REVIEWS

MEMORANDA

Για την ύπαρξη του Memoranda ομολογώ πως δεν είχα την παραμικρή ιδέα όταν παρέλαβα το σχετικό δελτίο τύπου μαζί με τον review κωδικό. Πρόκειται για ένα καθαρόαιμο 2D point and click παιχνίδι περιπέτειας, που χρηματοδοτήθηκε μέσω μιας ταπεινής και χαμηλών τόνων καμπάνιας στο Kickstarter. Τα πανέμορφα, σχεδιασμένα στο χέρι γραφικά του τραβάνε αμέσως το μάτι και το γεγονός πως η θεματική του έχει στηριχθεί σε μια πληθώρα διηγημάτων του εξαιρετικού συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι, μου δημιούργησαν ιδιαίτερες προσδοκίες για τούτη την αυτοπροσδιοριζόμενη ως «μαγικά ρεαλιστική» περιπέτεια.

Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο της Mizuki, μιας εικοσιπεντάχρονης διαζευγμένης γυναίκας, η οποία έχει ξεχάσει το ίδιο της το όνομα (θυμάται όμως όλα τα υπόλοιπα στοιχεία γύρω από την ζωή της) και εδώ και εβδομάδες της είναι αδύνατον να κοιμηθεί, καθώς το φάντασμα (;) ενός γέρου ναυτικού, εμφανίζεται πλάι στο κρεβάτι της και την κρατά διαρκώς ξάγρυπνη. Ζει σε μια μικρή, ειδυλλιακή πόλη, γεμάτη παράξενους κατοίκους. Ένας ανθρωπόμορφος ελέφαντας ξεφυσά μελαγχολικά σε ένα τσαγερό, ενώ κρύβεται στο σπίτι ενός άντρα εμμονικού με τον ιδανικό τρόπο μαγειρέματος σπαγγέτι. Ένας ανάπηρος άνδρας κοιτάει θλιμμένα προς τον ωκεανό και ονειρεύεται την μέρα που θα κόψει τα άχρηστα πόδια του και θα κολυμπήσει σαν ψάρι, στα άγνωστα βαθιά. Ένα σκιάχτρο βρίζει τις κουκουβάγιες που το ταλαιπωρούν και τις διαβεβαιώνει πως στην προηγούμενη ζωή του ήταν ένας ένδοξος Φοίνικας.

MM4Κι εγώ θα ήθελα, αλλά δεν είναι αυτό που νομίζετε.

Τα παραπάνω είναι λίγα μόνο από τα αλλόκοτα που θα συναντήσουμε στην σύντομη, μα τεχνητά τραβηγμένη, διάρκεια του Memoranda. Η δομή του κόσμου και οι χαρακτήρες είναι λίαν ενδιαφέροντες και γλυκά γκάου, ακόμη και εάν, όπως ο υπογράφων, δεν έχετε την παραμικρή επαφή με το έργο του Μουρακάμι. Η ατμόσφαιρα της ανώνυμης πόλης στην οποία εκτυλίσσεται η περιπέτειά μας, θυμίζει ξεχασμένο θέρετρο της Νέας Αγγλίας με μια γερή δόση μαγικού ρεαλισμού σε χαρακτήρες και καταστάσεις. Σε συνδυασμό με τον υπέροχο οπτικοακουστικό τομέα, το Memoranda είναι μια πραγματική απόλαυση ιδέσθαι και ακούειν.

Εκεί φυσικά που κρίνεται τελικά ένα adventure game, πέρα από το σενάριο που παρουσιάζει, είναι η ποιότητα των γρίφων του, η δομή και η κλιμάκωση της δράσης μέσα από αυτούς. Εδώ δυστυχώς, η απειρία της Bit Byterz στον χώρο, παρά τα όποια ελαφρυντικά προφανώς δίνουμε σε ένα πρωτοεμφανιζόμενο studio, είναι οδυνηρά εμφανής. Επιχειρούν, προς τιμήν τους, να δώσουν ένα πραγματικά παλιομοδίτικο point and click παιχνίδι περιπέτειας, όπου ανά πάσα στιγμή έχουμε περισσότερα από δέκα αντικείμενα στο inventory μας και μπορούμε να επισκεφθούμε τις περισσότερες τοποθεσίες του παιχνιδιού (αρκετές ξεκλειδώνουν σταδιακά μετά από συγκεκριμένες ενέργειες ή διαλόγους μας με χαρακτήρες). Ο χειρισμός είναι απλούστατος και διαισθητικός, ενώ υφίσταται και η δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε συνδυασμούς αντικειμένων μέσα στο inventory μας. Παρέχεται φυσικά hot spot indicator, χάρτης της πόλης για γρήγορη μετακίνηση ανάμεσα στις τοποθεσίες και ένα in-game journal (τα “Memoranda” της Mizuki) το οποίο θεωρητικά αποθηκεύει χρήσιμες πληροφορίες για τους κεντρικούς γρίφους της περιπέτειας αλλά στην ουσία αποδεικνύεται μάλλον άχρηστο.

MM1Λύνοντας τον “τηλεφωνικό” γρίφο στο φάρο

Τουτέστιν, όλα τα «κομφόρ» ενός μοντέρνου adventure game, δίνουν το παρόν. Οι αρχικοί γρίφοι μάλιστα είναι απολαυστικά παλιομοδίτικοι και δεν θα ξενίσουν στο παραμικρό τους βετεράνους του είδους. Τα προβλήματα εντοπίζονται ήδη από το τέλος της πρώτης πράξης του παιχνιδιού, όταν και ανοίγουν οι περισσότερες διαθέσιμες τοποθεσίες. Πάρα πολλοί γρίφοι υφίστανται στον κόσμο δίχως την παραμικρή ένδειξη, διάλογο ή κάποια ελάχιστη υπόδειξη (έστω και οπτική) αναφορικά με την επίλυσή τους ή τον λόγο ύπαρξης των συγκεκριμένων αντικειμένων στον κόσμο. Τα πράγματα μάλιστα χειροτερεύουν, καθώς, εντελώς απροειδοποίητα τις περισσότερες φορές, συγκεκριμένες ενέργειές μας έχουν σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση χαρακτήρων ή αντικειμένων σε τοποθεσίες που έχουμε ήδη επισκεφθεί. Κάποιες φορές, υπάρχουν νέοι διάλογοι που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε με κάποιους χαρακτήρες (χωρίς και πάλι καμία υπόδειξη από μεριάς του παιχνιδιού) οι οποίοι ξεκλειδώνουν ολόκληρες νέες τοποθεσίες του χάρτη και ο μόνος τρόπος να τους ανακαλύψουμε, είναι να γυρνάμε σαν τις άδικες κατάρες σε κάθε πιθανή τοποθεσία, κάνοντας κλικ στους πάντες και τα πάντα, με την τρελή ελπίδα πως κάτι καινούριο θα έχει κάπου, εμφανισθεί. Αυτό δυστυχώς τελικά συμβαίνει, με αποτέλεσμα κάθε έννοια ρυθμού ή λογικής συνέχειας των ενεργειών μας να εκπαραθυρώνεται με συνοπτικές διαδικασίες.

MM2Ο Κύριος Σκιάχτρος

Αν και έχουμε πάντα κάποιο βασικό στόχο να είναι σχετικά ξεκάθαρος, η επίτευξη αυτού είναι ένα μικρό χάος. Οι λογικά προφανείς λύσεις σε αρκετούς από τους γρίφους, απλά δεν δουλεύουν και οδηγούμαστε, μέσω καταραμένης 90’ς μεθοδολογία δοκιμασίας και σφάλματος (ελληνιστί, trial and error) να επιλύουμε την πλειοψηφία των γρίφων καθαρά στα κουτουρού. Λατρεύω τα πραγματικά δύσκολα και ευφυή adventure games, τα οποία γνωρίζουν πώς να επικοινωνήσουν στον παίκτη το ζητούμενο και φροντίζουν να του παρουσιάσουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία προκειμένου να φτάσει σε αυτό (το Fran Bow είναι ένα εξαιρετικό πρόσφατο παράδειγμα) και πολύ απλά, το Memoranda αποτυγχάνει παταγωδώς σε αυτό τον τομέα. Ένα adventure σε στιγμές παρανοϊκά δύσκολο, στα πρότυπα του αρχικού Discworld και ακόμη χειρότερο.

Στον αντίποδα, τα επιτυχημένα voice-overs, η εξαιρετική μουσική υπόκρουση και η πραγματικά ονειρική αίσθηση που αφήνει το ταξίδι της νεαρής Mizuki, πραγματικά αιχμαλώτισαν την καρδιά και την φαντασία μου. Το σενάριο του Memoranda είναι διαφορετικό, πρωτότυπο και μια ευχάριστη αλλαγή από την πλειοψηφία των πιο «παιδικών» και απλουστευμένων adventure games. To συνιστώ με επιφυλάξεις στους σκληρούς οπαδούς της κατηγορίας, καθώς έχει στιγμές και κομμάτια που πραγματικά θα απολαύσουν. Από την άλλη, ο άστοχος σχεδιασμός των περισσότερων γρίφων του, δυστυχώς αφαιρεί αρκετούς πόντους από ένα παιχνίδι που άνετα θα χαρακτηριζόταν «διαμαντάκι».

MM3Θα επισκεφθείτε αρκετές φορές το καφέ του χωριού

Το τελικό πρόσημο της εμπειρίας μου με το Memoranda, είναι θετικό. Διαθέτει συναισθηματικό πυρήνα και επιτυγχάνει να αγγίξει τον παίκτη. Ο βαθμός του εκνευρισμού που θα δημιουργήσουν οι γρίφοι του προφανώς διαφέρει από παίκτη σε παίκτη (τρανταχτό παράδειγμα η απαράδεκτη υλοποίηση του γρίφου με το κρυπτόλεξο στο σπίτι του κουκλοποιού, όπου ενώ γνωρίζουμε επακριβώς τι πρέπει να κάνουμε, απαιτείται να μυρίσουμε τα νύχια μας και να ακολουθήσουμε κάποια απόκρυφη εσωτερική λογική του παιχνιδιού για να επιλύσουμε κάτι προφανές, με μάλλον ανορθόδοξο τρόπο) αλλά αξίζει τον χρόνο και τα χρήματά σας σε προσεχή έκπτωση, ειδικά εάν σας τραβά αυτό που λέτε στις εικόνες που συνοδεύουν την παρουσίαση.

Pros

  • Πανέμορφα σχεδιασμένα art deco γραφικά
  • Προσεγμένος ηχητικός τομέας
  • Σαγηνευτική κεντρική ιδέα και υλοποίηση του κόσμου του παιχνιδιού

Cons

  • Αναίτια δύσκολοι γρίφοι, οι οποίοι δίνουν την εντύπωση πως μπήκαν στο παιχνίδι δίχως την παραμικρή ένδειξη ως προς την επίλυσή τους, κυρίως για να παρατείνουν την…
  • …ιδιαίτερα σύντομη διάρκειά του
  • Χαοτική εμφάνιση νέων χαρακτήρων και αντικειμένων σε παλαιότερες τοποθεσίες μας εξαναγκάζει σε διαρκείς επανεπισκέψεις τοποθεσιών και τον παράγοντα της τύχης προκειμένου να λύσουμε πολλούς γρίφους

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 72%

72%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

3 Comments

  1. Θα το τιμήσω κι αυτό σε sales.
    Μιας και είπες για τη δυσκολία των γρίφων, σε σχέση με το “λατρεμένο” σου 🙂 Whispered World, που βρίσκεται; Γιατί ωραίο ήταν γενικά και με πρόκληση αλλά μερικοί γρίφοι του ήταν ανόητα δύσκολοι και παραπλανητικοί.
    Όσον αφορά τα Discworld είναι όντως τόσο δύσκολα (δηλαδή γρίφοι-χαζομάρες τύπου monkey wrench και ανοιχτό walkthrough); Έχω δει να το αναφέρουν και αλλού και μου κάνει εντύπωση. Υποθέτω μιλάμε για τα 2 πρώτα, το Noir ήταν πολύ κομπλέ που το θυμάμαι.

  2. Καμία σχέση, το Whispered World ήταν υπερ-στρωτό και νορμάλ σε σχέση με το Memoranda. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του τελευταίου είναι η εντελώς άκυρη εμφάνιση διαρκώς νέων χαρακτήρων/αντικειμένων/διαλόγων/τοποθεσιών χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση, οπότε σε αναγκάζει σε ψυχωτικό backtracking και δοκιμές απλά για να δεις αν άνοιξε, κάπου, κάτι, χωρίς καμία λογική. Τα Discworld II και Noir ήταν εντελώς νορμάλ και υπέροχα. Και το πρώτο ήταν μερακλίδικο και σωστό, απλά είχε κάποιες άκυρες φάσεις και αγριάδες που δεν έβαζε ο νους σου υπό κανονικές συνθήκες.

    Το Μεμοράντα αξίζει τρελά σε σέηλ θεωρώ. Γραφικά, ήχος, ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά και προσφέρουν το “κάτι το διαφορετικό”. Η δράση δυστυχώς δεν είναι όμως αντίστοιχα σχεδιασμένη.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL