PERCEPTION
Και κάπως έτσι έρχονται οι κρυάδες ολκής, Τακτικέ Αναγνώστη. Αφηγηματικό παιχνίδι τρόμου σε πρώτο πρόσωπο, δημιουργημένο από ανθρώπους που εργάστηκαν επάνω στα Bioshock και Dead Space (προφανώς όχι τίποτε ήρωες του ντιζάιν, αλλά στάνταρ καβάτζαραν τους ταλαντούχους μηχανικούς ήχου) ακουγόταν σίγουρα λαμπρό επί χάρτου. Ο παράγοντας του Kickstarter στην χρηματοδότηση ήταν σχετικά ανησυχητικός, αλλά έχουμε πλέον δει αρκετά «άγνωστα» διαμαντάκια να μας έρχονται μέσα από την πλατφόρμα, οπότε ξεκίνησα το Perception πλήρης αγαθών προθέσεων.
Ηρωϊδα της περιπέτειας είναι η νεαρή Cassie, μια τυφλή κοπέλα, την οποία στοιχειώνουν εφιάλτες ενός ρημαγμένου αρχοντικού. Αποφασίζει λοιπόν, δίχως εξηγήσεις σε κανένα, να μεταβεί στο κακότυχο κέντρο του ονείρου, το ζοφερό μέγαρο στην άκρη του Echo Bluff, προκειμένου να εξορκίσει μια για πάντα τα φαντάσματά της. Αν ακούγεται σαν το σεναριακό υπόβαθρο κάθε άθλιου θρίλερ τέταρτης διαλογής (από εκείνα τα απάλευτα που έπαιζε η ιδιωτική τηλεόραση μετά τις τέσσερις τα χαράματα), είναι, γιατί δυστυχώς και πολύ απλά, είναι.
Είχα κάθε καλή πρόθεση να καταπιώ το αρχικό σεναριακό διακύβευμα. Έστω κοπελιά, μαζί σου. Τυφλή, ονειρευόσουν το συγκεκριμένο σπίτι, κάπως το βρήκες, μπήκες μέσα. Ακολουθείς την τραγική ιστορία κάθε φαντάσματος, αφηγούμενη διάφορα, πότε μέσα στην τρελή χαρά, πότε έντρομη. Σε σώζει κάπως που έχεις μερακλού ηθοποιό να αποδίδει την φωνή σου. Υποτίθεται πως είσαι τυφλή και με το πλήκτρο «space», χτυπάς με το μπαστούνι σου τον χώρο μπροστά σου και με την τεχνική του ηχοεντοπισμού, αποκτάμε μια στιγμιαία οπτική του περιβάλλοντος χώρου. Πρόκειται μάλιστα για το στοιχείο του παιχνιδιού που διαφημίζεται εντονότερα και εκείνο που με είχε προβληματίσει ιδιαίτερα προτού αναλάβω την παρουσίαση.
Είχα υπ’ όψιν μου την υποκατηγορία των ηχητικών θρίλερ που έχει αρχίσει να κάνει δειλά-δειλά τα βήματά της στο Steam, όπου εξοπλισμένοι με ένα καλό ζευγάρι ακουστικά, οι παίκτες καλούνται να βιώσουν μια πραγματικά διαφορετική εμπειρία στον υπολογιστή τους. Ε λοιπόν, το Perception, αποτυγχάνει πανηγυρικά στο ίδιο του το εύρημα. Η τυφλότητα που υποτίθεται πως μας περιορίζει, στην πραγματικότητα αποτελεί μια…απλή δικαιολογία για τα άθλια textures και τα μουντά γραφικά του παιχνιδιού. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να έχουμε μια πολύ φτωχή αναπαράσταση του χώρου γύρω μας. Υποτίθεται πως αν χτυπάμε συνεχώς με το ραβδί μας θα προκαλέσουμε την φρικτή Παρουσία που στοιχειώνει το σπίτι, η οποία θα μας κυνηγήσει ανελέητα. Κάτι τέτοιο επίσης δυστυχώς…δεν υφίσταται. Ακόμη και στις ελάχιστες περιπτώσεις που το παιχνίδι θα μας εξωθήσει να κρυφτούμε ως μέρος κάποιας προσκηνοθετημένης (ελληνιστί, scripted) καταδίωξης, τα πράγματα βρίσκονται σε νηπιακό επίπεδο περιπλοκότητας.
Καμία λοιπόν αίσθηση αγωνίας ή κινδύνου, φρικτά γραφικά και πραγματικά κανένα σημείο ταύτισης με την πρωταγωνίστρια. Για ένα παιχνίδι που αυτοπροσδιορίζεται ως «ρηξικέλευθη εμπειρία τρόμου» τα πράγματα δείχνουν αληθινά σκούρα, συγχωρέστε μου το φρικτό καλαμπούρι. Οι ίδιες οι ιστορίες που ανακαλύπτουμε όπως και ο ρόλος της Cassie σε αυτές, είναι μάλλον τυπικές του είδους, διαθέτουν ψήγματα ευφυίας, σε καμία περίπτωση όμως δεν επαρκούν προκειμένου να κρατήσουν το ενδιαφέρον του παίκτη. Στην ουσία περιπλανιόμαστε από το ένα άσχημο και αδιάφορο δωμάτιο στο άλλο, ακολουθώντας σεναριακά νήματα που δεν μας αφορούν διότι…είχαμε την ατυχία να αναλάβουμε την παρουσίαση του τίτλου. Αγγίζοντας κάποια αντικείμενα ανακαλύπτουμε περισσότερα στοιχεία από την ιστορία του κάθε φαντάσματος και μόλις ολοκληρώσουμε πλήρως μια αφήγηση, μεταφερόμαστε σε μια διαφορετική χρονική περίοδο του σπιτιού και μια νέα τραγωδία. Η οποία έχει περίπου όσο ακριβώς ενδιαφέρον είχε και η προηγούμενη.
Πέρασαν δυο ώρες από την αρχή του παιχνιδιού, βρισκόμουν στα μισά περίπου της δράσης και πραγματικά, όχι απλά χασμουριόμουν, δεν είχα την παραμικρή θέληση να συνεχίσω. Τρόμος ανύπαρκτος, σεναριακό ενδιαφέρον μονάχα ως ανέκδοτο και πάμπολλες ποιοτικότερες και πλέον ολοκληρωμένες προτάσεις στην αγορά. Ακόμη και όλες οι μαζεμένες παρηχήσεις του «πι» που μόλις ξέρασε το πληκτρολόγιό μου, στέκουν ως αρτιότερη εμπειρία τρόμου από το Perception. Το οποίο συμπτωματικά, επίσης ξεκινά από «Πι», χτίζοντας την λιτανεία των παρηχήσεων έτι περαιτέρω.
Προτείνεται μονάχα σε αμετανόητους φίλους του είδους, οι οποίοι επιμένουν να παίζουν κάθε τελευταία κυκλοφορία, όπως ακριβώς ο σκουπιδοφάγος έφηβος καταναλώνει φίλμ τέταρτης διαλογής με το κιλό, προκειμένου να διαμορφώσει τελικά κριτήριο. Για εμάς τους ποιοτικούς, ψευδοχαρντκόρ και σαφέστατα ημιθανείς δεινόσαυρους, μακριά και αγαπημένοι.
Αγόρασέ το τώρα στο GoG.com κάνοντας κλικ εδώ και στήριξε την αγαπημένη σου ημιθανή, ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητα!
Pros
- Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στον σχεδιασμό του ήχου και την επιλογή των ηθοποιών που ακούγονται στο παιχνίδι
Cons
- Καμία ατμόσφαιρα τρόμου ή αγωνίας δεν δημιουργείται στον παίκτη
- Ολόκληρη η δυναμική της “τυφλότητας” αυτοαναιρείται από τους ίδιους τους μηχανισμούς του παιχνιδιού
- Το σενάριο είναι υπερβολικά τετριμμένο και κοινότοπο και δεν παρέχει επαρκή ερεθίσματα στον παίκτη προκειμένου αυτός να ασχοληθεί μαζί του
- Υπερβολικά εύκολο σε κομμάτια που υποτίθεται πως απαιτούν ένα πιο λεπτό χειρισμό από μεριάς του παίκτη
Holy Cow!
νταξ με πέθανε αυτή η ατάκα. μου βγήκε ο καφές από την μύτη να ουμε.