Ο μοναδικός τρόπος να γράψω την παρουσίαση του Punch Club, είναι να σας πω την ιστορία του Τόλη. Πίσω στην μυθική δεκαετία του ’80, τότε που ακόμη έπαιρνες τους φίλους σου τηλέφωνο για να βγείτε και οι μύθοι ζούσαν στο πανέμορφο ντελίριο άγνοιας και υποκειμενικής αντίληψης που ήταν η Π.Ι (Προ Ίντερνετ) ζωή, έγινε για ένα φεγγάρι και χάρη στην σωρεία φρικτών βιντεοκασετών που κυκλοφορούσαν, αφάνταστα κούλ το να μαθαίνεις καράτε. Χωρίς πλάκα. Αυτό που φαντάζει απερίγραπτη γραφικότητα με τα σημερινά δεδομένα, κάποτε ήταν το πιο “in” πράγμα που μπορούσες να κάνεις. Καράτε τα αγόρια, μπαλέτο τα κορίτσια. Και οι Κουτσουκαίοι, φιλοπρόοδοι άνθρωποι γαρ, αποφάσισαν να γράψουν τα βλαστάρια τους στην πρώτη σχολή καράτε που άνοιξε στην Πάτρα.
It’s a long way to the top if you wanna rock ‘n’ roll.
Εκεί λοιπόν που ο νεαρός, άκακος και πράος Μποράτσος δυσανασχετούσε που έπρεπε να μάθει όλα εκείνα τα ζόρικα «κάτα» και βήματα και λοιπές αηδίες Γιαπωνέζικης παρέλασης, είχε γραφτεί και ο Τόλης, Το Κολασμένο Απαύγασμα των 80’ς. Στη σχολή είχαμε δυο ειδών μαθητές : πιτσιρίκια που μας έγραφαν οι γονείς μας για να πουν στο γείτονα πως «ο μικρός μαθαίνει καράτε» και ψυχάκηδες 20άρηδες και 30άρηδες που είχαν πιστέψει πως θα γίνουν ο Μοναχικός Λύκος, η Ατσαλένια Γροθιά, η Ζώσα Ψυχή του Κούμιτε και προφανώς όλα τα μαναράκια θα τρέξουν στην αγκαλιά τους δια τούτο. Ο Larry Laffer κύριοι, κάποτε υπήρξε και κυκλοφορούσε ανάμεσά μας. Ο Τόλης ήταν «μεγάλος», δηλαδή οπουδήποτε μεταξύ 20 και 35 σε ηλικία. Είχε μαλλί αφάνα και τατουάζ Playboy στην καρδιά. Χρυσή καδένα, τριχωτό στήθος και δούλευε οικοδομή. Ήταν λεβέντης. Την πίστευε τη φάση. Το πρωί πηλοφόρι, το απόγευμα καράτε και το βράδυ, οι Θεοί ήξεραν τι. Προφανώς η όλη φάση ακούγεται ως outtake του MacGruber, αλλά κάποτε αυτά τα πράγματα ήταν νορμάλ. Συνέβαιναν. Ήταν ΟΚ να ζεις την φάση ως ήρωας βιντεοκασέτας με τον Τσάκ Νόρις. Ή αν όχι ΟΚ, τουλάχιστον όσο αποδεκτό είναι σήμερα να την έχεις δει υπερκαγκούρι που θεωρεί το Fast & Furious ντοκιμαντέρ αντί για ροχάλα στα μούτρα κάθε έννοιας Φυσικής ή κοινής λογικής.
Το Punch Club αποτελεί μια πανέξυπνη 16-bit ερωτική επιστολή στην εποχή όπου το να είσαι Αητός του Καράτε αποτελούσε την επιτομή της macho κουλτούρας. Το σενάριο του, αποτελεί ένα υπέροχο τουρλουμπούκι από κάθε πιθανό φιλμ των Norris, Stallone και Van Damme της εποχής. Άντε, με μια μικρή προτίμηση στο Rocky. Υποδυόμαστε ένα νεαρό μαχητή, γιο δολοφονημένου πυγμάχου, ο οποίος ζει και προπονείται ώστε μια μέρα να γίνει μεγάλος και τρανός και να εκδικηθεί τον χαμό του πατέρα του. Να ανακαλύψει τον καταραμένο Red Eye και να πάρει την γλυκιά εκδίκησή του.
“Πατέρα, όοοοοοοοοοοοοοοοοχχχχχχχι”. *σύνθια & βροχή*
Αν και πλέον έχω αποκτήσει σχεδόν αλλεργική αντίδραση απέναντι σε όλα αυτά τα «νεορετρό» παιχνίδια που κατακλύζουν το Steam, η παρουσίαση του “Punch Club” με τα πλούσια animations και την εμφανή αγάπη για τις επιρροές της, με κέρδισε από την αρχή. Σε συνδυασμό με τα χαζοχαρούμενα chiptunes και την όλη «εξομοιωτής Rocky» προσέγγιση του παιχνιδιού, με γοήτευσε, ιδιαίτερα στην αρχή.
To Punch Club είναι στην ουσία του ένα απόλυτο πανηγύρι grinding. Σαν γνήσιο management/simulation παιχνίδι, μας επιφορτίζει με την διαρκή, ψυχωτική και ψυχαναγκαστική παρακολούθηση και ανάπτυξη των στατιστικών του μαχητή μας. Θα πρέπει καθημερινά να φροντίζουμε να εργαζόμαστε προκειμένου να έχουμε χρήματα, να προπονούμαστε ώστε να μην βρεθούμε σε άθλια φόρμα και να ξεκουραζόμαστε αλλά και να διασκεδάζουμε αρκετά ώστε να είμαστε αποδοτικοί στις προπονήσεις.
Ο “παλιόφιλος” Roy με την όμορφη και ύποπτα δεκτική αδελφή.
Στην ουσία δηλαδή, έχουμε τέσσερις δείκτες (Υγεία, Πείνα, Διάθεση, Αντοχή) που πρέπει να φροντίζουμε να είναι διαρκώς υψηλοί, προκειμένου τα τρία χαρακτηριστικά του μαχητή μας (Δύναμη, Αντοχή, Ταχύτητα) να αυξάνονται διαρκώς και να μην παραμένουν άθλια και θλιβερά. Αν και αρχικά το όλο θέμα είναι ιδιαίτερα γοητευτικό, καθώς ξεκλειδώνουμε διαρκώς νέες τοποθεσίες και χαρακτήρες και μπλεκόμαστε σε απλοϊκά και κάργα 80’ς «quests» , σύντομα η κόπωση του grinding προσγειώνεται ως ταφόπλακα για ελέφαντες στην κεφάλα μας. Φυσικά, η σωστή ράτσα ψυχαναγκαστικού, θα το λατρέψει.
Περιλαμβάνεται μάλιστα και ένα αναπτυγμένο skill tree, στο οποίο μπορούμε, πυγμαχώντας (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς) να κερδίσουμε πόντους, οι οποίοι μας επιτρέπουν να ξεκλειδώσουμε διαφορετικές κινήσεις. Οι ίδιοι οι αγώνες γίνονται αυτόματα, βάσει ενός random συστήματος το οποίο στηρίζεται σε «ζαριές» διαμορφωμένες από τα στατιστικά μας. Επιλέγουμε πριν τον κάθε αγώνα ποιες ικανότητές μας θα χρησιμοποιήσουμε και παρακολουθούμε κατόπιν παθητικά την έκβασή του. Οι λάτρεις του micro-management θα την καταβρούν, καθώς οι περισσότεροι αντίπαλοί μας έχουν κάποια ιδιαίτερα perks ή ικανότητες που τους ξεχωρίζουν και καθιστούν την κάθε μονομαχία ένα μικρό puzzle ικανοτήτων.
Μέχρι να μαζέψουμε αρκετά χρήματα ώστε να στήσουμε ένα γυμναστήριο της προκοπής στο γκαράζ μας, θα ξεπαραδιαζόμαστε στο συνοικιακό.
Μπορούμε να πούμε δηλαδή ότι το παιχνίδι χωρίζεται σε δυο κομμάτια. Από τη μια το management των στατιστικών και των ικανοτήτων του χαρακτήρα μας με διαρκή επαγρύπνηση και μανιακό grinding συγκεκριμένων δραστηριοτήτων και από την άλλη τα combat puzzles, όπου καλούμαστε να επιλέξουμε τις σωστές ικανότητες προκειμένου να υπερισχύσουμε. Είναι απόλυτα εφικτό, ένας πιο αδύναμος αντίπαλος ο οποίος εξειδικεύεται στο να τσακίζει την αντοχή μας, με ελάχιστα μόνο χτυπήματα, να μας εξαντλήσει εντελώς, με αποτέλεσμα κάθε γροθιά του να μας ξαπλώνει στο καναβάτσο, δίνοντάς του έτσι σημαντικό πλεονέκτημα.
Οι πιθανές παραλλαγές είναι αρκετές και αν και επί του παρόντος τα builds στηριγμένα στην Ταχύτητα είναι σαφώς ευνοημένα, οι developers κυκλοφορούν διαρκώς patches εξισορρόπησης. Δεν είναι διόλου απίθανο όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το παιχνίδι να είναι απολύτως βιώσιμο και ισορροπημένο με όλα τα πιθανά builds. Παράλληλα, το story αν και απλοϊκό, είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό και περιλαμβάνει πραγματικά σχεδόν ΚΑΘΕ κλισέ των δεκαετιών ’80 και ’90, με μια γερή γαρνιτούρα από σχετικά Easter eggs, για την ισορροπία.
Προφανώς και τα “μαγικά φίλτρα” που αγοράσαμε από τον καλό φαλακρό κύριο πίσω από το σούπερ μάρκετ δεν έχουν την παραμικρή παρενέργεια!
Ο τίτλος σίγουρα δεν απευθύνεται σε όλους. Είναι ιδιαίτερα καλοστημένος και το κάθε pixel του δείχνει από μακριά την αγάπη και το μεράκι που μπήκαν στην δημιουργία του. Από την άλλη, το διαρκές grinding που απαιτείται, σίγουρα θα αποθαρρύνει όσους ήρθαν απλώς για το ευχάριστα νοσταλγικό τριπάκι των γραφικών και της ατμόσφαιρας. Σε κάθε περίπτωση, ιδιαίτερος τίτλος και με ψυχή. Και για να επιβραβεύσουμε τον Τακτικό Αναγνώστη που έφτασε ως εδώ, σε πείσμα της δικτατορίας του Twitter, θα χαρίσουμε έναν Steam κωδικό για το Punch Club, στον πρώτο αναγνώστη που θα μας γράψει σε λιγότερο από 150 χαρακτήρες κάποια ευχή για τον Τόλη, καλά να ‘ναι όπου είναι.
Θα το ήθελε και ο Σταλλόνε άλλωστε.
Pros
- Γουστόζικα σχεδιασμένα ρετρό γραφικά γεμάτα αναφορές σε φίλμ δράσης της εποχής ’80-’90
- Πλούσια διάρκεια και συνεχώς βρίσκει τρόπους να ξαφνιάζει ευχάριστα τον παίκτη με τις επιλογές και τις καταστάσεις που παρουσιάζει
- Βιωσιμότητα αρκετών διαφορετικών builds του χαρακτήρα μας
- Ξεχειλίζει ατμόσφαιρα και μεράκι. Παρά τις ταπεινές του καταβολές, έχει ψυχή
Cons
- Το ατελείωτο grinding και micro-management που απαιτεί, δεν απευθύνονται σε όλους τους παίκτες
- Υφίστανται ακόμη κάποια θέματα ισορροπίας, όπου συγκεκριμένα builds υπερτερούν υπερβολικά έναντι των υπολοίπων
- Η υποχρεωτική παρακολούθηση όλων των αγώνων μας
EL 
EN
Σιγά μην γράψουμε και ευχές για τον Τόλη, καλά ρε με τέτοια άτομα έκανες παρέα και βγήκες απο το μεταλ μονοπάτι; Αμα τον πετύχω πουθενά θα του δείξω τι σημαίνει ματωμένο βρακί του καράτε 😀
Στήλ Χάβοκ/Τακτικός Αναγνώστης Θριαμβευτής, δες PM’s.
YΓ Όχι, από το μέταλ αλλαξοπίστησα όταν άρχισα να μαθαίνω μπάσο και συνειδητοποίησα πόσο τιτανομέγιστος απατεώνας ήταν ο ΝτεΜάγιος. Κατέρρευσε ο κόσμος μου λέμε, όχι αστεία!
^ κοντραμπασο;
Το κοντραμπάσο είναι σχολή από μόνο του, αν δεν παίζεις επαγγελματικά κλασσική ή τζαζ, στην καλύτερη να το μπαλαμουτιάσεις σε κανένα προβάδικο. Όχι, το άλλο το απλό, το τίμιο το αλήτικο λέω 😀
Το παίγνιο όχι του στυλ μου (αν είναι να grindάρω, τουλάχιστον να είμαι πλαισιωμένος από ανδρόγυνους ήρωες με ψυχεδελικά χτενίσματα). Το ρηβιού όμως ένας ακόμη φόρος τιμής στην νιότη. Ο Τόλης έχει σχηματιστεί στο μυαλό μου ως ο άνθρωπος που θα άκουγε ήρεμος Τερλέγκα με ουίσκια, χωρίς μια έγνοια στον κόσμο. Οικοδομή με τέτοιο καιρό δεν έχει έτσι κι αλλιώς.
Αγαπητέ Τόλη,
Η ευχή μου είναι να παραμένεις ανεξίτηλος στο πέρασμα του χρόνου κι αυθεντικός στις άξιες των Π.Ι. εποχών που πρόλαβες να ζήσεις, όπου μεσουρανούσε η αγνή καλτίλα και η ανεμελιά. Μπορώ να σε φανταστώ κάπου ανάμεσα στην οικοδομή και στο καράτε, να κάνεις μια στάση για μπιλιάρδο ανάμεσα στα ουφάδικα και τα φλιπεράκια, έχοντας και μια βιντεοκασέτα στην άκρη για να δείτε μαζί με τους υπόλοιπους ψυχάκηδες το βράδυ, για να μελετήσετε κινήσεις αλλά και να προετοιμάσετε ατάκες για τις υποψιασμένες εϊτούδες.
ΥΓ: Θα ήθελα να μπορούσα να σε δω και σαν ένα ετεροχρονισμένο Άγιο Βασίλη (καθότι το punch club είναι στο τοπ 10 της wish list). Να μου το έδινες σε δισκέτα φορώντας κόκκινη ζώνη. Και κόκκινο πηλοφόρι. Και να μου πεις: “Ζήσε Το Κολασμένο Απαύγασμα των 80’ς!”
Αλλά δεν πειράζει, εσύ να είσαι καλά! Εξάλλου η ευχή μου έγινε για σένα!
Μερακλής, με συγκίνησες μπαγάσα! Σε πρόλαβε ο Στήλ Χάβοκ το ρεμάλι για τον κωδικό, αλλά η ευχή σου μετράει με το παραπάνω!