SPECIALS
Trending

Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: Adventure

Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don’t Dry (2018)

ΓΔ: Απρόσμενη έκπληξη η κατάληξη του Leisure Suit Larry: Wet Dreams Don’t Dry, ιδιαίτερα μετά την είδηση της μη συμμετοχής του Al Lowe στο project. Ένα Larry προσαρμοσμένο στο σήμερα, διατηρώντας όμως έναν ανεπαίσθητο ’80s ρομαντισμό, ο αγαπημένος μας loser μας μεταφέρει σε νέες ερωτικές περιπέτειες, γεμάτες “πικάντικο” unpolitical correct χιούμορ και ασυνήθιστους συνδυασμούς αντικειμένων.

ΗΙ:. Ειλικρινά, αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δεν θα μπορούσα να το πιστέψω ότι σε αυτή την αποστειρωμένη εποχή θα μπορούσε να κυκλοφορήσει ένας τόσο “ενοχλητικός” τίτλος. Πόσο μάλλον να τα καταφέρει και να μην θαφτεί από τους απανταχού SJW. Ποιοτικά δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, αφού μέσα μου υπερνίκησε η νοσταλγία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι όσοι ξέρουν τι εστί Larry το διασκέδασαν με την ψυχή τους!

ΜΚ: Οι Κασσάνδρες -ντόπιες και μη- που προέβλεπαν ότι θα βλέπαμε ένα νέο Magna Cum Laude, ξεχνώντας ότι στο δυναμικό της Crazy Bunch υπήρχαν πρώην στελέχη της Daedalic Entertainment, αναγκάστηκαν να καταπιούν τη γλώσσα τους και να κάνουν ότι ξεχάσανε όσα λέγανε αρχικά. Επίσης, το WDDD έφερε την απομυθοποίηση Νο 2 της δεκαετίας: Μπορούσε να υπάρξει καλό Larry game χωρίς να είναι σχεδιασμένο από τον Al Lowe.

Syberia 3 (2017)

ΠΜ: Περιμέναμε περισσότερα από την τρίτη περιπέτεια της Kate Walker. Ένα sequel που άργησε να έρθει πολλά χρόνια και όταν έφτασε στα χέρια μας, πέρα από την απλοποίηση στο gameplay του, είχε μερικά τεχνικά θέματα ενώ και η ιστορία του δεν είχε τις δυνατές συγκινήσεις των 2 προηγούμενων και έκλεινε απότομα. Στην πορεία κάποια από τα προβλήματά του διορθώθηκαν αλλά είχε αφήσει μια γλυκόπικρη γεύση σε όσους από εμάς το παίξαμε τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του. Το μαύρο πρόβατο σε μια αγαπημένη σειρά. Ελπίζω στο 4ο μέρος να αποφευχθούν παρόμοια λάθη.

The Journey Down (2010)

ΓΔ: Ένα παιχνίδι που ξεκίνησε ως ένα ακόμα προϊόν της AGS μηχανής, κατόρθωσε να χτίσει, μετά από πολλά χρόνια ανάπτυξης (το ύστατο μέρος της τριλογίας κυκλοφόρησε το 2017), ένα πανέμορφο adventure με έντονα τα Grim Fandango vibes, χωρίς όμως να το φτάνει σε ποιότητα. Αλησμόνητο το πρωταγωνιστικό δίδυμο Bwana και Kito, έξυπνα στημένη ιστορία, αλλά με αρκετά εύκολους γρίφους, τα Journey Down εν γένει αποτελούν μια σημαντική προσθήκη στο adventure στερέωμα της δεκαετίας.

ΜΚ: To adventure game με το περισσότερο μεράκι από όλα. Δυστυχώς το τρίτο και τελευταίο chapter του δε μας έδωσε το κλείσιμο της ιστορίας που -επί χρόνια- περιμέναμε, αφαιρώντας ίσως κάτι από τη συνολική μαγεία του παιχνιδιού. Ακόμη κι έτσι όμως, δε παύει να αποτελεί απόδειξη ότι τα καλύτερα games μπορούν εν τέλει να πρoέλθουν από εκεί που δεν τα περιμένεις. Είναι κρίμα που ο Waern και η Skygoblin δεν προχώρησαν εν συνεχεία στη δημιουργία ενός ακόμη adventure game.

ΠΓ: Είναι αλήθεια ότι το τρίτο μέρος άργησε πολύ, αλλά το The Journey Down έδειξε ότι είχε στόφα από παλιά, καλά adventures με πηγαίο, νεανικό χιούμορ παρά τη σχετική του ευκολία. Από τα παιχνίδια που παρουσιάζεις σε έναν ανυποψίαστο για να τον μυήσεις στη μαγεία του είδους.

Broken Sword 5 (2013)

ΓΔ: Μία από τις πιο αγαπημένες adventure σειρές επέστρεψε μέσω του Kickstarter, επαναφέροντας το “ζωγραφιστό” καλλιτεχνικό στυλ των δύο πρώτων παιχνιδιών, ύστερα από τις όχι και τόσο επιτυχημένες 3D απόπειρες των Broken Sword 3 και 4. Το σενάριο του δεν έσπαγε τα κοντέρ της πρωτοτυπίας και οι γρίφοι του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν χαμηλής δυσκολίας. Εντούτοις ήταν άκρως διασκεδαστικό, ενώ οι George και Nicole ήταν για μια ακόμη φορά απολαυστικοί. Δε θα μας χαλούσε καθόλου αν τους βλέπαμε ξανά σε μια νέα περιπέτεια…

Memento Mori 2 – Guardians of Immortality (2014)

ΜΚ: Στο παγκόσμιο λεξικό των video games, δίπλα στη φράση «πιο παραγνωρισμένο και αδικημένο -από την συντριπτική πλειοψηφία του τύπου- adventure game των ετών 2010-2019» δε μπορεί παρά να μπει το Memento Mori 2 – Guardians of Immortality. Ένα πραγματικό διαμάντι, που αν δε προερχόταν από την Τσεχία και την Centauri Production, αλλά από κάποιον πιο εγνωσμένης αξίας developer, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα είχε τύχει εντελώς διαφορετικής αντιμετώπισης από τους κριτικούς. Πρόκειται για το παιχνίδι που με έκανε να καταλάβω ότι και στα μεγαλύτερα sites παγκοσμίως, που θεωρητικά αρθρογραφούν σοβαρά και σχετικά με το εκάστοτε αντικείμενο άτομα, πολλές φορές η κατάσταση είναι εντελώς για γέλια…

Sherlock Holmes: Crimes and Punishments (2014)

ΜΚ: Μοιάζει σχεδόν να αποτελεί… κατόρθωμα να ξεκινάς τη δεκαετία με το The Testament of Sherlock Holmes, να συνεχίζεις με το Crimes and Punishments και να την ολοκληρώνεις με το The Devil’s Daughter. Κι όμως, αυτό ακριβώς έκαναν οι Ουκρανοί της Frogwares, προφανώς παρασυρόμενοι από τον νέο publisher του τελευταίου, την Big Ben Interactive. Αν μη τι άλλο όμως, το δεύτερο υπήρξε ένας αξιοσημείωτος τίτλος, γιατί εκτός της εκπληκτικής απεικόνισης του κόσμου όπου εξελισσόταν και της τεράστιας προσοχής στη λεπτομέρεια που διέθετε, περιελάμβανε ένα στοιχείο που εισήχθη για πρώτη φορά: Τις έξι διαφορετικές υποθέσεις που μελετούσαμε και τις κατοπινές ηθικές επιλογές τις οποίες καλούμασταν να κάνουμε, μέσα από τα συμπεράσματα που βγάζαμε για τον ένοχο έκαστης εκ των υποθέσεων. Το θεωρώ ακόμη και σήμερα μακράν τον πιο αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπο του παντρέματος των adventure games με το choice and consequence στοιχείο, έτη φωτός μπροστά από τις ανάλογες «χάρτινες» υλοποιήσεις των τίτλων της Telltale Games.

The Walking Dead (2012)

ΗΙ: όταν είχα πιάσει την σειρά στα πρώτα δύο επεισόδια δεν ήξερα με τι ακριβώς είχα να κάνω. Έβλεπα φανατικά την σειρά και ουσιαστικά έκανα την όποια αγορά με κλειστά μάτια. Αυτό που ξεκίνησε σαν action adventure, κατέληξε τελείως νερόβραστο. Αλλά αν πρέπει να ολοκληρώσω το κάρφωμα της κάσας, το τελευταίο καρφί, το βάζει η εδραίωση των walking simulators. Από κει και πέρα η Telltale μας φλόμωσε σε πανομοιότυπους τίτλους και όταν το πράγμα ξεφούσκωσε, η ίδια η Telltale βρέθηκε στον γκρεμό…

ΜΚ: Ένοχος No 2. Στην πυρά επίσης, να καίγεται όχι για μία, αλλά για δύο (και βάλε) δεκαετίες! Αλλά τι είπαμε, κατέβασε ρολά τελικά η Telltale Games; Πω, τι κρίμα… Τη ζημιά της πρόλαβε να την κάνει πάντως και με το παραπάνω (ακόμη και το DNA της Daedalic Entertainment κατάφερε να αλλοιώσει, πανάθεμά την) κι αυτό είναι κάτι που δε θα της συγχωρεθεί στον αιώνα τον άπαντα από εμάς τους αρτηριοσκληρωτικούς purists γερομπισμπίκηδες οπαδούς των καθαρόαιμων adventure games!

ΣΜ: Η πρώτη σεζόν ήταν πολύ δυνατή και καλογραμμένη και η σκηνοθεσία τέτοια που κρατούσε συνεχώς σε εγρήγορση. Από εκεί και πέρα το είδος έδειξε έντονα τα σημάδια της κούρασης.

ΠΜ: Αν και το Dear Esther έκανε την αρχή λίγους μήνες νωρίτερα, η Telltale ήταν που με το Walking Dead «επισημοποίησε» το σχίσμα μεταξύ των παραδοσιακών adventures και των διαδραστικών αφηγήσεων κάτι που σε αρκετές περιπτώσεις προκάλεσε σύγχυση μεταξύ των 2 ειδών. Οι πρώτες προσπάθειες της εταιρίας ήταν αξιόλογες σε αυτό που προσπαθούσαν να κάνουν, η συνέχεια έδειξε όμως ότι ο κόσμος έχασε το ενδιαφέρον του για κάτι που βασιζόταν στα ίδια μοτίβα. Ενθαρρυντικό πάντως ότι αρκετά interactive storytelling games τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ενσωματώνουν κανονικά puzzles στο gameplay τους, κάτι που δείχνει ότι η ιστορία της Telltale στέκει ως προειδοποίηση και ίσως μια μέρα η απόσταση τους από τα παραδοσιακά adventure να συρρικνωθεί…

ΠΓ: Το πλέον επιδραστικότερο “adventure” της περασμένης δεκαετίας. Δυστυχώς η επιλογή της Telltale κατέληξε να σηματοδοτεί ένα ολόκληρο ρεύμα και να επαναπροσδιορίζει τα adventure games ως “αυτά που επιλέγεις τι θέλεις να πεις;”/”ταινίες με QTE” απομακρύνοντας τη συλλογική αντίληψη (και το κοινό) από αυτά που παραδοσιακά απαιτούσαν συνδυαστική σκέψη, μεθοδικότητα και πνεύμα. Και αν η πρώτη απόπειρα με την επεισοδιακής μορφής κυκλοφορία του Walking Dead κατέληξε σε μία σφιχτοκαρδιακή στιγμή στην κορύφωσή της, οδήγησε έπειτα σε κακό design των παιχνιδιών της εταιρείας, με φωτεινή εξαίρεση το περισσότερο noir The Wolf Among Us. Η πρώτη σαιζόν σχεδιαζόταν με βάση τις προτιμήσεις των παικτών και είχε αρκετές διακλαδώσεις στο πώς θα διαδραματίζονταν ορισμένα γεγονότα, ενώ όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια ήταν λίγο-πολύ πάνω σε γραμμές σιδηρόδρομου. Η Telltale εν τέλει έπεσε και η ίδια θύμα της επιτυχίας της…

Ειδική αναφορά: Hoodwink (2012)

ΜΚ: Δε γίνεται να κλείσουμε τη συγκεκριμένη ανασκόπηση δίχως να αναφερθούμε στον τιτάνα εκείνο που ακούει στον τίτλο Hoodwink. OK, ήταν η παρθενική απόπειρα της Μαλαισιανής E-One Studio. ΟΚ, το budget της δημιουργίας του υπήρξε πολύ μικρό. ΟΚ, δε ξέρανε και πολλά τα παλικάρια της E-One Studio, αλλά, αλήθεια, είχανε την όρεξη να μάθουν. Ναι ρε παιδιά, αλλά έπρεπε να αποπειραθούν να μάθουν στη δική μας πλάτη;
Μιλάμε για το παιχνίδι που τα έκανε ΟΛΑ λάθος: Άθλιος χειρισμός, γραφικά της πλάκας, ανυπαρξία γρίφων, ύπαρξη action sequences, προβλήματα στον τεχνικό τομέα. Καταλαβαίνετε νομίζω ότι δε μιλάμε τόσο για παιχνίδι, όσο για φεστιβάλ gaming μειονεκτημάτων. Κι όπως είχα γράψει το -μακρινό πλέον- 2012 στο review του, επί PC Master εποχής, το μόνο προτέρημά του ήταν ότι διαρκούσε μόλις 2 ώρες (άρα πρακτικά ήταν ένα demo gaming μειονεκτημάτων), αποτελώντας επί της ουσίας το πρώτο επεισόδιο μίας υποτιθέμενης σειράς, που δεν συνεχίστηκε ποτέ και φυσικά δεν ολοκληρώθηκε. Αυτό μας έλειπε…

Κλείνοντας…

Τα προηγούμενα χρόνια ήταν ξεκάθαρα από τα πιο ταραχώδη και πολύπαθα στην ιστορία των adventure games, με γεγονότα και τάσεις που επέδρασαν σημαντικά στην εξέλιξη τους. Παρ’ όλα αυτά απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν νεκρά, όπως αρκετοί «ειδήμονες» είχαν ισχυριστεί ουκ ολίγες φορές κατά το παρελθόν. Ποιοτικές κυκλοφορίες όπως τα Tesla Effect, Fran Bow, Stasis, Samorost 3, Dead Synchronicity: Tomorrow Comes Today, Unavowed, Yesterday Origins, Gibbous: A Cthulhu Adventure κλπ. αποδεικνύουν πως κοινό γι’ αυτά, ακόμα κι αν είναι μειωμένο, υπάρχει. Στο προσεχές μέλλον έχουμε να περιμένουμε μεταξύ άλλων τα Tormentum II, Asylum (σύμφωνα με τον Cordes θα κυκλοφορήσει εντός της χρονιάς και συγκεκριμένα το 3ο τρίμηνο, επιτέλους!), Beautiful Desolation, The Last Crown: Blackenrock, Strangeland, Creaks κ.α. και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι επιφυλάσσει η νέα δεκαετία για το είδος.

Προηγούμενη σελίδα 1 2

Team Ragequit

Semi Hardcore Gestalt Consciousness

17 Comments

  1. Χμμ… Αρκετά ασυνήθιστες επιλογές, κατά τη γνώμη μου, και δεν το λεω ως κοπλιμάν. Σχεδόν ολόκληρος ο κατάλογος της Wadjet Eye θα άξιζε θέση στη λίστα αλλά τελικά μπήκε μόνο το Primordia, για συναισθηματικούς υποθέτω λόγους. Unavowed, Blackwell saga, Technobabylon αποτελούν πολύ πιο ουσιαστικές προσθήκες στο genre από τα περισσότερα της λίστας (δεν λέω ότι έπρεπε να μπουν όλα, αλλά ένα ακόμα χωρούσε).
    Και ναι, κατανοώ ότι τα παιχνίδια που επιλέχθηκαν δεν είναι τα καλύτερα του είδους αλλά τα πιο επιδραστικά (κατά τη γνώμη του RQ crew) αλλά κι έτσι ακόμα θα έπρεπε να έχουν κοπεί αρκετά.
    Επίσης, πού είναι το Night in the Woods ρε βασιβουζούκοι;

  2. Το συζητήσαμε όντως για τα Wadget Eye και καταλήξαμε να βάλουμε μόνο ένα. Αν έμπαινε κάποιο πάλι ως επιδραστικοτερο θα έμπαινε το Gemini Rue ή Unavowed. Πάντως, να σημειώσουμε ότι αν δεν ήταν η WadgetEye μπορεί και να μην βλέπαμε ποτέ το Thimbleweed Park.

  3. Κι εγώ θα ήθελα παραπάνω Wadget Eye, θα ήμουν ευχαριστημένος με έστω Blackwell Epiphany, ως καταπληκτικό παιχνίδι αλλά και επιστέγασμα μιας σειράς που στην ουσία απέδειξε ότι το retro στυλ μπορούσε να δώσει διαμάντια που στέκονται και εμπορικά. Wadget Eye did it before it was cool…

    Maladroid, ως adventure afficionado είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη λίστα. Εντάξει, αν εξαιρέσεις την εναλλακτική του να παραθέσεις όλο το catalogue από Wadget Eye και Daedalic, εσύ τι θα πρότεινες;

  4. Κοίτα, περισσότερη Daedalic δεν θα ήθελα προσωπικά, δύο παιχνίδια φτάνουν.
    Από ‘κει και πέρα θα άφηνα απέξω αρκετά από την παρούσα λίστα:

    Π.χ. το Syberia 3 τι δουλειά έχει εκεί; Ακούστηκε κάπως στον mainstream τύπο λόγω κληρονομιάς και επιθετικού marketing αλλά τα reviews κυμάνθηκαν στο 5/10. Δεν νομίζω ότι είχε αρκετό αντίκτυπο ώστε να αντισταθμίσει τη χαμηλή ποιότητά του, όπως π.χ. συνέβη με το Broken Age (αν και το BA δεν συμφωνώ ότι ήταν τόσο κακό όσο το περιγράφουν τα παιδιά εδώ, anyway).

    Broken Sword 5: Θα το έκοβα με την ίδια λογική που κόπηκαν (υποθέτω) και το Tesla Effect ή το Obduction. Δεν καινοτόμησε, δεν ενθουσίασε, δεν αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη σειρά – απλώς υπήρξε και ήταν καλούτσικο.

    The Journey Down: Συμπαθητικός φόρος τιμής στα Grim Fandango και Monkey Island – τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Δεν πούλησε, δεν συζητήθηκε, δεν επηρέασε, απλώς άρεσε αρκετά στους λίγους που το δοκίμασαν, κι αυτό περισσότερο για λόγους νοσταλγίας.

    Armikrog: Μέτριας ποιότητας συνέχεια παιχνιδιού που ξέχασε ο χρόνος. No big deal, ανούσια η παρουσία του στη λίστα.

    Προσθήκες:
    Αν και δεν το έπαιξα κι ούτε σκοπεύω, θα έβαζα σίγουρα το The Witness. Έκανε πάταγο, πούλησε (τρέλα και αντίτυπα), συζητήθηκε, του αξίζει μια θέση εδώ (εκτός αν ετοιμάζεται ξεχωριστή λίστα μόνο για puzzle games οπότε πάω πάσο).

    Όπως είπα ήθελα οπωσδήποτε να δω στη λίστα το Night in The Woods. Σημαντικότατη κυκλοφορία, τόσο από πλευράς mainstream ενδιαφέροντος (αντικειμενικό κριτήριο) όσο και λόγω ποιότητας (υποκειμενικό). Ίσως δεν θεωρείται adventure από τους περισσότερους αλλά αφού χώρεσαν το Life is Strange και το Walking Dead, χώραγε κι αυτό.

    Papers, Please / Return of the Obra Dinn / Firewatch/ Soma / Οxenfree: Διάλεξε και πάρε. Σίγουρα δεν είναι παραδοσιακά adventures αλλά αν δεν ετοιμάζεται λίστα με assorted indies, έγκλημα να μείνουν όλα τους απέξω.

    Σίγουρα ξεχνάω κι άλλα.

  5. Πάντως πέρυσι η PR της Iceberg Interactive με είχε ενημερώσει για την καθυστέρηση του παιχνιδιού που ήταν να κυκλοφορήσει το ’19 (περίμενα ενημέρωση για κωδικό) και τελικά θα βγει φέτος – τουλάχιστον αυτό αφήνει να εννοηθεί ο Boakes – οπότε είμαι αισιόδοξος ότι δεν αργεί πολύ ακόμα…

    [USER=102613]@maladroid[/USER]
    Μερικά που γράφεις τα είχε παίξει ο Στέφανος (π.χ. Night in The Woods) οπότε αν συμμετείχε θα μπορούσε να δώσει προτάσεις και απόψεις. Το να βάλουμε κάποιο το οποίο, όσοι γράψαμε [B]δεν έχουμε ιδέα[/B] περί τίνος πρόκειται, δε θα είχε πολύ νόημα. Τα αφιερώματα αυτά είναι σε στυλ κουβέντα-roundtable, αντί για podcast τα κάναμε γραπτά. Αν έχεις δει και τις άλλες λίστες, οι επιλογές δεν είναι και τόσο ασυνήθιστες.

    Τώρα όσον αφορά κάποια συγκεκριμένα που μπορώ να απαντήσω:
    -Syberia 3 είχε θέση γιατί ανήκει σε μια σειρά που ξέρουν και οι πέτρες και δεν μπήκε (σωστά όπως λες) λόγω ποιότητας αλλά επειδή ήταν το κλείσιμο που περιμέναμε χρόνια, απογοήτευσε και συζητήθηκε.
    -The Journey Down επίσης έχει θέση γιατί σχεδόν παντού το ανέφεραν ως πνευματικό διάδοχο του Grim Fandago, ήταν καλό, και όσον αφορά τα indie adventure, έκανε περισσότερο αίσθηση από αρκετά άλλα ακόμα και της Wadget Eye π.χ. Shardlight και Resonance.
    -Broken Sword 5, δεν το έχω παίξει αλλά θα διαφωνήσω ότι δεν κίνησε το ενδιαφέρον μετά τα στραβοπατήματα των προηγούμενων.

    Σχετικά με αυτά που αναφέρεις στο τέλος, σωστά μάντεψες, κάτι ετοιμάζεται…

  6. [QUOTE=”Adhan, post: 527030, member: 102612″]
    [USER=102613]@maladroid[/USER]
    Τώρα όσον αφορά κάποια συγκεκριμένα που μπορώ να απαντήσω:
    -Syberia 3 είχε θέση γιατί ανήκει σε μια σειρά που ξέρουν και οι πέτρες και δεν μπήκε (σωστά όπως λες) λόγω ποιότητας αλλά επειδή ήταν το κλείσιμο που περιμέναμε χρόνια, απογοήτευσε και συζητήθηκε.
    -The Journey Down επίσης έχει θέση γιατί σχεδόν παντού το ανέφεραν ως πνευματικό διάδοχο του Grim Fandago, ήταν καλό, και όσον αφορά τα indie adventure, έκανε περισσότερο αίσθηση από αρκετά άλλα ακόμα και της Wadget Eye π.χ. Shardlight και Resonance.
    -Broken Sword 5, δεν το έχω παίξει αλλά θα διαφωνήσω ότι δεν κίνησε το ενδιαφέρον μετά τα στραβοπατήματα των προηγούμενων.

    Σχετικά με αυτά που αναφέρεις στο τέλος, σωστά μάντεψες, κάτι ετοιμάζεται…
    [/QUOTE]

    Δεκτό το επιχείρημα ότι δεν θέλατε να αναφερθείτε σε παιχνίδια που δεν έπαιξε κανείς από τους συμμετέχοντες στο roundtable.
    Διαφωνώ ως προς τα υπόλοιπα. Ειδικά η άποψη ότι το Journey Down έκανε αίσθηση μου φαίνεται εντελώς “εξ ιδίων”, δεν νομίζω να προκύπτει από αντικειμενικά κριτήρια (πωλήσεις, αριθμός reviews, γενικότερο buzz σε gamer communities κτλ). Τέλος πάντων, δική σας η λίστα, δικά σας και τα κριτήρια στην τελική.

    Αναμένω το follow-up αφιέρωμα με τα υπόλοιπα συγγενικά είδη.

  7. [USER=102613]@maladroid[/USER]
    The Witness σίγουρα θα ενσωματωθεί σε κατάλληλη λίστα. Για λόγους που μπορούμε να αναλύσουμε σε ξεχωριστό αφιέρωμα, θα έλεγα ότι είναι το Myst της σύγχρονης εποχής. Adventure δεν θα το έλεγα.

    Ούτε το Papers, Please θα το συγκατάλεγα σε μία λίστα για adventures (ή το SOMA). Τα υπόλοιπα συζητήσιμα.

    Η επόμενες λίστες (όχι πολλές ακόμη) θα έχουν μεγαλύτερο εύρος από τα αυστηρά κριτήρια ενός είδους (“abstract 3D-roguelike, unity engine coop games” είναι πολύ περιοριστική ταμπέλα αλλά σίγουρα το Risk of Rain 2 θα τα σπάει), οπότε θα προστεθούν αρκετά ονόματα.

  8. Πωλήσεις από τα παιχνίδια λίγο δύσκολο να βρεθούν αν δεν δώσουν οι ίδιοι οι devs και το steam spy δίνει μεγάλο εύρος για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Θυμάμαι όμως ότι ένα από τα επεισόδια το είχαν δώσει δωρεάν (το πρώτο νομίζω, κίνηση που δείχνει ότι έκανε ικανοποιητικές πωλήσεις γι’ αυτούς) και είναι από τα λίγα adventure μαζί με Thimbleweed Park και μερικά ακόμα που έχουν βγει για κάθε λειτουργικό και [B]κάθε κονσόλα[/B] που σημαίνει ότι τα έχουν δει περισσότεροι απ’ ότι θεωρούμε. Στο Switch ειδικά λόγω tablet-like χειριστηρίου έχουν κοινό.
    Και μιλώντας για ασυνήθιστες επιλογές, χεχ…
    [URL unfurl=”true”]https://wccftech.com/wccftechs-best-adventure-games-of-the-decade-unforgettable-journeys/[/URL]

    [USER=102742]@Bathory[/USER] ναι, αλλά πέρα από το ότι γενικά κι αόριστα φτιάχνεται (και ότι θα λέγεται The World Before 😉 ), δεν έχουμε δει απολύτως τίποτα.

  9. Καλά το Gone Home δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι βγήκε μέσα στη δεκαετία, για κάποιο λόγο νόμιζα πως ήταν παλιότερο. Για μένα ξεκάθαρα μπαίνει στα “Αξιοσημείωτα” ανεξαρτήτως ποιότητας (προσωπικά μου άρεσε αλλά δεν ξετρελάθηκα). Αντικειμενικά μιλώντας, έκανε τα walking sims μόδα και οδήγησε σε ένα σωρό διαμαντάκια, όπως Firewatch, Ethan Carter, και φυσικά την Editch Finch (την οποία μου θύμισε η λίστα που παρέθεσε ο Adhan – πολύ ωραίο διαδραστικό αφήγημα κι αυτό).

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL