Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: Strategy

Age of Empires II: HD (2013)

ΗΙ: Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα RTS έχουν καταφέρει να διατηρηθούν ζωντανά για τόσα πολλά χρόνια και με τόσο ενεργή κοινότητα όσο το δεύτερο μέρος της σειράς Age of Empires. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για το πόσο πολύ το έχω λατρέψει, πόσο δεν με κούρασε ποτέ του και πως ακόμη και σήμερα αν θέλω να χαλαρώσω μπροστά από τον υπολογιστή είναι η πρώτη μου επιλογή. Μπορεί προσφάτως να είδαμε την Definitive Edition του τίτλου, όμως η έκδοση που έριξε όλα τα φώτα επάνω του, ήταν η HD. H Microsoft αφουγκραζόμενη την αγάπη του κόσμου για το πόνημά της Ensemble Studios μας παρέδωσε μία ελαφρώς βελτιωμένη έκδοση, πάνω στην οποία δημιουργήθηκαν κοινότητες ικανές να συγκριθούν με τα πλέον σύγχρονα strategies.
Έκαστο στο είδος του και η Ensemble στα RTS!

ΚΚ: Δεν έχω εντρυφήσει ακόμα στο HD Remake, αλλά οι ώρες που έχω αφιερώσει στο να κουμαντάρω τις ορδές από Teutonic Knights μου στο ορίτζιναλ game με αναγκάζουν να έχω θέσει το AoE II HD στην κορυφή της Wishlist μου για το εγγύς μέλλον.

ΣΜ: Αυτό που αποδεικνύει περίτρανα το HD Remake του ΑοΕ ΙΙ, είναι την αρτιότητα της RTS συνταγής του, τόσο σε gameplay και ανταγωνιστικό παιχνίδι όσο σε ατμόσφαιρα και ψυχή. Αιώνια η αλήθεια του, κληροδοτείται στην επόμενη γενιά. Ραϊμπούγκια!

ΠΓ: Κατά το μάζεμα των σημειώσεών μας για αυτό το αφιέρωμα ήμαστε διχασμένοι ως προς το ποιο παιχνίδι από τα Age of Empires να διαλέξουμε. Εν τέλει όλα τα στοιχεία συνηγόρησαν υπέρ του AoE II: HD. Ο λόγος είναι απλός: το AoE II: HD ανέδειξε το studio των modders που έριξαν μεγάλη δουλειά πάνω στο τέκνο της Ensemble Studios (RIP) όσο ανέδειξε ότι υπάρχει ακόμη σταθερό κοινό το οποίο απλά λατρεύει το παιχνίδι. Οι άπειρες ώρες που έχουν αφιερωθεί πάνω του, έπεισαν την Microsoft ότι το παιχνίδι αξίζει μία ευκαιρία για ρετουσάρισμα. Η Definitive edition του είναι από τις πλέον πολύ καλές προσπάθειες και δείχνει ότι δεν είναι ξεπέτα, καθώς υποστηρίζεται συνεχώς με patches.

Into the Breach (2018)

ΠΓ: Για εμένα μακράν από τα καλύτερα παιχνίδια του 2018. Για το PCGamer ΤΟ καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς. Το Into the Breach είναι ένα indie διαμάντι, άλλο ένα παράσημο στο portfolio της Subset Games. Το μετρημένο design του, η σεμνή του παρουσίαση κρύβουν από κάτω ένα πολύ βαθύ παιχνίδι. Όλα τα υπόλοιπα στο link παραπάνω!

Shadow Tactics: Blades of the Shogun (2016)

ΠΓ: Το Shadow Tactics είναι αξιοσημείωτο για το προφανές: η Minimi απέδειξε ότι υπάρχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για αυτού του είδους τα παιχνίδια. Δεν θα μιλούσαμε για Desperados 3 ή για το remaster του Commandos 2, εάν δεν υπήρχε το Shadow Tactics. Καλαίσθητο, καλοσχεδιασμένο και πάνω από όλα με ένα νέο setting κατόρθωσε να δείξει ότι υπάρχει πολύ ψωμί ακόμη. Οι Γερμανοί τα κατάφεραν πολύ καλά.

XCOM: Enemy Unknown (2012)

ΑΓ: Η κυκλοφορία και η εμπορική επιτυχία του XCOM: Enemy Unknown έστειλε πολλαπλά μηνύματα στην μέχρι τότε κολλημένη με τα… re-imaginings (συνήθως ως FPS) βιομηχανία του gaming. Πρώτο μήνυμα, ότι ορισμένες “ιερές αγελάδες” απαγορεύεται να τις βεβηλώσουν. Δεύτερο μήνυμα, ότι το είδος των strategy games μπορεί να ευδοκιμήσει και να σημειώσει πωλήσεις επιπέδου ΑΑΑ αν γίνει σωστή δουλειά. Και τρίτο μήνυμα, ότι η συνταγή του θρυλικού X-Com παρέμεινε τόσο φρέσκια και επίκαιρη πολλές δεκαετίες μετά την αρχική του κυκλοφορία ώστε να γοητεύσει μία εντελώς νέα γενιά από gamers. O θρίαμβος της Firaxis και του Jake Solomon ήταν ολοκληρωτικός.

ΚΚ: Εξακολουθεί να με ψιλοξενίζει ο “κινηματογραφικός” τρόπος με τον οποίο εμφανίζονται οι εξωγήινοι στις πίστες (σε αντίθεση με την free-roaming διάθεσή τους στα ορίτζιναλ X-COM games), αλλά ουδείς μπορεί να αμφιβάλει για την ευρύτερη ποιότητά του ως reboot ενός θρυλικού και πάρα πολύ ταλαιπωρημένου franchise.

ΗΙ: Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πολλά από την original σειρά, οπότε το συγκεκριμένο το είχα παίξει μόνο και μόνο επειδή θυμάμαι ότι κάτι τότε με είχε κάνει να κολλήσω. Το αποτέλεσμα ήταν να περνάμε ως φοιτητοπαρέα ατελείωτες ώρες πολεμώντας εξωγήινους και ακόμη και σήμερα ενίοτε να αναπολούμε εκείνες τις στιγμές. Μπορεί κάπως να ξεχάστηκε με το πέρασμα του χρόνου, αλλά εκεί όπου έπρεπε να μείνει, παρέμεινε αναλλοίωτο.

ΣΜ: Η πρώτη επαφή που είχα με το X-COM ήταν το remake/reboot. Προσωπικά άντλησα πολλές ώρες απόλαυσης και αγωνίας σε “ironman” κανόνες και πραγματικά με εντυπωσίασε ο μεγάλος αντίκτυπος που είχε ένας θεωρητικά παλιομοδίτικης λογικής turn-based τίτλος, στο σύγχρονο κοινό. Αυτά τα miss με 90% ακόμα με στοιχειώνουν.

ΠΓ: Αποτελεί ντροπή για εμένα ότι έχω τερματίσει μόνο το XCOM: Enemy Unknown και όχι το κατά πολύ βελτιωμένο XCOM 2. Θα επανορθώσω σύντομα, καθώς ακόμη θυμάμαι με νοσταλγία την αριστοτεχνική εκτέλεση ελιγμών που απαιτεί το παιχνίδι ώστε να βγάλεις την ομάδα σου αλώβητη από κάποια αποστολή. Γνήσιο τέκνο των παλιών XCOM, κάθε φίλος πρέπει να το δοκιμάσει. Μακάρι να βγει και σε RTwP (έτσι για να πικάρουμε λίγο και τον Admiral).

BATTLETECH (2018)

ΠΓ: Για εμένα, το στοίχημα που έπαιξε η Harebrained Schemes απέδωσε καρπούς. Ρίσκαρε και της βγήκε στο έπακρο. Με την Paradox στο τιμόνι του publisher (το οποίο αμέσως παραπέμπει σε αρκετά DLC), το μικρό studio που μέχρι πρότινος είχε να δείξει μόνο τα Shadowrun ισομετρικά RPG και το άνισο Necropolis, μπήκε για τα καλά στο χάρτη των strategy games. Το μόνο παράπονό μου (ως κάτοχος μίας αδύναμης πλέον AMD GPU) είναι ότι το PC μου βογγούσε υπό το βάρος της Unity Engine. Το BATTLETECH όμως έφερε πάλι στο προσκήνιο τα Mecha και το ευχαριστούμε για αυτό!

Frostpunk (2018)

KK: Ο συνδυασμός του παραδοσιακού City Builder concept με (αρκετά αδυσώπητα, σε σημεία) στοιχεία Survival μέσα σε ένα Steampunk υπόβαθρο είχε ως αποτέλεσμα ένα από τα πιο πρωτότυπα και ιδιαίτερα city sims που είδαμε ποτέ, και πέραν της υπό εξέταση δεκαετίας ακόμα. Άκρως ατμοσφαιρικό, με πανέμορφο art style, και με βαθύτερα μηνύματα κοινωνικής κριτικής τα οποία μπορούν άνετα να εφαρμοστούν και στη δική μας “πραγματικότητα”.

BANISHED (2014)

ΣΜ: Ενώ η σειρά Tropico περνάει μια κρίση ταυτότητας αυτή τη δεκαετία, ρίχνοντας κατά πολύ το βαθμό δυσκολίας, στα μέσα της μας ήρθε το Banished, το οποίο αποτελείται κατά 80% από αποσταγμένο ragequit και δάκρυα. Αξιοσημείωτο είναι λόγω της επιρροής που άσκησε σε μια σειρά από παιχνίδια διαχείρισης πόρων και δυναμικού, όπως το Planetbase, το Aven Colony και το Surviving Mars, παντρεύοντας τη λογική των παλαιότερων city builder με μικρότερης κλίμακας αλλά πολύ πιο hardcore διαχείριση πόρων. Winter is coming, the true game.

Civilization V (2010)

ΣΜ: Παρά το streamlining και το γυάλισμα του Civ VI, εξακολουθώ να θεωρώ τον πέμπτο τίτλο της σειράς αξεπέραστο και ιδιαιτέρως αξιοσημείωτο για τις αλλαγές που έφερε στο σύστημα μάχης, καταργώντας τα stacks of doom και εισάγοντας μια σκακιστικού τύπου λογική. Ο σκοπός της ζωής αυτής δε παύει να είναι η συλλογή όλων των achievements του.

ΠΓ: Όπως στα όλα turn-based grand strategy η ενασχόλησή μου με το Civilization V ήταν, είναι και θα είναι ελάχιστη και περιορίζεται αυστηρά στις 20-30 ώρες με το χρονόμετρο. Ο λόγος είναι απλός: λες “ένας γύρος ακόμη” κάπου το 2010, και συνειδητοποείς ότι πρέπει να κάνεις ένα διάλειμμα το 2020 για να γράψεις ένα αφιέρωμα…

KK: Ισχύει πως οι φανς του Civ 5 θα το θεωρήσουν μέχρι σήμερα καλύτερο του Civ 6. Το ίδιο βέβαια θα ισχυριστούν και οι φανς του Civ 4 ως προς τη σύγκριση με το Civ 5. Όπως και να έχει, οι αλλαγές που εισήγαγε το 5 στη σειρά μάλλον το κάνουν όντως να ξεχωρίζει ελαφρώς περισσότερο από τη συνομοταξία.

Warhammer 40,000: Dawn of War III (2017)

ΠΓ: Ο τίτλος που ήταν πλέον απογοητευτικός με βάση τις προσδοκίες του κοινού του. Η Relic δεν είχε κανένα απολύτως προηγούμενο ιστορικό που να έδειχνε ότι το DoWIII θα ήταν τόσο… λίγο. Από μία πετυχημένη RTS συνταγή, η Relic προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει τα trends της τρέχουσας δεκαετίας και εν τέλει παρέδωσε ένα υβρίδιο μεταξύ RTS και ΜΟΒΑ που δεν ήταν ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά αποτύχαινε και στα δύο. Αξιομνημόνευτο για τους λάθους λόγους και ένα μεγάλο κρίμα.

Κλείνοντας…

Το παράδειγμα του W40K: Dawn of War 3 είναι ενδεικτικό για το τι διαδρατίζεται στο χώρο των RTS την τελευταία δεκαετία. Το είδος έχει υποκύψει στις πίεσεις των ΜΟΒΑ αφού δεν μπορούν να ανταγωνιστούν ευθέως με την απλότητα (προσοχή – όχι απλοϊκότητα), οικονομία σχεδιασμού και την ευκολία που παρέχουν τα δεύτερα. Τα RTS από τον πυρήνα τους είναι άκρως απαιτητικά παιχνίδια που απαιτούν πλήρη συντονισμό πολλών στοιχείων (διαχείριση οικονομίας και ταυτόχρονη χρήση τακτικής στην κατανομή των μονάδων). Η ισορροπία των παραπάνω απαίτει τεράστια επένδυση χρόνου και υπάγεται σε πολύ απότομη καμπύλη εκμάθησης συγκριτικά με τα ΜΟΒΑ με τεράστιες απαιτήσεις σε ενέργειες ανά λεπτό (actions per minute, APM) ήδη από τις πολύ χαμηλές κατηγορίες του competitive multiplayer. Με απλά λόγια τα RTS ακολουθούν ένα σταθερό μοντέλο gameplay σχεδόν απαράλακτο τις τελευταίες δεκαετίες το οποίο παρόλα αυτά είναι αρκετά δυσπρόσιτο σε νέους παίκτες.

Στον αντίποδα τα grand-strategy φαίνεται να έχουν σταθεροποιήσει το κοινό τους. Η δυνατότητα σωσίματος της προόδου ανά πάσα στιγμή, και η turn-based προσέγγιση που έχουν οι κύριοι εκπρόσωποι του είδους παρέχουν ένα αρκετά “χαλαρότερο” (έως και αγχολυτικό) περιβάλλον για τον παίκτη από αυτό των RTS.

Αναγνώσκοντας την εκτενέστερη (έως τώρα) λίστα κάποιος που μάς (παρ)ακολουθεί χρόνια ενδεχομένως να παρατήρησε ότι λείπουν μεγάλα ονόματα τα οποία έλαβαν της εκτίμησής μας κατά την κυκλοφορία τους. Μερικά από αυτά αποτελούν το Hearts of Iron IV (2016), το Homeworld: Deserts of Kharak (2016). Άλλα παιχνίδια όπως για παράδειγμα το Cossacks 3 και το Ashes of Singularity αποφασίσαμε να μην τα αναφέρουμε. Το πρώτο φαίνεται να είχε μία πολύ ήσυχη κυκλοφορία και οδηγήθηκε γρήγορα σε εκπτώσεις, ενώ το δεύτερο μπορεί να πει κανείς ότι ήταν πετυχημένο μόνο διότι η AMD το χρησιμοποιούσε ως benchmark για τις GPU της εκμεταλλευόμενη το AsyncCompute. Με άλλα λόγια, δεν είχαν σημαντική επίδραση στο είδος, δεν συνεσέφεραν δραματικά σε αυτό.

Εντούτοις, έχουμε αρκετούς και ενδιαφέροντες τίτλους να προσμένουμε μέσα στο 2020. Πρώτο και καλύτερο το Total War: Troy που θα μας μεταφέρει στους ομηρικούς χρόνους με την επιτυχημένη συνταγή του Three Kingdoms. Βασισμένο στο gameplay των Company of Heroes, η KingArtGames (γνωστή από το Book of Unwritten Tales 2) θα μας φέρει το steampunk Iron Harvest. Το πολυαναμενόμενο Factorio (που είναι χρόνια τώρα στο Early Access) θα κυκλοφορήσει επίσημα το φθινόπωρο του έτους. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε το Desperados 3 και Command & Conquer Remake. Η λίστα από strategy τίτλους φαίνεται να είναι μακρά και ο χρόνος λίγος…