Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: Third-Person Action

Tom Clancy’s The Division (2016)

ΚΚ: Ακόμα ένα game στην υπερήφανη λίστα των κυκλοφοριών που το ευρύ κοινό περίμενε με μεγάλη προσμονή, η οποία αντικαταστάθηκε από αμηχανία μετά την επίσημη κυκλοφορία λόγω bugs αλλά και διάφορων αμφιβόλου ποιότητας σχεδιαστικών επιλογών από μεριάς των δημιουργών του. Στην πορεία ψιλοέστρωσε βέβαια (το δε Survival DLC του αποτελεί ένα μικρό έπος, ξεκάθαρα), αλλά το αλγεινό launch λίγο-πολύ προκαθόρισε τη μοίρα του. Το sequel του ίσως να είναι καλύτερο game αν συγκριθούν απευθείας τα επιμέρους στοιχεία τους (και αν αγνοηθούν τα έξτρα DLC του 1), όμως αυτή η αποπνικτική ατμόσφαιρα της χιονισμένης και ερειπωμένης λόγω του Dollar Flu Νέας Υόρκης δύσκολα ξεπερνιέται.

ΒΞ: Απαράμιλλη αστική ατμόσφαιρα, εμπνευσμένη UI αλλά ελαφρώς κουραστικό gameplay core loop. Πιστεύω πως πολύ απλά δεν υπήρχε ακόμα η τεχνολογία για να εφαρμοστεί το όραμα των σχεδιαστών του στη σωστή κλίμακα.

ΣΜ: Κορυφαίες στιγμές παρέα με τα παιδιά από το site ήδη από την κυκλοφορία της beta. Εντυπωσιακότερο όλων ο σχεδιασμός της Νέας Υόρκης και η σκοτεινή ατμόσφαιρα της ερημιάς που ανέδιδε. Προσωπικά το προτίμησα πολύ περισσότερο ως ψηφιακό περίπατο.

Hellblade: Senua’s Sacrifice (2017)

ΠΓ: Το Hellblade ήταν και είναι το παράδειγμα-αναφοράς σε όλους όσους αναρωτιούνται αν τα παιχνίδια είναι τέχνη. Το Senua είναι τέχνη και επιστήμη ενωμένα άρρηκτα μεταξύ τους. Έθεσε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τα βιώματα ανθρώπων που νοσούν από σχιζοφρένεια, κατέδειξε ότι τα videogames δεν είναι απλώς ένα “χάσιμο χρόνου” αλλά μέσο έκφρασης και ενημέρωσης. Τεχνικά αρτιότατο, αφηγηματικά αξεπέραστο. Όλη η σκηνοθεσία του “The Bridge to Hel: Fight It” και έπειτα προκαλεί ρίγη και μόνο.

ΒΞ: Τίτλος που δημιουργήθηκε με πολύ ταλέντο και μεράκι και το φωνάζει σε κάθε ευκαιρία. Ένα λυτρωτικό ταξίδι που περνά πρώτα από τις πιο σκοτεινές γωνίες του ανθρώπινου μυαλού.

Spec Ops: The Line (2011)

ΗΙ: Αρκούντως δύσκολο για να σε κάνει να ταυτιστείς με τον πρωταγωνιστή του. Πολύ όμορφες, εικαστικά, εικόνες από ένα Ντουμπάι σε κατάσταση που θύμιζε John Carpenter και ένα σενάριο πραγματική γροθιά στο στομάχι. Εκεί που το ψηφιακό πιστολίδι γίνεται μορφή διασκέδασης το Spec Ops το έκανε ένα πραγματικό μάθημα.

ΚΚ: Ατμοσφαιρικότατη εμπειρία από την αρχή ως το τέλος. Το δε σκηνικό με τον λευκό φώσφορο, θα μείνει αναπόφευκτα χαραγμένο ανεξίτηλα στο μυαλό όποιου το δει. Ίσως από τα πιο underrated games της τελευταίας δεκαετίας.

ΠΓ: Αυτό που ξεκινάει ως “άλλο ένα ‘μούρικα παιχνίδι της σειράς” φέρνει τον παίκτη αντιμέτωπο με τις ίδιες του της επιλογές. Πραγματεύεται διαφορετικά πεδία της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης από το Senua. Παντρεύει τις σεκάνς δράσης με ένα εκπληκτικό soundtrack. Αναγκάζει κάποιον να εμβαπτιστεί με ένα βάρος ενσυναίσθησης το οποίο λίγα παιχνίδια καταφέρνουν. Ποιος είπε ότι δεν μπορείς να αφηγηθείς αριστοτεχνικά σε αυτό το είδος;

ΒΞ: Αν και περιορισμένης εμπορικής απήχησης (κάτι όχι αναπάντεχο με βάση την ζοφερή και δύσπεπτη θεματική του), κατά την ταπεινή μου γνώμη ένας από τους σημαντικότερους τίτλους της ιστορίας ανεξαρτήτως είδους ή πλατφόρμας. Μια εμπειρία που αρχικά ξεγελάει, στη συνέχεια παγιδεύει και καταλήγει ως ψυχολογικό πείραμα. Πόσο καλά ξέρετε τον εαυτό σας αλήθεια;

Rise of the Tomb Raider (2016)

ΓΔ: Ομολογουμένως όλα τα Tomb Raider της reboot τριλογίας που κυκλοφόρησαν είναι αξιόλογα, όμως επιλέχθηκε το δεύτερο ως πιο αντιπροσωπευτικό, διότι παρουσίασε την πιο μεστή εφαρμογή των μηχανισμών του. Περισσότερο action, λιγότερη εξερεύνηση, αλλά με κλάσεις ανώτερο χειρισμό από τους προκατόχους του και στήνοντας εντυπωσιακά set-pieces, το Rise of the Tomb Raider ήταν μία από τις πιο συναρπαστικές 3rd person εμπειρίες που παίξαμε μέσα στη δεκαετία.

ΠΓ: Ίσως είμαι από τους λίγους που πραγματικά απολαμβάνω το reboot του Tomb Raider (έπειτα από συζητήσεις και με γνωστούς). Έστω λοιπόν, ένοχη απόλαυση, αλλά το Rise of the Tome Raider σε απορροφά στον κόσμο του. Πολύ καλύτερο από το πρώτο της σειράς, προχωράει την ιστορία της “ενηλικίωσης” της Lara ως επίδοξης τυμβωρύχου και το αποδίδει με τον πλέον μεστό τρόπο.

ΒΞ: Κατά τη γνώμη μου η reboot TR τριλογία είναι πολύ ανώτερη των Uncharted (από τα οποία έχει επηρεαστεί βεβαίως). Το δεύτερο της σειράς συνδυάζει εν μέρει τη σφιχτή σεναριακή ταυτότητα του πρώτου με τον πιο ανοιχτό σχεδιαστικά χαρακτήρα του τρίτου.

L.A. Noire (2011)

ΗΙ: Αν ρωτήσεις κάποιον για το L.A. Noire σίγουρα θα σου πει για την πρωτότυπη ιδέα της Rockstar να ενσωματώσει στο κομμάτι της επίλυσης των διαφορών υποθέσεων της έκφρασης του προσώπου που αντικατόπτριζαν τις προθέσεις των NPCs. Αυτοί όμως που απόλαυσαν το ταξίδι στο μεταπολεμικό θέατρο του Λος Άντζελες, θα κλείσουν τα μάτια και θα αναπολήσουν ονειρικές στιγμές. Θες τα αυτοκίνητα εποχής, θες την μουσική, θες την γενικότερη αισθητική που ακτινοβολούσε από κάθε λεπτομέρεια; Το σίγουρο είναι ότι όσοι το δοκίμασαν, είναι πεπεισμένοι πλέον ότι οι χρονομηχανές υπάρχουν.

ΠΓ: Το εξαιρετικό facial animation του, η noir αισθητική του, η προσέγγιση των διαβόητων Dahlia murders. Όλα αυτά είναι μόνο μία μικρή συνισταμένη μπροστά στο πραγματικό επίτευγμα του L.A. Noire. Να ζεις στο LA μετά τον πόλεμο και να αλωνίζεις τους δρόμους του με τις ωραίες Cadillac.

ΓΔ: Εξαιρετική noir ατμόσφαιρα, τρία είδη gameplay “παντρεμένα” πολύ εύστοχα, μια πολύ δυνατή ιστορία και φυσικά τα απίστευτα facial animations, το L.A. Noire ήταν ένα μοναδικό παιχνίδι που σημάδεψε όσους κατάφεραν να το παίξουν μέχρι τέλους.

ΣΜ: Για εμένα ο απόλυτος τίτλος της R*. Η καλύτερη και πιο στιβαρή νουάρ εμπειρία με κορυφαίο soundtrack, διάολε ακόμα και επιλογή να το παίξεις ασπρόμαυρο. Δυστυχώς δεν άνοιξε σχολή παρόμοιας φύσης παιχνιδιών καθώς προτιμάται το πιστολίδι και η λογική ολικής καταστροφής των GTA στα μεγάλα open world, αντί για οργανική κίνηση εντός του κόσμου και της λογικής του.

MAFIA III

ΓΔ: Το πρώτο Mafia υπήρξε μία από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες που είχα ως gamer. Το Mafia II φυσικά δεν έφτανε το πρώτο (μια φορά συμβαίνουν αυτά), αλλά ήταν αντάξιο της φήμης της σειράς. Το τρίτο Mafia δεν τα έφτασε ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι. Είχε μεν μια σχετικά αξιοπρεπή ιστορία να διηγηθεί, αλλά το απίστευτα βαρετό περιεχόμενο του, σαν κάποιος να πέταξε σε ένα τσουκάλι ό,τι πιο τυποποιημένο υπάρχει σε open-world παιχνίδι, ουσιαστικά χαντάκωσε την προσπάθεια της Hangar 13, η οποία σώζεται μονάχα χάρη στην αισθητική που τη διέπει. Αν δεν υπήρχε το όνομα Mafia, κανείς δε θα μνημόνευε σήμερα το εν λόγω παιχνίδι.

ΣΜ: Όλως περιέργως μετά από τόσο καιρό, ως σύνολο το MAFIA III μου αφήνει μια θετική ανάμνηση. Από πλευράς gameplay ήταν κατά κύριο λόγο θλιβερά αδιάφορο και διεκπεραιωτικό. Μολαταύτα η αισθητική και η σκηνοθεσία του ήταν προσεγμένες και αποτελεί ακόμα και τώρα μια ωραία χρονοκάψουλα για νυχτερινή βόλτα στα bayous με τους Credence να παίζουν στο ραδιόφωνο. Θα μπορούσε να είναι τόσα παραπάνω.

Sleeping Dogs (2012)

ΠΓ: Στο review που είχα γράψει στο PCMaster είχα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η Rockstar έπρεπε να πάρει μαθήματα από το Sleeping Dogs πάνω στη δομή του σεναρίου αλλά και των ίδιων των αποστολών. Όλα αυτά φυσικά πριν το GTA V, και μετά το σχετικά άνισο GTA IV. Το Sleeping Dogs είναι μία ωδή στις ταινίες του John Woo (Hardboiled). Οι σεκάνς ατόφιου βρωμόκσυλου (sic) παντρεμένες με μία πανέμορφη απόδοση της πόλης του Hong Kong κάνουν το Sleeping Dogs μία must-see εμπειρία για όλους τους fans του είδους που θέλουν να πάρουν το σφηνάκι τους μέχρι… το επόμενο GTA.

ΓΔ: Το Sleeping Dogs ήταν μια πραγματικά χαμένη ευκαιρία για τη δημιουργία ενός εξαιρετικού franchise. Μπορεί να έμοιαζε με GTA στην Άπω Ανατολή, αλλά περιείχε τόνους από ποιοτικό πιστολίδι και ξύλο, ανάλογων με εκείνων των ταινιών του John Woo (και όχι μόνο) και ένα συμπαθέστατο σενάριο που άνετα θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σειρά από ακόμα καλύτερα sequels. Δυστυχώς μια σειρά από ατυχείς αποφάσεις τόσο της δημιουργού United Front Games όσο και του publisher Square Enix καταδίκασε την πολύ αξιόλογη αυτή προσπάθεια στη λήθη.

ΒΞ: Με σενάριο εμπνευσμένο από το (διαμάντι του σινεμά του Χονγκ Κονγκ) Internal Affairs, remake του οποίου είναι και το χολυγουντιανό The Departed, εφοδιασμένο με ένα κράμα GTA και Batman για gameplay, μπαίνει και αυτό στη λίστα των αδικημένων από την εκδότρια Square Enix τίτλων. Άξιζε μεγαλύτερη στήριξη στην αγορά.

ΣΜ: Ένας τιμιότατος τίτλος ειδικά για το σύστημα μάχης του. Καλά υλοποιημένο και το σύστημα του ασφαλίτη το οποίο σε ανάγκαζε (ή και όχι) να μη τα κάνεις όλα γης μαδιάμ στις αποστολές, καθότι undercover. Η ατμόσφαιρα νέον με ατμούς από μαγειριά που βράζουν ρύζι, ενώ το σκούτερ του Wei Shen έριχνε κιβώτια περνώντας από τα στενά του Χονγκ Κονγκ είναι κάτι που σίγουρα μου έχει μείνει.

Epilogue

Κατά τα προηγούμενα χρόνια η κυκλοφορία αξιόλογων παιχνιδιών δράσης ήταν αστείρευτη χωρίς να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά του είδους που το κάνουν αρεστό και ψυχαγωγικό. Τίτλοι όπως τα Devil May Cry V, Control, Star Wars: Jedi Fallen Order, Just Cause 2, Saints Row: The Third, Castlevania: Lords of Shadow, Metal Gear Rising: Revengeance, Metal Gear Solid V: The Phantom Pain, Splinter Cell: Blacklist, Hitman: Absolution and Yakuza 0 συνηγορούν υπέρ αυτού. Και με τα Watch Dogs: Legion, Marvel’s Avengers, Psychonauts 2 και Death Stranding (αν και τεχνικά πρόκειται για περσινό παιχνίδι) στον ορίζοντα, η κατηγορία των 3rd-Person Action παιχνιδιών θα συνεχίσει, όπως φαίνεται, να μας κρατάει το ενδιαφέρον.