ASSASSIN’S CREED: ROGUE
Με τη Ubisoft να προσφέρει πλέον τα Assassin’s Creed με ρυθμούς πολυβόλου, ήρθε η (αναπόφευκτη) στιγμή να εμφανιστεί στις οθόνες μας το τελευταίο “last-gen” επεισόδιο της σειράς, μερικούς μήνες μετά το ανεπανάληπτο ημιτελές κάζο του βαρυσήμαντου AC: Unity. Γεγονός είναι ότι το Assassin’s Creed: Rogue αποτελεί το “αποπαίδι” της σειράς, καθώς η Ubisoft περιόρισε σημαντικά το budget της προώθησης του, για χάρη του Unity, κάτι που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ως μια λανθασμένη κίνηση. Ο λόγος είναι ότι το AC: Rogue, που βαδίζει επικίνδυνα στα μονοπάτια του υπέροχου Black Flag, μπορεί να μην διαθέτει καμία από τις καινοτομίες του μεγάλου και πολυδιαφημισμένου αδελφού του, αλλά αποτελεί μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια που συντηρεί το μύθο της σειράς, χωρίς να κοκκινίζει από ντροπή.
Το AC: Rogue διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Επταετή Πολέμου (1754-1763) και λίγα χρόνια πριν τα γεγονότα των Assassin’s Creed 3 και Unity, με τα οποία, ως είθισται, υπάρχει κάποιου είδους σεναριακή σύνδεση χάρη σε ορισμένους γνώριμους χαρακτήρες που κάνουν τη εμφάνισή τους. Ηρωας της περιπέτειας είναι ο Ιρλανδός Shay Patrick Cormac, ένας ικανότατος Ασσασσίνος που έχει το μυαλό μέσα στο κεφάλι του, γεγονός που του επιτρέπει να αναλογίζεται λίγο περισσότερο τις εντολές που του δίνουν οι ανώτεροί του. Η μη τυφλή υπακοή του έχει ως συνέπεια να αντιδρά συχνά στις αποφάσεις και τα κίνητρα της Αδελφότητας, με το ποτήρι να ξεχειλίζει τη στιγμή που αναλαμβάνει την αποστολή εντοπισμού ενός artifact στη Λισσαβόνα. Ο εντοπισμός έγινε επιτυχώς, όμως ένας καταστρεπτικός σεισμός σχεδόν ισοπεδώνει τη πρωτεύουσα της Πορτογαλίας με τον Shay να γλιτώνει παρά τρίχα, αλλά και με πολλά νεύρα ταυτόχρονα. Η πίστη του στην Αδελφότητα των Ασσασσίνων κλονίζεται ανεπανόρθωτα, καθώς πιστεύει ότι ο αρχηγός ήταν ενήμερος εξ’αρχής τόσο για την κατάληξη της αποστολής και όσο και για τη θυσία τόσων ψυχών, με αποτέλεσμα να αλλάξει τελικά στρατόπεδο και να ταχθεί με τους Templars.
Ω ναι, το AC: Rogue είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, ελέγχουμε έναν πλήρως αφοσιωμένο Templar. Ομολογουμένως πρόκειται για μια καλοδεχούμενη ιδέα από πλευράς Ubisoft να ανανεώσει ελαφρώς τα δεδομένα, γράφοντας μάλιστα και ένα από τα πιο μεστά σενάρια της σειράς, δυστυχώς όμως η υλοποίηση της ιδέας αυτής στη πράξη δεν είναι τόσο ανανεωτική όσο θα όφειλε. Το γεγονός ότι ελέγχουμε έναν Templar δεν έχει κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο στους κεντρικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού: ό,τι κάναμε και στα προηγούμενα Assassin’s Creed κάνουμε και εδώ, με τη διαφορά του αντί να κυνηγάμε Templars κυνηγάμε Assassins και αντί να έχουμε για συμμάχους τους Γάλλους, έχουμε τους Βρετανούς. Το όλο ζήτημα δικαιολογείται εν μέρει, καθώς πρακτικά ο Shay είναι ένας πρώην Assassin, οπότε λογικό είναι οι τακτικές του να μην διαφοροποιούνται παρ’ όλο που δεν φορά πια κουκούλα, εντούτοις είναι ηλίου φαεινότερο ότι ακολουθήθηκε η εύκολη λύση της «αλλαγής skin», ενώ η μόνη (κατά κάποιον τρόπο) αξιοσημείωτη καινοτομία είναι ότι συχνά-πυκνά στις πόλεις που διαδραματίζεται η περιπέτεια, βρίσκονται κρυμμένοι διάφοροι Assassins που θέλουν να μας σκοτώσουν. Η αποφυγή τους όμως είναι τόσο εύκολη (βλέπετε, το παιχνίδι μας προειδοποιεί για την ύπαρξή τους με ηχητικά και οπτικά ερεθίσματα) και οι επιθέσεις τους τόσο σάπιες που όλος ο μηχανισμός πάει στράφι και περισσότερο μας καθυστερεί παρά μας αγχώνει.
Από εκεί και πέρα, το AC: Rogue χαρακτηρίζεται για τις αρκετά προσεγμένες κεντρικές αποστολές του, οι οποίες παραδόξως δεν επαναλαμβάνονται τόσο πολύ που να γίνονται κουραστικές, παρ’ όλο που ως κοινό παρονομαστή έχουν κυρίως το ξεκλήρισμα όλων των πρώην «αδελφών» του Shay, ενώ διαθέτει μια αξιοθαύμαστη ποικιλία από gadgets. Τα περισσότερα βέβαια είναι ήδη γνωστά από τα παλαιότερα Assassin’s Creed (rope darts, smoke bombs, sleep/berserk και τα πρωτότυπα firecracker darts), ενώ οι εκπληκτικές, τύπου «grenade launcher», βόμβες ξεχωρίζουν για τις δραστικές λύσεις που προσφέρουν. Φυσικά τη μερίδα του λέοντος παίρνουν οι δευτερεύουσες δραστηριότητες, οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων εκκαθάριση συμμοριών, ανακάλυψη relics και παρεμπόδιση δολοφονιών (είπαμε, είμαστε Templars πια), ενώ το κυνήγι των άγριων ζώων αποτελεί ουσιαστικά το μοναδικό τρόπο αναβάθμισης του εξοπλισμού του Shay (το κόστος των δερμάτων στα καταστήματα είναι δυσβάσταχτο).
Δυστυχώς τα θέματα του ΑΙ παραμένουν σε επίπεδα προ-Unity, με τους εχθρικούς στρατιώτες να είναι σχεδόν ακίνδυνοι με την αφηρημάδα τους και τα προβλήματα ακοής, ενώ ξεπαστρεύονται πανεύκολα σε κατάσταση μάχης, χάρη στο counter button, τη νοοτροπία του «περιμένω-τη-σειρά-μου-για-να-με-σφάξουν» και το auto-healing σύστημα του Shay. Μόνο αν επιθυμείτε να πιάσετε το 100% Sync σε κάθε memory, θα αφοσιωθείτε στη πιο «σιωπηλή» εξόντωση των εχθρών.
Πάντως, για μια ακόμη φορά τη παράσταση κλέβει το απολαυστικό ναυτικό κομμάτι, το οποίο είναι παρμένο αυτούσιο από το Black Flag με ελάχιστα καινούρια χαρακτηριστικά (όπως το Ram για το σπάσιμο των πάγων και της πρύμνης των εχθρικών σκαριών), αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα σας ενοχλήσει σοβαρά η έλλειψή τους. Οι συναρπαστικές ναυμαχίες, η κατάληψη πλοίων και η συλλογή λαφύρων για την αναβάθμιση του δικού σας σκαριού (του “Μorrigan”) η εκπληκτική αίσθηση του ταξιδιού, οι γεμάτοι μυστικά χάρτες και οι αμέτρητες ώρες που απαιτούνται για να εξερευνήσετε τα πάντα στους τρεις μεγάλους χάρτες που διαθέτει (Νέα Υόρκη, River Valley και Βόρειος Ατλαντικός), αποζημιώνουν με το παραπάνω. Αξίζει όμως να αναφερθεί ότι πλέον υπάρχει περίπτωση και το πλήρωμα των εχθρικών πλοίων να κάνει έφοδο στο δικό σας, εφόσον βρίσκεστε σε δυσμενή θέση, ένα χαρακτηριστικό που περιέργως έλειπε στο Black Flag.
Γενικότερα η συνταγή και τα επιμέρους υλικά που χρησιμοποιούνται στο AC: Rogue δεν έχουν αλλάξει, γεγονός που ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται ως θετικό και αρνητικό στοιχείο. Αφενός γιατί οι φανατικοί της σειράς θα πάρουν μια ακόμη γερή δόση για να διασκεδάσουν δεκάδες ώρες μαζί του, αφετέρου κάποιος παίκτης που έχει κουραστεί ήδη με το ανελέητο ξεζούμισμα και τη στασιμότητα της σειράς, δεν θα βρει τίποτα απολύτως που να του τραβήξει το ενδιαφέρον. Τουλάχιστον, αξίζει να απονείμουμε τα εύσημα στη Ubisoft Sofia που έκανε άρτια δουλειά στον τομέα του optimization (ούτε το ACIII δεν έτρεχε τόσο καλά σε Ultra ρυθμίσεις), στα συμπαθέστατα γραφικά (μακριά πάντως από εκείνα του Unity) και στο μελωδικό συνοδευτικό soundtrack. Αν λοιπόν σας τρώει το χέρι σας για ένα Black Flag 1.5, τότε το AC: Rogue θα σας καλύψει απόλυτα. Διαφορετικά, περιμένετε στο τέλος της χρονιάς το AC: Victory, με την ελπίδα να λειτουργεί σωστά αυτή τη φορά… Land ho!
Το Assassin’s Creed: Rogue μας προσέφερε η CD Media, η οποία εισάγει το παιχνίδι στην Ελλάδα.
Pros
- Μεστό, καλοφτιαγμένο σενάριο
- Ικανοποιητικός τεχνικός τομέας που – κυρίως – λειτουργεί απροβλημάτιστα
- Οι ναυμαχίες
- Περιεχόμενο που μπορεί να σας απασχολήσει για πολλές ώρες
- Το γνωστό Assassin’s Creed gameplay…
Cons
- …με τέτοιο τρόπο όμως που θα εκτιμήσουν μόνο οι οπαδοί της σειράς
- Κακό ΑΙ… ξανά
- Πρόχειρη in-game εφαρμογή της σεναριακής ιδέας “πρώην Assassin νυν Templar”
Προφανώς θα το αδράξω και θα το λιώσω…μόλις με αφήσει από τα νύχια του το Pillars 🙂
Οπότε έχει πολύ περισσότερο ναυτικο κομματι από το Asassin’s 3. ( Αυτό παίζω τωρα. Black flag δεν έχω πιάσει ακόμα )
Εννοείται, το μισό παιχνίδι. Στο Assassin’s Creed 3 το ναυτικό κομμάτι είναι ψίχουλο.
Τέλεια!!! Με βλέπω για το rogue πριν το unity!!! Thanks!!!