EDITORIALS

Something Ends, Something Begins : Κυνηγώντας Το Όνειρο

Disclaimer : Το κειμένο που ακολουθεί, το είχα υποσχεθεί από τον καιρό της παρουσίασης του Wild Hunt. Αυτό που δεν μπορούσα να προβλέψω σε καμία περίπτωση, ήταν η ένταση των συναισθημάτων που θα γεννούσε μέσα μου αυτή η ανεπανάληπτη Οδύσσεια. Αυτό το μοναδικό επίτευγμα μεταμφιεσμένο ως παιχνίδι. Το κείμενο που ακολουθεί απευθύνεται αποκλειστικά σε όσους έχουν ολοκληρώσει το Ταξίδι και έχει χαρακτήρα καθαρά ψυχοθεραπευτικό. Πρέπει κάπου να τα πω, να μοιραστώ την έκσταση του τέλους, με τους μοναδικούς συνοδοιπόρους που μπορούν να αντιληφθούν τα αλλόκοσμα μυστήρια που φορές-φορές, όταν τα αστέρια έρχονται σωστά, συντελούνται μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή.

Νιώθω άδειος. Και ταυτόχρονα, τόσο γεμάτος από συναισθήματα που δεν ξέρω από που να αρχίσω την αφήγησή μου. Επί πέντε ώρες χθες το βράδυ, βίωνα την ανεπανάληπτη κλιμάκωση του Wild Hunt. Από τα τελικά quests στο Novigrad μέχρι τη συντριβή της μισητής στρατιάς του Eredin στις ακτές του Undvik. Η Ciri, μια ζωντανή φλόγα, να σωριάζει τα σιδηρόφρακτα ξωτικά του Άγριου Κυνηγιού στο διάβα της μέχρι να φτάσει στον Caranthir ο οποίος δεν έχει την παραμικρή ελπίδα απέναντί της. Ο Eredin να προκαλεί τον Geralt με το αίμα του Crach An Craite ακόμη φρέσκο στην προσωπίδα του. Να μου ζητάει να του δείξω τις “αστείες πιρουέτες μου” και το ποντίκι στο χέρι μου να έχει μεταμορφωθεί σε ασημένιο ξίφος ενώ μουρμουρίζω “Για το Vesemir, σίχαμα.” H αγωνιώδης άνοδος μέχρι τον Tor Zirael, με την ψυχή στο στόμα για την μοίρα της Ciri. Δεν ξέρω αν τα έζησα, αν τα ονειρευόμουν χθες βράδυ ή μια ολόκληρη ζωή ολ’ αυτά.

TW31Από το πανέμορφο, γλυκόπικρο φινάλε της περιπέτειας. Η ελευθερία είναι πραγματικά αδύνατη.

Όσο για το παρατεταμένο, γλυκόπικρο φινάλε, όπου η συμμορία μας ξεχειμωνιάζει στην White Orchard και η Ciri απλά δεν βρίσκει τα λόγια για να πει “Αντίο”, ενώ ο Geralt προσποιείται πως θα κυνηγάνε ανέμελα μαζί για πάντα στ’ αγριοτόπια του κόσμου, ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Η CD Projekt Red δεν ξεπέρασε μονάχα τον εαυτό της σε επίπεδο αφήγησης (πόσο μαεστρικά ενσωματώνεται το A Faithful Friend στην ροή του φινάλε; Ποιά άλλη εταιρεία έχει υλοποιήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο;) αλλά ανέβασε ουσιαστικά τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη αναφορικά με την ποιότητα του γραψίματος και του σεναρίου σε οποιοδήποτε video game.

Ακούγεται γραφικό και ίσως υπερβολικό σε κάποιον ο οποίος δεν έχει ακολουθήσει τις περιπέτειες του Λεκυού Λύκου από την αρχή, μα η ολοκλήρωση της τριλογίας με αυτό τον υποδειγματικό, πανέμορφο, αχανή και υπερ-επικό τίτλο, πραγματικά αποτελεί το νέο ζύγι βάσει του οποίου θα μετρούνται και θα κρίνονται λειψοί όλοι οι μελλοντικοί τίτλοι, ανεξαρτήτως κατηγορίας. Αισθάνομαι άδειος, γιατί αφού έπεσαν και οι τελευταίοι τίτλοι τέλους, ο Geralt μου επέστρεψε σε ένα έρημο Kaer Morhen, με τους απόηχους των χαμένων φίλων του παντού τριγύρω. Η ανοιξιάτικη λιακάδα και τα ανέμελα κελαηδίσματα των πουλιών σχεδόν με έκαναν να ξεχάσω πως εδώ, ανάμεσα στα αρχαία αυτά χαλάσματα, ο Vesemir ξεψύχησε αγέρωχος στα χέρια του Imlerith. Τον θανάσιμo σπαραγμό της Ciri και την άτακτη υποχώρηση του Wild Hunt. Την κατάνυξη στην κηδεία του μεγάλου αυτού πολεμιστή και τα τελευταία αντίο στους συντρόφους που στάθηκαν πλαϊ μου κατά την διάρκεια της πολιορκίας του Kaer Morhen, της επικότερης σεκάνς υπεράσπισης οχυρού που έχει γραφτεί ποτέ για video-game.

TW33Οι τελευταίες στιγμές του μπάσταρδου Imlerith. Ακόμη νομίζει πως θα βγει από πάνω.

Οι αποχαιρετισμοί το επόμενο πρωϊ ενώ ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Η γνώση πως το Kaer Morhen έχει τελειώσει, πως οι Witchers έχουν τελειώσει, πως είναι το τέλος ενός ολόκληρου κόσμου και όμως θα συνεχίσεις να βαδίζεις, φορτωμένος αναμνήσεις και φυλαχτά. Ένας ζωντανός θρύλος που δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος πια στην ύπαρξή του. Κάθε σου βήμα, στοιχειωμένο από στιγμές. Τότε που πέρασες την πόρτα ενός μικρού καλυβιού γεμάτου νάνους στην Νήσο των Ομιχλών και νόμισες την Ciri νεκρή. Οι Φρικτές Γραίες του Στραβοράχη Βάλτου και το αίμα στα χείλη τους ενώ σε προσκαλούσαν να έρθεις λίγο πιο κοντά. Το απίστευτο μαφιοζοκούβαρο που άφησε πίσω του ο αδιόρθωτος Dandelion στο Νόβιγκραντ. Ιππικοί αγώνες και κουτσομπολιά…επιπέδου στην Οικεία Βέγκελμπουντ. Η Triss στην αγκαλιά σου ενώ ο ουρανός ανατινάζεται σε όλα τα χρώματα του καλοκαιριού. Τα χείλη της Yennefer ζεστά επάνω στα δικά σου, στην πλώρη ενός παγωμένου πλοίου στην άκρη της Γης. Τριάντα ποτά περισσότερα από όσα αντέχεις με τους Lambert και Eskel, στη Μεγάλη Σάλα του Kaer Morhen, μια ανάσα πριν το τέλος. Η ανατολή από την κορυφή του Undvik. Τα χιλιόμετρα, οι θησαυροί, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά.

TW32Wish Granted

Το Άγριο Κυνήγι είναι η επιτομή μια γεμάτης, πανέμορφης ζωής στο δρόμο. Θα μου πάρει καιρό μέχρι να μπορέσω να ασχοληθώ με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι σοβαρά. Και μου αρέσει. Είναι σωστό.

Φαντάζομαι τα δυο expansions του παιχνιδιού θα τοποθετούνται χρονικά πριν το φινάλε του. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να αφηγούνταν τις ενδιάμεσες περιπέτειες, μόνο και μόνο για να έχω μια ευκαιρία να συνεχίσω, να μην πω “αντίο”. Να έχω ακόμη λίγες μέρες πλαϊ στους συντρόφους, τις ερωμένες, τους ορκισμένους εχθρούς μου. Να ζήσω ξανά στην καρδιά του ομορφότερου ονείρου που είχα την χαρά να με συνεπάρει όλα αυτά τα χρόνια παιχνιδιού.

Είχαμε θυμάμαι μια συζήτηση στα σχόλια της παρουσίασης του παιχνιδιού, όπου κάποιοι αναγνώστες στηλίτευσαν την παραδοχή μου πως έγραψα το κείμενο έχοντας παίξει τις 20 από τις συνολικά 103.5 ώρες που χρειάστηκα για να ολοκληρώσω πλήρως το παιχνίδι (αγνοώντας μονάχα κάποια Points of Interest και ολοκληρώνοντας ο,τιδήποτε άλλο είχα διαθέσιμο). Είχα υποστηρίξει τότε (και προφανώς εξακολουθώ να υποστηρίζω) πως η ποιότητα του τίτλου ήταν τέτοια που οποιοσδήποτε άνθρωπος είχε μια στοιχειώδη έστω επαφή με τα videogames στην ζωή του, μπορούσε να αντιληφθεί ταχύτατα πως επρόκειτο για ένα ασύγκριτο αριστούργημα του χώρου. Αυτό που δεν γνώριζα τότε, ήταν πως η ποιότητα της γραφής του παιχνιδιού θα ανερχόταν σε τέτοια στρατοσφαιρικά ύψη αρτιότητας, που το 102% με το οποίο το βαθμολόγησα τότε, θα φάνταζε ελάχιστο και μόνο επιφανειακά ενδεικτικό της τελικής ποιότητάς του. Επιφυλάσσομαι για πλήρη αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην παρουσίαση του Hearts of Stone που μας έρχεται τον Οκτώβριο.

TW34“Κοιτάξτε, εγώ είπα στον Borracho να μην ενθουσιάζεται, δεν με άκουγε όμως!”

Μέχρι τότε; Ίσως βρω λίγο χρόνο για ένα διασκεδαστικό παιχνιδάκι που έχω αφήσει στην άκρη εδώ και μήνες. Κάτι με κλεψιές αυτοκινήτων και μια φανταστική εκδοχή του Λος Άντζελες νομίζω έχει να κάνει. Ξέρετε, από αυτά τα ελάφρα “σφηνάκια”, μέχρι να ξαναφορέσω την Mastercrafted Ursine Armor και να οδηγήσω τον Roach σε ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

15 Comments

  1. 103.5 ώρες που χρειάστηκα για να ολοκληρώσω πλήρως το παιχνίδι (αγνοώντας μονάχα κάποια Points of Interest και ολοκληρώνοντας ο,τιδήποτε άλλο είχα διαθέσιμο)

    Πώς γίνεται αυτό, ειλικρινά τώρα. Έπαιζες σε Just The Story! ή έφαγες καμιά γκλιτς που σε πήγαινε 2x ταχύτητα;
    Γενικότερα καλά τα είπες, πρωτόγνωρες ανατριχίλες και ζεστά δάκρυα σε πολλές στιγμές.

  2. Όχι Just The Story, απλά το νορμάλ μόουντ δυσκολίας (δεν πέθαινα ποτέ δηλαδή όταν πρόσεχα και έκανα διαρκώς save οπότε δεν χρειάστηκε ποτέ να επαναλάβω σημεία της ιστορίας) και για να είμαστε σωστοί, μου λείπουν ακόμη κάρτες Gwent. Τα υπόλοιπα όμως, Level 35, Mastercrafted Ursine, Superior όλα τα potions/bombs, ό,τι side quest υπήρχε και δεν υπήρχε, τα πάντα όλα 🙂

    Εκτενής χρήση fast travel και “τσατσιές” με glitch-σκαρφάλωμα βουνών προκειμένου να φτάνω γρήγορα σε μεριές αντί να πηγαίνω γύρω-γύρω. Ένοχος Κύριε Πρόεδρε!

    Δεν ξέρω αν σε δυο-τρια σέσιονς με “έκλεψε” το GoG Galaxy και δεν κατέγραψε κάτι 5ωρα-6ωρα, αλλά άντε, βαριά να είναι 110 ώρες πχ. Σε νορμάλ δυσκολία, βγαίνει.

  3. Όχι, μη! :p
    Ωραία, ας προσπαθήσω να εξηγηθώ. Το πρώτο ήταν ένα RPG με τα όλα του. Σενάριο με αρχή και τέλος, αρκετά μεγάλη ελευθερία κινήσεων, ένας εξαιρετικός χαρακτήρας, αποστολές, υποαποστολές κι άλλες υποαποστολές. Το απόλαυσα. Είχε κάποια θεματάκια (δε θυμάμαι ποια :p), αλλά σιγά.

    Το δεύτερο είχε βελτιωμένα γραφικά (κάτι που δε με απασχολεί καθόλου) καιαιαι… αυτά. Τα boss fights ήταν γενικά για καρπαζιές, οι χαρακτήρες μου φάνηκαν σε μεγάλο βαθμό ρηχοί, το σενάριο είχε τόσες τρύπες και ερωτηματικά που από ένα σημείο και μετά σταματούσες να πολυνοιάζεσαι και η διάρκεια ήταν μικρή (για RPG αξιώσεων). Τελειωσα το παιχνίδι και μου φαινόταν ότι για κάποιο λόγο είχα παίξει το μισό (διάρκεια, σενάριο). Και δεν παρατώ υποαποστολές. Ποτέ.

    Δε λέω ότι ήταν τραγικό παιχνίδι, λέω ότι ήταν κακό γι αυτά που περίμενα και είχα ακούσει (και σίγουρα πολύ χειρότερο του πρώτου). Πολύ μικρότερης αξίας εμπειρία.

  4. Αχά. Αφορισμός και ο Μπάθορι φέρνει τα δικράνια. Όπως το κόβω, έχεις περίπου τέσσερα λεπτά για άτακτη υποχώρηση 🙂

    Πέρα από την πλάκα όμως, καταλαβαίνω γιατί μπορεί να το αντιλήφθηκες έτσι. Το γεγονός ότι έγραψαν δυο διαφορετικά Act II για το παιχνίδι (ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά όμως) μοιραία του στέρησε το βάθος που αναζητούσες. Προσωπικά ζουρλάθηκα, το αμόκ έπιασε κορυφή και θεωρώ την Ιερή Τριλογία ως ό,τι σπουδαιότερο έχουμε δει στο χώρο. Δεν τα ξεχωρίζω καν μεταξύ τους, όπως δεν μπορείς να ξεδιαλέξεις ένα φιλμ από την τριλογία του Νονού και να πεις “αυτό ήταν καλύτερο”. Είναι μια ιστορία και είναι η σπουδαιότερη όλων 🙂

  5. ursine και συ ε? Ομορφιά. Θέλεις να βάλεις τα κλάματα κακά τα ψέμματα. Εγώ μόλις ξανάρχισα την περιπέτεια. Όντως , αυτό το αίσθημα του άδειου και κενού μετά το τέλος της ιστορίας δεν περιγράφεται, κόμπος, θλίψη. Ούτε ένα φίλο δε βρήκα όσο και αν έψαξα σε ολη την επικράτεια,δεν υπάρχει κανείς πουθενά! Μου φαίνεται περίεργο που γράφω έτσι για ένα παιχνίδι 40 χρονώ άνθρωπος αλλά…μήπως δεν είναι απλά παιχνίδι?

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL