HERO-U: ROGUE TO REDEMPTION
Τύπωσε "Pickup Dagger, Throw Dagger" Εξασκείσαι στο πέταγμα του μαχαιριού. Αυτό θα πρέπει να το κάνεις κάθε ημέρα μέχρι το σχετικό στατιστικό να φτάσει στο 100.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Γκραν-Μαιτρ Ανδρέα-Παρασκευά Τσουρινάκη, που μια φορά κι ένα καιρό, έδωσε σε ένα πιτσιρικά στην άκρη της επαρχίας τις μαγικές λέξεις “MOVE CANDELABRA”. Τίποτε δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο.
Αυτά τα έξι χρόνια που ταλαιπωρώ τα πλήκτρα και την συλλογική σου συνείδηση, Τακτικέ Αναγνώστη, νομίζω το αρτιότερο κείμενο που έχω σκαρώσει, είναι η παρουσίαση του αδικοχαμένου Where The Water Tastes Like Wine. To σημαντικότερο όμως, αυτό με το μεγαλύτερο ειδικό συναισθηματικό βάρος, είναι τούτο που θα διαβάσεις τώρα, για το μικρό, άσχετο και κάμμενο ‘Hero-U: Rogue To Redemption’. Αυτό που θα αγνοηθεί από το σύνολο σχεδόν του ειδικού Τύπου και θα μείνει -άδικα και απολύτως λογικά- προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης για σπασίκλες ανταφεύγα και πάνω ετών, οι οποίοι ανδρώθηκαν, έμαθαν Αγγλικά και συνειδητοποιήσαν τις δυνατότητες του μέσου, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν είδαν, σε ξένη οθόνη, ένα ξανθομπούμπουρα ντυμένο στα μπλε, να προσπαθεί μάταια, να σκαρφαλώσει ένα καταραμένο δέντρο σε ένα δάσος που δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά.
Το 1989 ήμουν βέβαιος πως το Spielburg είναι μια πραγματική πόλη, μάλλον κάπου στα βόρεια της Γερμανίας, πιθανώς ιδρυμένη από το Steven Spielberg (λογικό, είχαν το ίδιο όνομα εξάλλου και αμφότεροι/α γέμιζαν το παιδικό μου κεφάλι όνειρα και πιθανότητες) και από την στιγμή που έμαθα πως υπήρχε η Σχολή Δι’Αλληλογραφίας Ηρωϊσμού Του Διάσημου Τυχοδιώκτη, ήξερα πως ήταν το μοναδικό Πανεπιστήμιο στο οποίο ήθελα ποτέ πραγματικά να φοιτήσω. To Hero’s Quest: So You Want To Be A Hero, το είδα για πρώτη φορά στον υπολογιστή του ξαδερφού μου, στην Αθήνα. Όπως συμβαίνει με όλα όσα μέλλουν να αλλάξουν την ζωή σου, θυμάμαι επακριβώς τη στιγμή.
Ήταν απομεσήμερο, οι ‘μεγάλοι’ έπιναν καφέ (Ελληνικό, μοσχοβολιστό με λουκούμι στο πλάι) και συζήταγαν διάφορα δαιμονικά για Δουλειές και Εφορίες και ο αδερφός μου κι εγώ κουρνιάζαμε σε σκαμνάκια-τενεκέδες (εκείνα με χαλκομανίες Μίκι Μάους απ’ έξω, που μπορούσες να γεμίσεις με τα παιχνίδια σου, θυμάσαι;) πλάι στον τελευταίας-τεχνολογίας 80286 του ξαδερφού μου. EGA κάρτα γραφικών, 16 ολόκληρα χρώματα επί της οθόνης, μια αποκάλυψη χρώματος και HD μαγείας σε σχέση με τον ασπρόμαυρο 8088 με την Hercules που είχαμε στο σπίτι.
Είχαμε παίξει θυμάμαι όλα τα παιχνίδια που είχε στη συλλογή του, όταν συνοφρυώθηκε (όσο μπορούσε να συνοφρυωθεί ένας δεκάχρονος πιτσιρικάς) και μας είπε πως είχε άλλο ένα παιχνίδι, αλλά ήταν ‘πολύ δύσκολο και είχε κολλήσει, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε’. Φόρτωσε το Hero’s Quest. Ήταν στο προτελευταίο δωμάτιο του παιχνιδιού, το κρησφύγετο του Yorick του Γελωτοποιού. Πάσχιζε να υπερκεράσει τις παγίδες, αλλά διαρκώς τσουβαλιαζόταν και επέστρεφε στην αρχή του δωματίου. Θα έδινα αρκετά πράγματα για μια φωτογραφία της παιδικής μου φάτσας την στιγμή που είδα εκείνο το δωμάτιο, τις προοπτικές. Τους διαφορετικούς τρόπους που μπορούσες να κινηθείς. Έτρεχες. Έκανες άλματα. Νυχοπατούσες. Υπήρχαν διαφορετικές έξοδοι. Πάταγες το “space bar” και άνοιγε μια γραμμή εντολών στο κάτω μέρος της οθόνης. Εκεί έγραφες διαφορά φοβερά όπως “PULL CHAIN” και “LOOK AT YORICK” και το παιχνίδι εμφάνιζε τεράστια κομμάτια κείμενο. Αν κατόρθωνες να αποκρυπτογραφήσεις όλα τα επί της οθόνης ιερογλυφικά και να τυπώσεις τις σωστές εντολές, ο γαλαζοντυμένος ξανθομπούμπουρας θριάμβευε, στεφόταν υπέρτατος ήρωας του Spielburg και την κοπάναγε επάνω σε μαγικό χαλί για κλίματα εξωτικά.
Το Hero’s Quest ήταν η αφορμή για τρία πράγματα : Ήταν το παιχνίδι που με έκανε να ερωτευτώ το αληθινό gaming (κάτι που δεν θα αντιληφθεί ποτέ ο φαιδρός χομπίστας του κάθε αστόχαστου multiplayer οχετού), μου έμαθε άψογα Αγγλικά (παρότι έχω άδεια διδασκαλίας πλέον και τα μιλάω σαν μητρική, εξακολουθώ να μην θυμάμαι τον παραμικρό κανόνα γραμματικής ή συντακτικού) και με έκανε να πιστέψω βαθιά στην παιδική μου καρδιά, πως αν το ήθελα πολύ, μπορούσα να γίνω ήρωας. Κι ας ήμουν άμπαλος στο σκαρφάλωμα. Χρειαζόταν απλά, να σκαρφαλώνω κάθε μέρα. Από το πρωϊ ως το βράδυ. Και να μην γκρινιάζω για τα σκισμένα μου γόνατα. Πως μπορούσα να πετάω μαχαίρια σε στόχο σαν γεννημένος τσιρκολάνος. Αρκεί να είχα την θέληση και την αντοχή να πετάω μαχαίρια κάθε μέρα, αστοχώντας. Να αντέχω όλη την καζούρα, από συγγενείς, φίλους και ασχέτους. Πως αν φτυάριζα σκατό κάθε μέρα, για ένα μήνα, θα ανακάλυπτα πως είχα μύες που ούτε καν υποπτευόμουν και μπόλικο έξτρα χαρτζιλίκι.
Πείτε μου εσείς αν ξέρετε πολλά μαγικά λυχνάρια που έχουν αυτή την δύναμη επάνω σε ένα οκτάχρονο πιτσιρίκι γιατί στο δικό μου κιτάπι, υπήρχε μόνο ένα και λεγόταν Hero’s Quest. Προφανώς αντέγραψα και τις δέκα 5 1/4 δισκέτες του άμεσα (και είχε στο μυαλό μου μια επιπρόσθετη μαγεία το γεγονός πως το παιχνίδι ερχόταν στον τέλειο αριθμό των δέκα δισκετών, όπως το άριστα στο σχολείο) και φωτοτύπησα το εγχειρίδιο το οποίο ελάχιστα καταλάβαινα. Μπορεί ο 8086 μου με την CGA να μην ‘σήκωνε’ αυτό το βαρύ θαύμα της τεχνολογίας, αλλά χάρη στη μαγεία της Hercules, μπορούσα να το τρέξω σε σένιο ασπρόμαυρο, στο ‘σοβαρό’ 8088 της μάνας μου. Η αφοσίωσή μου στο παιχνίδι είχε λάβει διαστάσεις θρησκευτικής ευλάβειας. Είχα συγκεντρώσει κάθε κείμενο του τεράστιου Ανδρέα Παρασκευά-Τσουρινάκη σχετικό με το παιχνίδι και με ένα λεξικό Webster’s στην αγκαλιά, με μάθαινα Αγγλικά και συνάμα λύτρωνα την κοιλάδα του πολύπαθου Spielburg. Με γοήτευαν οι ρουτίνες του παιχνιδιού. Υπήρχε κύκλος ημέρας-νύχτας. Χρειαζόταν να τρως, να κοιμάσαι και να διαχειρίζεσαι τα χρήματά σου. Η πλοκή της περιπέτειας εξελισσόταν γύρω σου, δεν σε περίμενε και αν δεν ήσουν έτοιμος, πολύ κρίμα, πέθαινες. Δεν σε σεβόταν κανείς, τον σεβασμό τον κέρδιζες. Έτρεχες και δούλευες χειρωνακτικά για να αυξήσεις την αντοχή σου. Νυχοπατούσες και σκαρφάλωνες όλη μέρα για να αυξήσεις την σβελτάδα και την ευλιγισία σου. Δεν είχα καν ιδέα αναφορικά με το ομιχλώδες κόνσεπτ του “Κλέφτη (Thief)” χαρακτήρα, αλλά ήταν ο πρώτος που έπαιξα, γιατί ο κύριος Τσουρινάκης, ο Ιερός Προφήτης του θεϊκού Hero’s Quest, Thief είχε επιλέξει και για εκείνον έγραφε όλες του τις συμβουλές. Κάθε μέρα σκαρφάλωνα, κάθε μέρα πετούσα μαχαίρια στο στόχο. Έπρεπε να τα καταφέρω.
Θα μπορούσα να είχα διαλέξει Μάγο (περίπλοκος αυτός, δεν μου έκανε αίσθηση) ή πολεμιστή, που προτίμαγε ο ξάδερφός μου. Είχε το γούστο του ο πολεμιστής. Αλλά για κάποιο λόγο, ο Κλέφτης ερχόταν πρώτος. Ίσως έφταιγε το μυστίκ του, το γεγονός πως είχε πρόσβαση σε περιοχές ολόκληρες του παιχνιδιού που οι συνάδελφοί του δεν έβλεπαν ποτέ. Βεβαίως κύριοι. Το Hero’s Quest είχε ζωντανό κόσμο, κύκλο ημέρας-νύχτας, τρεις διακριτούς χαρακτήρες που ο καθένας είχε τα δικά του πολύ ξεχωριστά quests και ‘φάσεις’, τεράστιο και πανέμορφο κόσμο παιχνιδιού και αποτελούσε την αιχμή της τεχνολογίας για το 1989. Κοντολογίς, ήταν το Witcher III μιας εποχής όπου οθόνες αφής έβλεπες μονάχα σε φιλμ σκληρής επιστημονικής φαντασίας. Και ήμουν ακριβώς στην ηλικία που έπρεπε, προκειμένου να ανατινάξει τον εγκέφαλό μου. Η εμμονή μου με το παιδί των Lori και Corey Cole ήταν τέτοια, που μετάφρασα και αφηγήθηκα το παιχνίδι σε συνέχειες (υπό τον φρικτό τίτλο “Η Αναζήτηση Του Τίτλου Του Ήρωα”) για την σχολική εφημερίδα που προφανώς εξέδιδα, ως γνήσια άζωος σπασίκλας. Και ναι, έγραφα ανερυθρίαστα “Ο Τόμσον ρώτησε το Σερίφη : Τί μπορείς να μου πεις για την πόλη;”. Για κάποιο λόγο, το “Τόμσον” μου είχε φανεί φοβερά ηρωϊκό όνομα τω καιρώ εκείνω. Όταν τελικά κόλλησα φρικτά στο παιχνίδι (κατά φοβερή ειρωνία, ένα δωμάτιο πριν τον Γιόρικ, στην τραπεζαρία των τρομερών brigands) και απελπίστηκα πως δεν θα γινόμουν ποτέ πραγματικός ήρωας, το πήρα απόφαση. Έγραψα γράμμα στον Προφήτη Τσουρινάκη, ζητώντας του, με όλη την ανατριχιαστική ορθογραφία ενός πιτσιρκιού του δημοτικού, να μου στείλει τις μαγικές λέξεις που θα μου επέτρεπαν να συνεχίσω το παιχνίδι.
Η έκστασή μου όταν δέκα ημέρες αργότερα έφτασε στο σπίτι φωτοτυπημένη ολόκληρη η λύση του παιχνιδιού μαζί με ένα ιδιόγραφο σημείωμα του Γκραν Μαιτρ που μου εξηγούσε τί χρειαζόταν να κάνω και μου ευχόταν καλή επιτυχία με το υπόλοιπο παιχνίδι, δεν περιγράφεται. Αν ήμουν πιτσιρίκα σε συναυλία των Beatles στο Liverpool το ’68, δεν θα χαιρόμουν τόσο. Αν κέρδιζα το Λότο σε φαβέλα του Ρίο ντε Τζανέιρο, ίσως. Πανέμορφες ημέρες, όπου η ζωή ολόκληρη χωρούσε σε μια οθόνη, δέκα δισκέτες 5 1/4, ένα κίτρινο φάκελο αλληλογραφίας και ένα πάκο φωτοτυπίες. Το παιχνίδι ολοκληρώθηκε. Έσωσα τον Μπαρνάρντ, την Έλσα, έδιωξα τη Μπάμπα Γιάγκα. Σημειώστε πως ήταν εφικτό να τερματίσεις το παιχνίδι δίχως πραγματική επιτυχία, οπότε και αντιλαμβανόσουν άμεσα πως κάτι δεν πήγαινε κάθολου μα καθόλου καλά. Πως είχες κάνει προχειροδουλειά και πασάλειμα άσχημo και θα την πλήρωναν όλοι οι φίλοι σου στο Spielburg. Άλλη μια καινοτομία για το τεράστιο αυτό παιχνίδι. Όταν επιτέλους έκανες τα πάντα σωστά, στεφόσουν ήρωας μετά βαϊων και κλάδων και ήξερες πως το είχες κερδίσει με το στιλέτο σου. Σε έπαιρναν οι φίλοι σου Ρακίς, Σέμα και Αμπντουλά Ντου (από τα κορυφαία ονόματα στην ιστορία των video-games) και επάνω στο μαγικό τους χαλί ταξιδεύατε για το εξωτικό Shapeir, όπου ο Χαλίφης αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα που μονάχα ένας αληθινός ήρωας μπορούσε να λύσει.
Το Quest for Glory II: Trial By Fire, αποτέλεσε το παιχνίδι που ονειρεύτηκα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στην ζωή μου. Όταν μάλιστα έπεσε στα χέρια μου μια διαφήμιση για αυτό στις σελίδες κάποιου PC Gaming εντύπου από το εξωτερικό, θυμάμαι κάτσαμε και φαντασιωθήκαμε ολόκληρο το σενάριό του μαζί με τον αδερφό μου, μέσα από τα τέσσερα άθλια και μικροσκοπικά screenshots του περιοδικού. Το ζήσαμε μέσα από τα κείμενα και την λύση του Τσουρινάκη, καθώς τα πέτρινα εκείνα χρόνια, δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να βρεις τέτοιο κουτί-θησαυρό σε κατάστημα της επαρχίας. Το ίδιο και με το τρίτο παιχνίδι της σειράς, Wages of War. Μεγαλώναμε παράλληλα, έρχονταν κι άλλα παιχνίδια, τα πάντα ήταν ομορφιά και σπασικλο-επανάσταση. Το Quest for Glory IV: Shadows of Darkness ήρθε την καταλληλότερη εποχή. Με βρήκε έτοιμο. Ήταν όλα όσα περίμενα και ακόμη παραπάνω. Το κακοτυχισμένο Dragon Fire, με το έντονο αρχαιοελληνικό του θέμα, έπεσε θύμα των τελευταίων ημερών της Sierra. Λίγα χρόνια αργότερα, ολοκλήρωσα το φοβερό fan remake του Trial by Fire και το Wages of War. H σειρά, με το σαγηνευτικό κράμα χιούμορ, ηρωϊσμού, χαζομάρας και καρδιοχτυπιού, ανήκε μια για πάντα στο παρελθόν.
Περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά. Θάλασσες, δρόμοι, ταξίδια, αγκαλιές, φιλιά. Τα μαθήματα του Hero’s Quest βρήκαν όλα εφαρμογή. Έγινα ο ήρωας του μικρού μου κόσμου συνειδητοποιώντας πως κάθε ημέρα, είναι πάντα η πρώτη ημέρα. Και κάπου πίσω στο 2012 (συμπτωματικά, την χρονιά που ξεκίνησα να σε ταλαιπωρώ, Τακτικέ Αναγνώστη, πάντα συμπτωματικά) οι Coles επέστρεψαν, ως μέρος της Απατηλής Κικστάρτερ Επανάστασης του ’12 (Α.Κ.Ε-12 για συντομία) και μας υποσχέθηκαν ένα παιχνίδι που θα συνέχιζε την δόξα, την ομορφιά και τη χαζομάρα του Quest for Glory. Δεν μπορούσε φυσικά να φέρει τον επίσημο τίτλο της σειράς λόγω πνευματικών δικαιωμάτων, μπορούσε όμως κάλλιστα να διαδραματίζεται στον ίδιο κόσμο και να περιέχει αναφορές σε μπόλικους…συνήθεις ύποπτους από το παρελθόν. To σημαντικότερο, υποσχόταν όπως όλοι οι συνένοχοί του της ΑΚΕ-12 να μας ξανακάνει, έστω και λίγο, οκτάχρονα πιτσιρίκια, με άκαφτα μάτια και ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι.
Και φυσικά συγκέντρωσε το απαιτούμενο ποσό, καθυστέρησε τραγικά να κυκλοφορήσει, κάποια στιγμή οι Coles προχώρησαν σε συμπληρωματικό Kickstarter (κίνηση που καταδικάστηκε σχεδόν από σύσσωμη την gaming κοινότητα και δεν γνωρίζω καν από ποιούς έλαβε στήριξη) και όλα έδειχναν πως το παιχνίδι δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ. Ουδείς εξεπλάγη περισσότερο από τον γράφοντα, όταν τελικά κυκλοφόρησε το Hero-U, στις 10 Ιουλίου του 2018. Συνέβη. Στ’αλήθεια συνέβη. Είχα το χειρότερο πραγματικά προαίσθημα. Καμία προεπισκόπηση, κανένας ντόρος, εξαετής κύκλος ανάπτυξης για ένα παιχνίδι γραμμένο στην Unity…τα προγνωστικά ήταν δυσοίωνα στην καλύτερη.
Η πρώτη επαφή με το Hero-U, δεν εντυπωσιάζει. Εισαγωγή δεν υφίσταται και οι περισσότερες στατικές οθόνες είναι στην ουσία…ξυλομπογιές, ευχάριστα εφηβικά concept σκίτσα. Το παιχνίδι ξεκινά με το alter ego μας, τον νεαρό Shawn O’ Connor, να πραγματοποιεί διάρρηξη σε ένα σπίτι, προκειμένου να κλέψει το Τυχερό Νόμισμα, το οποίο του έχει ζητηθεί ως το τίμημα για την είσοδό του στο περιβόητο Thieves Guild. H σεκάνς είναι απευθείας ξεσηκωμένη από τις διαρρήξεις στα πρώτα σπίτια του Spielburg και εδώ σημειώνει το πρώτο του γκολ το Hero-U. Αναδημιουργεί επακριβώς την αίσθηση απαγορευμένου κινδύνου που βίωσες πιτσιρικάς, όταν η ιδέα του να πραγματοποιήσεις μια άψογη διάρρηξη και ληστεία ήταν πρωτοφανής, ρηξικέλευθη και απίστευτα συναρπαστική. Tα φρικτά λογοπαίγνια βρίσκονται σχεδόν σε κάθε περιγραφή αντικειμένου (στην αρχή χτυπάνε πραγματικά άσχημα, στην πορεία συνηθίζονται και από ένα σημείο και μετά, αραιώνουν οι εμφανίσεις τους, οπότε περισσότερο λειτουργούν ως νοσταλγικές υπενθυμίσεις αθωότερων εποχών) και ο χειρισμός και οι επιλογές που παρουσιάζονται δεν θα ξενίσουν στο παραμικρό τους βετεράνους της σειράς, για τους οποίους και δημιουργήθηκε το παιχνίδι.
Αφού λοιπόν κατορθώσουμε να αποκτήσουμε το Τυχερό Νόμισμα, ολοκληρώνοντας το άτυπο tutorial του τίτλου και προτού προλάβουμε να ξεγλιστρήσουμε μέσα στη νύχτα, μας στριμώχνει ένας αινιγματικός τύπος, με μακριά γενειάδα και μαύρο κάλυμμα στο ένα του μάτι. Συμβαίνει ένας μικρός χαμός και βρισκόμαστε, παρά την θέλησή μας, να…φοιτητοκρυβόμαστε στο Hero-U, το Πανεπιστήμιο Εκπαίδευσης Ηρώων που ίδρυσε ο ίδιος ο Διάσημος Τυχοδιώκτης. Ο αινιγματικός μας ευεργέτης έχει φροντίσει να μας γράψει στην σχολή των…Διαγραμμένων Βάρδων. Ο φοβερός αυτός τίτλος αποτελεί ευφημισμό για την ευγενική ιδιότητα του Τυχοδιώκτη (Rogue) o οποίος, σε αντίθεση με τον κοινό και κατάπτυστο Κλέφτη (Thief), πράττει και δρα βάσει ενός πολύ συγκεκριμένου -και σαφώς ηρωϊκού- κώδικα ήθικης.
Θα πρέπει, μέσα στις 50 ημέρες που διαρκεί το παιχνίδι, να φροντίσουμε όχι μόνο για την παραμονή μας στη Σχολή και φυσικά την επιτυχία μας στις τελικές εξετάσεις, αλλά παράλληλα να ξεδιαλύνουμε σιγά-σιγά το μυστήριο γύρω από την ταυτότητα του ευεργέτη μας αλλά και την ίδια μας την οικογένεια και καταγωγή. Οι συμφοιτητές/ανταγωνιστές μας διαδραματίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο στα τεκταινόμενα. Το Hero U κατορθώνει, παρά τις πολύ λίγες (οριζόντια τουλάχιστον, γιατί καθέτως, ξεκινά να δείχνει τον πλούτο του) σχετικά τοποθεσίες του, να δημιουργεί μια φοβερή αίσθηση χώρου και κατάστασης, η οποία θα ξυπνήσει δυνατές μνήμες από τα Quest For Glory στους παλαιούς. Το Πανεπιστήμιο είναι σχεδιασμένο με ζεστασιά και μεράκι. Η τάξη όπου παρακολουθούμε τα μαθήματά μας, η αίθουσα εξάσκησης, το κατάστημα που τρέχει ο Αρουραίος Γκρέγκορ, τα μαγειρεία και το αναρρωτήριο, όλα βγάζουν μια λίαν ευπρόσδεκτη παλιομοδίτικη γλύκα. Αν και αρχικά ενδέχεται η διαρρύθμιση της Σχολής να σας κάνει να πελαγώσετε, εάν φροντίσετε να ακολουθήσετε το πρόγραμμα του παιχνιδιού για εσάς ως σωστός και ευσυνείδητος φοιτητής (λέμε τώρα) θα εγκλιματιστείτε σχετικά σύντομα και οργανικά.
Μεγάλο μέρος της γοητείας των παλαιών Quest For Glory έγκειτο στις καθημερινές ρουτίνες, οι οποίες αποσκοπούσαν τόσο στην ενδυνάμωση του χαρακτήρα μας όσο και στην μαεστρικά σκηνοθετημένη εισαγωγή καίριων αφηγηματικών νημάτων στο παιχνίδι. Το Rogue To Redemption μπορεί να αργεί σχετικά να πάρει μπροστά, αλλά ανταμείβει με το παραπάνω τον επίμονο παίκτη, δημιουργώντας του παράλληλα (εφόσον βέβαια προϋπάρχει μια γερή βάση συνδρόμου ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής) ένα πολύ έντονο εθισμό και μια επιθυμία να προχωρήσει επιτυχώς μέχρι το τέλος του. Σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί ως τώρα, το παιχνίδι είναι Δύσκολο, με δέλτα κεφαλαίο.
Ένας ανυποψίαστος παίκτης ο οποίος δεν έχει την παραμικρή εξοικείωση με τα Quest for Glory, θα βρεθεί απίστευτα πελαγωμένος, να αγχώνεται και να πασχίζει να ακολουθήσει έστω τα πολύ βασικά αφηγηματικά νήματα. Στην ουσία, κάθε ημέρα μας ξεκινά με εμάς να παρακολουθούμε το μάθημα του καθηγητή Von Urwald. H παρακολούθηση είναι υποχρεωτική και έχουμε τακτικά εξετάσεις, αλλά οι επιδόσεις μας είναι αποκλειστικά στα χέρια μας. Αν επιλέξουμε να τα φορτώσουμε στον κόκορα, δεν γνωρίζω εάν είναι εφικτό να ολοκληρωθεί το παιχνίδι, αλλά σίγουρα προσφέρεται ένας εντυπωσιακός πλούτος επιλογών, όσον αφορά τον μικρό μας τεντυμπόη.
Μια ‘υποψιασμένη’ ημέρα στο παιχνίδι κυλά περίπου ως εξής : Παρακολουθούμε το μάθημά μας και κατόπιν φροντίζουμε να αποκτήσουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό και να περάσουμε κάποιες ώρες εξασκούμενοι στο εκάστοτε ζητούμενο. Το απόγευμα γευματίζουμε και έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τους συμφοιτητές μας, να…φλερτάρουμε (επιστρέφει σχεδόν αυτούσια η λογική του One And Only ρομάντζου από το Dragon Fire, σε όλο το ερωτεύσιμα αφελές της μεγαλείο), να κατασκοπεύσουμε και να συγκεντρώσουμε πολύτιμες πληροφορίες για τον καθένα από αυτούς. Παρά τις όποιες συμπάθειές μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μονάχα ένας από εμάς θα ανακηρυχθεί Τυχοδιώκτης της Χρονιάς στο τέλος του τριμήνου και καλό θα είναι να φροντίσουμε το συγκεκριμένο βραβείο να αποδοθεί στον Shawn.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η δουλειά που έχει γίνει στον συγκεκριμένο τομέα. Μπορεί όλοι οι συμφοιτητές μας είναι προεφηβικά αρχέτυπα με φρικτά σκιτσαρισμένα πορτραίτα (ξυλομπογιές FTW) αλλά βγάζουν κάτι από Willy Beamish, Harry Potter και όλη την σχετική “φιλολογία οικοτροφείου” που μεγάλωνε μια φορά κι ένα καιρό δεινοσαυράκια, τότε που ακόμη υπήρχαν βιβλιοθήκες στα σπίτια. Οι δε νύχτες στο Hero-U αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς μπορούμε είτε να ακολουθήσουμε σαν καλοί σπασίκλες το πρόγραμμα (Μπιλιάρδο, βελάκια και συζήτηση στην Αίθουσα Αναψυχής και κατόπιν διάβασμα και ύπνος) είτε να…ξεμουδιάσουμε, δοκιμάζοντας πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε χρησιμοποιώντας τα νέα μας ταλέντα.
Από την στιγμή που έχουμε φροντίσει να αναπτύξουμε τις κατάλληλες ικανότητες του χαρακτήρας μας, σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος του παιχνιδιού είναι ανοικτός από την αρχή. Πόντοι εμπειρίας και levels με την παραδοσιακή έννοια δεν υφίστανται, αντίθετα, ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια το παραδοσιακό μοντέλο των Quest For Glory : όσο περισσότερο εξασκούμε μια συγκεκριμένη ικανότητα (skill για τους πιουρίστες της Ελληνικής) τόσο βελτιωνόμαστε. Είναι πολύ σημαντικό ως εκ τούτου, κάποιες ώρες κάθε ημέρας από την αρχή του παιχνιδιού, να τις αφιερώνουμε στο σκαρφάλωμα, το πέταγμα μαχαιριών, την ευγενή τέχνη της κάλυψης/άποκρυψης και το άνοιγμα ζόρικων και επίμονων κλειδαριών. Αντικείμενα φετίχ, όπως το σχοινί με το γάντζο και το λάδι για τους μεντεσέδες, θα φέρουν τεράστια νοσταλγικά χαμόγελα στα πρόσωπα των παλαίμαχων Ηρώων, καθώς ο τρόπος απόκτησής τους όσο και η χρήση τους, είναι και πάλι, απευθείας ξεσηκωμένα από τα πρωτότυπα παιχνίδια.
Το παιχνίδι μας επιτρέπει να αφήσουμε τεράστια κενά στην ανάπτυξη του χαρακτήρα μας (ή αντίστοιχα να γίνουμε κολασμένα νταήδες από νωρίς, αν τιμάμε τα 90’ς γαλόνια μας) και εισάγει αργά και μαεστρικά τα αφηγηματικά του νήματα, χωρίς ποτέ να μας πάρει από το χέρι ή να μας δείξει με κάποιο τρόπο πως “στόχος μας τώρα είναι το τάδε ή το δείνα”. Το αποτέλεσμα, προφανώς θα λατρευτεί από τον σκληρό πυρήνα των οπαδών των Quest For Glory στους οποίους και απευθύνεται αποκλειστικά ο τίτλος αλλά σίγουρα θα ξενίσει και θα απογοητεύσει παίκτες που μόλις τώρα έρχονται σε επαφή με τον τίτλο. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, υπάρχουν συγκεκριμένα χρονικά ‘παράθυρα’ κατά τα οποία μπορούμε είτε να ξηγηθούμε μεγάλοι τσίφτηδες και να σώσουμε την ημέρα δια του κολασμένου ηρωϊσμού μας, είτε να χαζολογάμε παίζοντας μπιλιάρδο, με τις αντίστοιχες επιπτώσεις φυσικά στο φινάλε της περιπέτειας.
Το δυνατότερο χαρτί του Hero-U είναι τόσο καλά κρυμμένο, που ισοδυναμεί με αυτοπυροβολισμό στο πόδι από τα αποδυτήρια. To παιχνίδι είναι πραγματικά μεγάλο σε έκταση. Υπολογίστε πως θα χρειαστείτε γύρω στις 25 ώρες προκειμένου να το ολοκληρώσετε. H πολύ περιορισμένη έκταση της Σχολής και ο απλοϊκός τεχνικός τομέας του, προϊδεάζουν για ένα μικρό, σύντομο και ελάχιστα περίπλοκο indie της σειράς, αντίληψη η οποία όχι απλώς διαψεύδεται πανηγυρικά, αλλά φορά γαϊδουροκαπέλο και διαπομπέυεται σε ολάκερη τη Sardonia, αν μονάχα βρεθεί στα χέρια του κατάλληλου, επίμονου παίκτη.
Το Hero-U, κατορθώνει να είναι κάτι μεγαλύτερο από το σύνολο των μερών του. Οι turn based μάχες του (μπορούν στην πλειοψηφία τους φυσικά να αποφευχθούν, έχουμε να κάνουμε με ένα γνήσιο απόγονο της σειράς Quest For Glory εξάλλου) είναι απλές και λειτουργικές και ο εικαστικός τομέας του μας βάζει να ζήσουμε ένα περίπου τριαντάωρο σε ένα ευφάνταστο και ρομαντικά νοσταλγικό κόσμο από ξυλομπογιά. Τα ρομάντζα είναι αγνά, τα λογοπαίγνια φρικτά, τα καλαμπούρια στο ονειρικό μεταίχμιο μεταξύ προεφηβείας και ενήλικου μακελειού. Μας εξαναγκάζει να διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας στο ίδιο υπερ-αγχωτικό μοτίβο με το Trial By Fire ίσως και περισσότερο. H δράση του, από την στιγμή που παίξουμε ψυχάκικα και υποψιασμένα, κάνει μια μικρή κοιλιά προς το τέλος, καθώς το παιχνίδι μας δίνει περισσότερο ‘νεκρό’ χρόνο προκειμένου να αναπτύξουμε τον χαρακτήρα μας από όσο ενδεχομένως χρειαζόμαστε. Μιλώντας για ανάπτυξη και ως χυδαία τσεκαριστική για τους αφοσιωμένους ψυχάκιες του γραπτού λόγου, εδώ και θα χώσω τον νίντζα διαγωνισμό-αστραπή της εβδομάδας. Όποιος Τακτικός Αναγνώστης παραθέσει την ομορφότερη ανάμνηση από τα Αγνά Χρόνια του Quest For Glory στα σχόλια κάτω από το κείμενο, κερδίζει Steam κωδικό για το Hero-U, γιατί τέτοιο είναι το λαρτζιλίκι του αγαπημένου σας ιστότοπου. Τέτοια η αγάπη μας για το αραχνιασμένο σεντούκι των παιδικών θαυμάτων.
Αν έχεις διαβάσει ως εδώ, Τακτικέ Ρετρογέροντα, νομίζω πως ήδη γνωρίζεις εάν θέλεις να αγοράσεις ή όχι το παιχνίδι. Είναι αυτό περίπου που έχεις αντιληφθεί, λίγο καλύτερο ή χειρότερο ανάλογα με τις ιδιαίτερες προσωπικές σου προτιμήσεις. Πραγματική κλιμάκωση δεν υφίσταται αν και ανά δέκα περίπου ημέρες παιχνιδιού, συμβαίνει ένα βαρβάτο ‘γεγονός’, η ανταπόκρισή μας στο οποίο καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και το φινάλε της περιπέτειας. Τώρα εάν πράττουμε ως σκληρά υποψιασμένοι τύποι που έχουν να αγοράσουν ημερολόγιο από το 1993, θα μας μένουν κάθε φορά αμανάτι αρκετές ‘νεκρές’ ημέρες, όπου μονάχα θα grind-άρουμε σκληρά και ανελέητα skills που σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να βρίσκονται σε τόσο υψηλά επίπεδα. Θα το κάνουμε όμως. Με ψυχωτικό χαμόγελο. Χωρίς καλά καλά να μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί. Κάτι μέσα μας, κάτι που φυτεύτηκε σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, θα μας τσιγκλά, δεν θα μας αφήνει σε ησυχία μέχρι να φτάσουμε στο πραγματικό φινάλε, την περάτωση του ονείρου, την άξια αποφοίτησή μας με τον τίτλο του Τυχοδιώκτη Ήρωα.
Είναι ιδιαίτερη περίπτωση το Rogue To Redemption. H επαφή του με αυτό το χαρμάνι που ονομάζουμε ‘σύγχρονο gaming’ είναι σχεδόν ανύπαρκτη, όπως ακριβώς θα το ήθελαν οι άνθρωποι που το στήριξαν μέσω του Kickstarter και για τους οποίους, μέσα από χίλια μύρια κύματα, τελικά δημιουργήθηκε και κυκλοφόρησε. Είναι γεμάτο μυστικά και μικρές εκπλήξεις σχεδιασμένες για να σας κάνουν να χαμογελάσετε. Είναι το μπάσταρδο παιδί των Trial By Fire και Dragon Fire σε ξεχασμένο σκηνικό του Hogwarts. Είναι καμωμένο με ψυχή η οποία ξεπερνά τους όποιους τεχνικούς περιορισμούς του πακέτου. Ο Shawn είναι κοκκινοτρίχης, όχι ξανθός, δεν σκοπεύει να αντικαταστήσει τον Αφελή Ξανθομπούμπουρα της καρδιάς μας. Μπορεί όμως, με χαμόγελο και παιδική σχεδόν γλύκα στην καρδιά, να μας θυμίσει ένα καλύτερο εαυτό μας, πριν τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες. Πώς να βάλεις τιμή και βαθμό σε μια χρονομηχανή καμωμένη από ψυχή, σάλιο και πεπονόφλουδες; Την απάντηση, Τακτικέ Αναγνώστη, την γνωρίζεις μονάχα εσύ.
Lori, Corey, ευχαριστώ. Με κάνατε να ξανανιώσω Μικρός Ήρωας για πρώτη φορά μετά το δημοτικό.
LOOK AT CHILDHOOD, REMEMBER
RATING - 80%
80%
BUY GAME, SIT AT PC, PLAY GAME.
Αν έμαθες Αγγλικά τυπώνοντας ψυχωτικά PICK UP DAGGER, THROW DAGGER ξανά και ξανά κι αν ακολούθησες το λευκό ελάφι, αν ερωτεύτηκες μια Δρυάδα και ήσουν βέβαιος πως στον Κήπο της Εράνα κατοικούν Θεοί, είναι για σένα. Οι μη έχοντες εργασία, παρακαλούμε όξω.
Τι κειμενάρα έγραψες διάολε
Έγραφα μανιωδώς κάθε ημέρα για τουλάχιστον μια εβδομάδα, κατέβηκε το Πνεύμα και δεν το άφηνα, ήμουν ταυτόχρονα 8, 11, 14, 36 χρονών. Είναι φωτοβολίδα από την Άλλη Μεριά το Hero-U. Ψιλοθαμπή, βγάζει κάπνα και μουτζούρες, αλλά δείχνει είσοδο.
Αν και αποτελεί μια μαγεία-εποχή που δε την πρόλαβα για μερικά χρόνια το review μου μετέδωσε άψογα την όλη αίσθηση.
Απλώς /respect για το τελευταίο screenshot..
Στέφανε, στα είπα και χτες μιας και είχα την τιμή first reader, έγραψες κατάθεση ψυχής που μόνο άνθρωποι πάνω από μια κάποια ηλικία αλλά και με συγκεκριμένη gaming παιδεία μπορούν να καταλάβουν – και αν μπορούν να καταλάβουν, τα manly tears δεν είναι υπερβολική αντίδραση. Σε φάση, προτιμάω να δώσω το εικοσάρικο σε σένα για το κείμενο, και το παιχνίδι να το αγοράσω αργότερα.
Αναμνήσεις από τα QfG… τι να πρωτοθυμηθώ από τη μία. Το σφίξιμο στο στομάχι από την άδικη μοίρα της γυναίκας-δέντρο που ένας με-το-ζόρι-έφηβος G0O είχε ορκιστεί ότι θα βρει τρόπο να σώσει; Τον αγιάτρευτο έρωτα του για-τα-καλά-έφηβου-και-αειπάρθενα-νέρντουλα G0O για την σαγηνευτική Katrina (κάποιοι είχαμε πάθει την πλάκα μας με τη φωνή της Jennifer Hale και πριν την Bastila Shan, τι να κάνουμε τώρα); Ή ίσως τα είκοσι playthrough του Wages of War με Paladin προσπαθώντας να βρω όλους τους πόντους, για να μου πουν οι Cole πολλά χρόνια μετά σε QnA για το promotion του kickstarter του Hero-U, ότι αν θυμούνται κι αυτοί καλά, 500/500 points δεν μπορούσες να πετύχεις με paladin στο QfG3.
Από την άλλη, δεν χρειάζεται να θυμηθώ τίποτα, γιατί ξέρω ποια είναι η αγαπημένη μου ανάμνηση από τα QfG. Κατά την απόλυτα ταπεινή μου άποψη, ο τερματισμός του Quest for Glory II: Trial by Fire, είναι ο καλύτερος στην ιστορία του gaming. Ever όμως, χωρίς αστερίσκους. Who will speak for this Stranger from the North, και όλοι σου οι κόποι βρίσκουν την μοναδική ανταμοιβή που θέλει ένας πραγματικός Ήρωας: την εξιστόρηση των ανδροπρεπών ανδραγαθημάτων του.
T-shirt “Δεινόσαυρος Ποιότητας” στον κύριο και έλα στην αγκαλιά μου ΓΚΟΥ!
Στέφανε έχω μέρες να κάνω login γιατί με πέταξε το site και στην τελική με τους περισσότερους τα λέω στο Discord. Ήταν όμως απλά αδύνατο να μην σχολιάσω την κειμενάρα, μπορεί πολλά από αυτά που γράφεις να μην τα έχω ζήσει στην κατάλληλη εποχή, όμως και εγώ έχω έντονες αναμνήσεις από parser παιχνίδια στα τέλη 90’s, κυρίως το Hugo 3 όπου θυμάμαι τον αδερφό μου συγκεκριμένα να ρωτάει την αδερφή μου πως λέγονται αναρριχητικά φυτά στα αγγλικά ώστε να τα δέσει στην γέφυρα και να περάσει απέναντι. Όπως καταλαβαίνεις, η λέξη vine έκτοτε δεν έχει τύχει να την ξεχάσω.
Το κείμενο είναι πανέμορφο, οι αναμνήσεις αυθεντικές και relatable και γενικά αισθάνθηκα πολύ όμορφα διαβάζοντας το. Δυστυχώς, η ενασχόληση μου με την σειρά ξεκίνησε και τέλειωσε με το Quest For Glory V το οποίο και λατρεύω, το έπαιξα το 1998 στην δουλειά του πατέρα μου σε ένα PC, ένα πρωϊνό που δεν είχαν πού να με αφήσουν και ο πατέρας μου αναγκάστηκε να με πάρει μαζί του. Να ναι καλά η συλλογή με CD από το περιοδικό Chip όπου είχε μέσα άπειρα demos από παιχνίδια και είδα το QfG V σε εξαιρετικά πρώιμη έκδοση τότε.
Εν τέλει το παιχνίδι το έπαιξα στην πλήρη έκδοση αρκετά χρόνια αργότερα, όταν το έδωσε πλέον το PC Master, μαζί με τον αδερφό μου και έκτοτε πάντα κάνουμε πλάκα με “Den katalavainw, siggnomi” και λοιπά (ένας χαρακτήρας λέγεται “Kokkino Poukamiso”). Γνωρίζω πως είναι αντιστροφή της σειράς από 80% adventure 20% RPG σε 80% RPG και 20% adventure αλλά το λατρεύω αυτό το παιχνίδι, ειδικά το εκπληκτικό soundtrack που έπειτα από χρόνια το αγόρασα και σε CD για το ροκ της φάσης.
Το άρθρο σου με έπεισε να πιάσω την σειρά από την αρχή σχετικά σύντομα.
Κόκκινο πουκάμισο…με πήγες πολύ πίσω τώρα. Θυμάμαι το έπαιξα δυο-τρια χρόνια μετά την κυκλοφορία του το Dragon Fire και δεν είχα ιδέα πόσο πολύ Ελληνικό στοιχείο είχε μέσα. Έπαιζα με ένα μόνιμο υπομειδίαμα χαράς με όλες τις…φιλότιμες μεταφράσεις και αναφορές που έβρισκα εκεί μέσα!
Η ενασχόληση με τίτλους σαν το Hero-U και η συγγραφή κειμένων σαν το παραπάνω είναι οι λόγοι που είμαστε αυτοί που είμαστε ως site και που δεν είναι ούτε μια τρίχα από τα @@ μας ο κάθε influencer με 300000.000 φόλοζ στο instagram και κάθε άλλο gaming site με ύλη επιπέδου “τοπ τεν κομενάκια σε γκεημ”. Κλαμπ για εκλεκτούς γνώστες, και οι υπόλοιποι ας βλέπουν βίντεα με τιπς για το Fortnite.
That said, αναπάντεχη παιχνιδάρα. Πραγματικά ξανανιώνει ο πάλιουρας που ασχολείται μαζί του.
Έχει τις ανισότητες και τις ιδιοτροπίες του, αλλά φυσικά αυτές τις είχαν και τα θρυλικά Quest For Glory. Kαι προφανώς, έλα στην αγκαλιά μου ΓΚΟΥΝΕΛΙΟΝ.
Με συγκίνησες ρε μπαγάσα Στεφ, διάβαζα το κείμενο και έφτιαχνα συνεχώς εικόνες, ενώ σε φανταζόμουν να τα περιγράφεις με το γλαφυρό σου ύφος.
Περί του παιγνίου, δεν ήμουν ποτέ φαν των Quest for Glory (Hero’s Quest κανονικά, αλλά προέκυψε το θέμα ονόματος με το γνωστό επιτραπέζιο), οπότε μάλλον pass. Το άρθρο από μόνο του θα έπρεπε να συνοδεύει τη store page του παιχνιδιού.
Ζώρζ αλήτη, με συγκινείς. Ήταν ίσως το πιο ‘δύσκολο’ κείμενο που έγραψα σε αυτά τα έξι χρόνια ‘επαγγελματικής’ ενασχόλησης με το αντικείμενο. Γιατί έπρεπε να είναι όλα μέσα. Αν το πέτυχα, είμαι περισσότερο από ευχαριστημένος!
Κατάθεση καρδιάς, όχι review. Δύσπεμπτο για τη γενιά των 140 χαρακτήρων, αλλά ουσιώδες για εμάς.
Ήθελα να σχολιάσω από χτες (G0O άλλος ήταν ο first-reader :P), αλλά ένα μηδίαμα σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και αποφάσισα ότι θα τα αφήσω όλα όπως είναι και θα νοσταλγήσω αθώες εποχές όπου τα πάντα ήταν καινούργια, πρωτότυπα, μαγευτικά. Τότε που πήγα σε σπίτι γνωστών της γιαγιάς μαζί με όλη την οικογένεια, και τα αντίστοιχα (μεγαλύτερα σε ηλικία) εγγόνια κάθονταν μπροστά από το PC και έτρεχαν διάφορα παιχνίδια. Αφού μου έδειψαν κάτι Need for Speed και περίεργα Sonic, έβγαλαν τις δισκέττες και έτρεξαν ένα παιχνίδι με έναν ξανθό ανδροπρεπή νέο. Το ποντίκι μεταμορφώθηκε σε σκαραβαίο. Ξαφνικά βρισκόμασταν σε ένα δάσος. Προσπαθούσαν να περάσουν ένα χάσμα για μισή ώρα. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Σε κάποια στιγμή τα κατάφεραν και ξέσπασαν σε ιαχές επιτυχίας. Δύομιση δεκαετίες αργότερα σε μία συζήτηση που είχαμε με τον f2bnp του είχα πει για αυτό το παίχνίδι και βοήθησε να το βρω.
https://youtu.be/wISywW-cfL0?t=427
Το Quest for Glory 3 και το σκηνικό παραπάνω με έκαναν να ερωτευτώ με την πρώτη ματιά το PC Gaming, και για κάμποσα χρόνια να ψάχνω για αυτό το παιχνίδι. Μερικά χρόνια αργότερα από αυτό το σκηνικό κατάφερα με όχι ιδιαίτερα καλή αναζήτηση να συνθέσω το puzzle και βρήκα έναν ξανθό θυληπρεπή νεαρό που είχε περιπέτειες με μαϊμούδες. Δεν ήταν ο ίδιος που είχα δει να αντιμετωπίζει δαίμονες. Αλλά μου έκανε μία πρόταση που ποτέ δεν αρνήθηκα.
https://mixnmojo.com/galleries/full/full20120217111947.jpeg
Και όλα αυτά διότι είχα δει έναν νέο να προσπαθεί να περάσει ένα χάσμα.
Θα γίνουμε σε λίγο πάνελ Α.Σ (Ανώνυμοι Σπασίκλες)…καρέκλες σε κύκλο, μοιραζόμαστε τις εμπειρίες, κλαίμε όλοι μαζί αγκαλιά πάνω σε περιτυλίγματα από 80’ς junk food, ευλαβικά διατηρημένα στις χρονοκάψουλές μας. Σ’ευχαριστώ που μοιράστηκες την ανάμνηση Πάβελ!
Ευχαριστούμε για το υπέροχο κείμενο/παρουσίαση! Τι να πεις, τα έχουμε ξαναγράψει στο φόρουμ για τις φοβερές αναμνήσεις της σειράς Quest for Glory, την Amiga version που ποτέ δεν κατάφερα να τερματίσω σαν παιδάκι και την εκδίκηση που πήρα πολλά χρόνια μετά (να ναι καλά το GoG). Μας συγκίνησε το συγκεκριμένο κείμενο για πολλούς λόγους, μπράβο! Το ότι το Hero-U θα παιχτεί δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά από όσο έχω καταλάβει (και από το δικό σου review) πραγματικά θα το χαρούν μόνο όσοι έζησαν την εποχή των QfG, και αυτό είναι λίγο κρίμα.
Ισχύει, η φιλοσοφία σχεδιασμού του είναι απαρχαιωμένη και σίγουρα θα ξενίσει το νέο και συνηθισμένο σε πολύ μεγαλύτερες ανέσεις κοινό. Και σε ευχαριστώ εκ βαθέων για τα καλά σου λόγια!
Μήπως, λέω μήπως, να γίνει η απαραίτητη μετάφραση εις την Αγγλικήν, (I speak England very best!!! ), και το άνωθεν πόνημα να βρει την θέση που του αρμόζει, στην παγκόσμια λογοτεχνία?!?!?! (Γιατί είμαι σίγουρος, ότι θα αδικηθεί, από τους καμμένους του PUBG και του Fortnight).
Δεν ασχολήθηκα καθόλου με την σειρά, γιατί το κόλλημα μου ήταν πάντα το Διάστημα!! Αλλά νομίζω ότι θα έχω τις ίδιες αντιδράσεις, αν βρω και παίξω τον πνευματικό διάδοχο του Wing Commander!! ( Και μην ακούσω χαζομάρες για SC και λοιπά multiplayer!!). Παιχνίδια χρονομηχανές!!!!
Συμφωνώ, πιστεύω πως οι Coles θα το εκτιμήσουν πολύ :).
Παιδιά το συζητήσαμε, αλλά η παρουσίαση έχει βαθιές ρίζες στην Ελληνική gaming πραγματικότητα στα τέλη της δεκαετίας του ’80, χώρια τις αναφορές στο Δάσκαλο που θα έπρεπε να βγουν/συμπτυχθούν καθώς δεν θα είχαν νόημα για κάποιον Αμερικάνο ή Γερμανό.
Ουσιαστικά θα ήθελε φουλ λογοτεχνική μεταγραφή/μεταφορά σε ένα διαφορετικό πλαίσιο και αν κάποιος Σαουδάραβας πρίγκηπας μας πλήρωνε για να παρουσιάζουμε παιχνίδια, μετά χαράς να το έκανα το project μου της ημέρας. Είχα μια όμορφη επικοινωνία με τους Coles, οι οποίοι ναι μεν γούσταραν την παρουσίαση και τη σούμα, αλλά παράλληλα χαλάστηκαν που δεν έβαλα γκαζωμένο 100άρι ως “παλιός που καταλαβαίνει”.
Κάτι τέτοιο φυσικά θα ήταν αδύνατο, καθώς ο τίτλος, παρά το νοσταλγικό του καϊμάκι, δεν μπορεί να σταθεί μόνος του για ένα πιτσιρικά που δεν έχει λιώσει τα παλαιότερα της σειράς. Ιδανικά, δεν θα έπρεπε να έχει βαθμολογία, αλλά ας όψονται οι καταραμένες συμβάσεις…
Είναι δύσκολος γρίφος οι βαθμολογίες. Θα μπορούσε να υπήρχε ξεχωριστή βαθμολογία, για τους παλιούς, διαφορετική για τους νέους gamers, αλλά τότε αντιμετωπίζεις άλλα προβλήματα, π.χ. τι βαθμολογία θα στείλεις στο metacritic. Τελικά ίσως δεν θα έπρεπε να υπήρχε καθόλου!!
Ισχύει και είμαι ενάντιος εδώ και χρόνια, αλλά η σύμβασή τους αποτελεί αναγκαίο κακό.