WEST OF LOATHING
Είναι κάτι φορές που τείνω να πιστεύω πως η μοίρα είναι αναπόδραστη. Πραγματικά δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να ασχοληθώ με την ρετρό-καλικαντζουρίστικη σήψη του West of Loathing. Ναι, το Δελτίο Τύπου τα έλεγε νόστιμα. Προφανώς, ήταν γουέστερν. Επίσης, είχε θρυλούμενη διάρκεια πάνω από 20 ώρες και γραφικά καμωμένα από μερακλωμένους, τέρμα κακόβουλους τρόφιμους βρεφονηπιακού σταθμού. Σφύριξα λοιπόν αδιάφορα όταν ήρθε το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο δελτίο τύπου στο γραμματοκιβώτιό μου. Απείχα, στεκόμουν δυνατός. Κατόπιν, υλοποιήθηκε το 4Κ όνειρο και ξεπουλώντας κομμάτι-κομμάτι τον Παλαιό Πύργο Ηδονής, βρέθηκα για δυο περίπου εβδομάδες με τα ανύπαρκτα integrated γραφικά του συστήματος.
Αγνοώντας τις Ένζωες Σειρήνες που μου γλυκοτραγουδούσαν πως τούτη η μοναδική ευκαιρία θα έπρεπε να αφιερωθεί στην σύνθεση του lo-fi, cow punk άλμπουμ των Sacred Borracho T(h)ree, είπα να κάμω βουτιά σε όση περισσότερη pixel art αθλιότητα προλάβαινα, προς τέρψιν αποκλειστικά δική σου, Τακτικέ Αναγνώστη. Κάπως έτσι μας προέκυψε η φρικτά αργοπορημένη παρουσίαση της δεύτερης σαιζόν του εξαιρετικού The Last Door και φυσικά, τούτη η Δύση της Αποστροφής. Το μεγαλύτερο έγκλημα που διαπράττει το εν λόγω παιχνίδι, είναι πως με εξανάγκασε να παραμελήσω το Hellblade: Senua’s Sacrifice για περισσότερες από δώδεκα ώρες και να αφοσιωθώ εξ’ ολοκλήρου στην θεοπάλαβη, turn based adventure RPG δράση του.
Το West of Loathing αποτελεί ένα επικό, αφηγηματικό RPG περιπλάνησης σε ανοικτό κόσμο και τον χαμένο κρίκο μιας άτυπης τριλογίας ύστατης καφρίλας, μαζί με το cult έπος Dink Smallwood και τον ζόρικο εξομοιωτή μοναύτη Φαρμακοποιού, Freddy Pharkas. Χωρίς πλάκα. Η ποιότητα των άφθονων κειμένων και η τεράστια καφρίλα των καταστάσεων τις οποίες θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε, μόνο με τα δυο παραπάνω παιχνίδια μπορούν να συγκριθούν. Η δράση λαμβάνει χώρα σε κάποια αχαρτογράφητη και απροσδιόριστη έκταση της Δύσης, κατόπιν ενός καταστροφικού γεγονότος : Την Επιστροφή Των Αγελάδων Από Τη Βοσκή. Προφανώς μιλάμε για πολύ ζόρικο χορτάρι, καθώς οι αγελάδες επέστρεψαν οργισμένες, κατειλημμένες από δαίμονες και διακατεχόμενες από άσβεστο μίσος για τους άθλιους, μπεργκεροφάγους ανθρώπους. Η εκστρατεία βίας και κυριολεκτικής κτηνωδίας τους δεν σταματά μπροστά σε τίποτε. Ρημάζουν αγροκτήματα, δολοφονούν και διαμελίζουν μουγκανίζοντας ευτυχισμένα και απαγάγουν ανθρώπους προκειμένου να τους θυσιάσουν στους σκοτεινούς, κερασφόρους θεούς τους. Οι λίγοι εναπομείναντες αγρότες κρύβονται τα βράδια τρέμοντας σε υπόγεια καταφύγια ή συνωστίζονται στις πόλεις τις ερήμου, ελπίζοντας να καταφέρουν κάπως να αντισταθούν στην ασπρόμαυρη ορδή.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ένας Νεκρομάντης έχει στήσει το κρησφύγετό του στα βουνά και ασκεί την ανίερη τέχνη του, φέρνοντας πίσω στην ζωή τους νεκρούς της ερήμου. Τουρσιά-φαντάσματα και Κουραδόφιδα λυμαίνονται τους αφιλόξενους δρόμους. Τα πάντα μοιάζουν χαμένα. Είναι ακριβώς η στιγμή που ένας ήρωας θα σηκωθεί από το κρεβάτι, θα χασμουρηθεί και θα κλαψουρίσει «Λίγο ακόμη ρε μαμά». Είναι η στιγμή που ξεκινά ο θρύλος της Δύσης της Αποστροφής.
Ναι, καλά διαβάσετε. Τουρσιά φαντάσματα. Και πρόκειται για το πιο νορμάλ κομμάτι του West of Loathing, το οποίο βάζει τα δυνατά του να είναι ένα πραγματικό RPG, έστω και αν φορά ζουρλομανδύα και το κρύβουν στο πέμπτο τουλάχιστον υπόγειο απόρθητου ψυχιατρείου. Επιλέγουμε τον χαρακτήρα μας από μια από τις τρεις διαθέσιμες κλάσεις : Cow Puncher (Γελαδόβλαχο), Snake Oiler (Φιδέμπορα) και Beanslinger (Φασουλόμαγο) και προφανώς η επιλογή μας αυτή ελάχιστη σημασία έχει για την έκβαση της περιπέτειάς μας, για λόγους που πολύ σύντομα γίνονται προφανείς. Αν και περιλαμβάνει turn based μάχες και αύξηση συγκεκριμένων ικανοτήτων μας με την επένδυση πόντων εμπειρίας, ο μοναδικός σκοπός του West of Loathing, είναι η διασκέδασή μας. Εάν ηττηθούμε σε κάποια μάχη, απλώς επιστρέφουμε αμέσως πριν από αυτή, με το επιπλέον perk “Angry” το οποίο μας καθιστά ακόμη φονικότερους και διασφαλίζει στην ουσία τον απόλυτο θριάμβό μας. Ο Cow Puncher είναι ένας «παραδοσιακός» μαχητής εκ του συστάδην, ο οποίος στηρίζεται στις τεράστιες γροθιές του προκειμένου να επιβάλλει την τάξη στις Άνομες Αγελάδες.
Ο Φιδέμπορας (προφανώς κλάση της επιλογής μας), κουβαλά μια βαλίτσα φίδια (…) από τα οποία εξάγει δηλητήρια και γιατρικά και μπορεί στις μάχες να μαστιγώνει τους εχθρούς του με τον αγαπημένο του κροταλία, προκαλώντας τους όχι μόνο ζημιά αλλά και δηλητηριάζοντάς τους. Παράλληλα, έχει μεγάλο ταλέντο και στην εξαπάτηση των οχτρών του. Ο Φασουλόμαγος τέλος, στηρίζεται καθαρά στην κλάση και τον τρόπο παιξίματος του Magic User από τα θρυλικά Quest For Glory, καθώς χρησιμοποιεί αρχαία ξόρκια Φασουλομαντίας, τα οποία του επιτρέπουν να αλληλεπιδρά με τον κόσμο του παιχνιδιού με εντελώς μοναδικούς τρόπους.
Οι ικανότητες και τα perks που αποκτάμε, αποτελούν ένα μικρό χιουμοριστικό όργιο από μόνα τους και το West of Loathing είναι ένα από εκείνα τα σπάνια παιχνίδια που σε κάνουν να χαχανίζεις σαν τον μουρλό μέσα στο δωμάτιό σου. Όχι να αγνοχαμογελάς και να σκέφτεσαι «Κοίτα να δεις τί έγραψε τώρα ο μάστορας» ούτε να παίζεις με ένα ικανοποιημένο υπομειδίαμα. Όχι. Χαχανίζεις ωσάν το αλόγατο και τα σαλάκια λερώνουν την οθόνη. Το βλάσφημο, ανατρεπτικό χιούμορ του παιχνιδιού, δίνει το παρόν σε κάθε γραμμή κειμένου.
Αποκτάμε εμπειρία κυριολεκτικά από τα πάντα: φτυαρίζοντας σκατό στο δρόμο, κοιτώντας τον εαυτό μας στον καθρέφτη και μουρμουρίζοντας «Φτου σου κούκλε μου», μαθαίνοντας την Αρχαία Γλώσσα των Νεκρών, ποτίζοντας το γερο-μεταλλορύχο στην άκρη του σαλούν λάβδανο ή εξουδετερώνοντας μια από τις πολλές συμμορίες ληστών της ερήμου. Αυτή την εμπειρία την ξοδεύουμε αυξάνοντας είτε παραδοσιακές ικανότητες όπως το σημάδι, είτε πιο εξωτικές, όπως το ταλέντο μας στο ημέρωμα των φιδιών ή την αντοχή μας στο αλκοόλ. Μακροπρόθεσμα καταλήγουμε φυσικά με έναν ημίθεο χαρακτήρα ο οποίος ολοκληρώνει την κάθε μάχη μέσα σε ένα με δυο γύρους αλλά εάν αγοράσετε το West of Loathing για τις μάχες του ή για την απόκτηση διαρκώς καλύτερου εξοπλισμού, το αδικείτε κατάφωρα.
Το παιχνίδι φλερτάρει έντονα και με την κατηγορία των adventures, στο τιμημένο πλαίσιο που εδραίωσε η Sierra On-Line με το Quest For Glory I. Μαζεύουμε αρκετά τέρμα γκάου αντικείμενα στο inventory μας, πολλά εκ των οποίων μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε συνδυασμό με πληροφορίες που ανακαλύπτουμε μέσα από τις περιπλανήσεις μας προκειμένου να επιλύσουμε συγκεκριμένες καταστάσεις με πραγματικά απίστευτους τρόπους. Αν και μπορούμε απλώς να τραμπουκίσουμε τους πάντες και τα πάντα με έναν εξόχως προγλωσσικό τρόπο, η «σένια» επίλυση των γρίφων, προσφέρει εκτός από πλουσιότερες ανταμοιβές, πολύ περισσότερο γέλιο καθώς μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε το δημιουργικό ταλέντο της Asymmetric σε όλη του την δόξα. Ένας από τους κορυφαίους γρίφους του παιχνιδιού, περιλαμβάνει τον Ηράκλειο άθλο της επαναλειτουργίας ενός Εργοστασίου-Φάντασμα, προκειμένου να ξαναβγεί ποιοτικό εκτοπλασματικό τουρσί στην πιάτσα. Ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι μας δίνει να καταλάβουμε τί ουσιαστικά πρέπει να κάνουμε, αλλά και η εναλλακτική λύση που μας παρέχει, γνωρίζοντας πως κατά 90% θα αποτύχουμε στην «έξυπνη» λύση, είναι απλά, ιδιοφυής.
Η Asymmetric, παραδίδει ένα σπαρταριστό, αθυρόστομο, βλάσφημο western-παρωδία κάθε κλισέ του είδους, το απολαμβάνει και αυτό φαίνεται στο τεράστιο μεράκι με το οποίο έχουν επενδύσει κάθε μια από τις πάμπολλες δυνατές αλληλεπιδράσεις σας με τον κόσμο του παιχνιδιού. Προφανώς τα γραφικά του και η έλλειψη ηχογραφημένων ομιλιών θα αποθαρρύνουν μια πολύ μεγάλη μερίδα του κοινού από την ενασχόληση μαζί του, αλλά ο σωστός παίκτης, θα βρει εδώ το Dink Smallwood 2 που ονειρεύτηκε στο σχολείο και κανείς δεν του έφτιαξε, ποτέ. Ως τώρα.
Pros
- Σπαρταριστό, υπέροχο, αναρχικό, βλάσφημο χιούμορ
- Πληθώρα μυστικών, gameplay που παραπέμπει στον σχεδιαστικό πυρήνα του Quest for Glory: So You Want To Be A Hero
- Πλουσιότατη διάρκεια στον χρόνο σε περίπτωση που επιθυμείτε να εξερευνήσετε τα πάντα στο παιχνίδι
- Τουρσί φάντασμα με σβησμένο καταστατικό.
- Γελοιωδώς κολλητικό soundtrack
Cons
- Προφανώς τα γραφικά, καμωμένα από οργισμένους τρόφιμους βρεφονηπιακού σταθμού και η απουσία ηχογραφημένων ομιλιών
Δεν το είχα στα υπόψη, αλλά μόλις διάβασα για τουρσιά φαντάσματα, I was sold.
Το παιχνίδι ουσιαστικά πρόκειται για περισσότερο single-player εκδοχή του browser-based ψευδο-ΜΜΟ Kingdom of Loathing (”https://www.kingdomofloathing.com/”), και είναι ΕΠΟΣ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ. Στο KoL θυμάμαι οι character classes ήταν Seal Clubber, Sauceror, Pastamancer, Accordion Thief και κάτι ακόμα, είχα φτιάξει έναν Accordion Thief και τον είχα κάνει τελείως high-end, τι αθώες εποχές.
ΜΠΑΧΑΧΑ Θεραπεύτηκε λέει… (”http://ragequit.gr/Forum/index.php/topic,5360.msg212059.html#msg212059″)
Σίγουρα παίχτηκε σκληρός εκβιασμός από Hellion πως θα σου πιει όλη την κάβα ενώ θα σε έχει δεμένο να ακούς Manowar, αν δεν κάνεις review τώρα-τώρα ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΗΜ ΓΕΪΜ που τόσο του θυμίζει Cyanide and Dorkiness.
Τα εξηγώ στον πρόλογο. Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μου σε συνδυασμό με την προσωρινή έλλειψη Gpu, με ώθησε στην θυσία αυτή, προκειμένου να αβγαταίψει ποιοτικά η ύλη του μαγαζιού.