REVIEWS

BLACKSAD: UNDER THE SKIN

Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός...

Είναι αρκετά δυσάρεστο όταν φτάνεις σε ένα σημείο όπου οφείλεις να κατακρίνεις α) ένα προϊόν μίας εταιρείας που είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο χώρο με μεγάλα πειστήρια το οποίο β) εστιάζεται και αποτελεί διαφήμιση για έναν πλούσιο κόσμο, όπως αυτός του Blacksad. Και όμως αν θέλουμε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε αντικειμενικοί σε αυτήν ακριβώς τη δυσάρεστη θέση βρισκόμαστε, φίλε αναγνώστη. Βλέπεις, η όποια καθυστέρηση στην κριτική αυτού του τίτλου είχε να κάνει με το γεγονός ότι ενώ το Blacksad: Under the Skin έχει, αναπόφευκτα, τεράστια ψυχή, ταυτόχρονα έχει σοβαρότατα προβλήματα με τα… υδραυλικά του. Έπειτα από διαβουλεύσεις με τον εγχώριο αντιπρόσωπο, αποφασίσαμε να καθυστερήσουμε την δημοσίευση της γνώμης μας δίνοντας έτσι έναν μαξιλαράκι μήπως διορθωθούν τα σοβαρότατα προβλήματα. Αυτό δεν έγινε, επομένως αναμονή τέλος και προχωράμε στα τυπικά.

Η αλήθεια είναι ότι είχα το Blacksad στο ραντάρ τον τελευταίο χρόνο οπότε και ανακοινώθηκε, αλλά χωρίς να το παρακολουθήσω ιδιαιτέρως. Η είδηση ότι η ισπανική Pendulo Studios ήταν στο τιμόνι της ανάπτυξης με κρατούσε με συγκρατημένη αισιοδοξία καθότι παρά τις όποιες ατοπίες της, τόσο η τριλογία των αρκετά ενήλικων Runaway όσο και το πρόσφατο Yesterday Origins είναι adventures που χαρακτηρίζονταν από ποιότητα. Το πρώτο καμπανάκι χτύπησε όταν αποκάλυψαν ότι θα ακολουθήσουν ένα διαφορετικό μονοπάτι από τα παραδοσιακά point-and-click adventures και θα υιοθετήσουν το gameplay που εισήγαγε το Fahrenheit (Indigo Prophesy) και έκανε πασίγνωστο η Telltale από τα The Walking Dead και The Wolf Among Us. Εντούτοις, το θέμα εξακολουθούσε να είναι ιντριγκαδόρικο διότι ο κόσμος του Blacksad θα αποκτούσε ψηφιακή, κινούμενη απεικόνιση.

“Αχ, και να ήξερες…”

Και εδώ ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης, το περιεχόμενο που κάνει το Blacksad τόσο ιδιαίτερο. Το πνευματικό παιδί των Juan Díaz Canales και Juanjo Guarnido τοποθετείται στην Νέα Υόρκη, σε ένα απροσδιόριστο έτος της δεκαετίας του ’50. Ο δεύτερος, έπειτα από πολυετή θητεία στο γαλλικό στούντιο της Disney στο Παρίσι, αποφάσισε να αντιστρέψει τη συμβατική αντίληψη της Disney που προσπαθεί να εξανθρωπίσει (ή καλύτερα να αποδώσει ανθρώπινα χαρακτηριστικά) στα ζώα που κοσμούν τα σκίτσα της. Αποτέλεσμα ήταν η απόδοση μορφών ζώων σε ανθρωπόμορφες φιγούρες. Το αποτέλεσμα έχει αρκετές προεκτάσεις καθώς πέραν της μορφής ο εκάστοτε χαρακτήρας κληρονομεί λίγο έως πολύ πολλά από τα χαρακτηριστικά αλλά και το πρωτογενές σύστημα ανακλαστικών του είδους στο οποίο ανήκει.

Τοποθετείστε τώρα αυτούς τους πρωταγωνιστές στην Αμερική των φυλετικών διακρίσεων και των αυτόματων προκαταλήψεων του 50 και έχετε μία συνταγή για δυνατές ιστορίες noir. Διότι το Blacksad περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Για ιστορίες βγαλμένες από μία ζωή όπου δεν υπάρχει απαραίτητα η κάθαρση, αλλά όπου προσπαθείς να βγεις νικητής ή τουλάχιστον ισοφαρισμένος από ένα σερί μικρών ηττών. Ομώνυμος πρωταγωνιστής, ο John Blacksad, ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο οποίος για άλλη μία φορά ξεκινάει την ημέρα του στο γραφείο του με ιδιαίτερα βίαιο ξύπνημα. Έπειτα από μία σεκάνς που εισάγει τον παίκτη στο σύστημα διαλόγου και quick-time-events (QTEs), έρχεται και το πρώτο τηλεφώνημα που δεν είναι άλλο από την νέα μας δουλειά. Ο ιδιοκτήτης ενός γυμναστηρίου πυγμαχίας βρίσκεται κρεμασμένος στη μέση της παλαίστρας. Μυστηριώδης αυτοκτονία με την κόρη του να μας ζητάει να εξιχνιάσουμε τα κενά στην ιστορία, ξεκινώντας από τον νεαρό πυγμάχο που έχει εξαφανιστεί και οφείλει να παλέψει σε 2 εβδομάδες σε ένα πολυδιαφημισμένο αγώνα.

Δυνατό το ταυράκι.

Από την πρώτη στιγμή ο παίκτης μπαίνει στον κόσμο των comics της Dark Horse, ο οποίος λαμβάνει πλήρη ζωντάνια και πνοή από στατικό καρέ σε κινούμενο καμβά. Η πλοκή του Under the Skin τοποθετείται χρονολογικά μεταξύ της 2ης (Arctic Nation) και της 3ης (Red Soul) ιστορίας του John Blacksad (οι οποίες βρίσκονται σε μία ανθολογία, με άλλους δύο ξεχωριστούς τόμους να έχουν την 4η και 5η αντίστοιχα). Ακόμη και κάποιος αδαής με τον κόσμο δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να ενσωματωθεί πλήρως και να βιώσει τους χαρακτήρες και την ίντριγκα που υπάρχει από πίσω τους. Οφείλω να σημειώσω ότι κατά τη γνώμη μου, η ερμηνεία και σύνδεση με την υποκουλτούρα (η λέξη χρησιμοποιείται ως υποσύνολο και όχι ως μειωτικός χαρακτηρισμός) των furries που έχω δει σε τυχαία αρθρογραφία είναι άστοχη. Αν κάτι παρατηρούμε ανάγλυφα είναι το πώς οι χαρακτήρες είναι αρκετές φορές έρμαια των ενστίκτων τους, πώς ο νεγρόγατος πρωταγωνιστής με τις οξυμένες αισθήσεις τραβάει βλέμματα που δεν θα όφειλε μόνο και μόνο από το χρώμα του… τριχώματός του, πώς η προκατάληψη είναι διάχυτη ακόμη και στο επίπεδο της αυτογνωσίας.

Της κατσικίσιας σχολής του Διογένους.

Η ίδια η εξέλιξη της πλοκής ακολουθεί μία πεπατημένη οδό. Αρκετά πιο ανοικτή στις επιπτώσεις της σε σχέση με αυτό που έχουμε δει από την Telltale, δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια του narrative/interactive movie. Η εξέλιξη είναι λίγο-πολύ μονόδρομος με μόνο μερικά επί μέρους στοιχεία να διαφοροποιούνται αναλόγως τις επιλογές μας. Βέβαια μου προκαλεί εντύπωση ότι ορισμένες διακλαδώσεις της ιστορίας αφήνονται ανοικτές ή σωστότερα, δεν αξιοποιούνται στο έπακρο, ιδιαίτερα όσον αφορά σχέσεις μεταξύ συγκεκριμένων χαρακτήρων. Πιθανώς η Pendulo Studios να έχει κάποιο sequel στα υπόψιν της. Ένα άλλο στοιχείο που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο μου θύμισε το Blacksad το L.A. Noire, χωρίς φυσικά να πιάνει ούτε κατά διάνοια το βάθος της έρευνας που είχε το τελευταίο. Όπως είπαμε η επίλυση της υπόθεσης αποτελεί σχετικά μονόδρομο με αρκετά dead-ends (πρώιμο game over screen), αλλά η εξέλιξη οδηγεί νομοτελειακά στην επίλυσή της. Οφείλει να τονιστεί το γεγονός ότι πρόκειται για μία αυθεντικά noir ιστορία, με όλη την ίντριγκα, τον υπόκοσμο, το λάθος άτομο τη λάθος στιγμή, τη μοιραία γυναίκα, αλλά και το αιώνια χαμένο ρομαντικό ντετέκτιβ. Εξάλλου, it’s Chinatown.

“Θα καταλάβεις όταν φτάσεις στο τέλος…”

Για να εμβαθύνει λίγο παραπάνω το gameplay, η Pendulo εισήγαγε τα hotspots και το σύστημα των clues τα οποία αποκτάμε μέσω από την παρατήρηση σημείων αλλά και από τους διαλόγους. Το deduction system ουσιαστικά απαιτεί το σωστό συνδυασμό των στοιχείων για να προχωρήσει η εξέλιξη παραπέρα. Ένα άλλο σημαντικό «οπλοστάσιο» είναι η γατίσιες αισθήσεις του Blacksad που ως αιλουροειδής Daredevil μπορεί να καταλάβει πολλά για τον εξεταζόμενο συνομιλητή του και τον περιβάλλοντα χώρο.

Και θα ήταν όλα καλά εδώ με τον τίτλο να έπαιρνε ένα βαρβάτο 90άρι στη βαθμολογία επειδή λατρεύουμε τον πόνο του John Blacksad, τις 10+ ώρες που μας χαρίζει στις οθόνες μας, το πόσο αιώνια μπατίρης είναι επειδή πάντα θέλει να είναι ακριβοδίκαιος, και επειδή σε τελική ανάλυση είμαστε fanboys που διαβάζουν comics με καπνιστές μαυροαίλουρους. Αλλά τα πράγματα είναι πολύ, πολύ διαφορετικά. Όπως είπαμε στην πρώτη παράγραφο αυτού του άρθρου, το παιχνίδι έχει πρόβλημα με τα υδραυλικά του… σε σημείο εκνευρισμού και παραφροσύνης. Η επιλογή να γράψουν το παιχνίδι  ως 3D adventure πάνω σε Unity engine μόνο ως ατυχής μπορεί να χαρακτηριστεί.

“Δεν φαίνεται ότι διάλεξες σωστά, φίλε μου…”

Ήδη από την pre-release κόπια το παιχνίδι έτρεχε με 16-20 fps σταθερά. Αυτά διορθώθηκαν με το Day one patch, αλλά το πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται, αφού υπάρχει 30 fps lock το οποίο καθιστά το παιχνίδι να φαντάζει «βαρύ» και μη ανταποκρινόμενο (responsive) στους χειρισμούς μας. Λάβατε υπόψιν ότι υπάρχουν και timed-events τα οποία τρέχουν όσο εμείς προσπαθούμε να κάνουμε έναν χαρακτήρα φτιαγμένο από τσιμέντο να σταθεί στο σωστό σημείο για να ενεργοποιηθεί το σωστό hotspot και έχουμε συνταγή για καταστροφή. Υπάρχουν, δε, πάρα πολλά συλλεκτικά αντικείμενα (υπό μορφή καρτών) που προσθέτουν στο fluff, και των οποίων τα hotspots ούτε καν λειτουργούν ή πρέπει να παίξετε με pixels στην οθόνη για να τα ενεργοποιήσετε… Δεν αναφέρω καν bugs και loading times που αυτήν τη στιγμή είναι χείριστα. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι η Pendulo κυκλοφορεί τα patches πιο γρήγορα στο PS4 από ότι στο PC, πιθανώς για να διευκολυνθεί από ένα πιο ελεγχόμενο κλειστό σύστημα. Υπάρχουν σχέδια να διορθωθούν όλα τα προβλήματα όπως έχει ομολογήσει ο αντιπρόσωπος της Microids στο Steam discussions page του παιχνιδιού, αλλά δεν έχουν κάποιο σαφή ορίζοντα για το πότε θα συμβεί αυτό. Προσθέστε στο πακέτο και τον άσχημο χειρισμό, απόρροια όλων των παραπάνω, που κάνει το Grim Fandango να φαντάζει όνειρο (προσωπικά πάντα προτιμούσα τα  tank controls, αλλά είναι μεγάλη φιλοσοφική συζήτηση) και έχετε ένα τεχνικό χάλι.

Κάποιες φορές η τέχνη είναι ένα καρέ και εννιά λέξεις. Το ίδιο και η αλήθεια…

Κλείνοντας τον κύκλο, θέλω να πω ότι ήθελα να λατρέψω το Blacksad. Ειλικρινά. Είχα παραδοθεί στην ιστορία του από την αρχή. Όσο προχωρούσα τόσο μεγαλύτερο γινόταν το μαρτύριο και η δυσφορία που αποκτούσα από πράγματα που ήξερα ότι υπάρχουν εκεί αλλά το παιχνίδι που έριχνε ένα τεράστιο μεσαίο δάχτυλο λέγοντας «lol, nope, not yet». Αναγκαστικά και με μεγάλη λύπη οφείλω να το βαθμολογήσω τόσο χαμηλά. Όχι επειδή η ιστορία ή ο κόσμος του δεν είναι πραγματικά αξιολάτρευτοι (προ(σ)καλώ έστω έναν να διαβάσει τις ιστορίες και να μου πει ότι ήταν μάπα), αλλά διότι η υλοποίηση ήταν υποδεέστερη τόσο των προσδοκιών όσο και των στάνταρ που υπάρχουν πλέον. Το Blacksad έπεσε θύμα των προθεσμιών και όφειλε να πάρει αναβολή για τουλάχιστον ένα τρίμηνο (όπως διαφαίνεται ότι θα χρειαστεί για να σταθεροποιηθεί/διορθωθεί αυτό το χάλι). Μέχρι τότε με βαριά καρδιά σας λέω να κρατήσετε στάση αναμονής και να περιμένετε μέχρι να διορθώσουν τα περισσότερα κακώς κείμενα.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 50%

50%

Θέλει δουλειά πολλή...

Ένα εξαιρετικό noir story, μαύρο όσο και ο πρωταγωνιστής του, το οποίο καταβαραθρώνεται από το χείριστο τεχνικό του τομέα.

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

7 Comments

  1. Τεράστιο κρίμα. Είμαι φανατικός των comic και περίμενα πως και πως αυτή την κυκλοφορία.

    Το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά εμέ πάντως είναι το 3d. Μου φαίνονται όλα πολύ φωτεινά και δεν βγάζει την noir αισθητική (παρόλο που είναι έγχρωμα) των comic που έχουν πιο μουντά χρώματα και το 2d σχέδιο βοηθάει να γίνουν ακόμα πιο “βαριά”.

    Τέλος πάντων σε κανά χρόνο που θα το έχουν μαζέψει θα το ξαναδώ.

    1. Η φωτεινότητα δεν επηρεάζει στο ελάχιστο το κλίμα που υπάρχει. Σίγουρα είναι πολύ καρτουνίστικα και ίσως η Unreal (μιας και μιλάμε για κλειστούς χώρους ή πολύ περιορισμένα πλαίσια κίνησης και όχι open-world) θα έκανε θαύματα με τους shaders της. Πόσο μάλλον όταν είδαμε το πρόσφατο παράδειγμα του Jedi Fallen Order. Το παιχνίδι πάντως παραθέτει μία καλή ιστορία (ίσως όχι τόσο δυνατή όσο το Arctic Nation), αλλά αξίζει να τη δουν ειδικά οι φίλοι της σειράς.

    1. Σε μία προσφορά θα είναι σίγουρα πολύ καλή επιλογή εφόσον έχουν διορθώσει τα σοβαρά προβλήματα.

      Έλα στην αγκαλιά μου που το παρατήρησες με ορθή ανάγνωση και δεν το προσπέρασες. Είπα να βάλω και ως πηγή τις εργασίες του Παβλόφ πάνω στην κατανομή των ανακλαστικών των ειδών, αλλά θα ξέφευγε από τα όρια του άρθρου. 😀

    2. Έτσι, ανακλαστικά έχουν οι άνθρωποι, αντανακλαστικά ο Adhan 😀 (σωστά είναι και τα 2 για τα ερεθίσματα που, υποθέτω, εννοείς, ομοίως και για επιφάνειες/υλικά που ανακλούν το φως).

      Κρίμα που τεχνικά βγήκε Blacksalad. Ελπίζω να έχει στρώσει η κατάσταση όταν το τιμήσω.

  2. Ως αντανακλαστική κίνηση θα ήταν να το αγοράσω επί τόπου, γιατί μου άρεσαν τα κόμικς (νομίζω τα έβαζε για ένα διάστημα το 9), αλλά για τούτο εδώ θα περιμένω patches. Πολλά patches.

    Κρίμα που βγήκε τόσο βιαστικά στην αγορά, ενώ δε θέλω καν να σκέφτομαι πως θα ήταν, αν όντως τηρούσαν την αρχική ημερομηνία κυκλοφορίας (τέλη Σεπτέμβρη).

    1. Κρίνοντας από την pre-release έκδοση του παιχνιδιού, θα ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Συμβαίνουν αυτά, υπάρχουν πάντα απροσδόκητα πράγματα που μπορεί να πάνε ένα project πίσω, αλλά καλύτερα να καθυστερούσαν κι άλλο. Τώρα η ρετσινιά θα μείνει. Δυστυχώς…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL