκομαι κυριολεκτικά στην τελευταία μάχη) ουδέποτε βαρέθηκα και είπα «άντε, μία από τα ίδια».

Ζόρικη πίστα, αλλά απολαυστική!

Σε αυτό συνεισφέρει και η μεγάλη γκάμα επιλογών που παρέχει το παιχνίδι. Έχοντας φτάσει στο τέλος και αφού θεώρησα ότι είχα επιλέξει έναν ιδεατό συνδυασμό από ικανότητες διαμοιρασμένες στο γκρουπ, είδα 2-3 βίντεο σε καθένα από τα οποία το party είχε εντελώς διαφορετική σύσταση από skills και inventory items. Κατ’ επέκταση ο τρόπος παιξίματος καταλήγει να είναι αρκετά διαφορετικός παρότι οι ήρωες παραμένουν οι ίδιοι, οδηγώντας σε διάφορους πειραματισμούς.

Από τις τελευταίες αποστολές. Έμεινα κυριολεκτικά με last woman standing, ώστε να καταφέρω να πάρω τα πολυπόθητα τρία αστεράκια, και με πλήρως αναβαθμισμένα skills και εξοπλισμό. Ένδειξη για το πόσο ισορροπημένα δύσκολο είναι το παιχνίδι.

Κλείνοντας, το μόνο που έχω να πω είναι ότι το Druidstone ξεχειλίζει από μεράκι. Κάθε πίστα είναι χάρμα οφθαλμών, με τα επίπεδα να απεικονίζονται γλαφυρά είτε είναι δασικές εκτάσεις, είτε εγκαταλελειμμένα ερείπια, είτε σκοτεινοί βάλτοι. Παρότι αρχικά ο παίκτης μπορεί να συναντήσει έναν τοίχο δυσκολίας αυτό φεύγει μετά από τις πρώτες 1-2 ώρες έπειτα από την πρώτη εξοικείωση με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού. Εάν κοιτάτε για κάτι με ανάλαφρη γραφή αλλά δίκαιη δυσκολία μέχρι να σπάσετε το «γρίφο» του, μην διστάσετε. Για τα 20€ που ζητάει (σε Steam/GOG) είναι μία τίμια πρόταση που θα σας ανταμείψει με το παραπάνω!

Δηλαδή αξίζει...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 91%

91%

Τα δέντρα είναι φίλοι μας.

Ένα παιδικό παραμύθι υψηλής δυσκολίας. Δεν θα απογοητεύσει τους φίλους του είδους!

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

One Comment

  1. Το χα στο ραντάρ λόγο Almost Human (αγαπάμε Grimrock!) και από ότι βλέπω δείχνει πολύ καλό! Θα προτιμούσα να συνέχιζαν στο είδος των blobbers (κάτι μάθαμε και σήμερα, δεν είχα ιδέα για τον συγκεκριμένο ορισμό :D) , σίγουρη παιξιά στο άμεσο μέλλον!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL