Ομολογώ ντόμπρα και σταράτα : Το παιχνίδι με γοήτευσε από τον φανταστικό Κύριο Γουρούνη της ρεκλάμας. Πούρο, γουισκάρα τριάντα ετών, άθλια crocs. Δυσσαδερή φάτσα. Όλα τσεκ. Νεόκοπη ομάδα ανάπτυξης δίχως περγαμηνές. Ψαρωτικό σεναριακό πρόσχημα : αναλαμβάνουμε το ρόλο του Jeffrey Koch, ‘Νονού’ της φανταστικής μητρόπολης του New Kandinsky, κατά την χειρότερη εβδομάδα της ζωής του.
Τα πράγματα έχουν στραβώσει άσχημα και η Burmy, δεξί μας χέρι και απόστρατη αρουρομάνα ειδικοδυναμίτισσα, μόλις και έχει προλάβει να μας φυγαδεύσει στο δωμάτιο πανικού μας. Έχουμε εξι ημέρες στην διάθεσή μας προκειμένου να διαπιστώσουμε ποιός κρύβεται πίσω απ’ όλη τη σκευωρία και να τον εξολοθρεύσουμε. Προκειμένου να φτάσουμε βέβαια στον ‘εγκέφαλο’ πίσω από τα δεινά μας, θα πρέπει πρώτα να εξουδετερώσουμε και τον χαφιέ της δικής μας οργάνωσης. Όλα αυτά τα όμορφα, το Save Koch μας τα ξεδιπλώνει μέσα από τέσσερις βαριά-βαριά, οθόνες.
Ακόμη και ως βετεράνος των αιματοβαμμένων επών This Is The Police (τα μεγάλα και επιτυχημένα αδέλφια του Save Koch), πραγματικά βρέθηκα εντελώς πελαγωμένος ξεκινώντας την περιπέτεια. Tutorial δεν υφίσταται ούτε για αστείο. Ακόμη χειρότερα, το παιχνίδι μας ξεκινά in media res, σε έναν ιδιαίτερα περίπλοκο και αλληλοσυνδεδεμένο κόσμο, δίχως να μας εξηγεί το παραμικρό. Έχουμε υπό τον έλεγχό μας το Σφαγείο και την Φάρμα, καθώς και τους διευθυντές τους. Κρατάμε με άλλα λόγια την διατροφή του New Kandinsky στα χέρια μας. Παράλληλα, η μπουζουκλερί ‘Mercurial’ και η μετραίσα της, η Δεσποινίς Όμνια, φροντίζουν για το πρεστίζ μας στη νύχτα. Η γυναίκα μας έχει εξαφανιστεί υπό αδιευκρινίστες συνθήκες πριν από χρόνια. Η κόρη μας έχει μεταφερθεί σε κάποιο θεωρητικά ασφαλές καταφύγιο.
Όλα τα παραπάνω, χρειάστηκα γύρω στις έξι ώρες εντατικού παιχνιδιού και συνεχών αποτυχιών, προκειμένου να τα αποκρυπτογραφήσω και να τα εκμαιεύσω μέσα από φαινομενικά τυχαίες συνομιλίες με διάφορους χαρακτήρες του Save Koch. Το ίδιο το παιχνίδι, θεωρεί πως τα γνωρίζουμε και λαμβάνουμε αποφάσεις βάσει αυτών, με το ‘καλημέρα. Αν πάμε, σαν φυσιολογικοί παίχτες ‘ψαχτά’, η αποτυχία είναι εγγυημένη κατά το πρώτο δίωρο-τρίωρο του παιχνιδιού. Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα που μπορώ να αναγνωρίσω στον τίτλο, είναι πως αντί να με οδηγήσει σε απηυδισμένη απεγκατάσταση μετά την δεύτερη ώρα, με πείσμωνε. Με τρέλαινε. Ήθελα (και θέλω ακόμη) να οδηγηθώ στο ‘καλό’ φινάλε της περιπέτειας, να σώσω το λιγδιασμένο τομάρι του Κυρ-Γουρούνη μου.
Έχουμε στην διάθεσή μας τρία εργαλεία. To τηλέφωνό μας, ένα χάρτη της πόλης όπου εμφανίζονται περιστατικά και μπορούμε να στείλουμε τους υπασπιστές μας να τα διερευνήσουν και ένα ‘πίνακα υπόπτων’ όπου προστίθενται αυτόματα οι πληροφορίες που μαθαίνουμε για κάθε χαρακτήρα. Πολύ θεωρητικά, ο πίνακας θα πρέπει να μας οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα αναφορικά με τις ταυτότητες τόσο του ‘Ρουφιάνου’ όσο και του ‘Εγκέφαλου’ (οι οποίοι μάλιστα αλλάζουν σε κάθε παρτίδα, προσδίδοντας γενναίο replayability για τους σκληρότερους μαζοχιστές ανάμεσά σας) αλλά προσωπικά περισσότερο σαν αχρείαστο μπέρδεμα μου φάνηκαν.
Το τηλέφωνο αποτελεί το κλειδί για την επιτυχία μας στο παιχνίδι. Δεχόμαστε συνεχώς κλήσεις και ανάλογα με τις απαντήσεις μας, μπορούμε να ανοίξουμε (ή αντίστοιχα να κλείσουμε) τεράστιες και κρισιμότατες ακολουθίες σεναριακών γεγονότων. Οι δε αποστολές στον χάρτη, φαινομενικά ακολουθούν το μοντέλο του This Is The Police : έρχονται σήματα, λαμβάνουμε μια σύντομη περιγραφή και αποφασίζουμε ποιό συνεργάτη μας θα στείλουμε για να αναλάβει την υπόθεση, βάσει των ικανοτήτων τους. Οι αποστολές αυτές, σε αντίθεση με το TIIP, εμφανίζονται με αυστηρά συγκεκριμένη σειρά και προδιαγεγραμμένα αποτελέσματα. Είναι δηλαδή εφικτό να αποστηθίσουμε την σωστή κάθε φορά λύση, αλλά αυτό φυσικά απαιτεί γερό στομάχι, προκειμένου να παίζουμε το παιχνίδι ξανά και ξανά.
Σχεδόν η πλειοψηφία των ‘τυχαίων’ αποστολών, αποτελεί ουσιαστικά αντιπερισπασμούς. Θα πρέπει εμείς να καλούμε στο τηλέφωνο συγκεκριμένους χαρακτήρες, να επιλέγουμε ακόμη πιο συγκεκριμένες απαντήσεις και κατόπιν, να φροντίζουμε να έχουμε ελεύθερους τους υπασπιστές μας, προκειμένου να τους στείλουμε στις αντίστοιχες αποστολές που ανοίγουν στον χάρτη.
Αν δε, για οποιονδήποτε λόγο, επιλέξουμε έστω και μια φορά την φράση που το παιχνίδι θεωρεί ‘λάθος’ σε διάλογο με κάποιο χαρακτήρα, ακόμη και αν ακούγεται σχετικά αθώα (π.χ. ‘Άσε με να το σκεφτώ και θα σε πάρω εγώ τηλέφωνο’ αντί για ‘Μέσα, πάμε τώρα.’) ακυρώνονται αυτόματα όλες οι αποστολές του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Το γράφω ξανά, τίποτε από τα παραπάνω δεν επεξηγείται. Αφηνόμαστε στη μοίρα και το φτωχό μας μυαλό, προκειμένου να τα διαπιστώσουμε όλα μέσα από τις συνεχείς αποτυχίες μας.
Παρά την έχθρα και το μένος του προς τον παίκτη (δεν υφίσταται καν δυνατότητα επιστροφής σε συγκεκριμένη μέρα ή ξεχωριστής αποθήκευσης της θέσης μας), το Save Koch έχει ψυχή. Οι χαρακτήρες του είναι άψογα ενταγμένοι στον ‘νουάρ’ κομικάδικο κόσμο του. Η γραφή ισορροπεί εξαιρετικά μεταξύ ζοφερής επιστημονικής φαντασίας και εφηβικού graphic novel. Σε γοητεύει. Πραγματικά δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πώς έριξα ήδη έξι ώρες σε ένα ανεξάρτητο παιχνίδι τεσσάρων οθονών, το οποίο ουσιαστικά είναι ένα δανεικό σακάκι ριγμένο επάνω στα κόκκαλα ενός αληθινού παιχνιδιού.
Υπάρχει ποιότητα και ουσία εδώ, αλλά θα πρέπει να είστε διατεθειμένοι να σκάψετε αρκετά, προκειμένου να την ανακαλύψετε. Τo Save Koch διαθέτει κάτι από την αίγλη των σαδιστικά δύσκολων παιχνιδιών τα οποία αφήνουν μια μοναδική αίσθηση ικανοποίησης όταν τα νικήσεις, τα ‘λύσεις’. Είναι κάτι μεγαλύτερο από το σύνολο των μερών του. Αλλά θέλει ατσάλινα νεύρα, χρόνο για πειραματισμούς και αντοχές απένατι σε φτωχές σχεδιαστικές επιλογές.
Χτυπάει το This Is The Police;
Χτυπάει το This Is The Police; - 72%
72%
Όχι και ούτε σκοπεύει ιδιαίτερα.
Με βάθος και περιπλοκότητα που ξεπερνούν κατά πολύ τον ταπεινό του προϋπολογισμό, το Save Koch αποδεικνύεται μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη, έστω και με δανεικό κοστούμι πάνω στα μεταλλικά του κόκκαλα.
Η καλλιτεχνική του σκηνοθεσία θυμίζει πολύ Blacksad. Στο backlog των υπόψιν και αυτό.