Shovel Knight (2014)
ΠΜ: Ένας χαμένος θησαυρός από τις μέρες του NES, με σύγχρονες πινελιές που το κάνουν να σέβεται το χρόνο μας. Η υποστήριξη με ποιοτικό υλικό (expansions με επίπεδα σχεδιασμένα και προσαρμοσμένα στις ικανότητες κάθε χαρακτήρα, και μάλιστα δωρεάν για όσους είχαν το βασικό παιχνίδι) για 5 χρόνια, δεν είναι κάτι που βλέπουμε συχνά σε single-player παιχνίδι. Από τα πιο αντιπροσωπευτικά retro-like δείγματα του είδους, Kickstarter success story και το κρυφό Labor of Love της δεκαετίας.
ΓΔ: Το Shovel Knight αποτελεί ίσως το πρώτο retro platform που μου άλλαξε τελείως την εικόνα που είχα γι’ αυτά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Απολαυστικό σε κάθε πτυχή του, ενώ άπαξ και το ξεκινούσες, πολύ δύσκολα το άφηνες από τα χέρια σου ώσπου να φτάσεις στο μεδούλι. Η υποστήριξη των developers του μέχρι σήμερα (!) μόνο μνημειώδης μπορεί να χαρακτηριστεί.
Rayman Origins (2011)
ΓΔ: Μέχρι να κυκλοφορήσει Rayman Origins, αναρωτιόμουν τι του έβρισκαν οι παίκτες και έπεισαν τη Ubisoft να κυκλοφορήσει τόσα sequels. Το τρίτο (και φαρμακερό) sequel δικαιολόγησε το ντόρο που γινόταν γύρω από το δημιούργημα του Michel Ancel. Πανέξυπνο, ντυμένο με εντυπωσιακά γραφικά και υλοποιώντας ένα στιβαρό χειρισμό, το Rayman Origins αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα platform που έχουμε παίξει ποτέ, με το Rayman Legends του 2013 να παίρνει επάξια τη σκυτάλη.
ΠΓ: Το (μακρινό πλέον) 2011 το Rayman Origins αναβίωνε ένα franchise που πολλοί είχαν ξεχάσει, αν όχι ξεγράψει. Αποτέλεσε προπομπός για μία περίοδο κατά την οποία η Ubisoft έδωσε το πράσινο φως για την κυκλοφορία δια-μα-ντιών από μικρά studio-δορυφόρους της (Child of Light σε κοιτώ). Πανέμορφο, καλοσχεδιασμένο μέχρι το τελευταίο χιλιοστό, προσεγμένο για τον ακριβοδίκαιο χειρισμό του, και η τελευταία μουσική πίστα ακόμη να μού φέρνει άσχημες αναμνήσεις!
Celeste (2018)
ΠΜ: “Easy to learn, tough to master” είναι η έκφραση που ταιριάζει απόλυτα στο συγκεκριμένο. Με σωστή καμπύλη εκμάθησης και τις δυσκολότερες στιγμές να εντοπίζονται κυρίως στο προαιρετικό υλικό (B και C-Sides), το Celeste έχει κάτι για όλα τα επίπεδα ικανότητας. Αποτελώντας ως ένα βαθμό εξέλιξη του gameplay που είδαμε στο Super Meat Boy και με μερικές νέες κινήσεις όπως το dash να δίνουν επιλογές στο τρόπο προσέγγισης των προκλήσεων που ορθώνονται σαν βουνό (no pun intended) μπροστά μας, δεν είναι περίεργο που το αγκάλιασαν κοινό και κριτικοί.
Guacamelee! (2013)
ΠΜ: Ένα από τα πιο απολαυστικά Metroidvania που έπαιξα τα τελευταία χρόνια, με ωραίο χιούμορ, πρωτότυπη αισθητική, δυσκολία-όσο-πρέπει στο platforming και ένα σύστημα μάχης που έφερνε στο νου beat ’em up παιχνίδια. Ανυπομονώ να δοκιμάσω το δεύτερο μέρος!
ΓΔ: Για κάποιο διάστημα, το θεωρούσα το καλύτερο Metroidvania που έχει περάσει από τα χέρια μου. Μπορεί έκτοτε το Guacamelee! να έχει ξεπεραστεί από άλλους εκπροσώπους του είδους, παρ’ όλα αυτά δεν παύει να είναι ακόμα ένα καταπληκτικό παιχνίδι, επτά ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Μοναδική ατμόσφαιρα, ιδιαίτερο χιούμορ και ένας υπέροχος συνδυασμός platform και beat ’em up, το Guacamelee!, όπως και το εξίσου συναρπαστικό sequel του, δεν πρέπει να λείπουν από τη συλλογή κανενός.
ΠΓ: Ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με τον Γιώργο. Τo Guacamelee! με έκανε να θυμηθώ γιατί λάτρευα τα Metroidvania παιχνίδια. Ολίγον τι πιο arcade από τον επόμενο τίτλο που εξετάζουμε, είχε λαχταριστή μάχη με combos και λοιπά συνοδευτικά νάτσος. Το tongue-in-cheek χιούμορ του για κάθε τι Μεξικάνικο του έδωσε τον απαραίτητο χαρακτήρα και το ξεχώρισε από τα υπόλοιπα παιχνίδια της γραμμής.
Hollow Knight (2017)
ΗΙ: Έχοντας ξύσει λίγο βαθύτερα από την επιφάνεια παρέα με φίλους, νομίζω ότι ήταν ένα παιχνίδι που έλειπε τόσα χρόνια από την παγκόσμια gaming δισκοθήκη. Τα είχε όλα και στον βαθμό που έπρεπε. Και το κυριότερο, δημιουργούσε μία ατμόσφαιρα που όμοιά της νομίζω ότι συναντάς περισσότερο σε μικρά RPGs παρά σε metroidvania.
ΠΜ: Όχι μόνο ένα από τα κορυφαία metroidvania της δεκαετίας αλλά και ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών, χωρίς καμία υπερβολή. Από τη απέριττη αφήγηση, την ατμόσφαιρα, μέχρι το σχεδιασμό των περιοχών και την ακριβοδίκαια πρόκληση, το Hollow Knight δείχνει τι μπορεί να συμβεί όταν η αξιοποίηση των πόρων μέσω crowdfunding ευθυγραμμίζεται με την επιθυμία των δημιουργών να φτιάξουν κάτι σπουδαίο.
ΠΓ: Το σημείο αναφοράς για οποιοδήποτε Metroidvania, 2D-platform, indie-παραγωγή κ.ό.κ. Απαραιτήτως αργό για να θαυμάσεις τα ζωγραφισμένα στο χέρι περιβάλλοντά του. Δύσκολο ώστε να παραπέμπει σε μία από τις κύριες επιρροές του (Dark Souls). Αφαιρετικά αφηγηματικό για να ταξιδεύει το μυαλό στις (πιθανές) ιστορίες του. Ο χρόνος μέχρι το Silksong δεν λέει να περάσει γρήγορα…
Cuphead (2017)
ΗΙ: Καλύτερα Kingdom Come στην πιο βασανιστική δυσκολία και αληθοφάνεια παρά αυτό…
ΣΜ: Ενώ το Cuphead φαίνεται και ξέρω πως είναι ακριβώς το είδος του platform που μισώ, είναι τόσο μα τόσο διαολεμένα όμορφο αυτό το animation.
ΓΔ: Ο αρτιότατος τεχνικός τομέας του είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά απεικονίζει ένα μαζοχιστικό action/platform με έμφαση στα boss-fights, τα οποία απαιτούν πολλά κιλά υπομονής από τους παίκτες. Α, και γερά χειριστήρια.
Dead Cells (2018)
ΠΜ: Αν και κάποια παιχνίδια του παρόντος αφιερώματος τα ευχαριστήθηκα περισσότερο, οφείλω να παραδεχτώ ότι οι πρώτες ώρες του Dead Cells κύλαγαν νερό, ενώ η δράση του είναι από τις πιο ρευστές και φρενήρεις που έχω δει σε παιχνίδι ποτέ. Την παρούσα στιγμή βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση μετά τα balance και content patches που προηγήθηκαν.
Monster Boy and the Cursed Kingdom (2019)
ΓΔ: Μεγάλη λατρεία το Super Wonder boy και το Wonder boy III πριν από (πολλά) χρόνια, εξίσου μεγάλη λατρεία αποδείχθηκε και το ανεπίσημο sequel της κλασικής αυτής σειράς. Ιδανικό πάντρεμα της παράδοσης και της σύγχρονης άποψης των Metroidvania, το Monster Boy εκπλήσσει με την ευρηματικότητά του, αλλά και με το σχετικά υψηλό επίπεδο δυσκολίας του. A must have.
Επίλογος
Η διαλογή των παιχνιδιών, πέρα από υποκειμενική ήταν και αρκετά δύσκολη, αφού υπάρχουν τόσα πολλά διαμάντια στην κατηγορία όπως παραδείγματος χάρη τα Sonic Mania, The Messenger, Salt and Sanctuary, Unepic, Valdis Story: Abyssal City, Apotheon, Blasphemous, Iconoclasts κ.α. που αν το κριτήριο ήταν η ποιότητα τους και μόνο, η λίστα θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη. Όπως φαίνεται από παιχνίδια όπως τα Hollow Knight: Silksong, Spellunky 2, Ori and the Will of the Wisps, Cyber Shadow, Heart Forth Alicia κ.α. θα έχουμε να προσμένουμε ωραία πράγματα και στη δεκαετία που ξεκίνησε…
EL 
EN
To Unepic σε honorable mention… 😮
Χαχα :p
[MEDIA=giphy]YPIrsRqqO7oB2[/MEDIA]
Σοβαρά τώρα, [USER=102742]@Bathory[/USER] η τελευταία παράγραφος εξηγεί τι και πως. Κατά τη γνώμη μου π.χ. το Valdis έχει μακράν το καλύτερο σύστημα μάχης που έχει υπάρξει σε metroidvania και ένα από τα κορυφαία leveling χαρακτήρων, με stats για min/max και tree που επιτρέπει διαφορετικά builds στους 4 (ήδη διαφορετικούς εξαρχής) χαρακτήρες. Πέρα όμως από τους backers, λίγοι σχετικά το έπαιξαν ή μιλάνε γι’ αυτό, κι ας ήταν και ωραίο οπτικά και pc exclusive, οπότε δεν είναι κάτι που θυμούνται πολλοί όπως άλλα παιχνίδια στη λίστα.
Πού είναι το Dust: An Elysian Tale, ρε κατσαπλιάδες;
[QUOTE=”Great0ldOne, post: 526724, member: 102687″]
Πού είναι το Dust: An Elysian Tale, ρε κατσαπλιάδες;
[/QUOTE]
Παιχνιδάρα!
Το συζητήσαμε και το Dust και η απάντηση ήταν όταν μπροστά στο Ori και άλλα στη λίστα, κρίθηκε αδύναμο ή τουλάχιστον όχι τόσο αξιομνημόνευτο.
Προσωπικά έπαιξα το Dust με μεγάλη ευχαρίστηση (βλέπω 16 ώρες και παρά δύο τσίβος 100%), αλλά δεν θυμάμαι ούτε καν το βασικό σενάριο του, σε αντίθεση με το Ori (ή με το Unepic).
[IMG]https://i.postimg.cc/PJVLWKNJ/2015-07-06-00004.jpg[/IMG]
[QUOTE=”Bathory, post: 526721, member: 102742″]
To Unepic σε honorable mention… 😮
[/QUOTE]
Αχ….unepic άλλο ένα θύμα της πραγματικής ζωής.
Παιχνιδαρα που ενώ είχα προχωρήσει αρκετά, μια το ότι δεν μου αρέσουν τα platform, μια ότι εκείνη την εποχή δεν είχα χρόνο για gaming μπήκε στο be continued εδώ και χρόνια 😥
Κι εγώ δεν πετάω την σκούφια μου για platform παιχνίδια
[SPOILER]καθώς δεν έχουν wall of texts, isometric κάμερα, turn based μάχες και d20 rules :trollface: [/SPOILER]
αλλά όσα γίνονται viral εδώ στο ρεηκουί που εμπιστεύομαι, προσπαθώ να τους ρίχνω μια παιξιά. Με είχε πείσει θυμάμαι το ριβιού του Βόρειου και το είχα ξεκινήσει δειλά, και δεν το μετάνιωσα, εξελίχθηκε σε απολαυστικό ~30ωρο. Βέβαια, tbh, περισσότερο μου άρεσαν οι pop culture references που μίλησαν στην μπζυχούλα μου παρά οτιδήποτε άλλο.
Τεσπα, μιλάμε πάντως για παιχνίδι που σε κάποια φάση είχε μονόλογο ο πρωταγωνιστής με 4-5 απανωτά Τσακ Νόρις ανέκδοτα. Αν αυτός δεν είναι λόγος να συμπεριληφθεί στην λίστα, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι, πρέπει να επανεξετάσουμε τα κριτήρια. :trollface:
Α ρε hollow knight. Τεράστια παιχνίδαρα.
Πού είναι το Trine 2, ρε αμπλαούμπλιδες;
[QUOTE=”Bathory, post: 526730, member: 102742″]
[SPOILER]καθώς δεν έχουν wall of texts, isometric κάμερα, turn based μάχες και d20 rules :trollface: [/SPOILER]
. :trollface:
[/QUOTE]
[SPOILER]
Εντάξει, είσαι υπερβολικός, για την έλλειψη isometric κάμερας μπορούμε να κάνουμε μια υποχώρηση :p
[/SPOILER]
Αλάτι και καταφύγιο ναι, καλά που μου το θυμίσατε πρέπει να το τσιμπήσω κάποια στιγμή.
Πολύ χάρηκα την δεκαετία που μας πέρασε που η συγκεκριμένη κατηγορία (τα πλάτφορμς σε 2 διαστάσεις ντε!) ξαναμπήκαν για τα καλά στην ζωή μας! Παιχνιδάρες τα περισσότερα που αναφέρει το άρθρο, έτσι για την γκρίνια (χα!) να αναφέρω την απουσία του εξαιρετικού [URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/rogue-legacy-pc-review/’]Rogue Legacy[/URL] (που έκανε πολύ μεγάλο ντόρο και συνέβαλε κατά πολύ σε όλο το ρεύμα του “indie 2d platforms”). Καλά, αν δεν είχε βγει η πλατφορμάρα [URL=’https://www.youtube.com/watch?v=G4IqOJg3-sE’]The Ragequit Effect[/URL] να παραμιλάν τα ιντερνέτια η σκηνή θα ήταν φτωχότερη(Νομίζατε πως το είχατε θάψει στον κάδο ανακύκλωσης του μυαλού σας? Χα!)
To Rogue Legacy θέλω να ελπίζω ότι θα μπει σε άλλη κατηγορία, κάτι σε roguelikes.
Παρεμπιπτόντως ο δημιουργός του unepic πριν λίγα χρόνια έφτιαξε και ένα εξαιρετικό metroidvania-esque. Tο [URL=’https://www.gog.com/game/ghost_1_0′]ghost 1.0[/URL]. Δυστυχώς δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε καθώς φαίνεται.
Σχετικά με τo Dust αποφασίσαμε να μη μπει [S]γιατί έτσι[/S] [S]γιατί δεν κάνουμε ανακωχή με τα furries[/S] λόγω αυτού που είπε ο Παύλος. Πέρασα κι εγώ ωραία αλλά δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτό. Μόνο τα eye candy σκηνικά, άντε και μία-δυο τοποθεσίες. Α, και το ότι ήταν πολύ εύκολο, κυριολεκτικά άρχιζες random combo και juggles και ακόμα και τα bosses δεν έβγαζαν κιχ, περισσότερο πρόκληση θυμάμαι να είχαν κάτι necromancers (απλοί εχθροί) που αιωρούνταν από αυτά… Και imo στη μάχη ξεπεράστηκε εύκολα από το Guacamelee, και στο όλο vibe του Disney/Miyazaki καρτούν από το Ori.
Δεν έχω παίξει ούτε ένα εκτός από το Meat Boy που τελικά παράτησα μετά από μερικά levels.
Oκ έπρεπε να κοιτάξω ποιο διάολο είναι το Νταστ Ελύσιαν Τέηλς που συζητάτε εδώ μέσα. Δε μου ερχόταν στο μυαλό με τη καμία, αλλά μετά είδα στο στημ ότι το έχω παίξει κοντά 20 ώρες. Παίζει να το παράτησα πριν το τερματίσω, μιας και τα βίζουαλς ήταν μακράν το πιο ενδιαφέρον σημείο του. Σούπερ Μητ Μπόι, Σπελάνκι και Χόλοου Νάιτ όμως οκ, άγρια καβλωτικές καταστάσεις.
Δεν έχω παίξει σχεδόν τα μισά γκέημς της λίστας, Σελέστ και Σόβελ Νάιτ δεν καίγομαι άμεσα να τα παίξω, Κάπχεντ και Μάνστερ Μπόι τα θέλω πολύ. Αλλά για αυτό που ντρέπομαι πραγματικά και κλαίω ωσάν την Μπέλα στη μπανιέρα είναι το Όρι.
Καλά με το Σπελάνκι 2 θα χυθεί πολύ αίμα..
Το Hollow Knight είναι πάνω από όλα, αλλά δεν είναι για όλους. Έχει ιδιαίτερο… χαρακτήρα και σχετικά αργό ρυθμό.
[USER=102598]@Admiral[/USER] Έπεσες και συ με τη μία στα βαθιά 😄
[USER=102682]@soad667[/USER] το SK παίξτο κάποια στιγμή, θα δεις ότι είναι ΠΟΛΥ καλύτερο απ’ ότι δείχνει.
[QUOTE=”Great0ldOne, post: 526734, member: 102687″]
Πού είναι το Trine 2, ρε αμπλαούμπλιδες;
[/QUOTE]
Πιθανόν να μπει σε ένα από τα τελευταία αφιερώματα στη σειρά αυτών των ανασκοπήσεων…
Πού είναι το Oozi: Earth Adventure, ρε μπαγλαμάδες;
[QUOTE=”Bathory, post: 526730, member: 102742″]
Κι εγώ δεν πετάω την σκούφια μου για platform παιχνίδια
[SPOILER]καθώς δεν έχουν wall of texts, isometric κάμερα, turn based μάχες και d20 rules :trollface: [/SPOILER]
[/QUOTE]
Λοιπόν [USER=102742]@Bathory[/USER] ,μου έδωσες μία καταπληκτική ιδέα για τη δημιουργία ενός παιχνιδιού.
Ένα νέο είδος platform το οποίο σε κάθε αλλαγή scenery, αντί για ένα απλό ζωγραφισμένο, ψυχρό background θα έχουμε ένα κείμενο 1000+ λέξεων το οποίο θα το περιγράφει. Κείμενα του στυλ «ελάχιστες αμυδρές ηλιαχτίδες διαπερνάνε την πυκνή φυλλωσιά του δάσους» ή “ένας παγωμένος άνεμος σφυρίζει απόκοσμα στους διαδρόμους του αρχαίου καταραμένου κάστρου!”
Φυσικά η κίνηση του χαρακτήρα μας καθώς και των NPC όπως και του περιβάλλοντος θα γίνεται με γύρους. Θα προχωράει ο χαρακτήρας σου, θα σταματάει, θα κινείται ο skeleton guardian.
Θα κάνεις ένα άλμα, θα παγώνεις στον αέρα γιατί τελείωσε το movement σου, θα αλλάζει θέση η πλατφόρμα από κάτω σου!
Instant GOTY! Μιλάμε για την γέννηση ενός νέου είδους: “turn based (story driven) platform”!
Θα δώσουμε την (προσωρινή) αποκλειστικότητα στον Sweeny για να εξασφαλίσουμε τα εκατομμύρια της ανάπτυξης και είμαστε έτοιμοι!
Ps ο [USER=102592]@Northlander[/USER] θα προτείνει να το κάνουμε RTwP. Θα μας καταστρέψει το επαναστατικό gameplay! Αγνόησε τον επιδεκτικά!
Σε αυτά τα πράγματα δεν χωράνε εκπτώσεις: full real-time action. Read quick or be dead.
[QUOTE=”mike299, post: 526888, member: 103605″]Θα δώσουμε την (προσωρινή) αποκλειστικότητα στον Sweeny για να εξασφαλίσουμε τα εκατομμύρια της ανάπτυξης και είμαστε έτοιμοι![/QUOTE]
Αρνούμαι την οποιαδήποτε ανάμιξη με το παιχνίδι.
Ψιλοσχετικό
[MEDIA=youtube]CZzcRDKjMfw[/MEDIA]
Συμφωνώ με όσα είπε.
Τι καλά που η indie σκηνή παρέδωσε τέτοια 2D διαμάντια.
[B]Hollow Knight[/B] ίσως το καλύτερο 2D action platformer/metroidvania όλων των εποχών. Πάντα στο βαθμό που μπορώ εγώ να ξέρω και κατά το ταπεινό μου γούστο. Αριστούργημα, ατμόσφαιρα, μουσική, χάρτης, χορογραφία σε κάποια boss fights, όλα, όλα.
Στο [B]Dead Cells[/B] 30 ώρες έφυγαν πραγματικά τελείως νερό, αριστουργηματάκι κι αυτό, αγάπη μεγάλη για το [B]The Messenger[/B] τον εμπνευσμένο Shopkeeper, τις μουσικές του και το κολπάκι που έκανε, αγάπη μεγάλη ξανά και για το[B] Inside[/B].
Παιχνιδάρες και τα δύο Rayman.
Κανένα παράπονο τα τελευταία χρόνια!