Wolfenstein: The New Order (2014)
ΓΔ: Ό,τι ήταν το DOOM του 2016 για τον “μπαμπά” των FPS, ήταν το Wolfenstein: The New Order για τον “παππού”. Εξαιρετικό reboot μιας αγαπημένης σειράς, το οποίο περιείχε εξαίσιο shooting ενάντια σε εκατοντάδες ναζί μιας εναλλακτικής πραγματικότητας και έξυπνα σχεδιασμένες stealth πινελιές που του έδιναν ένα τόνο “εξυπνάδας” παραπάνω. Ίσως το κορυφαίο FPS που έπαιξα την περασμένη δεκαετία.
ΠΓ: Διχασμένος πραγματικά στο τι να διαλέξω: το πρώτο reboot του Wolfenstein ή την βαρβάτη συνέχειά του, τον Νέο Κολοσσό; Το The New Order έδωσε έναν εξαιρετικό over-the-top alternate history σενάριο. Ήδη από το τέλος του προλόγου ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με έναν ιδιαίτερο τίτλο. Αν δεν υπήρχε το The New Order να δείξει ότι ο κόσμος διψάει για ένα βάναυσο, άμυαλο, Hollywoodιανό Man on the High Castle, το New Colossus δεν θα το φανταζόμασταν καν. Με εξαίρεση ίσως το συγκριτικά αδύναμο (αλλά και πάλι τίμιο The Old Blood), η σειρά που κάθε FPS fan πρέπει να δει.
ΒΞ: Ουσιαστικά το μόνο ψεγάδι του είναι η ιδιότροπη ID tech5 μηχανή γραφικών με το OpenGL API. Εξαιρετικό gameplay και δυνατή ιστορία που δεν χρειαζόταν τα όποια retcon στοιχεία έφερε το δεύτερο μέρος.
Warhammer: Vermintide II (2018)
ΠΓ: Ίσως από τις καλύτερες εκδόσεις που βασίζονται στην πετυχημένη συνταγή του Left4Dead και σίγουρα από τις καλύτερες υλοποιήσεις του Warhammer license. Μεγάλο βάθος, στρατηγική με κλιμακούμενη δυσκολία και απαιτήσεις. Must-play από τους λάτρεις του online co-op.
Titanfall 2 (2016)
ΑΓ: Υπέροχη single player campaign με πολλές έξυπνες ιδέες και άφθονη δράση. Αν είστε φαν των γραμμικών single player FPS campaigns τότε απαγορεύεται να σας ξεφύγει.
Metro 2033 (2010)
ΠΜ: Κάποιος είχε γράψει στο NeoGAF προ σχίσματος, «το παιχνίδι είναι ευκαιρία για τους κονσολάδες να πάρουν μια μικρή γεύση από Stalker». Αν και υπεραπλουστευμένη περιγραφή της δημιουργίας της 4A Games, έκρυβε κάποια αλήθεια. Μολονότι υπολειπόταν σε μηχανισμούς και χώρους προς εξερεύνηση (στοιχεία που φρόντισαν να βελτιώσουν αρκετά τα Last Light και Exodus), τίποτα δεν άλλαζε το γεγονός ότι κανείς δε δημιουργεί παγωμένη ατμόσφαιρα και μουντές, καταθλιπτικές αφηγήσεις όπως οι Σλάβοι.
ΚΚ: Όπως αναφέρει και ο προλαλήσας, η δυτική λογοτεχνική παράδοση δεν μπορεί να πιάσει ούτε ένα χιλιοστό από την καταθλιπτική παρηκμασμένη σοβιετίλα που εμποτίζει κάθε πτυχή των μετα-αποκαλυπτικών τίτλων Σλαβικής προέλευσης. Αν και το περσινό Exodus καταφέρνει να είναι ένα καλύτερο game συνολικά, η ατμόσφαιρα του πρώτου Metro παραμένει αξεπέραστη.
ΑΓ: Ήταν καλό. Οκ, αντικειμενικά ήταν παραπάνω από καλό αλλά ως παίκτης που είμαι αθεράπευτα ερωτευμένος με το Stalker δεν κατάφερα ποτέ να το δω ως κάτι παραπάνω. Έχουμε και εμείς τα κολλήματά μας.
ΒΞ: Παραμένει και σήμερα ο τίτλος που με έκανε να ψυχωπλακωθώ περισσότερο από κάθε άλλο στην εισαγωγή του. Αν και ουσιαστικά είναι το λιγότερο καλό της σειράς (κάθε νέα κυκλοφορία είναι ανώτερη από την προηγούμενη) πρόκειται για τίτλο σταθμό που οφείλει να παίξει ο κάθε οπαδός των story driven FPS.
Σπύρος Μπλιάγκος: Από τα ελάχιστα FPS της δεκαετίας που πέρασε για το οποίο έχω άποψη να προσφέρω, ακριβώς γιατί ξεφεύγει αρκετά από την έννοια του τυπικού shooter και καταφέρει να ενσταλάξει το πυκνό σκοτάδι των διαδρόμων του μετρό, όπως στοιχειωτικά το καταφέρνει στο ομώνυμο βιβλίο ο Dmitry Glukhovsky. Άγχος, σκοτάδι, μιζέρια, κρύο και απαισιοδοξία με την οκά.
ΓΔ: Δυνατό παιχνίδι, που περιλαμβάνει πολλές στιγμές “γροθιά-στο-στομάχι” και καθιέρωσε τη 4A Games ως ισχυρή παρουσία στο χώρο των FPS. Σαν gameplay είναι σαφώς το λιγότερο προσεγμένο από τους απογόνους του (Last Light και Exodus), αλλά εκείνη η πεσιμιστική, μίζερη και παγωμένη ατμόσφαιρα του Μοσχοβίτικου μετρό ήταν ανεπανάληπτη.
Dusk (2018)
ΠΜ: …and its embrace. Το Wrack ήρθε πρώτο αλλά ήταν cel-shaded και θέριζες για combo και score. Το STRAFE φόραγε το σωστό μανδύα αλλά ήταν roguelite και δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση κατά την κυκλοφορία του. Λίγο νωρίτερα απ’ αυτό, εμφανίστηκε το Dusk σε Early Access και αποτέλεσε υλικό ενασχόλησης των απανταχού “influencers”. Με αυθεντική όψη πρώιμων 3D shooters, εκτενή campaign και αρχιτεκτονική επιπέδων και gunplay φόρο τιμής στο Quake (κερασάκι το LAN PvP), το Dusk έδειξε πως τα παιχνίδια αυτά έχουν θέση στο σύγχρονο gaming τοπίο. Τα Project Warlock, Amid Evil και Ion Fury που ακολούθησαν, εδραίωσαν την επιστροφή των old – school FPS και το μέλλον (Prodeus, WRATH: Aeon of Ruin) διαγράφεται λαμπρό.
Bioshock: Infinite (2013)
ΠΓ: Ο Ken Levine έδωσε για άλλη μία φορά πειστήρια ότι “το έχει”. Παρότι πολλοί βιάστηκαν να δηλώσουν ότι το Bioshock: Infinite ήταν το πλέον επιτηδευμένο μέρος της σειράς, λόγω των αλλεπάλληλων ανατροπών, η αλήθεια παραμένει ότι αποτελεί μαζί με τα DLC του ιδανικό επίλογο για μία ξεχωριστή σειρά. Μέχρι την επόμενη φορά…
ΚΚ: Η πλοκή του ενδεχομένως και να είναι από μόνη της στο Top-10 gaming σεναρίων όλων των εποχών. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω.
ΓΔ: Άσχετα αν το Bioshock: Infinite θεωρείται από κάποιους παίκτες το λιγότερο αξιόλογο της τριλογίας της Irrational Games, ως παιχνίδι παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα ποιότητας. Τέτοια παιχνίδια λείπουν τη σήμερον ημέραν.
ΒΞ: Ακόμα ένα αριστούργημα της σειράς. Κλασική εναλλακτική πραγματικότητα, ελάχιστα καμουφλαρισμένος δηκτικός πολιτικός σχολιασμός και στήσιμο/πλοκή για σεμινάριο. Απαιτούμε και τέταρτο μέρος.
Dishonored 2 (2016)
ΚΚ: Τα είχα πει στον καιρό της κυκλοφορίας του, τα ξαναλέω και τώρα: το Dishonored 2 παραμένει ένας αριστουργηματικός αλλά πλήρως αδικημένος τίτλος, που χαντακώθηκε τζάμπα και βερεσέ αποκλειστικά λόγω τεχνικών ζητημάτων. Αν κάποιος το προσεγγίσει ως Thief fan, ειδικά, θα νιώσει πράγματα που είχε να αισθανθεί από την εποχή του Thief II: The Metal Age πίσω στο 2000.
ΠΜ: Δε μου έχει δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθώ μαζί του ακόμα, αλλά αν η GOTY edition του πρώτου (που σε στιγμές σου έδινε περισσότερο την αίσθηση ενός “immersive sim”) ήταν δείγμα του τι έπεται, ναι κερδίζει επάξια θέση στη λίστα.
Prey (2017)
ΠΓ: Ο πλέον πολύπαθος τίτλος της λίστας μας. Αναβολές, development hell, για τη συνέχεια ενός από τους πιο πρωτοποριακούς και μη αναγνωρισμένους τίτλους του είδους. Και αν το αυθεντικό Prey (2006, Human Head Studios του επίσης εξαιρετικού Rune) ήταν καθαρόαιμο shooter με διάφορα gameplay στοιχεία που αργότερα έμελλε να γεννήσουν ένα νέο είδος (λέγε με Portal), η Arkane Studios έκανε για άλλη μία φορά το θαύμα της και παρέδωσε ένα immersive sim διαμάντι. Από την εισαγωγική σεκάνς μέχρι και το τέλος (και ω! τι τέλος) το Prey παραδίδει σε όλους τους τομείς.
ΓΔ: Μπορεί το εν λόγω Prey να μην έχει καμία σχέση με το “κανονικό” shooter Prey που θα μας παρουσίαζε η Human Head Studio πίσω στο 2006, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Arkane Studios να μας προσφέρει μια ακόμα υπέροχη FPS εμπειρία, με το S να τίθεται από μερική αμφισβήτηση. Εξαιρετική ατμόσφαιρα και design που δε συναντάμε συχνά τη σήμερον ημέρα, το Prey ίσως δεν έλαβε όλη την “αγάπη’ που του άξιζε. Ποτέ δεν είναι αργά.
Epilogue
Αρκετά πλούσια η λίστα μας και για όλα τα γούστα. Το σίγουρο είναι ότι το 2020 διαφαίνεται ήδη πολύ “καυτό” με το DOOM Eternal να είναι ήδη πολύ κοντά. Ανάμεσα σε άλλους τίτλους που εκκολάπτονται για να πάρουν το δρόμο προς τις οθόνες μας είναι το νέο Wolfenstein (πέραν του Youngblood), αλλά και το Serious Sam 4. Φυσικά έχουμε πολλά να δούμε τα επόμενα χρόνια και αναμένουμε πολλές εκπλήξεις και από μικρά studio.
EL 
EN
Πραγματικά το nukem δεν είχε καμία ελπίδα σε έναν κόσμο που οργιάζει από πολιτική κορεκτίλα (αν και βγήκε στα ξεκινήματα) και το ξανθομπάμπουρας ράμπο σώζει το σύμπαν και γελάμε με τα σαχλά αστεία για γκόμενες έχει πεθάνει (εκτός από την κάτω ραχούλα και λοιπά χωριά) για τα καλά.
Από την άλλη το doom είχε μια πιο διαχρονική κατασκευή. Όσο και αν ανεβαίνουν τα ποσοστά των άθεων παγκοσμίως, κανένας δεν θα έχει αντίρρηση να σφάζει φανταστικούς δαίμονες cyborgs. (σε αντίθεση με το 3 που το έκανε πιο alien like).
battlefield 1 γούσταρα τρελά, αλλά μόλις τελείωσα στο single player και προσπάθησα για μούλτι, απλά δεν δούλευε… έσκαγε κάτι άκυρα input lags που είδα έχουν και άλλοι, και δεν βρήκα τρόπο να το διορθώσω ποτέ. Τα περί ιστορικής εγκυρότητας με αφήνουν παγερά αδιάφορο και όποιος σχεδίασε την αποστολή με το περιστέρι μπορεί να καεί στην κόλαση…
Ο [USER=102598]@Admiral[/USER] γιατί δεν σχολιάζει Bioshock? 😛
[QUOTE=”nitro912gr, post: 526097, member: 102594″]
Ο @Admiral γιατί δεν σχολιάζει Bioshock? :p
[/QUOTE]
Δεν είχα τίποτα ενδιαφέρον να πω και είχα ήδη γράψει για 2-3 παιχνίδια “ήταν οκ, δεν με ενθουσίασε”. Τα settings των Bioshock είναι ατμοσφαιρικά αλλά το gameplay δεν μου αρέσει. Τα όπλα δεν έχουν το feedback που πρέπει, οι εχθροί δεν αντιδρούν σωστά και τα πρώτα δυο games είχαν θέματα με το mouse acceleration. Έπαιξα και τα τρία άλλα δεν τα θυμάμαι με νοσταλγία για να πω την αλήθεια.
Κυριότερο πρόβλημα του Duke Nukem Forever ήταν ότι ως level design, ως gameplay και από πλευράς γραφικών ήταν σα game του 2000κάτι που κυκλοφόρησε καθυστερημένα μια δεκαετία αργότερα απλά για να βγει η υποχρέωση. Το πολιτικά μη-ορθό στυλάκι του προφανώς και θα τσιγκλούσε συγκεκριμένες σούφρες όπως και να έχει, αλλά θα περνούσε στο ντούκου αν το υπόλοιπο game ήταν άρτιο.
[QUOTE=”Admiral, post: 526099, member: 102598″]
Δεν είχα τίποτα ενδιαφέρον να πω και είχα ήδη γράψει για 2-3 παιχνίδια “ήταν οκ, δεν με ενθουσίασε”. Τα settings των Bioshock είναι ατμοσφαιρικά αλλά το gameplay δεν μου αρέσει. Τα όπλα δεν έχουν το feedback που πρέπει, οι εχθροί δεν αντιδρούν σωστά και τα πρώτα δυο games είχαν θέματα με το mouse acceleration. Έπαιξα και τα τρία άλλα δεν τα θυμάμαι με νοσταλγία για να πω την αλήθεια.
[/QUOTE]
θυμάμαι μας έλεγες ότι μας τύφλωσε το art deco και δεν τα βλέπαμε τα χούγια 😛
Δεν είχε βγει καν το Infinite όταν τα έλεγε αυτά. Και ο ίδιος είχε την ψευδαίσθηση ότι διασκέδαζε με το Bioshock, ο αδερφός του τού άνοιξε τα μάτια με ράντομ ατάκα σε άκυρη στιγμή.
[SPOILER]Όσο και να προσπαθώ να κρύψω πως στην πραγματικότητα είμαι το Skynet, μερικές φορές δεν αντέχω, καρφώνομαι.[/SPOILER]
To Ντουκ Νάκεμ μία μετριότητα σε όλα του, αλλά το ευχαριστήθηκα σε γενικές γραμμές. Το Άλιεν Μαρίνς δεν το έπαιξα και ένα γκέημπλεϊ βίντεο ήταν αρκετό να με πείσει να μην το παίξω ποτέ. Το Ντασκ δεν το έπαιξα και δεν ξέρω αν θέλω να το παίξω. Το Πρέυ από την άλλη θέλω να το παίξω σίγουρα κάποια στιγμή μέχρι να βγει το Σταρ Σίτιζεν. Τα υπόλοιπα τα έλιωσα και κατευχαριστήθηκα όλα. Τα Μπάταφληντ 1 και Βέρμιταϊ 2 λιγότερο απ’ όσο θα ‘θελα, αλλά οκ πόσα ονλάι γκέημς που σου τρώνε χρόνο από το ροκελί ν’ αντέξει κάποιος;
Σπήκιν οφ, αφιέρωμα στο ροκελί που είναι μια κατηγορία από μόνο του θα κάνετε; Που ήρθε κι άλλαξε τα πάντα στην προηγούμενη αλλά και στην δεκαετία που ήρθε, ανεξαρτήτως τζενρέ, πολιτικών πεποιθήσεων ή σεξουαλικού προσανατολισμού..
Αυτοπροσδιορίζομαι σεξουαλικά ως Αυτογκόλ, και η πλειοψηφία της κοινότητας του Rocket League διαχρονικά χλεύαζε εμένα και τους ομοίους μου. How DARE you.
Θα υπάρξει και τέτοια κατηγορία. Γενικώς έχουμε 2-3 άρθρα που ακολουθούν αυστηρά το είδος, αλλά πλέον υπάρχει τόσο μεγάλη παρύσφρηση στοιχείων που δεν υπάρχουν καθαρά είδη.
Next in line, το πραγματικά νεκρό-κοιμώμενο είδος του gaming.
[QUOTE=”Great0ldOne, post: 526103, member: 102687″]
Δεν είχε βγει καν το Infinite όταν τα έλεγε αυτά. Και ο ίδιος είχε την ψευδαίσθηση ότι διασκέδαζε με το Bioshock, ο αδερφός του τού άνοιξε τα μάτια με ράντομ ατάκα σε άκυρη στιγμή.
[SPOILER]Όσο και να προσπαθώ να κρύψω πως στην πραγματικότητα είμαι το Skynet, μερικές φορές δεν αντέχω, καρφώνομαι.[/SPOILER]
[/QUOTE]
Τι θυμήθηκες ρε σκύλε, μπράβο!
Είναι ήδη 7 χρόνια από την κυκλοφορία του Bioshock Infinite; Oh mon dieu…
Θυμάμαι σαν χθες πως μάζευα το σαγόνι από το πάτωμα όταν στο φινάλε περάσαμε μια βόλτα από την Rapture.
Πως και δεν είναι το Killing floor 2 στη λίστα ρε παιδιά; Το άξιζε κατά τη γνώμη μου
Εύκολα μπορώ να ξεχωρίσω τα 4 αγαπημένα μου fps, [B]Titanfall 2[/B] για την παικτική του άισθηση και το απρόσμενα καλό campaign, τόνοι ευχαρίστησης στο [B]New Colossus[/B] με τον υπέροχο αφηγηματικό του ρυθμό (από τις πιο καλογραμμένες κωμωδίες του gaming; ) και ατμοσφαιρικότατες εμπειρίες στα [B]Metro 2033[/B] και [B]Last Light[/B] (τι ωραίοι φωτισμοί στο LL!) και τα δύο με το play style του Last Light από την αντίστοιχη επιλογή στο Redux). Λίγο παραπάνω θυμάμαι μου άρεσε η ιστορία του 2033.
To Doom ήταν πάαααρα πολύ καλό αλλά για κάποιο λόγο προς το τέλος βέλαξα, έλεγα άντε τι θα γίνει δε θα τελειώσει; Δεν με τρέλαναν και τα boss fights. Αλλά μη με κάνετε ban, πάααρα πολύ καλη αναβίωση.