To Mutant Year Zero είναι από τα παιχνίδια που ανασηκώνεις το φρύδι όταν ανακοινώνονται. Από την μια, έχεις το βαρύ όνομα της Funcom στον ρόλο του εκδότη. Από την άλλη ένα σχεδόν μη-κατηγοριοποιήσιμο παιχνίδι όπου μια…Μεταλλαγμένη Πάπια (;) παρέα με τον Κύριο Γουρούνη (;) τσαρκάρουν στην Άγονη Γη, τις παίζουν σε λογιών λογιών μεταλλαγμένα εκτρώματα με ένα σύστημα μάχης απευθείας ξεσηκωμένο από τη μυθική σειρά XCOM και σύμφωνα με το δελτίο τύπου, το παιχνίδι βασίζεται στο (ιδιαίτερα δημοφιλές στην Σουηδία) επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων, ‘Mutant’.
Ομολογώ πως δεν είχα την παραμικρή ιδέα αναφορικά με τις βάσεις και την ‘παράδοση’ του παιχνιδιού στην Σουηδική αγορά, μα η ιδιαίτερη καλλιτεχνική παρουσίαση του τίτλου, κέντρισε την περιέργειά μου από νωρίς. Οι κύριοι Πάπιος και Γουρούνης ακροβατούν μεταξύ καρικατούρας, κομμένων ‘εξτρήμ’ χαρακτήρων του Muppet Show και σκληροτράχηλων πρωταγωνιστών νεο-western. H δε δράση, στημένη γύρω από ένα απίστευτα καλοκουρδισμένο σύστημα turn-based μαχών, εγγυάται ουσιαστικά πάμπολλες ώρες απολαυστικής ενασχόλησης με τον τίτλο. Ακούγονται όλα αυτά υπερβολικά καλά για να είναι αληθινά; Ας το διαπιστώσουμε ευθύς αμέσως.
Το Mutant Year Zero τοποθετείται στην Σουηδία, στο απώτερο μέλλον. Ο πυρηνικός όλεθρος έχει αφήσει τον κόσμο που γνωρίζαμε μια Άγονη Γη, κατοικημένη μονάχα από φρικτά εκτρώματα και σαπρές μεταλλαγμένες μάζες, οι οποίες αργοσούρνονται φριχτορουφηχτά, ανάμεσα στα χαλάσματα της τεχνολογίας των Αρχαίων. Τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας (τουλάχιστον τόσο βόρεια του Γκόθενμποργκ) είναι η Κιβωτός, μια ασφαλής κοινότητα επιζώντων, φωλιασμένη σε οχυρή τοποθεσία και μέγιστο απωθημένο των παρανοϊκών Ghouls που λυμαίνονται την Άγονη Γη.
Οι ελάχιστοι εναπομείναντες άνθρωποι, ζουν στην Κιβωτό υπό την εποπτεία του Γέροντα και μια χούφτα μεταλλαγμένων όπως οι Κύριος Γουρούνης και Κύριος Πάπιας (προφανώς έχουν ονόματα, αλλά θα ήταν απίστευτα βαρετό να γράφω Bormin και Dux όλη την ώρα) έχουν την ιδιότητα των Stalkers. Τουτέστιν, είναι δική τους ευθύνη να εξορμούν στην Άγονη Γη προκειμένου να τροφοδοτούν την Κιβωτό με προμήθειες ή χαμένα κομμάτια τεχνολογίας των Αρχαίων, τα οποία εξασφαλίζουν την επιβίωσή της για μια ακόμη ημέρα. Επιστρέφοντας στην βάση μετά την τελευταία τους εξόρμηση, θα πληροφορηθούν από τον Γέροντα πως ένας από τους πλέον έμπειρους stalkers, o Hammon, εξαφανίστηκε μαζί με την ομάδα του ενώ ερευνούσε μια μυστηριώδη τεχνολογία, η οποία ήταν πεπεισμένος πως αποτελούσε απόπειρα επικοινωνίας από την μυθική Eden, μια αποικία απαλλαγμένη από τα δεινά της ραδιενέργειας και ίσως, του θανάτου.
Ο Γέροντας λοιπόν, αποφασίζει να μας στείλει βαθύτερα στην Άγονη Γη απ’ όσο είχαμε τολμήσει να προχωρήσουμε ποτέ, σε αναζήτηση του Hammon. Στις είκοσι περίπου ώρες που διαρκεί η περιπέτεια, θα εξερευνήσουμε ένα μεγάλο μέρος της Σουηδικής Ερημιάς και θα έρθουμε αντιμέτωποι με λογής λογής εκτρώματα. Τρομακτικότεροι όλων, οι αινιγματικοί μεταλλαγμένοι της αίρεσης Nova Sect, τους οποίους δείχνουν να ευλαβούνται σε υπερβολικό βαθμό τα υπόλοιπα εκτρώματα. Αν η όλη φάση ακούγεται ως ιδανική πρόσμειξη των Fallout και S.T.A.L.K.E.R. είστε ακριβώς στην καρδιά της ατμόσφαιρας του τίτλου. Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες έχουν επιλεγεί άψογα (ακούγονται όλοι παραιτημένοι, τρελοί και καιροσκόποι) και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κεντρικός πυρήνας της Κιβώτου, θα σας θυμίσει με τον καλύτερο τρόπο την Χρυσή Εποχή του PC Gaming. Αποτελεί στην ουσία την βάση μας και μπορούμε να επιστρέφουμε εκεί ανά πάσα στιγμή, ακόμη και κατά την διάρκεια κάποιας αποστολής. Στην Κιβωτό, μπορούμε να επισκεφθούμε τον Γέροντα προκειμένου να λάβουμε πολύτιμες πληροφορίες για την συνέχεια, να αγοράσουμε όπλα, τροποποιήσεις γι’αυτά και φυσικά, υπερπολύτιμες προμήθειες οι οποίες θα μας επιτρέψουν να φέρουμε σε πέρας τις δυσκολότερες αποστολές του παιχνιδιού. Ταυτόχρονα, ανακαλύπτοντας και επιστρέφοντας θησαυρούς ‘Αρχαίας Τεχνολογίας’ στον μπαρμάνο μας, ξεκλειδώνουμε κάποια πολύ βοηθητικά perks που επηρεάζουν ολόκληρη την ομάδα μας. Το όλο σύστημα είναι λιτό, μα ουσιώδες. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να πελαγώσετε σε έναν ωκεανό επιλογών. Αναλόγως προτιμήσεων του καθενός, το συγκεκριμένο ενδέχεται να λογιστεί και ως αρνητικό. Η Κιβωτός ουσιαστικά βγάζει αυτό το έξοχο αίσθημα ‘βάσης’ όπως αυτή εμφανιζόταν στα παιχνίδια της δεκαετίας του ’90. Αγοράζουμε κιτ πρώτων βοηθειών, χειροβομβίδες και ξεκλειδώνουμε ‘μαγικά’ perks που μας επιτρέπουν να φέρουμε περισσότερες χειροβομβίδες ή να έχουμε 20% έκπτωση στο οπλοπωλείο. Τίμια και ορθόδοξα πράγματα δηλαδή, χωρίς κάποιο ιδιαίτερα περίπλοκο στοιχείο διαχείρισης βάσης όπως το γνωρίσαμε στην σειρά XCOM.
Κινούμαστε στον χάρτη και ανακαλύπτουμε νέες τοποθεσίες μέσω ενός συστήματος που θυμίζει το περιβόητο Baldur’s Gate. Τουτέστιν, έχουμε πολλές μικρότερες τοποθεσίες γεμάτες εχθρούς και πολύτιμους θησαυρούς και ανάλογα από την έξοδο που θα αφήσουμε τις συγκεκριμένες οθόνες, ξεκλειδώνουμε διαφορετικά ‘σημεία ενδιαφέροντος’ στην Άγονη Γη. Προφανώς ως σοβαροί ιδεοψυχαναγκαστικοί τύποι, οφείλουμε να καθαρίσουμε κάθε γωνιά του χάρτη. Αυτό θα μας ανταμείψει πρωτίστως με scrap και weapon parts (η νομισματική μονάδα και πρώτη ύλη του παιχνιδιού αντίστοιχα) και ακόμη καλύτερα, με σπάνιους θησαυρούς των Αρχαίων. Όπλα, πανοπλίες και καπέλα για τους χαρακτήρες μας, καθώς και σπανιότατα κειμήλια του Κόσμου Που Έφυγε (φορητά ψυγεία, MP3 players και λοιπές απόκρυφες αληχμείες) περιμένουν τον σχολαστικό αζώητο αρχιψυχάκια προσκεκτικό παίκτη. Ο δε τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι ενθαρρύνει την εξερεύνηση και την εκκαθάριση κάθε τοποθεσίας (μη διστάσετε να επιστρέψετε στην Κιβωτό κατά την διάρκεια μιας αποστολής, προκειμένου να ανεφοδιαστείτε και να αναβαθμίσετε τα όπλα σας) πραγματικά χτίζει σταδιακά μια πολύ στενή σχέση με τον κόσμο του. Προσθέστε εδώ το γεγονός πως δεν υφίσταται η αμφιλεγόμενη πρακτική της επανεμφάνισης εχθρών που έχουμε ήδη σκοτώσει (στο σύγχρονο Λεξικό της Ελληνικής αναφέρεται ως respawning) με αποτέλεσμα η αίσθηση της προόδου μας να είναι ακόμη εντονότερη.
Μεγάλο μέρος της γοητείας του Mutant Year Zero έγκειται ακριβώς σε αυτήν την ‘old skool’ ευαισθησία που διέπει σχεδόν κάθε πτυχή του σχεδιασμού του. Επιδιώκει ουσιαστικά να μας φορέσει τα ταλαιπωρημένα άρβυλα των πρωταγωνιστών του και να μας φέρει συνοδοιπόρους στον μακρύ και επικίνδυνό τους δρόμο. Δεν συγχωρεί λάθη, γιωτιλίκια και γιουρούσια ούτε γι’αστείο. Αντίθετα, ανταμείβει με το παραπάνω το προσεκτικό και μεθοδικό παιχνίδι, φροντίζοντας διαρκώς να μας παρέχει μια πληθώρα διαφορετικών προσεγγίσεων σε κάθε σενάριο μάχης του. Οι δε ανταμειβές σε συνδυασμό με τα σωστά ισορροπημένα skill trees των χαρακτήρων, μαρτυρούν ουσιαστικά την προσοχή και την φροντίδα που έχει λάβει ο τίτλος κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του. Σημειώστε αυτές τις τρεις λέξεις, γιατί θα συμβεί μια άλφα κατάχρησή τους κατά την διάρκεια της παρουσίασης : γυαλισμένο, καλοκουρδισμένο, σωστό.
Θα μπορούσα πραγματικά να αφιερώσω αρκετές σελίδες στο βάθος και την ουσία του συστήματος μάχης που αποτελεί την καρδιά του Mutant Year Zero. Η εχθρική AI βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο (μετά από είκοσι περίπου ώρες παιχνιδιού, πολύ λίγες ‘τρύπες’ κατάφερα να βρω στα σχήματα επίθεσης συγκεκριμένων εχθρών) με τα Ghouls να μετακινούνται διαρκώς, να μας περικυκλώνουν, να μας ραίνουν με χειροβομβίδες και γενικότερα να μην χαρίζουν ούτε ακρούλα από κάστανο. Το παιχνίδι ουσιαστικά μας εξαναγκάζει σε σοβαρό παιχνίδι (το ‘Hard’ επίπεδο δυσκολίας είναι και το προεπιλεγμένο, με την απαραίτητη προσθήκη του ‘Iron Mutant’ mode για τους σκληρούς και αμετανόητους μαζοχιστές ανάμεσά σας) και απευθύνεται ξεκάθαρα σε βετεράνους της κατηγορίας. Κάθε νέος χάρτης επιβάλλει να σχεδιάσουμε πολύ προσεκτικά τις κινήσεις μας, να παρακολουθήσουμε τα σχήματα περιπολίας των εχθρών, να ξεκληρίσουμε δια της ηρωϊκής stealth οδού όσα…πουλάκια τριγυρίζουν σε ‘τυφλά’ σημεία του χάρτη και μόνο τότε να δούμε αν και κατά πόσο είμαστε σε θέση να αντιμετώπισουμε κατά μέτωπο τους εναπομείναντες εχθρούς.
Τα δε Ghouls (και αργότερα, ορισμένοι σαφώς πιο…ευφάνταστοι και ζόρικοι εφιάλτες της Έρημης Γης) έρχονται σε ικανοποιητική ποικιλία και είναι ικανά να αποτελέσουν τους χειρότερους εφιάλτες μας. Έχουμε κυνηγούς εξοπλισμένους με μακρύκαννα τυφέκια, μακελάρηδες σπινταρισμένους, Σαμάνους που καλούν ενισχύσεις, πυρομανείς με σακίδια γεμάτα μολότωφ και προφανώς καταραμένα ‘τανκ’, απογοητευμένους παίκτες του Fallout 76, οι οποίοι ντυμένοι την Όλοι-Έχουμε-Από-Τρεις Power Armor τους, απαιτούν τεράστια και συντονισμένη προσπάθεια προκειμένου να νικηθούν.
Τα σενάρια μάχης εμπλέκουν σχεδόν πάντοτε κάποιο ευφάνταστο μιξ όλων των παραπάνω, με ελαφριά γαρνιτούρα από med-bots, τα οποία αν δεν έχουμε φροντίσει να αδρανοποιήσουμε από νωρίς, ανασταίνουν κάθε εχθρό που με κόπο ξαπλώσαμε στο χώμα. Δεν ξέρω αν γίνομαι αρκετά σαφής, αλλά το παιχνίδι δεν συγχωρεί το παραμικρό λάθος. Σε σημείο που αν ξεκινήσετε μάχη με αστοχία, είναι προτιμότερο να φορτώσετε προηγούμενη θέση και να προσπαθήσετε ξανά. Σε σπάνια σημεία, ορισμένοι εχθροί ίσως παγιδευτούν σε μικρές ‘επαναλήψεις λογικής’ (logic loops τα λέγαμε στο χωριό, αλλά μεγαλοπιάστηκα εδώ στην πρωτεύουσα) οπότε κάνουμε το σταυρό μας και προχωράμε σε συνοπτικό ξεκλήρισμα αυτών. Προφανώς το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι τόσο σπάνιο που μονάχα ανέλπιστο βάλσαμο αποτελεί για τους ταλαίπωρους Stalkers μας.
Σημειώστε εδώ πως προκειμένου να ‘φορτίσουν’ τις σωτήριες ειδικές κινήσεις/υπερφυσικές δυνάμεις τους οι χαρακτήρες που έχουμε στην ομάδα μας, θα πρέπει να συγκεντρώσουν ο καθένας ένα συγκεκριμένο αριθμό από kills. Το ίδιο το παιχνίδι δηλαδή μας ωθεί σε επιθετική στρατηγική και χρήση όλων των stalkers μας. Δεν υπάρχουν ‘δευτερεύοντες’ ή ‘άχρηστοι’ χαρακτήρες. Ακόμα και στον ‘πάγκο’ (στην ομάδα μπορούμε να έχουμε κάθε φορά μέχρι τρεις ενεργούς Stalkers) κερδίζουν κανονικά πόντους εμπειρίας και μπορούμε ανά πάσα στιγμή να αλλάξουμε τη σύνθεση της ομάδας προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στην εκάστοτε πρόκληση. Αν και υπάρχει αλληλοεπικάλυψη ορισμένων βασικών μεταλλάξεων/ιδιοτήτων, κάθε χαρακτήρας έχει και κάποιες ‘αποκλειστικές’ κινήσεις οι οποίες τον ή την διαφοροποιούν αισθητά από τους υπόλοιπους. Είχα πραγματικά πολύ καιρό πάντως να παίξω παιχνίδι που να με σπρώξει αντί να ‘βολευτώ’ σε μια βασική ομάδα, να μάθω κάθε χαρακτήρα μου απ’ έξω κι ανακατωτά.
Το χιούμορ του τίτλου (ιδιαίτερα εμφανές στις περιγραφές των αντικειμένων) ισορροπεί απροσδόκητα με το σκοτεινό μοτίβο του, δημιουργώντας ένα μεθυστικό κοκτέηλ σκληρής και ανελέητης πραγματικότητας και τέρμα γκάου αναρχίας. Ενδεχομένως θα ξενίσει παίκτες οι οποίοι δεν έχουν συνηθίσει στα ‘παράξενα’ αλλά κρίνεται ως απολύτως επιτυχημένο και διαφοροποιεί αισθητά το παιχνίδι σε σχέση με τον ανταγωνισμό του. Το ψωμί και η ουσία φυσικά του Mutant Year Zero, εντοπίζεται στην καλοκουρδισμένη, πιο-XCOM-πεθαίνεις, turn-based μηχανή μάχης του. Βετεράνοι της μυθικής σειράς η οποία προσδιόρισε ουσιαστικά ένα ολόκληρο είδος παιχνιδιών δεν θα χρειαστούν το παραμικρό tutorial (το παιχνίδι παρέχει μονάχα τα απολύτως βασικά στο ξεκίνημά του, έτσι κι αλλιώς) προκειμένου να βουτήξουν απευθείας στις στρατηγικές απολαύσεις της Πυρηνικοπαπιοπεριπέτειας™.
Ανακάλυψα εαυτόν, χωρίς το συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού να είναι το αγαπημένο μου, να παίζει με σφιγμένα δόντια αργά τη νύχτα, σώζοντας και φορτώνοντας την ίδια θέση συνεχώς, μέχρι να πετύχω εκείνο το critical hit στο συγκεκριμένο χιλιοστό του δευτερολέπτου που θα μου έφερνε την πολυπόθητη νίκη. Η ροή και η κινηματογραφική αφήγηση της δράσης φέρνει στο μυαλό τον υποτιμημένο Σοβιετικό τρόμο του Gorky 17. Η αφήγηση και το κλίμα παντρεύουν S.T.A.L.K.E.R. και Fallout (το πρώτο, το Ορθόδοξο). Οι μάχες είναι σκληρό XCOM με ρύγχος και γουρουνόδοντα. Και μπορείς άνετα να βάλεις ημίψηλο στην Selma και καπελάκι “Kiss Me, I’m Pretty” στον πάπιο. Και μετά να θερίσετε βδελυρά ghouls από το λοφάκι που με αίμα και ιδρώτα κατακτήσατε.
Το Mutant Year Zero είναι ζόρικο, ρετρομοντέρνο και δεν συγχωρεί. Ούτε χαρίζει κάστανα. Απευθύνεται στο σκληρό κοινό των αρχιψυχάκηδων που το θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να φορτώσουν την ίδια θέση δέκα με δώδεκα φορές προκειμένου να πετύχουν εκείνη ακριβώς τη ‘ζαριά’ που θα κρίνει τη διαφορά μιας καθαρά προαιρετικής μάχης η οποία πήρε ένα χαλαρό τετράωρο, γιατί πρέπει να πεθάνουν ούλοι οι οχτροί μας. Ιδανική συντροφιά για εραστές του μετα-πυρηνικού εξάεδρου, νοσταλγούς της turn based στρατηγικής Ορθοδοξίας και αναρχοαυτόνομους μπαχαλάκηδες που πάντοτε ονειρεύοταν να σπέρνουν τον τρόμο με στριφτό τσιγάρο στην άκρη του χαρακωμένου ρύγχους.
Κουακουάκ;
RATING - 90%
90%
Ζμπαρακουάξ!
Ζόρικο, Ορθόδοξο, εχθρικό προς τους αμύητους. Ένας πραγματικός θησαυρός old skool turn based στρατηγικής ευφορίας για όλους εκείνους που αναφώνησαν 'Μα γιατί δεν τα φκιάνουν πια όπως παλιά;' κάποια στιγμή μέσα στην τελευταία εξαετία.
Είδα το ΝΤΕΜΟ στο θαμπνέηλ κι έψαχνα να βρω λινκ για κατέβασμα, νοτ κουλ..
Πάντως αναμένεται μεγάλο γκότι, το περιμένω. Κουάκ!111!1
Ζάρι βλέπω, XCOM διαβάζω, σκληρά σκοτεινή παλέττα θωπεύω. Wishlist όπου και να είμαι.
Το υπέροχο ριβιού που διάβασα, μου έδωσε την εντύπωση ότι το παιχνίδι διαρκεί πολύ παραπάνω από 20 ώρες. Δηλαδή ο χάρτης “καθαρίζει” μέσα σε 20 ώρες ή αναφέρεσαι μόνο στο main campaign, Στέφανε;
Σε 20 ώρες τελειώνεις main campaign και το 70% του χάρτη περίπου όσον αφορά τις δευτερεύουσες τοποθεσίες, ΜΕ εμπειρία στο είδος και φυσικά στο Μήντιουμ επίπεδο δυσκολίας. Αποφεύγοντας και κάποιες μάχες-αυτοκτονίας. Ο χάρτης του παιχνιδιού αν και ικανοποιητικός δεν είναι τεράστιος αχανής, οπότε ακόμη και να το στίψεις πραγματικά, δύσκολα θα ξεπεράσεις το 30ωρο. Τώρα αν πας για Iron Mutant/Very Hard, o Θεός και η ψυχή σου.
Γενικά είναι τίτλος που ό,τι του δώσεις, σου δίνει. Υπάρχουν επίπεδα/μάχες που μπορεις να μείνεις και 4-5 ώρες κολλημένος επάνω τους αν δεν αντιληφθείς την ‘σωστή’ προσέγγιση στην συγκεκριμένη μάχη. Από ένα σημείο και μετά ήξερα να κάνω άμεσο reload αν οι πρώτες κινήσεις ‘καίγονταν’ παρά να μπλέξω σε μια μάχη τριών τετάρτων που θα έληγε εις βάρος μου.
Οπότε το κοντέρ του καθενός, θα γράψει άλλο νούμερο αναλόγως αφοσίωσης και ψυχακοσύνης. Το 20ωρο είναι ας πούμε ένας…συντηρητικός μέσος όρος 🙂
Σκυλιά, γάτες και κουνέλια έχει; Ή μόνο αλεπουδοκατάσταση παίζει; Πέρα από τον πάπιο και τον γουρούνη.
http://www.freakingnews.com/pictures/125000/Dog-Faced-Man–125175.jpg
Για άγριες μελέε καταστάσεις..
Μπα, Πάπιας-Γουρούνης-Αλεπού τα ζόρικα. Οι υπόλοιποι είναι κατ’ ουσίαν άνθρωποι με κανά κέρατο και κανά δερματικό μπόνους, ψόφια πράγματα 😀
Respekt για το review (ή αλλιως σεβασμος στην παρουσίαση που λεμε και στο δικό μου χωριο). Το παιχνιδι μου ειχε γυαλισει απο τα πρωτα βιντεακια που ειχα δει και χαιρομαι που μαθαινω πως προκειται περι παιχνιδαρας. Εχω λιωμενο το κονσολαδικο Mario and Rabbits για το σουιτς που ειναι και αυτο τυπου εξ-κομ, οποτε η παπια μα ποια παπια δε θα μου ξεφυγει.