8 χρόνια μετά: Τον θάψαμε τελικά τον νεκρό;
Πώς αλλάζουν οι καιροί και οι καταστάσεις...
Ένα από τα πρώτα άρθρα που έγραψα στο Ragequit. Αγανακτισμένος τότε από την σπουδή, στο όριο της μανίας, ορισμένων “φωστήρων” του χώρου να κηδέψουν, πάση θυσία, το αγαπημένο μου gaming genre και διαπιστώνοντας ότι όσα γράφανε δεξιά κι αριστερά αποτελούσαν, στο σύνολό τους, όχι απλά ασυναρτησίες και κοτσάνες, αλλά απίστευτες αρλουμπολογίες, δίχως το παραμικρό ίχνος τεκμηρίωσης, κατέληξα να συντάξω το εν λόγω editorial. Ήταν μάλλον κάτι σαν μία μικρή, προσωπική, ανάγκη να πω “ε σταματήστε πια ρε επίδοξοι νεκροθάφτες, αηδία καταντήσατε τόσα χρόνια, τι άλλο χρειάζεται για να πάρετε χαμπάρι ότι το είδος δε πεθαίνει, όσο και να χτυπιέστε περί του αντιθέτου;”.
Από τότε κύλησε μπόλικο νερό στο αυλάκι. Ευτυχήσαμε να δούμε πολλά και σημαντικότατα adventure games, όπως ακριβώς τα γνωρίζαμε επί δύο και βάλε δεκαετίες και όχι με… την σύγχρονη, κουρελιασμένη και κατακρεουργημένη, έννοια του όρου. Δε χρειάζεται να αναφερθώ σε συγκεκριμένους τίτλους, όποιος ασχολείται με το genre, ή έχει την όρεξη να ψάξει, γνωρίζει πολύ καλά, ή μπορεί να μάθει, ποια και πόσα υπήρξαν κατά την πενταετία 2012-2017. Πλούσιος κατάλογος, με γνωστά, αλλά και άγνωστα, διαμάντια.
Όταν λοιπόν τον Σεπτέμβριο του 2017 δημοσίευα την κριτική μου για το τρίτο επεισόδιο του εξαιρετικού “The Journey Down” και έχοντας απόλυτη επίγνωση ότι το συγκεκριμένο κείμενο πιθανώς να αποτελούσε το τελευταίο μου gaming -και δη adventure- review, δε μπορώ παρά να παραδεχθώ ότι ένιωθα μία έντονη θλίψη που ήμουν αναγκασμένος, εκ των καταστάσεων, να αφήσω πίσω τα adventure games, που με συντροφεύανε επί 25 και πλέον έτη στην gaming διαδρομή μου. Αναρωτιόμουν τι επρόκειτο να έρθει και εγώ θα το έχανα, προσπαθούσα να φανταστώ το πώς ήταν να βλέπω άλλα τέκνα του είδους να κυκλοφορούν, δίχως να έχω το ίδιος τον απαραίτητο χρόνο να ασχοληθώ μαζί τους.
Fast forward στο 2020. Κοιτάω πίσω και βλέπω τί έχω χάσει τελικά μέσα σε αυτήν την, σχεδόν, τριετία. Και ξαναβλέπω. Και ξαναματαβλέπω. Και τι διαπιστώνω, μέσα από τις κριτικές τόσο των παιδιών εδώ στο Ragequit, όσο και όποιων άλλων πηγών νιώθω ότι μπορώ ακόμη να εμπιστευτώ; (κακά τα ψέματα, ελάχιστες είναι αυτές). Ότι με εξαιρέσεις τα “Gibbous: A Cthulhu Adventure” (αμιγώς αποδεκτής ποιότητας τίτλος), “The 13th Doll” (αυτός πιθανότατα οφείλεται αποκλειστικά σε… ρετροειδούς τύπου βλήμα στον εγκέφαλό μου), άντε να βάλω και το “Irony Curtain: From Matryoska with Love” επειδή θέλω να είμαι και κουβαρντάς, δεν υφίσταται κανένα άλλο adventure game που θα ήθελα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να έχω την ευκαιρία να παίξω. Προσέξτε, μιλάμε για μόλις ΤΡΕΙΣ τίτλους μέσα σε σχεδόν τρία χρόνια! Το γράφω και σχεδόν δε μπορώ ακόμη κι εγώ ο ίδιος να το πιστέψω.
Κάπου εκεί λοιπόν δε μπορεί παρά να ακούσεις εκείνη την χαρακτηριστική, τσιριχτή, εντελώς εκνευριστική και πάντοτε φλύαρη, φωνούλα εντός του κρανίου σου που δε χάνει χρόνο να σου ψιθυρίσει «Έλα ρε φιλαράκο, κάνε μας τη χάρη, τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή για να το καταλάβεις; Έχει έρθει η ώρα να αποδεχθείς ότι μεγάλωσες, παραξένεψες και βλέπεις τα πράγματα πολύ πιο δραματικά από όσο είναι. Άντε λοιπόν στην τρύπα σου και κοίτα να ξαναβγείς από αυτή μετά από άλλα τρία χρόνια». Παρόλο που σκέφτομαι ότι και ο Γιώργος Δεμπεγιώτης στην εισαγωγή του review του για το “Angelo and Deemon: One Hell of a Quest” από το 2019 έκανε λόγο για την ξηρασία του είδους, το οποίο άπαντες οι developers-ηγέτες είχαν εγκαταλείψει, λέω, δε βαριέσαι, μάλλον η συνείδησή μου έχει δίκιο, οπότε τι να πεις και τι να γράψεις, όντας μάλιστα και έξω από τον χορό από το 2017…
Έλα όμως που η τύχη παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Εντελώς συμπτωματικά (=κατά τη διάρκεια αναζήτησης ενός custom made εξωφύλλου παιχνιδιού) έλαχε να επισκεφθώ το Living the Nerd Life, το ιδιαιτέρως αξιόλογο blog ενός συμπατριώτη μας και μέλους του Ragequit, που δυστυχώς είχε διακόψει τη δράση του από το 2016. Προς μεγάλη μου έκπληξη λοιπόν έπεσα πάνω στο νέο και πολύ πρόσφατο άρθρο του περί του θανάτου των adventure games, που εκτείνεται σε 4 μέρη. Μέσω του εν λόγω άρθρου πληροφορήθηκα ότι το πασίγνωστο Adventure Gamers κατάφερε να “ανακαλύψει” 180 κυκλοφορίες μέσα στο 2019! Ναι, ναι, καλά διαβάσατε, εκατόν-ογδόντα! Αμέσως μετά διάβασα τους τίτλους και ήρθα στα ίσα μου. Αλλά ΟΚ, το ότι το εν λόγω site έχει προ πολλού χάσει τη μπάλα και βαφτίζει adventure game το οποιαδήποτε σχετικό και άσχετο με το είδος παιχνίδι, το γνωρίζαμε καιρό τώρα. Το σημαντικό κατ’ εμέ ήταν ότι ένας ακόμη άνθρωπος, με άμεση γνώση του χώρου, διαπίστωνε, μέσα από όσα έγραφε, την τεράστια παρακμή που έχει επέλθει στο adventure gaming πεδίο. Εννοείται ότι σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το άρθρο.
Κάπου εκεί όμως κάθεσαι και σκέφτεσαι λιγάκι και λες «Κάτσε ρε Μάνο, και τι περίμενες δηλαδή να συμβεί;». Ας εξετάσουμε λιγάκι ψύχραιμα τα γεγονότα: H Daedalic Entertainment, στυλοβάτης του είδους επί σχεδόν μία δεκαετία, αφού μπούχτισε από τον πόλεμο που της γινότανε από διάφορα mainstream μέσα, που δε έκριναν ποτέ, μα ποτέ, στο σύνολό τους ως ιδιαιτέρως αξιόλογο έστω και ένα adventure game που σχεδίασε ή/και κυκλοφόρησε, παρόλο που ασφαλώς υπήρξαν αρκετά τέτοια, αποφάσισε να το γυρίσει στα narratives, στα RPGs και σε κάθε άλλο πιθανό και απίθανο genre πλην εκείνου των (καθαρόαιμων) adventure games, μέσω των οποίων και καθιερώθηκε στη συνείδηση του κοινού. H King Art Games επίσης αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να πειραματιστεί και από το εκπληκτικό “The Book of Unwritten Tales” saga, αλλά και το πολύ αξιόλογο “The Raven: Legacy of a Master Thief” οδηγήθηκε στην παταγώδη αποτυχία του “Black Mirror” reboot. Άγνωστο τι σκοπεύει να πράξει από εδώ και πέρα, αλλά η αλήθεια είναι δεν έχει ακουστεί η παραμικρή κουβέντα για BoUT 3. Πριν από τις προαναφερθείσες δύο, μια ακόμη Γερμανική εταιρεία, η Deck13, είχε προ πολλού εγκαταλείψει το είδος, επίσης στρεφόμενη σε άλλες κατευθύνσεις.
Όταν λοιπόν τα adventure games απωλέσανε και το αποκούμπι της Γερμανίας, της χώρας που συνέχιζε να τα στηρίζει με σθένος, την ίδια ώρα που οι Αμερικανοί έδειχναν να τα έχουν βάλει προ αυτής στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η αντίστροφη μέτρηση ουσιαστικά έφτανε στο τέρμα της. Να θυμηθούμε εν τάχει τι είχε προηγηθεί; Η Double Fine Productions, μετά από τα remasters των κλασσικών παιχνιδιών του Schafer, αλλά και την τεράστια φούσκα που άκουγε στο όνομα “Broken Age”, έδειξε να μη επιδιώκει καμία σχέση με το είδος. Τον Ron Gilbert δεν τον ξανακούσαμε έπειτα από το “Thimbleweed Park”. Η Jane Jensen, κατόπιν της αποτυχίας του “Moebius”, αλλά και της… χυλόπιτας που έφαγε από τα περισσότερα μέσα, αλλά και από μέρος του κοινού, για το “Gabriel Knight: Sins of the Fathers 20th Anniversary Edition” αποφάσισε, όλως δικαίως, να αποσυρθεί οριστικά από τα gaming δρώμενα και να αφήσει το “Gabriel Knight 4” να αποτελεί διακαή πόθο κάποιων λίγων ρομαντικών gamers μίας άλλης εποχής. Μαζί της μάλιστα φαίνεται να συμπαρέσυρε και την Phoenix Online Studios, που δεν μπήκε στον κόπο να μας δώσει τη δεύτερη σεζόν του “Cognition”.
Αλλά κι εκτός Αμερικής, κάθε άλλο παρά ρόδινη φάνταζε η κατάσταση. Ξεκινώντας από την Γαλλο-Ισπανική σύμπραξη των Microids και Pendulo Studios, αν εσείς ονομάζετε adventure game το “Blacksad – Under the Skin”, εγώ πάω πάσο. Κι όμως, προ αυτού μας είχαν από κοινού προσφέρει το -λυτρωτικό, για το πρώτο μέρος του- “Yesterday Origins”. Το οποίο όμως, αν κρίνουμε από το πόσο γρήγορα συμπεριελήφθη σε bundles, πρέπει να πήγε τελείως άπατο. Από εκεί και πέρα, οι Ουκρανοί της Frogwares τα είχαν θαλασσώσει ήδη με το “Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter”, η Σουηδική Skygoblin έριξε μαύρη πέτρα πίσω της μετά την -πολύπαθη- ολοκλήρωση του “The Journey Down”, ενώ λέω να αποφύγω καλύτερα να κάνω την παραμικρή νύξη για εκείνον τον Νορβηγό που ακούει στο όνομα Ragnar Tornquist, που κάποτε μας είχε δώσει το αριστουργηματικό “The Longest Journey” και κατέληξε να κυκλοφορεί το… “Dreamfall Chapters”. Που τέλος πάντων μπορεί και να υπήρξε εξαιρετικό παιχνίδι για μία μερίδα του κοινού, αλλά adventure game δεν είναι σε καμία περίπτωση, όσα βαφτίσια κι αν του κάνανε και σε όσες κολυμβήθρες κι αν επιχειρήσανε να το βουτήξουν. Όσο για τους Βρετανούς της Revolution Software και το “Beyond A Steel Sky”, αυτό θα είναι, με μαθηματική βεβαιότητα, μία ακόμη μαχαιριά στην καρδιά που θα νιώσουμε στο εγγύς ή απώτερο μέλλον. Μακάρι να προτρέχω και να κάνω μεγάλο λάθος!
Οπότε, αν κοιτάξουμε προς το μέλλον, τι μας απομένει αλήθεια να περιμένουμε από εδώ και στο εξής, πάντα όσον αφορά στα κλασσικά, πατροπαράδοτα, adventure games; Ένα “Saint Cotar”, που αναγκάζεται να πάει σύντομα σε Kickstarter καμπάνια, ένα “Mystery of the Oak Island”, που εξακολουθεί να βρίσκεται σε στάδιο σχεδιασμού από το 2016, ένα “The Season of Warlock” (πρώην “The Weird Story of Waldemar the Warlock” που απέτυχε σε Kickstarter), ένα “Tormentum II”, σίγουρα 2-3 τίτλοι ακόμη που μπορεί να μην έχω εντοπίσει ή να ξεχνάω, άντε και τα τελευταία μέρη κάποιων ταλαίπωρων episodic adventure games, όπως τα “Shadows on the Vatican” και “The Uncertain”. Α ναι, και τα “Asylum”, του Agustin Cordes και “The Last Crown: Blackenrock” του Jonathas Boakes (κάνουμε και λίγη πλάκα). Λιγοστές κυκλοφορίες που μάλλον ελπίζουν να επωφεληθούν ακριβώς από τον πολύ περιορισμένο αριθμό τους, μήπως και σκοράρουν ικανοποιητικές πωλήσεις.
Κάπου εδώ οφείλουμε να αναρωτηθούμε λίγο γιατί τελικά συνέβη σταδιακά όλο αυτό. Η απάντηση είναι λίγο σύνθετη, έχοντας, κατ’ εμέ, έξι σκέλη:
1. Τα adventure games κάποτε, όντας στην αιχμή της τεχνολογίας, θέλανε VGA κάρτα γραφικών και σκληρό δίσκο για να παίξουν, με μερικά από αυτά να κάνουν και επίδειξη των ικανοτήτων της Roland κάρτας ήχου. Ήταν ο λόγος για να κάνεις αναβάθμιση, να βελτιώσεις το PC σου, να υπερηφανευτείς στον φίλο σου. Τώρα πλέον ή έχουν οπτικά τα μαύρα τους τα χάλια (pixelated γραφικά, AGS και δε συμμαζεύεται), ή απλά αρκούνται σε μία Unity engine και μέχρι εκεί. Καμία εξέλιξη, καμία πρόοδος. Ως εκ τούτου δεν αποτελούν ελκυστικό προς το νεότερο κοινό είδος.
2. Το άλλοτε φανατικό κοινό των adventure gamers μεγάλωσε ηλικιακά και δεν αποτελείται πλέον από παιδιά ή εφήβους, που δύνανται να αφιερώνουν μπόλικες χώρες στο gaming και δη σε ένα απαιτητικό και κάθε άλλο παρά ευκολόπεπτο είδος, όπως τα adventures. Η νέα γενιά δε, απλούστατα αδυνατεί να αντιληφθεί πώς γίνεται να ξοδεύεις πάνω από 5’-10’ κοιτώντας την ίδια οθόνη και σκεπτόμενος τι πρέπει να κάνεις για να πας παρακάτω.
3. Όπως προείπα, τα gaming μέσα όχι απλά δεν υποστηρίξανε ποτέ το είδος και τις εταιρείες που το συντηρούσαν, με αξιόλογες, αντικειμενικές και τεκμηριωμένες κριτικές, αλλά αντιθέτως δε χάνανε ευκαιρία να το κατακεραυνώνουν, είτε για την στασιμότητά του στον οπτικό τομέα, είτε για το δήθεν αναχρονιστικό gameplay του.
4. Το μοντέλο του episodic gaming, που στη θεωρία θα εξυπηρετούσε τέλεια το genre, επίσης απέτυχε. Δε νοείται να βγαίνει το πρώτο επεισόδιο ενός παιχνιδιού το 2015 και το επόμενο 3-4 χρόνια μετά.
5. Τουλάχιστον όσον αφορά στα adventure games, απέτυχε και το crowdfunding μοντέλο του Kickstarter, αφήνοντας μάλιστα πίσω του κάποιες δυσάρεστες (“Armikrog”, “Moebius”) ή ιδιαιτέρως δυσάρεστες (“Broken Age”, “Dreamfall Chapters”) αναμνήσεις, δίπλα στις οποίες όμως δυστυχώς πάντα φιγούραρε το όνομα κάποιου μεγάλου developer του παρελθόντος.
6. Η ψηφιακή μορφή των games και ειδικότερα τα ατελείωτα bundles, που καθιερώσανε στη συνείδηση των αγοραστών ότι με 1€ αγοράζεις τουλάχιστον τρία παιχνίδια, διέλυσαν κάθε ελπίδα επιβίωσης ενός genre που ήδη είχε συρρικνωμένες full-price πωλήσεις.
Το συμπέρασμα στο οποίο δυστυχώς καταλήγω είναι ότι η κλεψύδρα των adventure games κάθε μέρα που περνάει ολοένα και αδειάζει. Δε μπορώ να σκεφτώ κάποιο σενάριο που θα επέφερε αλλαγή της κατάστασης, που απλά μοιάζει να βαδίζει προς ένα προδιαγεγραμμένο φινάλε. Από την άλλη αναλογίζομαι ότι για όλα τα πράγματα επέρχεται κάποια στιγμή το τέλος. Κι όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο προτιμότερο μου φαντάζει να περάσει τελικά το είδος στην ιστορία, από το να ανακατώνεται με οτιδήποτε άλλο άσχετο με αυτό, να μπολιάζεται με συστατικά που πολύ απλά δεν του ταιριάζουν (quick time events, arcade τύπου sequences, συνεχόμενα κλικς άνευ της παραμικρής παρουσίας σοβαρών γρίφων) καταλήγοντας, στα μάτια εκείνων που το ζήσαμε στις περιόδους ακμής του να φαντάζει μία σκιά του εαυτού του.
Το ότι θα έφτανα κι εγώ ο ίδιος να συντάσσω άρθρο για τον θάνατο των adventure games είναι κάτι που πριν από λίγα χρόνια δε θα μπορούσα με τίποτα να φανταστώ, θα μου φαινότανε σαν ένα κακόγουστο αστείο. Οι εξελίξεις όμως είναι αυτές που καθορίζουν την εκάστοτε πραγματικότητα, είτε αυτή μας αρέσει, είτε όχι…
Αναλυτικός και οξυδερκής όπως πάντα, Μάνο.
Μία μικρή σημείωση θα δώσω ως πρώτο σχόλιο το οποίο μάλλον αποτελεί απαισιόδοξη είδηση παρά οτιδήποτε άλλο. Η King Art Games αυτήν την περίοδο είναι στην τελική ευθεία για να κυκλοφορήσει το Iron Harvest, τίτλο στρατηγικής με πανομοιότυπο gameplay της σειράς Company of Heroes. Το θετικό: από την alpha/beta δείχνουν ότι έχουν κάνει εξαιρετική και προσεγμένη δουλειά, στοχεύουν, δε, να το υποστηρίξουν για αρκετό καιρό. Αλλά σίγουρα δεν έχουν μιλήσει για οτιδήποτε σχετικό με το BoUT3…
100% εύστοχο άρθρο. Ευτυχώς ή δυστυχώς, τα “παραδοσιακά” Adventure Games, όπως άλλωστε και τα Real-Time Strategy, εκπαραθυρόνονται με μαθηματική ακρίβεια ως είδος λόγω των παραγόντων που αναφέρεις.
Θα μπορούσε μήπως η μελλοντική διάδοση του VR να αποτελέσει έναυσμα για ένα “come-back” σε αυτό το περιβάλλον? Πχ ένα adventure πρώτου προσώπου σαν τα Tex Murphy θα μπορούσε να σταθεί υπεράνετα ως VR τίτλος.
Λυπηρό, αλλά αληθινό το άρθρο, Μάνο. Και δυστυχώς, έχεις δίκιο: αυτή τη στιγμή δε μοιάζει να υπάρχει φως στο τούνελ για τα παραδοσιακά adventures. Αυτή τη στιγμή, μόνο indie παραγωγές και αυτές, αμφιβόλου ποιότητας.
Όχι ότι αλλάζει κάτι ή έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά για τους λίγους που ενδιαφέρονται ακόμα, να προσθέσω μερικά σχετικά πρόσφατα (τριετίας το πολύ δηλαδή) adventures που αξίζει να ασχοληθεί κανείς:
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/unforeseen-incidents-pc-review/’]Unforeseen Incidents[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/the-inner-world-the-last-wind-monk-pc-review/’]Inner World: The Last Wind Monk[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/whispers-of-a-machine/’]Whispers of a Machine[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/unavowed-pc-review/’]Unavowed[/URL]
It was a good ride.
Κι εγώ δεν έχω να συνεισφέρω κάτι ουσιαστικό στη συζήτηση παρά να σημειώσω πως συμμερίζομαι ακριβώς τους ίδιους προβληματισμούς και ότι πρέπει Μάνο οπωσδήποτε να δεις το Unavowed. Αυτό είναι ένα game που έχασες. Το gaming είναι πλέον βιομηχανία και υποφέρει από trends, γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη.
[QUOTE=”Sephir, post: 534907, member: 102595″]
Όχι ότι αλλάζει κάτι ή έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά για τους λίγους που ενδιαφέρονται ακόμα, να προσθέσω μερικά σχετικά πρόσφατα (τριετίας το πολύ δηλαδή) adventures που αξίζει να ασχοληθεί κανείς:
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/unforeseen-incidents-pc-review/’]Unforeseen Incidents[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/the-inner-world-the-last-wind-monk-pc-review/’]Inner World: The Last Wind Monk[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/whispers-of-a-machine/’]Whispers of a Machine[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/unavowed-pc-review/’]Unavowed[/URL]
[/QUOTE]
Θα πρόσθετα και τα
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/lamplight-city/’]Lamplight City[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/hero-u-rogue-to-redemption-2/’]Hero U[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/beautiful-desolation-review/’]Beautiful Desolation[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/lorelai-pc-review/’]Lorelai[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/leisure-suit-larry-wet-dreams-don-t-dry/’]Leisure Suite Larry[/URL]
Νεκρά δε θα τα έλεγα ακόμα, αλλά δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι βγαίνουν με το σταγονόμετρο πλέον και οτιδήποτε αξιόλογο κυρίως εντοπίζεται σε indie παραγωγές που είπε κι ο Γιώργος. Πάντως οι μεγάλοι devs/publishers με παράδοση στο είδος φαίνεται όντως να έχουν κλατάρει.
Τώρα όσον αφορά τους λόγους θα έλεγα ότι είναι [B]κυρίως[/B] ένας συνδυασμός των 1 και 2 που αναφέρεις Μάνο: Στασιμότητα τεχνολογίας + συρρικνωμένο κοινό -> interactive storytelling και υβρίδια για να μπορέσουν να σταθούν οικονομικά οι δημιουργοί.
Τέλος, ποια περιμένω… πέρα από το Saint Kotar και τα Asylum και Blackenrock (είμαι αισιόδοξος ότι θα δούμε έστω ένα από αυτά φέτος), με ενδιαφέρουν αρκετά το Strangeland (από τους δημιουργούς του Primordia) και το νέο Syberia.
Μόνο το νέο Larry έχει το full package, ικανό να τραβήξει και νέο κοινό. Κατά τα άλλα, υπάρχουν από καλά έως και πραγματικά εξαιρετικά παιχνίδια (The Darkside Detective, το Season 2 είναι για μένα η πιο αναμενόμενη adventure κυκλοφορία του 2020, Unavowed, ακόμα και η επιστροφή του Bob Bates με το text adventure Thaumistry) αυτοπεριορίζονται λόγο του τεχνικού τομέα τους σε πολύ συγκεκριμένο κοινό. Και δεν είναι κακό να υπάρχουν τέτοιες προτάσεις (στα First Person Shooter κάνουν θραύση οι νεορετρίλες), αλλά αν αντιπροσωπεύουν το 90% των κυκλοφοριών, κάτι δεν πάει καλά…
Τα adventures πεθαίνουν από το 1995 που ξεκίνησα να διαβάζω PC Master. Προσωπικά εκτιμώ πως το είδος δε πρόκειται να πεθάνει ποτέ, έχει ένα φανατικό κοινό που θα το στηρίζει.
[QUOTE=”Crusader, post: 534933, member: 102781″]
Τα adventures πεθαίνουν από το 1995
[/QUOTE]
Έτσι ακριβώς. Εγώ θυμάμαι την δεκαετία 2000 πολύ πιο τραγική από τώρα. Είναι αλήθεια ότι το είδος δεν είναι βολικό από τις εταιρείες για άρμεγμα (θα τις πάρουν αμέσως με τις πέτρες) αλλά αδυνατώ να δω θανατικό για το είδος για δυο απλούς λόγους. α) μπορούν να δοκιμαστούν εύκολα νέες ιδέες και τεχνολογίες. β) είναι προσβάσιμο σε indie δημιουργούς. Αυτά ίσχυαν πριν 30 χρόνια, ισχύουν και τώρα το ίδιο. Πολύ πιο δύσκολη είναι η περίπτωση στα RTS γιατί ως είδος δεν είναι προσβάσιμο στους indie.
Ασχέτως της τωρινής κατάστασης που ορθά απεικονίζει ο Μάνος, θα ήθελα να δώσω μια νότα αισιοδοξίας λέγοντας ότι πολλά από τα λεγόμενα niche genres πέρασαν κατά περιόδους μεγάλη κρίση και κατάφεραν να επανέλθουν πολύ δυναμικά. Δεν αποκλείω το ίδιο να συμβεί και με τα adventure games.
Πιθανόν, απλώς αυτή τη φορά τα πράγματα φαίνονται αρκετά πιο σοβαρά σε σχέση με τις προηγούμενες κρίσεις.
By the way, ετούτο εδώ φαίνεται πολύ ενδιαφέρον:
[URL unfurl=”true”]https://store.steampowered.com/app/832500/3_Minutes_to_Midnight__A_Comedy_Graphic_Adventure/[/URL]
Μεταξύ άλλων, αποπειράται να εισάγει replayability με εναλλακτικά paths ανάλογα με τις επιλογές μας, αλλά με τη μορφή κανονικού point ‘n’ click adventure και όχι τύπου Telltale. Το θέμα είναι ότι αν δεν πετύχει εμπορικά, για ποιο λόγο να προσπαθήσουν ξανά να φτιάξουν κάτι παρόμοιο;
Η χρυση εποχη του ειδους περασε, αλλα δεν θα ελεγα οτι πεθανε.
Το συγκεκριμενο ειδος το λατρεψα, επειδη ειναι απο τα πρωτα πραγματα που με τραβηξαν και ασχοληθηκα σοβαρα. Δεν περνουσα μονο 5-10 λεπτα σε μια οθονη για να βρω πως θα συνεχισω. Καποιες στιγμες εσπαγα την σιωπη με γροθιες να περνανε (οχι παντα) ξυστα απο το πληκτρολογιο. Οποιος ειχε παιξει το Faust, βρηκε διεξοδο για την οργη του.
Θελω να πιστευω οτι εχουμε αλλη μια περιπτωση μαρμαρωμενου βασιλια. Καποιες στιγμες ειχαμε διαφορους τιτλους που ναι μεν δεν εκαναν την διαφορα, αλλα ηταν κατι σαν heartbeat στο μονιτορ του ασθενους.
Ενας τιτλος θα φερει την ανοιξη και συμφωνω, οι νεες τεχνολογιες θα φερουν τα πανω κατω στο ειδος. Ειναι νωρις, αλλα θα γινει και δεν μιλαει μονο ο ρομαντισμος.
Καποια στιγμη θα ψαχνουμε συρταρια με τα χερια μας και θα ειμαστε εμεις που θα παλευουμε πανω στους καταρρακτες της Εδεσσας, με τον professor Moriarty.
Το κοινο του ειδους αν και μικρο ειναι σκληροπυρηνικο και οσο υπαρχει κοινο υπαρχει και ελπιδα.
Πολλές σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό σχετικά με το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ φέτος για πρώτη φορά ένιωσα -ανησυχητικά- ότι ξεμένουμε από νέους αξιόλογους τίτλους από τότε που “πέθαναν τα adventures”, εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον. Ο gaming κόσμος αλλάζει, όλη η πιτσιρικαρία παίζει MMO τύπου PUBG, Το μεγάλο κοινό των κλασικών adventures είναι νομίζω αναμφισβήτητα ηλικίας περίπου 40 ετών. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί νέοι τίτλοι χτυπάνε στο κομμάτι της νοσταλγίας, έχοντας γραφικά που θυμίζουν τις “χρυσές εποχές”. Κάτι που πιστεύω αποκόπτει ακόμα περισσότερο τους νέους παίκτες από το να ασχοληθούν με το είδος.
Παίδες, για μένα το νόημα είναι ότι “We’ll always have Paris”, όπου Paris όλη η κληρονομιά του είδους, που δεν σταμάτησε την δεκαετία του ’90, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν.
Τι εννοώ; Θα σας πω, πως βιώνω εγώ το είδος πλέον (να σημειωθεί ότι ξεκίνησα το 1996, οπότε ναι ουσιαστικά έχασα τις μεγάλες δόξες, αλλά έχω βιώσει και old-school πράγματα όπως το να μείνεις κολλημένος ένα μήνα μέχρι να βρεις την λύση και να κάνεις πάρτι μετά!
Μες στο 2020, έχω παίξει τα:
– Larry 2 ως 7
– Orion Burger
– Black Mirror 1-2
– Bad Mojo Redux
– 7th Guest
– Whispers Of The Machine
– Chronicles Of The Sword
– Οbduction
– Riven
– Cayne
– Dreamfall Chapters
– Disco Elysium (ναι για εμένα είναι πολύ πιο adventure από RPG)
και τώρα παίζω το εκπληκτικό Callahan’s Crosstime Saloon της Legend και το Pillars Of The Earth που εντάξει ναι ας το στριμώξουμε ως adventure. Αν θέλετε προσθέτετε και το SOMA,
Με εξαίρεση τα Larry 7 και 7th Guest, όλα τα έπαιξα πρώτη φορά φέτος! Και το backlog μου έχει δεκάδες τίτλους ακόμα, όπως και η wishlist μου ουκ ολίγα. Και πάντα, όσο δυσοίωνα και να είναι τα πράγματα, θα υπάρχουν κάποιοι που θα συνεχίσουν το είδος. Έστω κι αν βγαίνουν μόνο 4-5 τίτλοι το χρόνο, κάτι θα έχουμε να προσμένουμε.
Οπότε ναι, το μέλλον δεν είναι τόσο ενθαρρυντικό, αλλά ο μέσος adventurer δεν νομίζω ότι θα ξεμείνει ποτέ από αξιόλογους τίτλους. Ειδικά αν κάποιος είναι πιο χαλαρός με το τι είναι adventure και δεν φτάνει να αμφισβητεί πχ παιχνίδια όπως το Whispers Οf The Machine -αν είναι δυνατόν- επειδή τόλμησαν κάτι λίγο διαφορετικό. Από τη μία θέλουμε μια νέα πνοή κι από την άλλη αφορίζουμε αμέσως αυτό ακριβώς; Σαν να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας, αντί να απολαμβάνουμε το gaming.
[QUOTE=”Sephir”]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/unforeseen-incidents-pc-review/’]Unforeseen Incidents[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/the-inner-world-the-last-wind-monk-pc-review/’]Inner World: The Last Wind Monk[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/whispers-of-a-machine/’]Whispers of a Machine[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/unavowed-pc-review/’]Unavowed[/URL]
[/QUOTE]
[QUOTE=”Adhan, post: 534919, member: 102612″]
Θα πρόσθετα και τα
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/lamplight-city/’]Lamplight City[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/hero-u-rogue-to-redemption-2/’]Hero U[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/beautiful-desolation-review/’]Beautiful Desolation[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/lorelai-pc-review/’]Lorelai[/URL]
[URL=’https://ragequit.gr/reviews/item/leisure-suit-larry-wet-dreams-don-t-dry/’]Leisure Suite Larry[/URL]
[/QUOTE]
Εγώ θα έβαζα επίσης και τα:
Paradigm
Lair of the Clockwork God (έχει και στοιχεία platformer όμως)
Truberbrook
Detective Gallo
Little Misfortune
Return of the Obra Dinn
Ε ναι, διάβασα κι εγώ το blog του Sinjin και έχω πολλές πολλές ενστάσεις. Κριτήρια ποιότητας δεν μπορούν να εισέρχονται στον ορισμό ενός genre, ενώ το “αν δεν είναι 4 ώρες, δεν είναι adventure” είναι ανέκδοτο.
Είναι πολύ διαφορετικό το “δεν βρίσκω εγώ adventure games που να μου αρέσουν σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια”, από το “τα adventure games έχουν πεθάνει”, ειδικά όταν τα δικά σου κριτήρια βγάζουν στην απέξω το The Darkside Detective και ολόκληρο τον κατάλογο της Wadget Eye.
Όχι ότι το είδος είναι σε καλή φάση, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας.
Χώρια που και με αυστηρά κριτήρια, βρήκε 15 adventures σε μια χρονιά. Με τα δικά του κριτήρια (και το Syberia 1 βγαίνει έξω, εγώ το τελείωσα σε λιγότερο από 4 ώρες), ακόμα και τις χρυσές εποχές, καμιά τριανταριά adventure games ανά έτος κυκλοφορούσαν. Στα 30 έχουμε το χρυσό αιώνα του Περικλή, στα 15 έχουμε μνημόσυνο;
Και ποιο άλλο niche genre είχε περισσότερες κυκλοφορίες, Real-time strategy δηλαδή πόσα κυκλοφόρησαν το 2019; Γιατί δεν αρχίσαμε τα μοιρολόγια για τα RTS;
Πιστεύετε ότι υπάρχει ανάγκη να “εκσυγχρονιστεί” το είδος; Δεν εννοώ φυσικά να γεμίσει με σκηνές δράσης και QTE αλλά να υπάρξει μια βαθιά μελέτη και ανάλυση του τι σημαίνει adventure και πώς θα μπορούσε αυτό να προσελκύσει μεγαλύτερο κοινό; Πέρα από διάφορα επιφανειακά στοιχεία όπως interface, γραφικά κλπ, θα έλεγα ότι η ουσία της εμπειρίας ενός adventure game μπορεί να διυλιστεί στην εξερεύνηση ενός κόσμου, την αλληλεπίδραση με χαρακτήρες και την επίλυση προβλημάτων. Συμφωνούμε πάνω-κάτω; Υπάρχουν άλλα στοιχεία που θεωρούνται εκ των ουκ άνευ σε ένα adventure game;
Το πρόβλημα πιστεύω είναι ότι δεν ανανεώνεται η βάση των οπαδών του είδους. Ουσιαστικά είμαστε οι ίδιοι εδώ και 35-40 χρόνια. Έχω επιχειρήσει να μυήσω πολλούς φίλους και γνωστούς στο είδος τα τελευταία 20 χρόνια, κανείς δεν έγινε πραγματικός φαν ή ασχολήθηκε λίγο πιο σοβαρά. Είναι λες και το είδος θα πεθάνει πραγματικά σε 40-50 χρόνια μαζί με την πρώτη του βάση οπαδών. Τι θα μπορούσε να προσεγγίσει νέο κόσμο; Κάνω μερικές σκέψεις…
– Σίγουρα είναι ανάγκη ο καλύτερος τεχνικός τομέας
– Πόσο ρεαλιστικό είναι να υπάρξει ξανά τίτλος που θα έκανε ότι το Myst το 1994;
– Θα μπορούσε να το κάνει αυτό ένας multiplayer online τίτλος; Την τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο είχαμε καταστροφή.
– Θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί κανείς αντίστροφα την άνθηση των Escape Rooms; Η μεγαλύτερη ελπίδα θεωρώ ότι είναι εκεί. Πολλοί νέοι παίζουν δωμάτια απόδρασης που πιθανόν να αγνοούν το είδος των adventures. Μπορείς να τους στρέψεις στην πηγή έμπνευσης, όχι απλά φτιάχνοντας ένα virtual escape room;
– Πρέπει να παρθούν σοβαρά ρίσκα, κυρίως οικονομικά, και κανείς δεν είναι τόσο τρελός, οπότε είμαστε σε αυτό το τέλμα.
Ρε παιδιά, ένα λεπτό. Πριν σχολιάσω οτιδήποτε θα ήθελα πρώτα να ξεκαθαριστεί κάτι.
Τι θεωρείτε “αυθεντικό” adventure game και τι στοιχεία πρέπει να έχει ή δεν πρέπει να έχει ένα παιχνίδι για να θεωρηθεί έτσι;
Ίσως να ήξερα κάποτε, αλλά μετά από τόσα χρόνια δεν είμαι πλέον σίγουρος και αν δείξω την λίστα παιχνιδιών που έχω ονομάσει adventures ενδέχεται ο Μάνος να είναι μετά σε φάση “μην σε πετύχω πουθενά” 😛
Το θέμα δεν είναι ότι έπαψε εντελώς η παραγωγή adventure games αλλά ότι εδώ και αρκετά χρόνια έπαψαν να είναι mainstream και άρα ικανά να στηρίξουν “σοβαρά” budgets. Απουσιάζουν οι μεγαλόσχημες κυκλοφορίες που μπορούν να υπερβούν το είδος και να δελεάσουν “παμφάγους” gamers να τα δοκιμάσουν, όπως συνέβαινε παλιότερα με τα Monkey Island, Broken Sword, The Longest Journey ή το Syberia. Τώρα μιλάμε για αποκλειστικά indie δημιουργίες από ρομαντικούς devs που απευθύνονται στους λίγους μυημένους που έχουν απομείνει. Προσωπικά μιλώντας, είναι λίγες πια οι φορές που ενθουσιάζομαι με κάποια ανακοίνωση ή δοκιμή καθαρόαιμου adventure game, με φωτεινή εξαίρεση την Wadjet Eye και 1-2 ακόμα τίτλους που έτυχε να παίξω (π.χ. Unforseen Incidents και The Darkside Detective, το οποίο αν και απλοϊκό σε gameplay παραμένει γνήσιο και πολύ ευχάριστο adventure).
Στους λόγους που ανέφερε ο Μάνος γι’ αυτή την ύφεση, εγώ θα πρόσθετα την αφομοίωση παραδοσιακών adventure στοιχείων από άλλα genres (κυρίως: πυκνό story, διαλόγους με NPCs, puzzles) που καθιστούν λιγότερο επιτακτική την ανάγκη του gamer να αναζητήσει καθαρόαιμες λύσεις. Ειδικά όταν τα εν λόγω παιχνίδια διαθέτουν πολύ πιο φανταχτερό περιτύλιγμα και marketing. Φυσικά αυτό το μπαστάρδεμα συμβαίνει και σε άλλα είδη, π.χ. action ή strategy games τίγκα σε μηχανισμούς RPG ή το αντίστροφο.
Δεν πιστεύω, πάντως, ότι στην παρούσα φάση υπάρχει τρόπος να κάνουν τα -καθαρόαιμα- adventure games την ολική επαναφορά και να βρεθούν στην κορυφή των προτιμήσεων, όπως κάποτε. Το πιο δυσάρεστο, όμως, είναι ότι σταδιακά ίσως φθίνουν και οι ανεξάρτητες κυκλοφορίες των ρομαντικών, γιατί πόσοι από τους μελλοντικούς devs έχουν μεγαλώσει με Monkey Island και Gabriel Knight, ώστε να αποφασίσουν να μπουν στον χώρο με μια παρόμοιου ύφους δημιουργία; Κακά τα ψέματα, όσο καλά κι αν ήταν ορισμένα από τα παιχνίδια της Daedalic, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είχαν τη δύναμη να παθιάσουν τόσο κάποιον που έτυχε να τα παίξει ως έφηβος. Ειδικά αν παράλληλα είχε στη διάθεση του και τα Assassin’s Creed, Uncharted, The Witcher 3 και δεν συμμαζεύεται.
[QUOTE=”manofsorrows, post: 534983, member: 102905″]
Πόσο ρεαλιστικό είναι να υπάρξει ξανά τίτλος που θα έκανε ότι το Myst το 1994;
[/QUOTE]
Το οποίο Myst πούλησε 6 εκ. και το Riven 4 εκ. Νούμερα άπιαστα για το είδος από τότε.
[QUOTE=”nitro912gr, post: 534988, member: 102594″]
Τι θεωρείτε “αυθεντικό” adventure game
[/QUOTE]
Με αφορμή αυτό θα πω ότι γελάω κάθε φορά που διαβάζω άποψη που δε θεωρεί τα fp adventure “ορθόδοξα” και τα βαφτίζουν Myst Clones. Λες και τα Myst, Riven, Atlantis κλπ. δεν ήταν κανονικά adventure. Όσο και αν κατανοώ να μην αρέσει σε κάποιον ένα συγκεκριμένο παιχνίδι, πραγματικά θεωρώ γελοίο να απορρίπτει ένα σωρό παιχνίδια (Shivers, Darkfall, Barrow Hill, Darkness Within, J.U.L.I.A. κλπ.) λόγω οπτικής ή επειδή δεν έχουν 100% inventory based γρίφους ή τουλάχιστον 50 διαφορετικούς npcs.
[QUOTE=”maladroid, post: 534998, member: 102613″]
εγώ θα πρόσθετα την αφομοίωση παραδοσιακών adventure στοιχείων από άλλα genres (κυρίως: πυκνό story, διαλόγους με NPCs, puzzles) που καθιστούν λιγότερο επιτακτική την ανάγκη του gamer να αναζητήσει καθαρόαιμες λύσεις.
[/QUOTE]
QFT. Όταν η πλειοψηφία παίρνει το fixάκι της (ακόμα κι ασυναίσθητα) από άλλα είδη που… “συμβαίνουν πράγματα” δύσκολα θα γυρίσει να κοιτάξει κάτι με αργό ρυθμό και μια υποβόσκουσα αισθητική βιβλίου.
Πάντως ακόμη και το Myst δεν θα το έλεγες παραδοσιακό adventure, αλλά αυτό εξαρτάται πώς εισήχθηκε ο καθένας στο είδος. Έχει εξαιρετικής μορφής puzzles και απαιτήσεις σε συνδυαστική σκέψη που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους. Αλλά δεν ήταν point’n’click adventure και κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν είναι “παραδοσιακό” αφού δεν θυμίζει ούτε Sierra ούτε LucasFilms/Arts. Το gameplay του είναι σχεδόν ταυτόσημο με τη θεωρία παιγνίων που ακολουθούν όλα τα escape rooms αυτήν τη στιγμή (κατά την ταπεινή μου άποψη και χωρίς αυτό να είναι απαξιωτικό για έκαστο παράδειγμα).
Εν τέλει είναι μάλλον υποκειμενικό, αφού η “περιπέτεια” που ζούσε ο χαρακτήρας προωθείτω μέσω της επίλυσης των γρίφων. Κυρίως η παλιά γενιά έχει ταυτίσει τον ορισμό “παιχνίδι περιπέτειας” σε αυτό το είδος που ταξίδευε μέσω γρίφων σε διαφορετικές οθόνες. Έναν νέο φίλο του χόμπυ δύσκολα μπορείς να πείσεις ότι αυτό που θα βιώσει θα είναι “περιπετειώδες” αφού το gameplay είναι αργό και απαιτητικό πνευματικής διεργασίας.
Ίσως για αυτό και να έχουν κολλήσει -εντελώς καταχρηστικά- την ταμπέλα και παιχνίδια όπως το Tomb Raider για να τα χαρακτηρίσουν action-adventure. Ο χαρακτήρας ξεκινάει ένα ταξίδι περιπέτειας αλλά αυτή προωθείται μέσω της δράσης, σε αντίθεση με τα puzzle/riddle-adventure games που μας μεγάλωσαν και γαλούχησαν σε αυτό το θαυμαστό χόμπυ.
Θυμήθηκα τώρα τον Απατσού που κάποτε είχε γράψει πως μόνο τα text adventures είναι πραγματικά adventures, και πως τα graphic adventures είχαν ουσιαστικά καταχραστεί τον όρο. Είχε και ένα απίθανο επιχείρημα που δεν θυμάμαι κατά λέξη, αλλά στο ζουμί του πήγαινε κάπως έτσι “είναι σαν να λέμε πως ένας ελέφαντας είναι ένας σκύλος, επειδή είναι τετράποδος”.
Σεβαστό το γούστο του καθενός, αλλά γκώσαμε με τους TRVE BELIEVERS κάθε είδους και τα αληθειόμετρά τους.
τελικά τι είναι τα adventures θα μας πει κανένας; 😛
Όλη μας η ζωή. 😛
[I]”Δεν υπάρχει μεγαλύτερο adventure game από την ίδια μας τη ζωή” [/I]θυμάμαι να λέει αμυδρά ένα ρητό. Ποιος να το είχε πει άραγε, κάνας αρχαίος σοφός, κάνας ογκόλιθος του gaming ή κάνας πουθενάς.
Απλές συνωνυμίες που κλείνουν σπίτια…
[QUOTE=”Hellion, post: 535031, member: 102589″]
[I]”Δεν υπάρχει μεγαλύτερο adventure game από την ίδια μας τη ζωή” [/I]θυμάμαι να λέει αμυδρά ένα ρητό. Ποιος να το είχε πει άραγε, κάνας αρχαίος σοφός, κάνας ογκόλιθος του gaming ή κάνας πουθενάς.
[/QUOTE]
Στίχος του Μάνου Ελευθερίου πρέπει να είναι…
[QUOTE=”nitro912gr, post: 535029, member: 102594″]
τελικά τι είναι τα adventures θα μας πει κανένας; :p
[/QUOTE]
Οτιδήποτε σου δίνει εναλλακτικές να προχωρήσεις από το να συνδυάζεις [URL=’https://ragequit.gr/editorials/borrachos-cantina/item/adventure-games-kata-orthodoxon/’]σφουγγαρίστρες με σκαντζόχοιρους[/URL].
[SPOILER] :trollface: [/SPOILER]
[QUOTE=”manofsorrows, post: 534983, member: 102905″]
Το πρόβλημα πιστεύω είναι ότι δεν ανανεώνεται η βάση των οπαδών του είδους. Ουσιαστικά είμαστε οι ίδιοι εδώ και 35-40 χρόνια. Έχω επιχειρήσει να μυήσω πολλούς φίλους και γνωστούς στο είδος τα τελευταία 20 χρόνια, κανείς δεν έγινε πραγματικός φαν ή ασχολήθηκε λίγο πιο σοβαρά. Είναι λες και το είδος θα πεθάνει πραγματικά σε 40-50 χρόνια μαζί με την πρώτη του βάση οπαδών. Τι θα μπορούσε να προσεγγίσει νέο κόσμο; Κάνω μερικές σκέψεις…
– Σίγουρα είναι ανάγκη ο καλύτερος τεχνικός τομέας
– Πόσο ρεαλιστικό είναι να υπάρξει ξανά τίτλος που θα έκανε ότι το Myst το 1994;
– Θα μπορούσε να το κάνει αυτό ένας multiplayer online τίτλος; Την τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο είχαμε καταστροφή.
– Θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί κανείς αντίστροφα την άνθηση των Escape Rooms; Η μεγαλύτερη ελπίδα θεωρώ ότι είναι εκεί. Πολλοί νέοι παίζουν δωμάτια απόδρασης που πιθανόν να αγνοούν το είδος των adventures. Μπορείς να τους στρέψεις στην πηγή έμπνευσης, όχι απλά φτιάχνοντας ένα virtual escape room;
– Πρέπει να παρθούν σοβαρά ρίσκα, κυρίως οικονομικά, και κανείς δεν είναι τόσο τρελός, οπότε είμαστε σε αυτό το τέλμα.
[/QUOTE]
Εγώ αυτό που σκέφτομαι είναι ότι δύο από τους τρεις πυλώνες των adventure games, η εξερεύνηση και η αλληλεπίδραση με χαρακτήρες, είναι αυτή τη στιγμή ίσως πιο δημοφιλείς από ποτέ. Επομένως λογικά θα υπάρχει τρόπος ώστε το πνεύμα των adventures να ενσωματωθεί σε ένα πιο ελκυστικό στο σύγχρονο κοινό σώμα. Η έλλειψη μάχης μάλιστα ίσως είναι μικρότερη τροχοπέδη από όσο πιστεύαμε. Το Disco Elysium για παράδειγμα κατάφερε να επιτύχει βασιζόμενο κυρίως στους διαλόγους και χωρίς να έχει την παραδοσιακή μάχη.
Τα adventure games οριοθετούν ένα είδος εμπειριών, στα πλαίσια του οποίου απουσιάζει οποιαδήποτε έννοια instant gratification, την ίδια στιγμή που το μέσο attention span των χρηστών υπολογίζεται σε τάξη μεγέθους δευτερολέπτων. Δυσοίωνο γεγονός.
ok λοιπόν, αυτή είναι η λίστα μου με το τι πιστεύω ότι μπαίνει στην κατηγορία adventures, το dear easther δεν το έχω σε αυτή την λίστα καθώς η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον είναι ελάχιστη και είμαι διχασμένος αν θα έπρεπε να βάλω και το Submerged που έχω στην λίστα indies ή είναι περισσότερο exploration game.
[ATTACH type=”full” alt=”Screenshot 2020-05-07 10.34.58.png”]501[/ATTACH]
Εκτός steam έχω και τα
Myst III
Myst Uru Live
Edna and Harvey
Obduction,
Full Throttle re,
Grim Fandago re,
dreamfall chapters,
gabriel knight sins of the fathers,
broken sword shadow of the templars,
the longest journey,
Dreamfall the longest journey,
beneth a steel sky,
close to the sun,
the talos principle,
Sherlock Holms Crimes and Punishments.
Schizm
edit: lifeless planet
Πρέπει να έχω και κάποια άλλα σε dvd που δεν έχω ασχοληθεί
Τέλος πάντων μην το κουράζω, αυτά είναι που θεωρώ εγώ adventures με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Όχι πλοκ πλιζ, τι δεν είναι από αυτά adventure και γιατί; 😀
Δεν βλέπω κάτι που να αξίζει πλοκ και πέρμαμπαν, βασικά κινείσαι σε safe μονοπάτια ακόμα και για τους πιουρίστες. Βασικά μόνο το edit σου με το Lifeless Planet δεν θα συμφωνούσα, στα καθαρά exploration games θα το έβαζα. Εγώ τουλάχιστον δεν θυμάμαι ούτε μισό γρίφο έτσι για το ονόρε που λένε.
Amnesia (και τα Penumbra) οριακά πάνε και adventure, Outlast όχι, δεν υπάρχει γρίφος ούτε για δείγμα, horror είναι.
The Talos Principle, ok θα μπορούσε να προσελκύσει κι έναν φίλο των adventure, αλλά γενικά puzzle σαν τα Portal, The Witness κλπ. είναι. Btw εγώ puzzle/adventure έχω φτιάξει την κατηγορία στο steam για ευκολότερη ταξινόμηση μιας και είναι ψιλοσυγγενικά αυτά. The Walking Dead σίγουρα όχι, δε θα το κατέτασσα εκεί.
Legit επιλογές γενικά.
Έχω παρατηρήσει πάντως ότι ένα μεγάλος αριθμός indie δημιουργών έχει βάλει την ονομασία adventure στις δημιουργίες του οι οποίες χαρακτηρίζονται από ωραίο εικαστικό τομέα, ωραία μουσική αλλά στοιχειώδη gameplay στοιχεία που μπορεί να είναι κανένας γρίφος για παιδιά δημοτικού η λίγο platform στοιχείο. Και το υπόλοιπο παιχνίδι απλά κλικ διαλόγων όπου συνήθως αναπτύσονται κοινωνικά θέματα. Ο όρος adventure από ένα σημείο και μετά άνοιξε πολύ και συμπεριλμβάνει πολύ περισσότερα από τα παραδοσιακά point and click adventures.