REVIEWS

ENDLING: EXTINCTION IS FOREVER

To Endling – Extinction is Forever της Herobeat Studios είναι ένα survival game με σαφές μήνυμα περί της ανάγκης για προστασία του περιβάλλοντος. Είναι μια θέση με την οποία προσωπικά συμφωνώ, αλλά μιας και το Endling είναι computer game και όχι δοκίμιο/μανιφέστο, πρέπει να κριθεί τόσο από την gameplay πλευρά του, όσο και από το πόσο επιτυχημένα εν τέλει δίνει το μήνυμα που τόσο ξεκάθαρα θέλει να δώσει.

Είναι το δεύτερο παιχνίδι που παρουσιάζουμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπου αναλαμβάνουμε το ρόλο ενός ζώου, αυτή τη φορά μιας αλεπούς. Για την ακρίβεια, της τελευταίας αλεπούς στον κόσμο. Υπάρχει όμως ακόμα ελπίδα, γιατί η αλεπού μας είναι έγκυος, και μέσα σε λίγα λεπτά από την έναρξη του παιχνιδιού, γεννάει τέσσερα υγιέστατα αλεπουδάκια. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, πρέπει να τα προστατέψει αλλά και να τους μάθει πώς να επιβιώσουν σε έναν κόσμο όπου η φύση είναι σκληρή και επικίνδυνη, αλλά η αλόγιστη καταστροφή της από τους ανθρώπους αποτελεί τον πραγματικό εφιάλτη.

Aaaaaaaaaaaaaawwwwwwwwwwwwwwwwwww

Ο τεχνικός τομέας επιτελεί το σκοπό του, χωρίς να εντυπωσιάζει. Καταφέρνει επιτυχημένα να κρύψει το χαμηλό fidelity μέσω ενός art style που παραπέμπει σε πίνακα ζωγραφικής με αδρές γραμμές και σχετικά έντονα χρώματα, αν και ο κόσμος είναι γενικά μουντός. Ο ήχος βρίσκεται ένα κλικ παραπάνω, με ενδιαφέρουσες μελωδίες και καθαρά ηχητικά εφέ, που ορισμένες φορές είναι απαραίτητα για τον εντοπισμό κινδύνων.

Το Endling είναι χωρισμένο σε νύχτες, στη διάρκεια των οποίων εμείς ως αλεπού (και πολύ σύντομα θα αρχίσουν να μας ακολουθούν και τα αλεπουδάκια μας κατά πόδας) εξερευνούμε το χάρτη – περιοχές του οποίου ξεκλειδώνουν σταδιακά, συχνότερα απλά με την πάροδο του χρόνου και όχι λόγω δικών μας ενεργειών – σε αναζήτηση τροφής που είναι η διαρκής μας μέριμνα, ενώ αποφεύγουμε παγίδες, κυνηγούς, και πανίδα που με τη σειρά της βλέπει τα βλαστάρια μας ως γεύμα. Αν αποτύχουμε σε κάτι από όλα αυτά, είναι πολύ πιθανό τα αλεπουδάκια μας να αρχίσουν ένα-ένα να πεθαίνουν, κάτι που δεν επιφέρει game over αλλά προφανώς οδηγεί στο χειρότερο δυνατό τερματισμό. Στο τέλος κάθε νύχτας πρέπει να επιστρέψουμε στη φωλιά μας για ξεκούραση.

Η δεύτερη φωλιά μας. Όπου γης, και πατρίς.

Πολύ νωρίς, ένα από τα αλεπουδάκια μας θα απαχθεί από τον μυστηριώδη Scavenger. Αυτό θα μας αναγκάσει να φύγουμε από το comfort zone μας, και να ακολουθήσουμε την πορεία του Scavenger με οδηγό την ισχυρή αίσθηση της όσφρησης που έχουμε, κάτι που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο το campaign του παιχνιδιού. Το βασικό storytelling γίνεται μέσω αποσπασματικών εικόνων που ξεκλειδώνουμε ακολουθώντας τη μυρωδιά του απαγωγέα.

Προσπάθησα να περιγράψω σχετικά αναλυτικά τον τρόπο παιχνιδιού, πριν περάσω στην αξιολόγησή του, γιατί η αλήθεια είναι πως θεωρώ ότι το Endling έχει προβλήματα, τόσο στο gameplay όσο και στο storytelling του.

Από πλευράς gameplay, ένα πρώτο και βασικό θέμα είναι πως απλά δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον το να είσαι αλεπού που κυνηγάει ποντίκια και αποφεύγει κουκουβάγιες. Και αυτό είναι το κεντρικό μοτίβο του παιχνιδιού σε όλη την, περίπου τετράωρη, διάρκειά του, όσο και αν η κατάσταση περιπλέκεται μετά την εμφάνιση του Scavenger.

Άντε να βρεις φαΐ, όταν όλο το δάσος έχει γίνει καυσόξυλα.

Ένα δεύτερο θέμα είναι πως βρήκα το navigation σχετικά δύσκολο. Έχω γενικά καλή αίσθηση του προσανατολισμού στα παιχνίδια, αλλά εδώ χανόμουν συχνά. Το παιχνίδι αν και εξελίσσεται σε κάτι που μοιάζει με κλασικό 3D open world, τελικά δεν ανήκει σε αυτό το είδος, μιας και η κίνηση γίνεται on rails σε δυσδιάστατα μονοπάτια που κάνουν λούπες και τέμνονται με άλλα δυσδιάστατα μονοπάτια. Δεν είναι τόσο πολύπλοκο όσο ίσως το κάνω να ακούγεται, αλλά δεν είναι και εύχρηστο. Ο χάρτης είναι πραγματικά πολύτιμος, αλλά η ανάγκη διαρκούς ελέγχου του γίνεται κουραστική. Θεωρώ πως ένα minimap στο UI θα βοηθούσε πολύ.

Τρίτο και τελευταίο, συνάντησα κάποια bugs τα οποία οδήγησαν το πρώτο μου playthrough σε παταγώδη αποτυχία, μιας και τα αλεπουδάκια μου δεν έτρωγαν φαΐ που υπήρχε μπροστά στα μάτια τους, και ένα scripted event δεν ολοκληρωνόταν σωστά, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να γυρίσω στη φωλιά. Έδωσα στο παιχνίδι μια ακόμη ευκαιρία, και το δεύτερο playthrough ολοκληρώθηκε επιτυχώς χωρίς κανένα bug, αλλά μέχρι να κυκλοφορήσει κάποιο patch, η απροβλημάτιστη λειτουργία δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη.

Στο storytelling, έχω αρκετές ενστάσεις. Πρώτον, το όλο concept «είσαι η απολύτως τελευταία αλεπού στον κόσμο» είναι gimmicky, οριακά συναισθηματικά εκβιαστικό, και το κυριότερο για εμένα, δε δίνεται μέσα από το ίδιο το παιχνίδι – το γνωρίζουμε γιατί έτσι μας λένε οι developers στο store page. Οι πιο παρατηρητικοί παίκτες μπορούν να εντοπίσουν μια πινακίδα που ενημερώνει πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα για τις αλεπούδες, όπως και για πολλά άλλα είδη ζώων, αλλά και πάλι δεν έχουν κανένα λόγο να θεωρήσουν πως αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλο τον πλανήτη.

Σκούρα τα πράγματα…

Δεύτερον, η ιστορία του Scavenger δίνεται με υπερβολικά αφαιρετικό και αποσπασματικό τρόπο. Δεν μπορεί να δοθεί σαφής και συνεκτική αφήγηση μέσα από περίπου 20 στατικές εικόνες. Ίσως αυτό να είναι ηθελημένο από τους developers, με την έννοια ότι μια αλεπού δεν είναι ο καλύτερος ντετέκτιβ του κόσμου, αλλά ένα ζώο που ούτε μπορεί να καταλάβει περισσότερα, ούτε ενδιαφέρεται για κάτι πέρα από το κουτάβι της. Το θέμα όμως είναι ότι ο παίκτης ενδιαφέρεται… μέχρι να πάψει να ενδιαφέρεται, κάτι που δεν μπορεί να λογιστεί ως «επιτυχία γιατί έτσι είναι ρεαλιστικό». Οφείλω όμως να επισημάνω, ότι στο τέλος αυτού του αφηγηματικού νήματος, όταν πλέον αλεπού και Scavenger συναντιούνται, λίγο πριν ξεκινήσει ο Επίλογος του παιχνιδιού, η ιστορία καταφέρνει επιτέλους να αποκτήσει human interest και να συγκινήσει. Όπως θα αναφέρω και παρακάτω, αυτή η δυνατή δραματική κορύφωση σε μια κατά τα άλλα αναιμική διαδικασία, είναι τελικά χαρακτηριστική του Endling.

Μια από τις πιο ξεκάθαρες σε νόημα εικόνες που ξεκλειδώνουμε με την πανίσχυρη μύτη μας.

Το Endling ποντάρει πολλά στο συναισθηματικό δέσιμο του παίκτη με τα αλεπουδάκια. Είναι το σημείο που κάνει την παρουσίαση ενός τέτοιου παιχνιδιού δύσκολη, επειδή ο καθένας θα το βιώσει διαφορετικά. Μπορώ να παραθέσω μόνο τη δική μου εμπειρία, και να πω ότι σε εμένα κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Τα αλεπουδάκια είναι cute as cute can be και έχουν όλα τα φόντα για να λιώσουν τις παγωμένες καρδιές gamers που είναι συνηθισμένοι στο να κυνηγάνε δαίμονες στο DOOM ή να ρημάζουν νουμπάδες στο League of Legends… αλλά για εμένα δεν έγινε ποτέ η υπέρβαση ώστε να τα νιώσω ως κάτι παραπάνω από ένα gameplay μηχανισμό, να το ζήσω όπως πχ έζησα το The Walking Dead Season 1 που αγωνιούσα για την τύχη της Clementine. Δεν θεωρώ πως η σύγκριση είναι άδικη, επειδή πιστεύω ότι οι developers στοχεύουν στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.

Όλα τα παραπάνω μπορούν εύλογα να κάνουν κάποιον να καταλήξει ότι το Endling ακροβατεί μεταξύ αποτυχίας και απόλυτης μετριότητας. Το παιχνίδι όμως έχει έναν τελευταίο άσσο στο μανίκι του, τον Επίλογο. Τα τελευταία δέκα λεπτά του Endling πετυχαίνουν όσα δεν καταφέρνουν οι προηγούμενες τέσσερις ώρες μαζεμένες, να δημιουργήσουν πλήρη συναισθηματική φόρτιση, αγωνία, θυμό και εν τέλει προβληματισμό για τη σχέση ανθρώπου-περιβάλλοντος. Αρκεί αυτό για να ανυψώσει το Endling συνολικά; Με ψυχρή λογική ίσως όχι, αλλά έχοντας μόλις βιώσει την πραγματικά έντονη συναισθηματική εμπειρία του Επιλόγου, η τελική μου απάντηση είναι πως ναι.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 71%

71%

Fox tale

Ο συγκλονιστικός επίλογος σώζει την παρτίδα για ένα παιχνίδι, που κατά τα άλλα δεν ξεπερνά την μετριότητα σε κανένα από τα επιμέρους στοιχεία του.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

8 Comments

  1. Κοίτα, αν βρεθεί ευκαιρία για δοκιμή ψιλοτζάμπα, δεν είναι τίποτα να παίξεις το πρώτο τέταρτο και να δεις πώς θα νιώσεις με τα αλεπουδάκια. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να πάθει κάποιος instalove με τα αλεπουδάκια, να το βιώσει στο έπακρο, και να με βρίζει που δεν έβαλα 101% στην παιχνιδάρα…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL