SUNLESS SEA
Ακολουθούν αποσπάσματα από το Ημερολόγιο Γέφυρας του Καπετάνιου Στέφανου του Τετάρτου, του Κακότυχου :
Αφήσαμε πίσω μας την κάπνα του Λονδίνου σήμερα. Κάπνα…λες και έχει σημασία πια. Τώρα πια, εδώ κάτω, όλα μαύρα είναι. Όποιος έχει τον μεγαλύτερο προβολέα, έχει τον ήλιο. Πήραμε κι έναν Ταφίτη μέσα, να τον κατεβάσουμε λέει στο Βάντερμπραϊτ, έχει παρά καλό η υπόθεση. Είχα δίκιο που έφερα τη Νυφίτσα στο καράβι. Τη συμπαθούν οι ναύτες και έχουμε καλό κλίμα στη γέφυρα. Ακόμη και όταν περάσαμε τα στενά της Ροβένα και μας την πέσαν οι πειρατές, η Νυφίτσα εκεί, λυσσομανούσε μαζί με τα κανόνια μας. Τους βουλιάξαμε, μα όχι πριν προλάβουμε να κουρσέψουμε δυο κασόνια μπακαλιάρο παστό από τη σκούνα τους. Υπολογίζω θα μας κρατήσουν και ολόκληρη εβδομάδα αν κάνουμε οικονομία. Στο Θόλο, πήρε να αχνοφαίνεται ένα φως από απόψε. Ο σκοπός λέει πως είναι κακό σημάδι και καίει ολονυχτίς τα μαύρα του κεριά.
-24 Μαρτίου, 1888.
To Sunless Sea είναι περίεργο. Είναι ένα από εκείνα τα περιβόητα «παιχνιδένια παιχνίδια» με τα οποία μπορείς να ασχολείσαι για δεκάδες, ίσως εκατοντάδες ώρες και να ανακαλύπτεις διαρκώς καινούρια πράγματα και μηχανισμούς. Απηχεί στην πρωτόγονη χαρά της ανακάλυψης και της εξερεύνησης που καθιέρωσε το Pirates (και την επική μοντέρνα διασκευή του , Black Flag) ως έναν από τους κλασσικότερους τίτλους όλων των εποχών. Ένας παράξενος κόσμος που χρωστάει εξίσου στην πρωτογοτθική λογοτεχνία του Εdgar Allan Poe όσο και στα οράματα του Ιουλίου Βερν. Τις trash φαντασιώσεις των steampunk συγγραφέων και απόηχους από τον κοσμικό τρόμο του H.P. Lovecraft. Είναι ένα παιχνίδι χτισμένο επάνω σε μια σινεμασκόπ εκδοχή του cult αφηγηματικού web game, Fallen London.
Έχουμε έναν Βικτωριανό κόσμο, όπου υπό μυστηριώδεις και ανεξιχνίαστες συνθήκες, το Λονδίνο μεταφέρθηκε ξαφνικά μέσα σε ένα ατελείωτο (;) υπόγειο βασίλειο, γνωστό μοναχά ως «Το ‘Κάτω» . Το ‘Κάτω είναι χωρισμένο σε νησιά, καταμεσής της αφιλόξενης Ανήλιαγης Θάλασσας. Τούτα τα νησιά αποτελούν καταφύγιο και πατρίδα σχεδόν για τα πάντα, από απέθαντους παγανιστές, μέχρι γιγάντιους νοήμονες χαμστεράνθρωπους και φοβισμένους αγρότες. Εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός τολμηρού καπετάνιου και στην αρχή της περιπέτειας καλούμαστε να επιλέξουμε τον στόχο μας. Μπορεί να επιθυμούμε να συλλέξουμε αμύθητα πλούτη. Ίσως να εξερευνήσουμε τα πέρατα της Ανήλιαγης Θάλασσας και να γραφτούμε στα χρονικά της Ιστορίας ως ο σημαντικότερος εξερευνητής που έζησε ποτέ. Μπορεί πάλι να αναζητούμε μια λύτρωση καθαρά προσωπική. Ξεκινάμε την περιπέτεια στο λιμάνι του Έκπτωτου Λονδίνου, με πολύ βασικές προμήθειες και ένα σχεδόν ανύπαρκτο πλήρωμα. Το πόσο μακριά θα φτάσουμε και πόσους από τους αρχικούς στόχους μας θα πετύχουμε, εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.
Αν έπρεπε να δώσουμε ένα πολύ στενό ορισμό στο Sunless Sea, θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως ένα υβρίδιο resource management παιχνιδιού και RPG, με γενναίες δόσεις choose-your-own-adventure στοιχείων να διαφοροποιούν την κάθε παρτίδα μας από την επόμενη. Βλέπετε, ακριβώς όπως το πολύκροτο, επερχόμενο Darkest Dungeon, το Sunless Sea θεωρεί δεδομένο όχι απλώς έναν, αλλά πολλαπλούς θανάτους του καπετάνιου μας. Μάλιστα, η «καθαρή» μορφή του παιχνιδιού, προβλέπει μονάχα ένα autosave slot, το οποίο ανανεώνεται τακτικότατα, καθιστώντας κάθε μας απόφαση οριστική και αμετάκλητη. Υπάρχει δυνατότητα για ενεργοποίηση ενός «Merciful Mode» το οποίο ενεργοποιεί μια παραδοσιακή Save/Load ρουτίνα, αλλά χρησιμοποιώντας το, καταστρέφετε ουσιαστικά ολόκληρη την γοητεία του παιχνιδιού. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η πορεία μας στον κόσμο του παιχνιδιού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τρεις παράγοντες : τα καύσιμα για το πλοίο μας, τις προμήθειες για το πλήρωμά μας και φυσικά τα επίπεδα τρόμου υπό τα οποία αυτό διατελεί ανά πάσα στιγμή. Γίνεται εύκολα αντιληπτό πως εάν μας σωθούν τα καύσιμα ή η τροφή καταμεσής στο πέλαγος είμαστε μια ανάσα μακριά από το «Game Over». Παρέχονται φυσικά κάποιες… απεγνωσμένες δυνατότητες όταν φτάνουμε σε τέτοιες εσχατιές, οι οποίες και είναι αυτές που δίνουν στο παιχνίδι τον τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Αντίστοιχα, σαν καλοί καπετάνιοι, πρέπει να φροντίζουμε να ξεκουράζουμε και να ψυχαγωγούμε τακτικά το πλήρωμά μας ή έστω να το εμψυχώνουμε επιτυχημένα σε κρίσιμες στιγμές, προκειμένου να μην οδηγηθεί στην απόγνωση και την ανταρσία.
Προσθέστε τώρα και ένα πλήρες σύστημα εμπορίου και αναβαθμίσεων στο πλοίο και το πλήρωμά μας (όσοι έχετε θητεύσει στο έξοχο FTL, θα βρεθείτε στο στοιχείο σας) και αντιλαμβάνεστε πως έχουμε να κάνουμε με ένα τίτλο ο οποίος αποτελεί δυνητικό παράδεισο για τον κατάλληλο παίκτη. Και αν επί χάρτου φαντάζει απειλητική και εχθρική προς τον παίκτη η διαχείριση όλων αυτών των στοιχείων, στην πραγματικότητα το Sunless Sea είναι ένα από τα πιο ύπουλα σαγηνευτικά παιχνίδια με τα οποία είχα ποτέ την χαρά να ασχοληθώ. Ο χάρτης του παιχνιδιού δημιουργείται τυχαία στην αρχή κάθε παρτίδας (εκτός και εάν επιλέξαμε να κληρονομήσουμε τον χάρτη του προηγούμενου καπετάνιου μας κατά τον θάνατό του, αλλά περισσότερα γι’αυτή την μηχανική, σε λίγο) με πολύ λίγες τοποθεσίες να έχουν σταθερή θέση σε αυτόν. Αρκετές από τις υπόλοιπες τοποθεσίες σκορπίζονται τυχαία στον χάρτη και έτσι δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε ακριβώς σίγουροι για την γεωγραφία του κόσμου του παιχνιδιού.
Μια αβεβαιότητα, η οποία αποβαίνει μοιραία στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού, οπότε και είμαστε διαρκώς στο ελάχιστο των καυσίμων και των προμηθειών και κάθε άσκοπο ξεστράτισμά μας από οικεία νερά, ισοδυναμεί τις περισσότερες φορές με απόλυτη καταστροφή. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγράψω επακριβώς τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν το Ανήλιαγο Πέλαγος τόσο γοητευτικό. Πρόκειται, κατά κάποιο τρόπο για τέσσερα ή πέντε παιχνίδια σε ένα. Σε κάθε λιμάνι που πιάνουμε –και είναι πολύ σημαντικό σε κάθε ταξίδι να σταματάμε σε κάθε λιμάνι που βρίσκεται στον δρόμο μας, καθώς προκύπτουν διαρκώς καινούρια συμβάντα και δεδομένα για καθένα από αυτά- μπορούμε, μέσα από ένα ιδιότυπο choose your own adventure βιβλίο-interface, να έχουμε μια πληθώρα περιπετειών. Η έκβαση αυτών εξαρτάται άμεσα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καπετάνιου μας καθώς και από το εάν βρίσκονται στην κατοχή μας κάποια συγκεκριμένα αντικείμενα ή όχι. Παίζοντας στο «Invictus Mode» με ένα και μόνο save ενεργό, κάθε ταξίδι μας αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Δεν υπάρχει η γνωστή «Έλα μωρέ, το δοκιμάζω κουτουρού και αν δεν πάει καλά, load» νοοτροπία που καθιστά τις περισσότερες επιλογές μας κούφιες και άνευ ουσίας στην πλειοψηφία των σύγχρονων παιχνιδιών.
Εδώ, αν δεν ζυγίσουμε προσεκτικά κάθε ρίσκο, υφιστάμεθα τις σκληρές συνέπειες, δίχως κανένα έλεος. Το παιχνίδι γνωρίζει πολύ καλά πως θα χρειαστούμε τουλάχιστον μια ντουζίνα θανάτους προτού αρχίσουμε να κατανοούμε έστω και λίγο τους μηχανισμούς του και έχει υλοποιήσει ένα πολύ μερακλίδικο σύστημα «κληρονομιάς», αντίστοιχο εκείνου που είδαμε στο πολύ δυνατό, Rogue Legacy. Μετά τον θάνατο κάθε καπετάνιου μας, πέρα από συγκεκριμένες και ιδιαίτερες συνθήκες που προκύπτουν μέσα από σεναριακά quests (σύνταξη διαθήκης, κάποιος απόγονος κ.ο.κ.) μπορούμε να επιλέξουμε τι θα κληρονομήσει ο επόμενος. Πέρα από κάποιο ποσοστό εμπειρίας (εμφανίζεται στο παιχνίδι με την μορφή των «Fragments») μπορούμε πχ να μεταφέρουμε ένα πολύ δυνατό όπλο που είχαμε στο καράβι μας, ίσως κάποιο χαρισματικό αξιωματικό ή ακόμη, το μεγαλύτερο δίκοπο μαχαίρι όλων, τον χάρτη του προηγούμενου καπετάνιου.
Η τελευταία επιλογή ναι μεν διευκολύνει την σταδιακή ολοκλήρωση του παιχνιδιού, αλλά μας αποστερεί από σημαντικά ποσά εμπειρίας, καθώς ο καπετάνιος μας δεν πρόκειται να κερδίζει υπερπολύτιμα fragments στην αρχή του κάθε παιχνιδιού, όσο περιπλανιέται σε γνώριμα νερά. Εάν δεν έχετε καταρρεύσει ακόμη κάτω από το μπαράζ πληροφοριών που συνθέτουν το ιδιότυπο μωσαϊκό του Sunless Sea, να προσθέσω πως έχει υλοποιηθεί πλήρως και ένα υποτυπώδες real time σύστημα μάχης. Μόλις λοιπόν μπει στο ωφέλιμο βεληνεκές μας κάποιος εχθρός, μπορούμε να ανοίξουμε πυρ εναντίον του, αφού πρώτα τον έχει στοχεύσει σωστά ο πυροβολητής μας. Κατ’ ουσία, οι μάχες του παιχνιδιού αποτελούν ντελικάτους και σε αρκετές περιπτώσεις, απλοϊκούς «χορούς» με τον εχθρό , όπου περιστρεφόμαστε σαν τρελοί γύρω από τον αντίπαλο, μέχρις ότου να είναι σειρά μας να τον χτυπήσουμε ξανά. Σε περίπτωση που κατατροπώσουμε τον αντίπαλό μας, μπορούμε να λεηλατήσουμε τα απομεινάρια του και πάλι με ιδιαίτερα ευρηματικούς τρόπους.
Η αγνή και τεράστια χαρά της ανακάλυψης τερατωδών και θαυμαστών τόπων και σημείων ήταν και παραμένει για εμένα ο σημαντικότερος λόγος ενασχόλησης με ένα παιχνίδι. Να φύγω, να κουρσέψω άλλους κόσμους, όπου αόρατοι θεοί κρύβουν τις ραφές του σύμπαντος και μουρμουρίζουν απόκρυφα λόγια, στο τέλος κάθε ελπίδας. Το Sunless Sea δεν είναι για όλους. Ο όγκος και η ποιότητα των κειμένων του ενδέχεται να απωθήσουν μεγάλη μερίδα παικτών οι οποίοι αναζητούν απλώς μια επιφανειακή και γρήγορη συγκίνηση. Εδώ όμως, στο καταραμένο μας αμπάρι, πλάι στα στοιβαγμένα κουβάρια Αραχνομέταξο και με τις Χαμένες Ψυχές να ουρλιάζουν θρηνητικά μέσα από τις σαρκοφάγους τους, κινάμε για το μεγαλύτερο, σπουδαιότερο ταξίδι όλων : να δούμε ξανά τον Ήλιο ή να πεθάνουμε προσπαθώντας.
{youtube}zveemnKDo6w{/youtube}
Pros
- Εκπληκτικό γράψιμο με κείμενα που θα έστεκαν άνετα ως λογοτεχνικό έργο
- Η χαρά της εξερεύνησης και της ανακάλυψης παραπέμπουν ευθέως στο επικό και ιστορικό Pirates
- Σχεδόν άπειρο replayability
- Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό soundtrack
- Υποβλητικός, μαγευτικός, αξέχαστος κόσμος
Cons
- Υποτυπώδες μοντέλο μάχης
- Μετά από κάποιο διάστημα ενασχόλησης με τον τίτλο, καθίσταται μάλλον εύκολη η εκμετάλλευση των υποσυστημάτων του
Bravo ρε στέφανε!!! Και το σκέφτομαι πολύ να το πάρω.
Σίγουρη αγορά και μπόνους συγκίνησης για το Σταυρό του Νότου 🙂
Ψήνομαι άσχημα… 🙂
Nαι ρε!!!! Παιχνιδαρα !!!! (μαζι με το darkwood) Λετς γουεητ φορ zubmarine exp 😀
Πω πω πω τι μάρκετινγκ μου λες… ένα μπορατσορηβιού είναι υπεραρκετό. Από το απόσπασμα του ημερολογίου του καπιτάν Εστεμπάν μέχρι τις μελωδίες του Σταυρού του Νότου και όλο το περιεκτίκο κείμενο στο ενδιάμεσο κατάφερες να σβήσεις κάθε μικρή αμφιβολία που είχα για τον εν λόγω τίτλο…
Είχε τύχει να παίξω το Fallen London και φυσικά το αγάπησα αλλά μετά από κάμποσο διάστημα κούραζουν οι επαναλαμβανόμενοι διάλογοι (παρ’όλο που υπάρχει πραγματικά πολυ κείμενο) και η αναμονή για την ανανέωση της “ενέργειας”. Αλλά και πάλι είναι τοπιο αξιόλογο browser based game έχω παίξει με πραγματικά rpg στοιχεία, που δεν αρχίζουν και σταματάνε στο γέμισμα μια xpόμπαρας.
Υ.Γ.: Πραγματικά θεωρείς το Black Flag τον πνευματικό διάδοχο του Pirates! 😮 (δεν το έχω παίξει ακόμα το πρώτο)
Μα…είναι. Αν ο Sid Meier τότε είχε την τεχνολογία στα χέρια του, θα είχε φτιάξει κάτι πολύ κοντινό στο Black Flag. Η αποθέωση της ναυτικής περιπέτειας εποχής. Και χιλιοευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Τότε με ενα σμπάρο δυο τριγώνια έπιασες 😛 …ευχαρίστηση μου είναι να διαβάζω τέτοιες κριτικές!
Καπ’τανιο θέλουμε και βιντεάκι!
Ακούγεται όντως πολύ καλό!!!
μήπως είναι λίγο τσιμπημένη η τιμή όμως;
Σε σχέση με τις δεκάδες ώρες παιχνιδιού που προσφέρει αλλά και της ποιότητας των κειμένων του, για τον αφοσιωμένο παίκτη της κατηγορίας, είναι μια χαρά. Τώρα σε έκπτωση είναι απόλυτο must, καθώς και να μην έχει κάποιος ιδιαίτερη επαφή με την κατηγορία, θα έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξερευνήσει κάτι εντελώς μαγικό.