THE EXCAVATION OF HOB’S BARROW

Όπως συμβαίνει σε κάθε είδος παιχνιδιού, υπάρχουν μέτρια και φτωχά σε ποιότητα adventures.  Επίσης, υπάρχουν εκείνα που είναι άρτια και διασκεδαστικά για όσο διαρκούν, αλλά τους λείπει αυτό το «κάτι» που θα σε έκαναν να τα θυμάσαι και την επόμενη ημέρα. Υπάρχουν όμως και adventures που μπορούν έχουν τη δυνατότητα να μείνουν χαραγμένα στο μυαλό σου για μέρες ολόκληρες, σκεπτόμενος τι είδες και τι βίωσες.

Μία τέτοια περίπτωση είναι το The Excavation of Hob’s Barrow (παλαιότερα γνωστό ως Incantamentum) της Cloak & Dagger Games, ένα παιχνίδι που με καθήλωσε σε τέτοιο βαθμό που θεωρώ ότι είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω παίξει φέτος στο είδος. Δεν τοποθετώ το Return of Monkey Island στη δήλωση αυτή, γιατί αυτό πρόκειται για μια ξεχωριστή κατηγορία όπου δε δύναμαι να είμαι αντικειμενικός για να κρίνω, αλλά με βάση τις τόσες πολλές αξιόλογες παραγωγές που έχουμε δει φέτος, η εμπειρία του Hob’s Barrow (για συντομία) ήταν ένα κλικ ανώτερη απ’ όλες.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν πρόκειται για κάποιο adventure με στρυφνούς ή απίστευτα ευρηματικούς γρίφους που να με εξέπληξαν τόσο, ώστε να με σπρώξει να το αξιολογήσω υψηλά. Οφείλεται στο γεγονός ότι η ιστορία που αφηγείται, με σύμμαχο τους εξαιρετικά καλογραμμένους χαρακτήρες που τη «ντύνουν» περίτεχνα, και την πραγματικά κορυφαία ατμόσφαιρα που το διακατέχει, συνθέτουν μια μοναδική εμπειρία που μένει αξέχαστη.

Το παιχνίδι μας μεταφέρει στην Αγγλία στα τέλη της Βικτωριανής Εποχής, όπου ελέγχουμε την Thomasina Bateman. Πρόκειται για μια γνωστή αρχαιολόγο, με αρκετές ανασκαφές στο βιογραφικό της, η οποία έχει αποφασίσει να γράψει ένα βιβλίο σχετικά με τους τύμβους (barrows) της χώρας της. Μια ομολογουμένως χρονοβόρα διαδικασία, καθώς οι τύμβοι του Νησιού είναι πραγματικά δεκάδες, ενώ δεν κατέχουν όλοι κάποιο ενδιαφέρον μυστικό. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις (η πλειοψηφία δηλαδή) όπου ο θησαυρός είναι, στην κυριολεξία, άνθρακας.

Μια μέρα λαμβάνει ένα μυστηριώδες γράμμα από κάποιον Leonard Shoulder. Ο εν λόγω κύριος ισχυρίζεται ότι στο μικρό χωριό που κατοικεί, ονόματι Bewlay, που βρίσκεται κάπου στην ύπαιθρο της Βόρειας Αγγλίας, υφίσταται ένας τύμβος που σίγουρα θα την ενδιαφέρει πολύ να συμπεριλάβει στο βιβλίο της. Η Thomasina δεν είχε ακούσει ποτέ ούτε για το Bewlay ούτε για τον αποστολέα, εντούτοις το περιεχόμενο του γράμματος την ιντρίγκαρε τόσο πολύ, που αποφασίζει να μαζέψει τα πράγματά της και να επισκεφθεί το απομακρυσμένο αυτό χωριό.

Φτάνοντας εκεί, η κατάσταση δεν έδειχνε πολλά υποσχόμενη. Αφενός η στάση του τρένου του Bewlay ήταν ερημωμένη, αφετέρου οι πρώτες συναντήσεις της Thomasina με τους ντόπιους ήταν μάλλον αποκαρδιωτικές για κάποιον επίδοξο επισκέπτη. Μια γριά που μιλούσε με… γρίφους και έδειχνε να γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ ότι έλεγε και ένας μεθύστακας που προσπάθησε να της… την πέσει. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Όταν η Thomasina έφτασε στο σημείο του ραντεβού της, το πανδοχείο “The Plough and Furrow”, ο κύριος Shoulder είναι άφαντος.

Στην εύλογη ερώτηση που έκανε η Thomasina στον πανδοχέα, αλλά και στους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού (όσοι έκαναν τον κόπο να της μιλήσουν δηλαδή), για το που βρίσκεται ο τύπος, έλαβε τελείως αντιφατικές απαντήσεις. Η κατάσταση άρχισε να γίνεται ακόμα δυσκολότερη, όταν ο βοηθός της, με τον οποίο είχε συνεννοηθεί να έρθει και αυτός με το τρένο την επόμενη μέρα, δεν εμφανίζεται καν, ενώ ο Leonard Shoulder εξακολουθεί να μη δείχνει κανένα σημείο ζωής. Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το ομιχλώδες χωριό; Γιατί οι περισσότεροι κάτοικοι προσπαθούν να μας αποτρέψουν από το να σκάψουμε στο Hob’s Barrow; Είναι όντως άνθρωποι αγράμματοι, γεμάτοι από προλήψεις και δεισιδαιμονίες ή κρύβεται κάποια αλήθεια πίσω τις λέξεις;

Κάπου εδώ σταματάμε και ελπίζουμε να σας έχουμε τραβήξει το ενδιαφέρον ως τώρα, καθώς στο Hob’s Barrow όσο λιγότερα γνωρίζετε για την υπόθεση τόσο εντονότερη θα είναι η συνολική εμπειρία που θα αποκομίσετε. Αξίζει όμως να αναφέρουμε ότι το παιχνίδι κάνει εκπληκτική δουλειά στο να μεταφέρει την σκοτεινή αύρα της εποχής, την αλλόκοτη αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε κάποιο απόμερο χωριό, κοντά στους αφιλόξενους βάλτους της Βόρειας Αγγλίας, ενώ καταφέρνει, με έναν ανεξήγητο τρόπο, να σε πείθει ότι κάτι κρύβεται στις σκιές και φοβάσαι να πλησιάσεις. Ακόμα και αν γνωρίζεις από πριν ότι παίζεις ένα adventure game και ότι δεν είναι δυνατόν να χάσεις.

Ομολογώ ότι δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, εντούτοις το Hob’s Barrow παίρνει άριστα στον τομέα της ατμόσφαιρας. Τόσο η ρετρό pixel-art προσέγγιση που του ταιριάζει σαν παστάκι που μόλις έχει βγει από τη φόρμα σιλικόνης του όσο και η ανατριχιαστική μουσική υπόκρουση με το άψογο voice-over, δημιουργούν ένα απόλυτα horror γαϊτανάκι, το οποίο δε χρειάζεται καν να απεικονίσει gore σκηνικά για να κάνει τον παίκτη να νοιώσει άβολα.

Η ευρηματικότητα του παιχνιδιού όμως επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, όπως ο τρόπος που παίζει με το μυαλό του παίκτη. Ντύνοντας έξυπνα την αφήγηση και τους διαλόγους με διαχρονικά θέματα, όπως σεξισμός (γυναίκα ανύπαντρη και με παντελόνια εκείνη την εποχή;), ξενοφοβία, θρησκεία και θρησκοληψία, αρχαίες λατρείες, αλλά και το ρόλο της επιστήμης στη ζωή του ανθρώπου, ο παίκτης δεν είναι ποτέ σίγουρος ποιον και τι ακριβώς να πιστέψει. Τους down-to-earth μονολόγους και flashbacks της Thomasina, η οποία πιστεύει ακράδαντα στη λογική και στη σύγχρονη επιστήμη; Τον παπά του χωριού; Τον μονίμως μεθυσμένο Arthur ή τον καλοντυμένο λόρδο της περιοχής, όπου όλοι έχουν ένα καλό λόγο να πουν γι’ αυτόν; Η πένα του συγγραφέα Shaun Aitcheson είναι γερή και η στιβαρότητα της δείχνει για ποιο λόγο χρειάστηκαν τρία χρόνια για τη δημιουργία του παιχνιδιού.

Όσον αφορά τους γρίφους, το έτερο μεγάλο κομμάτι ενός καλού adventure, το Hob’s Barrow δεν υπολείπεται καθόλου σε ποιότητα. Πλην δυο-τριών ζόρικων περιπτώσεων κοντά στο φινάλε του παιχνιδιού, οι γρίφοι σε γενικές γραμμές είναι βατοί, ενώ για κάποιον έμπειρο adventurer, ίσως και εύκολοι. Όμως, έχουν ενσωματωθεί εξαίσια μέσα στην πλοκή του παιχνιδιού, παρουσιάζουν λόγο ύπαρξης και δεν υφίστανται απλά για να στήσουν τεχνητά εμπόδια στον παίκτη. Αυτό είναι κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά σε adventure, ωστόσο σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, δε νοιώσαμε ότι κάναμε κάπου αγγαρεία.

Εξάλλου, παρ’ όλο που το παιχνίδι προσεγγίζει το στυλ των adventures των αρχών της δεκαετίας του ’90, με σαφώς βελτιωμένο animation και απρόσμενα «ζωντανά» backgrounds, τα quality of life χαρακτηριστικά που διαθέτει ανήκουν στη σύγχρονη εποχή. Υφίσταται hotspot indicator για την αποφυγή του pixel-hunting, με διπλό κλικ υλοποιείται γρήγορη μετάβαση από μια οθόνη σε άλλη, ενώ η ενσωματωμένη to-do-list φροντίζει να μας υπενθυμίζει ποιο είναι το επόμενό μας βήμα. Απλά controls δηλαδή, όλα βρίσκονται όπως πρέπει στη θέση τους και δε θα προβληματίσουν κανένα παίκτη.

Παρ’ όλες όμως τις προαναφερθείσες ευκολίες, ένα μέσο playthrough χρειάζεται γύρω στις 6 με 6,5 ώρες για να ολοκληρωθεί, με μερικά achievements να απαιτούν και δεύτερο για να τα αποκτήσει κανείς, εφόσον βέβαια ανήκετε στην κατηγορία των completionists. Ο λόγος είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ διαφορετικών αποκρίσεων σε κάποια ερωτήματα, οι οποίες ναι μεν δεν επηρεάζουν την κατάληξη της ιστορίας, αλλά πιθανόν να μάθουμε κάποια χρήσιμη πληροφορία δε, που υπό άλλες συνθήκες, θα χρειαζόταν να ψάξουμε μόνοι μας για να την ανακαλύψουμε.

Επί της ουσίας, τα πράγματα είναι πολύ απλά: το Excavation of Hob’s Barrow είναι ένα adventure σπάνιας «σοδειάς», που αν κυκλοφορούσε τη χρυσή εποχή των adventures, τώρα θα μνημονευόταν ως ένα κορυφαίο δείγμα του είδους. Με την έξοχα γραμμένη πλοκή του και με ένα συγκλονιστικό φινάλε, το δημιούργημα της Cloak & Dagger έχει ήδη καπαρώσει μια υψηλή θέση στα καλύτερα indie παιχνίδια της χρονιάς.